Κατάγεται από την Λευκάδα. Σπούδασε Ισπανική γλώσσα και φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και έχει ολοκληρώσει τις μουσικές σπουδές της στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών. Το καλοκαίρι αιφνιδίασε το μουσικό κοινό με το τραγούδι “Οι σελίδες της Γης” σε στίχους της ίδιας και του Παύλου Ρεμπή, ερμηνεία δική της και μουσική του Παύλου Ρεμπή. Με αφορμή την εμφάνισή της στο Μουσικό κουτί την Δευτέρα 11 Οκτωβρίου, φιλοξενώ στο your e-articles την τραγουδίστρια Αθηνά Περδικάρη.
-Γεννήθηκες στην Αθήνα. Πώς θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια;
Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ όμορφα, γεμάτα από αγάπη και ευτυχία. Είχα την τύχη να γεννηθώ σε ένα σπίτι που μου έδωσε πολλή αγάπη.
-Η πιο ισχυρή ανάμνηση που έχει καταγραφεί στο μυαλό σου;
Κάποιες παραμονές Πρωτοχρονιάς που ήμασταν όλοι μαζεμένοι που υπήρχε τόση αγάπη. Εγώ είχα αυτή τη γλυκιά προσμονή για το νέο έτος, πάντα 11:55 είχα ήδη κλείσει όλα τα φώτα του σπιτιού και περίμενα να κάνω την αντίστροφη μέτρηση ως άλλος δήμαρχος. Και φυσικά το στημένο φλουρί που πάντα με ένα μαγικό τρόπο ερχόταν σε εμένα! Χαχαχα.
-Τι σημαίνει για σένα η μουσική;
Η μουσική είναι ένα δώρο θεού στον άνθρωπο. Μέσα από την μουσική εκφραζόμαστε, ονειρευόμαστε και γινόμαστε καλύτεροι.
-Οι μουσικές σπουδές σου;
Σπούδασα έντεχνο – λαϊκό τραγούδι και όπερα στο εθνικό ωδείο Αθηνών. Παράλληλα βέβαια έκανα και διάφορα σεμινάρια πάνω στη μουσική και την μουσικολογία στην Ελλάδα και έχω παρακολουθήσει και αρκετά μαθήματα e-learning από σχολές του εξωτερικού.
-Έχεις παρακολουθήσει μαθήματα υποκριτικής στη Royal Academy του Λονδίνου και στη Δραματική Σχολή Πράξη Επτά. Τι αποκόμισες;
Το να σπουδάζεις κάποια τέχνη είναι σαν να ταξιδεύεις στη μαγεία! Κάθε εμπειρία, κάθε σχολή, κάθε βιβλίο, κάθε θεατρική παράσταση σου δίνει νέους ορίζοντες νέες σκέψεις και κάθε μέρα μαθαίνεις. Δεν έχει σημασία σε ποια σχολή θα πας αν είναι εδώ ή είναι στο εξωτερικό ή αν μαθαίνεις την τέχνη μέσα από σεμινάρια. Το θέμα είναι να θέλεις, να έχεις πάθος γι’ αυτό που κάνεις και αυτό είναι καλύτερη εμπειρία. Αυτό τουλάχιστον έκανα εγώ.
-Η εμπειρία σου από τις σπουδές χορού στη Σχολή του Φωκά Ευαγγελινού;
Καταρχάς δεν είμαι χορεύτρια απλώς έχω παρακολουθήσει κάποια μαθήματα στη σχολή του Φωκά Ευαγγελινού, ο οποίος είναι ένας εκπληκτικός δάσκαλος και πάνω απ’ όλα είναι και ένας σπάνιος άνθρωπος που είχα την τιμή να τον γνωρίσω. Παρόλα αυτά πιστεύω ότι ένας τραγουδιστής, ένας ηθοποιός, ένας άνθρωπος της τέχνης πρέπει να έχει λίγο από όλα για να ξέρει πώς να σταθεί πάνω στη σκηνή.
