Υπάρχει ένα μουσικό νεφέλωμα σε έναν ανεξερεύνητο γαλαξία που απαρτίζεται από σκοτεινή μάζα ηλεκτρονικής μουσικής εμποτισμένης από βιωματική σκόνη ποίησης καταδικασμένο να διασταλεί περαιτέρω και να αποτελέσει την πρώτη ύλη για την γέννηση ενός λαμπρού άστρου με την κωδική ονομασία Κωνσταντίνος Δίλζας. Με πρώτη ύλη πρωτότυπα δικά του και διασκευασμένα τραγούδια και με καύσιμη ύλη σπάνιο οπτικοακουστικό υλικό που έχει διασώσει στην προσωπική αρχειακή συλλογή του από την ελληνική δισκογραφία ο Κωνσταντίνος Δίλζας – χωρίς να αποκηρύσσει το πλούσιο ακαδημαϊκό και ερευνητικό του έργο ως Ναυπηγός Μηχανολόγος στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο – μας ξεναγεί στο καλλιτεχνικό του σύμπαν και μας συστήνεται.
-Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με το τραγούδι;
Πάντα μου άρεσε να τραγουδάω. Θυμάμαι τον εαυτό μου να αγοράζει δίσκους που περιλάμβαναν και κάποια κομμάτια σε instrumental version -ώστε να μπορώ να τραγουδήσω πάνω στη μουσική- και να στήνω το φορητό κασετόφωνο (προδίδω ηλικία τώρα, ε;) δίπλα στο ηχείο στο στερεοφωνικό, να βάζω ένα τέτοιο δίσκο στο πικάπ, να πατάω το rec στο κασετόφωνο και να προσπαθώ να στηθώ ανάμεσα στο ηχείο και στο κασετόφωνο στη σωστή θέση, ώστε να τραγουδήσω πάνω στη μουσική. Μετά άκουγα το αποτέλεσμα και, αν ακουγόμουν πιο «πίσω», το ηχογραφούσα ξανά, για να είναι πιο «δεμένο» το αποτέλεσμα. Έκανα λοιπόν και δουλειά ηχολήπτη ταυτόχρονα!
Η ουσιαστική μου όμως ενασχόληση με το τραγούδι ξεκίνησε λίγα χρόνια πριν με την παρότρυνση του αδερφικού μου φίλου, Δημήτρη Κίκλη, ο οποίος μου έχει γράψει δύο υπέροχα τραγούδια (Σκοτάδι και Πέτρα κι Ευχή).
Η απήχηση που είχαν (έτρεξα πολύ για την προώθησή τους – είναι ένα άλλο κομμάτι που ξέρω καλά και μου αρέσει να ασχολούμαι και με αυτό) και τα θετικά σχόλια που απέσπασαν (Το «Πέτρα κι ευχή» μπήκε στο iTunes international Latin Chart μέχρι το Νο 78 αν θυμάμαι καλά και ήταν και υποψήφιο για δυο βραβεία στα IMA AWARDS 2016 στη Νέα Υόρκη, ενώ Το MTV ROCK υποστήριξε πολύ το τραγούδι εκείνη την εποχή θυμάμαι) με έκαναν να το σκεφτώ πιο σοβαρά και να ξεκινήσω μαθήματα φωνητικής δίπλα σε έναν άνθρωπο που θαύμαζα στα 90’s, τη Μαρίνα Σκιαδαρέση η οποία μου «άνοιξε» τη φωνή! Αν ακούσεις στο YouTube ηχογραφήσεις μου του 2005 και σημερινές είναι σαν να ακούς δύο διαφορετικούς ανθρώπους!
Σήμερα μοιράζω το χρόνο μου το πρωί δουλεύοντας σαν Ναυπηγός Μηχανολόγος και την υπόλοιπη ημέρα και νύχτα τραγουδώντας.
-Ποιες είναι οι μουσικές σου επιρροές;
Οι φίλοι μου από παλιά με έλεγαν «ψυχάκι». Δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι ακούω το «χάρτινο το φεγγαράκι» και συγκινούμαι με το «δίχως τη δική σου αγάπη γρήγορα περνά ο καιρός» και στο καπάκι να ακούω και να με αγγίζει το «Όταν η νύχτα προχωρά, σε συλλογίζομαι. Μόλις εσένα σκεφτώ παραλογίζομαι» (παρεμπιπτόντως το ‘χω διασκευάσει με πιάνο φέτος σε μια απρόβλεπτη ερμηνεία).
Από μικρός ακούω πολλή μουσική. Έχω αγαπημένα ακούσματα από όλους τους χώρους της μουσικής. Στην εφηβεία μου έζησα το τέλος της Italo Disco μουσικής και θεωρώ ότι κατέχει μια μεγάλη θέση στην καρδιά μου, ενώ λίγο αργότερα μαγεύτηκα αρχικά από τη Λένα Πλάτωνος και αργότερα από τους Στέρεο Νόβα και θεωρώ ότι όλο αυτό έμεινε μέσα μου και με οδήγησε μεγαλώνοντας να δημιουργώ στους δρόμους της EDM σκηνής.
Από την ελληνική σκηνή ως «ψυχάκι» λοιπόν έχω μεγάλη αγάπη στη Χαρούλα, στην Άννα, στη Μοσχολιού (ιδιαίτερα όταν ψαχνόταν μουσικά – τα «σκουριασμένα χείλια» δεν έχουν φύγει ποτέ από το κινητό μου και την καρδιά μου), στην Άλκηστη, στην Ελευθερία (διασκεύασα κάποια στιγμή το «Θέλω να σε δω» σε ambient version), στη Μπέσσυ, στον Κραουνάκη, στην Κανελλίδου, ενώ μεγάλωσα σε μια δεκαετία που πέρασα πολύ όμορφα και με την ελληνική ποπ σκηνή της εποχής (Αλεξία, Ευριδίκη, Μαντώ, Σοφία, Πωλίνα, Ρακιντζή, Μπίγαλη, Χαριτοδιπλωμένο, Δάντη κ.λπ.) παράλληλα με το έντεχνο – τότε αποδόθηκε και αυτός ο ανόητος όρος – κλίμα της εποχής (Κανά, Θαλασσινό, Καλημέρη, Σαββίδη κ.λπ.). Και τότε μην ξεχνάς ότι υπήρχε πόλεμος ανάμεσα στο εμπορικό και στο έντεχνο. Η Αρβανιτάκη τόλμησε να τραγουδήσει Χατζηγιάννη κάποτε και η Χαρούλα Θεοφάνους και ξεσηκώθηκαν οι θαυμαστές τους… Γελοιότητες… Εγώ πάντως πήγαινα και στις πίστες και στις μουσικές σκηνές. Με άλλες παρέες στα μεν με άλλες στα δε! Να τα λέμε αυτά!
-Από πού αντλείς έμπνευση για τα ποιήματά σου;
Τα ποιήματά μου… Με πας λίγο πίσω… Μια μεγάλη ιστορία. Καταρχάς, είμαι λάτρης της ποίησης της Κατερίνας Γώγου. Αυτός ο τρόπος που γράφει και σου μεταφέρει τα συναισθήματά της είναι μαγικός… Νομίζω ότι ο τρόπος γραφής της με επηρέασε πολύ. Κάποια στιγμή στο πλαίσιο του μεταπτυχιακού μου είχα κάνει κι ένα σπουδαίο αφιέρωμα–εργασία για το έργο της για το οποίο είμαι περήφανος για το πόσο είχα διεισδύσει στον ψυχικό της κόσμο.
Τo 2015 λοιπόν μετά από ένα πολύ κακό συναπάντημα στη ζωή μου (μια σχέση με ένα τοξικό άνθρωπο που με διέλυσε τότε), η γραφή ήταν ο μόνος τρόπος, για να επιβιώσω. Νόμιζα ότι θα πεθάνω και ο μόνος τρόπος να λυτρωθώ ήταν να γράφω… Κι έγραφα συνέχεια. Στην ουσία, αυτά τα ποιήματα είναι μια κραυγή επιβίωσης…
Τα διάβασα δειλά σε φίλους στην αρχή και είδα τη συγκίνηση έκδηλη στα μάτια τους. Εκεί κατάλαβα ότι μπορεί να αγγίξουν και άλλες ψυχές. Ένα βράδυ μοναξιάς στο σπίτι μού έρχεται η ιδέα να τα «ντύσω» με ηλεκτρονική μουσική και να τους δώσω μια άλλη μορφή, μια άλλη ζωή.
Έτσι, έγινε το πρώτο ηλεκτρονικό μου τραγούδι, το «Είναι κι εκείνα τα πρωινά» το οποίο έτυχε άμεσης αποδοχής με διθυραμβικά σχόλια και ακολούθησαν και τα υπόλοιπα.
Τότε ήταν που κάποια sites ηλεκτρονικής μουσικής στο εξωτερικό άρχισαν να με ανακαλύπτουν, να δημοσιεύουν τα τραγούδια, να κάνουν reviews, με αποτέλεσμα τα περισσότερα εξ αυτών να μπαίνουν σε διάφορα σχετικά charts. Ήταν κάτι τόσο μαγικό και λυτρωτικό για μένα αυτό τότε και για όλο αυτό που περνούσα…
Τα μηνύματα και τα σχόλια ήταν συγκινητικά όμως υπήρχαν και κάποια σχόλια στο YouTube που μου έλεγαν ότι δεν καταλαβαίνουν τη γλώσσα, ότι τους αγγίζει η μουσική και ο τρόπος που τα αποδίδω μεν, αλλά θα ήθελαν να καταλαβαίνουν ακριβώς τι λέει ο στίχος.
Έτσι, με τη βοήθεια της αγαπημένης μου Tina Refenes πολλά από αυτά μεταφράστηκαν στα αγγλικά, ηχογραφήθηκαν ξανά και ανέβηκαν ξανά στο YouTube αποσπώντας αυτή τη φορά ακόμα πιο θερμά σχόλια και κριτικές.
Αν με ρωτήσεις για τα πιο αγαπημένα μου από τις ελληνικές εκδοχές, είναι το «Είναι κι εκείνα τα πρωινά» και από τις αγγλικές version το «Pieces» το οποίο έφτασε ένα βήμα πριν να ντύσει μια ταινία που ήταν να δημιουργηθεί στην Αμερική, αλλά τελικά ναυάγησε το project. Είχε δημοσιευτεί τότε στον Τύπο αυτό κι εγώ νόμιζα ότι ζω όνειρο! Αυτά τα δύο είναι δυο κομμάτια που ακόμα και τώρα που ακούω τη φωνή μου σε αυτά συγκινούμαι πολύ… Γιατί αυτή η φωνή έχει μέσα της αποτυπωμένο όλο εκείνο τον πόνο…
«Είναι κι εκείνα τα πρωϊνά…». Το πρώτο ηλεκτρονικό ποίημα του Κ. Δίλζα που ντύθηκε με ηλεκτρονική μουσική
«Pieces» – Η αγγλική εκδοχή τού «κομμάτια» που έφτασε ένα βήμα πριν γίνει OST ταινίας στην Αμερική
-Με ποια κριτήρια έγινε η επιλογή για τα μουσικά κομμάτια τα οποία ερμηνεύεις στη συλλογή «όταν αργά θα παίρνουμε τον δρόμο»;
Όπως σου είπα και παραπάνω, για μένα η μουσική δεν έχει ταμπέλες ξέρεις έντεχνα, άτεχνα κλπ. Ακούω πολλά είδη και έχω πολλά αγαπημένα τραγούδια από διαφορετικά «είδη».
Έτσι, ο πρωταρχικός μου σκοπός δημιουργώντας αυτή τη συλλογή ήταν να μαζέψω τα τραγούδια που κατά καιρούς στη ζωή μου με έχουν αγγίξει και να τα ενώσω σε ένα ενιαίο κύκλο τραγουδιών που θα συνυπάρχει η «δικαίωση» του Καρυωτάκη στην υπέροχη μεταφορά του σε τραγούδι από την Ηδύλη Τσαλίκη με το «Ποτέ ξανά» του Θεοφάνους (Αργυρός), με το παραδοσιακό «Kalinifta» της κάτω Ιταλίας με το «Άστα όλα κι έλα» του Σαμπάνη (Θεοδωρίδου), με το «Voluptas» (το υπέροχο ποίημα της Μυρτιώτισσας) της Βενετσάνου με το «Φεύγω» του Βαρδή (Αλεξίου), με το «Τα λόγια της σιωπής» του Ανδρέου (Τσαλιγοπούλου), με την ιδιαίτερη διασκευή του «Ποια θυσία», με το «Τα ήσυχα βράδια» του Παπαδόπουλου (Αρλέτα) σε μια αντρική εκτέλεση, με το «Της θάλασσας νανούρισμα» του Κορκολή (Μούσχουρη) κλπ..
Έτσι, γιατί η μουσική δεν έχει όρια και κανόνες….
Η «Δικαίωση» του Καρυωτάκη με μουσική της Ηδύλης Τσαλίκη (από τους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού Κέρκυρας το 1981)
Το «Voluptas» της Μυρτιώτισσας με μουσική της Νένας Βενετσάνου
To «Ποια Θυσία» σε μια άλλη εκδοχή (πιάνο version)
-Πώς θα χαρακτήριζες το μουσικό σου αποτύπωμα στο καλλιτεχνικό στερέωμα;
Το μουσικό μου αποτύπωμα χαρακτηρίζεται από την αγάπη μου για τη μουσική και από τη διάθεση να μην βάζω ταμπέλες στη μουσική και στα τραγούδια. Αυτός είναι και ο λόγος που δίνω στον κόσμο που με ακολουθεί το σύνολο των διασκευών αυτών που ακολουθούν τόσο διαφορετικά μουσικά μονοπάτια.
Ηχογραφώντας το «Λίγο Λίγο» της Παυλίνας Βουλγαράκη
-Ποια ήταν η αφορμή που στάθηκε δυνατή, για να ξεκινήσεις να γίνεσαι συλλέκτης αρχειακού υλικού της ελληνικής δισκογραφίας;
Η αρχή έγινε στα 7 μου όταν μού έκανε δώρο η μαμά μου ένα πικάπ και τους πρώτους μου δίσκους. Μαγεύτηκα. Από τότε ξεκίνησα να μαζεύω δίσκους και όλοι ήξεραν ότι στις γιορτές και τα γενέθλια ήταν το μόνο δώρο που θα με έκανε χαρούμενο. Όλα αυτά τα χρόνια έχω αποκτήσει μια τεράστια συλλογή από χιλιάδες δίσκους, κασέτες και cd πολλά από τα οποία είναι διαμαντάκια και να φανταστείς ούτε οι ίδιοι οι καλλιτέχνες τα θυμούνται.
Σιγά σιγά αυτό εξελίχτηκε με τις Κυριακές μου στο Μοναστηράκι εδώ και πολλά χρόνια να αποτελούν μια ιδιαίτερη διασκέδαση με εμένα σκυμμένο άπειρες ώρες πάνω σε δίσκους που πωλούν στο δρόμο με την αγωνία και την αδρεναλίνη στα ύψη να ανακαλύπτω σπάνια δισκάκια και να προλαβαίνω να τα αποκτήσω εγώ!
Νομίζω πως αυτή τη στιγμή που μιλάμε γνωρίζω τα πάντα για τις κυκλοφορίες της ελληνικής δισκογραφίας. Πες μου ό,τι θες για οποιοδήποτε καλλιτέχνη, εταιρεία κλπ… Είμαι λίγο κινητή βιβλιοθήκη στον τομέα αυτό!
Πολλά από αυτά τα σπανιάκια μαζί με ιστορίες που τα συνοδεύουν θα παρουσιαστούν σιγά σιγά στο νέο μου site Dilzas Says and shares (https://dilzas.net/) το οποίο μόλις ξεκίνησε και έχει αποσπάσει πολύ κολακευτικά σχόλια!
Οι παλαιότεροι και οι πιο ψαγμένοι με ξέρουν από το πρώτο κανάλι μου στο YouTube, το kosdil (το οποίο τώρα έχει μετονομαστεί σε Dilzas Says and Shares και αυτό) στο οποίο παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά ντοκουμεντάκια από τηλεοπτικές εμφανίσεις καλλιτεχνών που είχα σώσει σε άπειρες VHS κασέτες που έγραφα από παιδί!
–Με το Venus τι γίνεται; Ακούγεται σε διάφορα disco club σε όλο τον κόσμο και είναι καρφωμένο στο Νο 1 του Indie Hot 40 του Music We Make!
Αυτή η ιστορία ξεκίνησε πριν λίγα χρόνια όταν απευθύνθηκα στον Ολλανδό Dj ChrisZ, για να μου κάνει ένα remix στο «Πέτρα κι ευχή». Η συνεργασία και η «χημεία» μας – σιχαίνομαι αυτή τη λέξη όταν μιλάμε για σχέσεις, αλλά να που τη χρησιμοποιώ – αποδείχτηκε εξαιρετική και έτσι, εδώ και 3 χρόνια σκαρώνουμε διασκευές 80’s κομματιών μεταξύ Ελλάδας και Ολλανδίας. Κάναμε τo «In the dark», το «Bad Boy», το «In the dark Vs Innocent Love» (της Sandra!) και τώρα το «Venus» το οποίο είναι μια σπουδαία παραγωγή και χαίρομαι που αρέσει πολύ. Έχω προσθέσει και με δική μου πρωτοβουλία μέσα μια-δυο φράσεις από το «Κορίτσι του Μάη» και έχει γίνει πολύ ωραία δουλειά. Την καμαρώνω!
Η διασκευή στο «Bad Boy»
Βέβαια, στο σημείο αυτό θέλω να αναφέρω ότι όλα τα μουσικά μου πονήματα γίνονται στο στούντιο Πολυφωνική στο Χαλάνδρι που έχει γίνει πια δεύτερο σπίτι μου και την επιμέλεια όλων όσων έχω δημιουργήσει έχει ο Πέτρος Πετρόπουλος, ο πιο σπουδαίος ηχολήπτης και μηχανικός ήχου που έχουμε στη χώρα μας – δεν είναι τυχαίο που από το στούντιο αυτό έχει περάσει η αφρόκρεμα της ελληνικής δισκογραφίας – τον οποίο ευχαριστώ προσωπικά για όλα αυτά που σκαρώσαμε και για όλα αυτά που θα σκαρώσουμε.
-Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;
Το 2020 έχει ξεκινήσει πολύ δυναμικά! Έχω ήδη στα σκαριά κάποιες πολύ ιδιαίτερες διασκευές από τραγούδια της ελληνικής δισκογραφίας που σκοπεύω να τις ενσωματώσω σε ένα ολοκληρωμένο cd που θα κυκλοφορήσει από την Polyphoniki Records και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος και περήφανος για αυτό. Μαζί με τις διασκευές θα υπάρχουν σαφώς και καινούρια τραγούδια που τα διαλέγω με πολλή προσοχή αυτό τον καιρό, ενώ θα συμπεριληφθούν και παλαιότερά μου κομμάτια και κάποια super remixes! Ανυπομονώ!
Επίσης, σε συνεργασία με τον Dj Chris Z ετοιμάζουμε άλλο ένα dance κομμάτι για το καλοκαίρι του 2020, ενώ τέλος θέλω να βρω το χρόνο να επιστρέψω λίγο στην EDM σκηνή με κάποιο νέο ηλεκτρονικό ποίημα, γιατί έχω καιρό να ασχοληθώ με αυτό το είδος (μήπως πρέπει να περάσω κάποιο δυνατό χωρισμό πάλι, μπας και μου ‘ρθει η έμπνευση να ξαναγράψω EDM ποιήματα;)
To «Venus» είναι καρφωμένο εδώ και 3 εβδομάδες στο Νο 1 του Indie Hot 40 του Music we Make
-Κωνσταντίνε, σε ευχαριστώ για αυτή τη συνέντευξη!
Κι εγώ σε ευχαριστώ!
Συνέντευξη στον Δημήτρη Λυκογιάννη
Επιμέλεια συνέντευξης: Ευγενία Κελαράκου