-Τα ακούσματα που σε επηρέασαν;
Όταν ήμουν σε πολύ μικρή ηλικία, περίπου στα έξι με εφτά τυχαία στην τηλεόραση άκουσα τη Μαρία Κάλλας… Μαγεύτηκα, αγόραζα δίσκους της και προσπαθούσα να την μιμηθώ. Και κάπως έτσι κατάλαβα ότι αυτό που ήθελα να κάνω ήταν να τραγουδάω.
-Οι φωνές που σε συγκλόνισαν;
Όπως προανέφερα η Μαρία Κάλλας ήταν ένας σταθμός για να γίνω τραγουδίστρια. Μεγαλώνοντας όμως άκουσα διάφορες φωνές εξαιρετικές που το πάθος τους και το μεγαλείο της ψυχής τους με επηρέασε. Όπως ο Μητροπάνος, ο Νταλάρας και ο Ξυλούρης. Δε γίνεται να μην τους ακούσεις και να σε αφήσουν αδιάφορο. Και θα μου πεις τώρα πώς συνδυάζεται η Κάλλας με τον Νταλάρα… Και όμως η μουσική είναι μία και απλώς χωρίζεται σε είδη. Ο καθένας λοιπόν είναι εξαιρετικός στο δικό του είδος και είναι λάθος μας να κατακρίνουμε και να συγκρίνουμε τα είδη μεταξύ τους.
-Φέτος κυκλοφόρησαν Οι Σελίδες της Γης, ένα τραγούδι σε μουσική του Παύλου Ρέμπη και σε δικούς σου στίχους. Πώς αισθάνεσαι;
Είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό. Οι Σελίδες της Γης ήταν αρχικά ένα ποίημα που με τη βοήθεια του Παύλου Ρεμπή μεταμορφώθηκε σε τραγούδι. Οι Σελίδες της Γης έχουν γραφτεί εδώ και αρκετό καιρό δεν είναι κάτι καινούργιο και όσο οξύμωρο και αν ακούγεται μέσα στην καραντίνα βρήκαν την ευκαιρία να βγουν και να ακούσουμε αυτό το κομμάτι.
-Ο λόγος που στράφηκες στη ποίηση;
Πάντα με μάγευε η ποίηση, αυτό το ανεξήγητο! Το να ψάξεις να βρεις τι εννοεί. Δεν στο δίνει έτοιμο, μπαίνεις μέσα στο μυαλό και την ψυχή του ποιητή. Αυτό πάντα μου άρεσε. Έτσι λοιπόν στράφηκα και εγώ προς την ποίηση γιατί η ποίηση είναι μια σκέψη χαοτική που μέσα κρύβει αλήθειες.
-Ποιο είναι το τραγούδι που σε περιγράφει αντιπροσωπευτικά;
Το Αερικό της Μελίνας Κανά.
-Επηρέασε τους καλλιτέχνες η πανδημία;
Φυσικά και τους επηρέασε όλους τους μουσικούς και τους καλλιτέχνες. Είτε τα πιο διάσημα ονόματα, είτε αυτούς που είναι από πίσω και δε φαίνονται. Τους επηρέασε πέρα από το οικονομικό κομμάτι και στο ότι ένας μουσικός θέλει να εκφραστεί. Όταν λοιπόν του κλείνεις την πόρτα και δεν μπορεί να το κάνει είναι σα να του ρίχνεις τα φτερά.
-Πώς κρίνεις τις αποκαλύψεις σχετικά με τα φαινόμενα κακοποίησης στο χώρο του θεάματος; Θα έρθουν καλύτερες μέρες;
Είναι κάτι τραγικό να συμβαίνει αυτό σε όποια δουλειά πας να εργαστείς και να βγάλεις το ψωμί σου. Δε γίνεται κάποιος επειδή έχει ίσως μια παραπάνω εξουσία από σένα να σε εκμεταλλευτεί να σε κάνει ό,τι θέλει χωρίς τη θέλησή σου. Αυτό είναι απάνθρωπο. Αυτοί οι άνθρωποι είναι τέρατα. Ένας άνθρωπος που θέλει να δουλέψει για να ζήσει δεν του φέρεσαι έτσι, δεν του ασκείς βία με όποια μορφή. Πιστεύω ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες γιατί έχουν αρχίσει να ανοίγουν τα στόματα και καλά κάνουν και θα ανοίξουν και ακόμα περισσότερα. Θέλω να ελπίζω ότι σε όλους τους χώρους θα ανοίξουν οπότε η αυλαία θα ανοίξει σε μια νέα εποχή.
-Πιστεύεις στον Θεό;
Ναι πιστεύω στον Θεό. Έχω ανάγκη να πιστέψω σε μια ανώτερη δύναμη που μπορεί κάποια στιγμή να με βοηθήσει. Αν δεν πιστεύουμε σε κάτι λίγο πιο δυνατό από μας ίσως να χάνουμε και την ελπίδα. Έτσι υπάρχει μια ελπίδα. Έχεις ένα πρόβλημα και προσμένεις ότι μια ταιριαστή δύναμη θα είναι εκεί και θα προσπαθήσει να σε βοηθήσει.
-Το προσωπικό σου καταφύγιο;
Το εξοχικό μου στην Λευκάδα. Αγαπώ την Λευκάδα. Εκεί πέρασα τις πιο όμορφες αναμνήσεις μου, τα πιο όμορφα καλοκαίρια μου. Εκεί πάντα ηρεμώ.
-Ο μεγάλος σου φόβος;
Να μη χάσω τους ανθρώπους που αγαπώ.
-Πώς λειτουργείς όταν ερωτεύεσαι;
Όταν αγαπάς δεν περιμένεις κάτι. Η αγάπη για μένα είναι αυταπάρνηση. Ερωτεύεσαι και ελπίζεις ότι αυτό που έχεις τόσο ποθήσει θα βγει αληθινό.
-Ο δίσκος που ακούς στις πιο προσωπικές σου στιγμές;
Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο δίσκο. Ακούω όμως κάποια τραγούδια όπως το Όνειρο Δεμένο Στο Μουράγιο ή την Νόρμα.
-Η ταινία που σε συγκίνησε όσο καμία;
Το 8 και 1/2 του Φελίνι.
-Το βιβλίο που διαβάζεις ξανά και ξανά;
Την Ασκητική του Νίκου Καζαντζάκη, ένα ύμνο στην ελευθερία του ατόμου.
-Πότε έκλαψες τελευταία φορά;
Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι πότε έκλεψα τελευταία φορά αλλά συνήθως κλαίω όταν βλέπω το άδικο.
-Τι άνθρωπος είναι η Αθηνά Περδικάρη;
Αυτό δεν μπορώ να στο απαντήσω εγώ. Ο κόσμος ελπίζω να έχει μια καλή γνώμη για μένα.
-Νιώθεις ευτυχισμένη;
Θα ήμουν αχάριστη αν έλεγα ότι δε νιώθω ευτυχισμένη. Μπορεί να υπάρξουν μικρές στιγμές που μπορεί να λυγίσεις να στεναχωρηθείς αλλά είναι μικρές αυτές οι στιγμές. Ναι, είμαι ευτυχισμένη.
-Αν μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα άλλαζες;
Όχι δεν θα άλλαζα τίποτα!
-Πώς φαντάζεσαι τη τελευταία μέρα σου στη γη;
Να είμαι μεγάλη και κυρίως ευτυχισμένη μαζί με τους ανθρώπους που αγαπώ και να φύγω μέσα απ’ την αγκαλιά τους. Αυτός θα ήταν ο πιο όμορφος θάνατος.
-Τα όνειρά σου για το μέλλον;
Να έρθουν όμορφες μέρες για όλους μας και ο καθένας να κάνει αυτό που λαχταράει ψυχή του.
-Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν λες το όνομα Αθηνά Περδικάρη;
Όνειρα δύσκολα αλλά όχι άπιαστα.
-Αθηνά σε ευχαριστώ για την επικοινωνία μας.
Εγώ σε ευχαριστώ.
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο
