Έχει σπουδάσει πιάνο, τραγούδι, ανώτερα θεωρητικά και σύνθεση στην Αθήνα και στο Παρίσι. Έχει συνθέσει μουσική για ταινίες μικρού μήκους και θεατρικές παραστάσεις, ενώ παράλληλα είναι καθηγήτρια φωνητικής. Έχει συνεργαστεί στο παρελθόν με σημαντικούς καλλιτέχνες όπως οι Μανώλης Μητσιάς, Χάρρυ Κλυνν, Δημήτρης Καρράς, Σπύρος Γραμμένος, George Gaudy, Αλέξανδρος Καψοκαβάδης, Αρετή Κετιμέ, Mc Yinka, Νίκος Σάλτας, Χρίστος Θεοδώρου, το συγκρότημα Palyrria, το ισπανικό συγκρότημα Ojos De Brujo και πολλούς άλλους. Φέτος κυκλοφόρησε την πρώτη της δισκογραφική δουλειά, οι 6 Αυτοτελείς Ιστορίες. Σήμερα, φιλοξενώ στο your e-articles τη Λόλα Γιαννοπούλου.
-Γεννήθηκες στο Βέλγιο. Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
Γεννήθηκα στο Βέλγιο αλλά μεγάλωσα στην Αθήνα. Ήρθαμε στην Ελλάδα όταν ήμουν 2 χρονών λόγω της δουλειάς του πατέρα μου και έκτοτε ζω εδώ, εκτός από τα πέντε χρόνια σπουδών μου στο Παρίσι. Παιδικά χρόνια μέσα στην μουσική κυριολεκτικά από κάθε άποψη. Παιχνίδι πολύ στην γειτονιά με τα παιδιά της παρέας. Ποδόσφαιρο, ταινίες με τον αδερφό μου, ποδήλατο και διάβασμα. Καλοκαίρια στην Χαλκιδική με τον παππού και την γιαγιά. Νομίζω ότι εμπεριέχεται μεγάλο κομμάτι της δεκαετίας του ‘90 στα όσα περιγράφω παραπάνω. Ωραία παιδικά χρόνια… Πολύ γεμάτα.
-Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική;
Ξεκίνησα την μουσική πολύ μικρή πριν ακόμα πάω στο ωδείο παίζοντας στο πιάνο της μητέρας μου και βγάζοντας μελωδίες με το αφτί. Αργότερα, γύρω στα εφτά, πήγα στο ωδείο όπου και ξεκίνησα με βιολί αλλά γρήγορα μεταπήδησα στο πιάνο. Κάπου εκεί, μέσα στα μαθήματα των ωδείων και την γενικότερη επαφή με την μουσική μάθαμε για την χορωδία του δήμου και ξεκίνησα με δασκάλα την καταπληκτική Λιλή Τσιτριμπίνη η οποία υπήρξε καταλυτική παρουσία στην μουσική μου παιδεία. Πραγματικά αυτό το κομμάτι το αναπολώ πάντα με πολλή συγκίνηση.
-Η επιρροή της στην καθημερινότητά σου;
Η επιρροή της στην καθημερινότητά μου… Μα δεν είναι απλά επιρροή! Η μουσική υπάρχει παντού σε όλα. Στα πάντα στην ζωή μου και στην καθημερινότητά μου. Δεν υπάρχω χωρίς μουσική. Δεν ξέρω καν πώς είναι η ζωή χωρίς αυτήν. Μεγάλωσα έχοντας την ζωή μου τόσο συνδεδεμένη με την μουσική που δεν ξέρω καν πώς θα ήταν μια άλλη ζωή. Ακούγομαι σαν μικρό παιδί που μπερδεύει τα λόγια του αλλά ακριβώς αυτό συμβαίνει όταν τα λόγια δεν είναι αρκετά για να περιγράψουν αυτό που νιώθεις. Ίσως για αυτό ακριβώς υπάρχουν και οι τέχνες. Πόσα πράγματα εκφράζονται και εμπεριέχονται βρίσκοντας διέξοδο και καταφύγιο μέσα από ένα μουσικό έργο, έναν πίνακα ή μια χορογραφία. Μέσα από ένα ποίημα, στίχους και μια παράσταση…
-Έπαιξαν ρόλο οι γονείς σου, οι οποίοι ήταν σπουδαίοι άνθρωποι στον χώρο;
Μουσική παιδεία υπήρχε καθημερινά και ακατάπαυστα στο σπίτι μας καθώς μέλη της οικογένειάς μου εργάζονταν στο ευρύτερο χώρο της μουσικής. Κανείς όμως δεν ήταν μουσικός. Φυσικά, λόγω της δουλειάς του πατέρα μου υπήρχε μία τεράστια δισκοθήκη στο σπίτι. Καθημερινά πολλά ποικίλα ακούσματα και διαρκής επαφή με την τέχνη γενικότερα για την οποία και οι δύο μου γονείς έτρεφαν πολλή αγάπη και αφοσίωση. Η μητέρα μου και ο παππούς μου που λάτρευαν την μουσική και τραγουδούσαν και οι δύο έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην σχέση μου μαζί της. Ο πατέρας μου με βοήθησε πάρα πολύ όσον αφορά τα ακούσματά μου αλλά και μια υγιή σχέση με την μουσική. Ποτέ δεν μου καλλιεργήθηκε το αίσθημα της απόκτησης φήμης ή δόξας. Η σχέση μου πάντα είχε μία αγνότητα με όλο αυτό και ακόμα έχει. Και αυτό είναι κάτι που το οφείλω σε μεγάλο βαθμό στους γονείς μου και στην γενικότερη στάση τους στα πράγματα. Είναι κάτι που ευτυχώς έχω βρει σπουδαίους φίλους και συνεργάτες να το μοιράζομαι .
-Οι σπουδές που πραγματοποίησες;
Οι σπουδές στο Παρίσι πάνω στην jazz, στην ethnic, στην pop μουσική και στην μουσική κινηματογράφου που ήταν πάντα το όνειρό μου. Ουτοπικό ίσως αλλά ωραίο όνειρο. Πιάνο, σύνθεση και ενορχήστρωση. Εκεί έκανα ουσιαστικά και τα πρώτα μου στοχευμένα μαθήματα στο τραγούδι και στην διδασκαλία του τραγουδιού, κάτι που πραγματικά με γοήτευσε κυρίως για τον τρόπο με τον οποίο έβρισκα τον εαυτό μου μέσω της ερμηνείας αλλά και της μελέτης και της τεχνικής. Η φωνή είναι ένα όργανο και μάλιστα ένα όργανο με δύσκολη τεχνική που θέλει καθημερινή εξάσκηση και συνεχή εξέλιξη εκφραστικών μέσων.
-Τα ακούσματα που σε σμίλευσαν;
Θεωρώ ότι η μουσική είναι ένας τεράστιος πλανήτης με άπειρες εκτάσεις που χρειάζεται χρόνος για να τις ανακαλύψεις και να τις εξερευνήσεις. Δεν είναι δυνατόν να μην βρεις ομορφιά και ενδιαφέρον σχεδόν σε κάθε είδος μουσικής. Ειλικρινά αδυνατώ να απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση. Προχθές άνοιξα τον υπολογιστή μου να ακούσω μουσική και πραγματικά άρχισα να γελάω με την playlist που ξεκινούσε από Keith Jarrett, συνέχιζε με Τσιτσάνη και Kendrick Lamar, Ορφέα Περίδη και Tori Amos. Pink Floyd και Hans Zimmer. Stevie Wonder και Δημήτρη Ζερβουδάκη. Θοδωρή Κοτονιά, Led Zeppelin, Χαρούλα Αλεξίου, Μάνο Λοϊζο, Aretha Franklin και David Bowie. Massive Attack, Jan Garbarek, Haig, Γιώργο Καζαντζή, Λιζέτα Καλημέρη, Νorah Jones και Joni Mitchel. Και πραγματικά όλα αυτά και πολλά άλλα τα ακούω με την ίδια αγάπη και σεβασμό.
-Πότε γράφεται ένα μεγάλο τραγούδι;
Δεν ξέρω τι σημαίνει μεγάλο και τι όχι. Ξέρω μόνο ότι εγώ θεωρώ ότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην στρατευμένη τέχνη και στην μη στρατευμένη τέχνη. Την στρατευμένη τέχνη την σέβομαι και την εκτιμώ και με συγκινεί παρόλο που δεν ξέρω αν θα μπορούσα εγώ να την υπηρετήσω ή να φανώ αντάξιά της. Για την μη στρατευμένη τέχνη λοιπόν θα πω ότι για μένα το σημαντικότερο είναι η ειλικρίνεια, να μην υπάρχει ούτε συνταγή επιτυχίας, ούτε προσπάθεια του να πετύχουμε το hit. Νομίζω ότι αυτά έχουν πάει την τέχνη πίσω και όχι μπροστά. Για μένα κάθε τραγούδι θα πρέπει να έχει αλήθεια και να σέβεται τον ακροατή για να μπορεί να υπάρχει εξέλιξη στο άκουσμα αλλά και στο εκφραστικό κομμάτι.
-Τι είναι η έμπνευση;
Πραγματικά ξέρω πολλούς ανθρώπους που θα ήθελαν να έχουν σαφή απάντηση σε αυτό το ερώτημα… Δεν έχω ιδέα! Άλλοτε έρχεται, άλλοτε όχι. Πραγματικά ποτέ δεν ξέρεις πώς θα λειτουργήσει και ποια στιγμή. Είναι ένα μυστήριο. Αυτό που ξέρω πάντως είναι ότι όσο πιο καλλιεργημένος είναι ένας άνθρωπος και όσο καλλιεργεί επίσης την συναισθηματική νοημοσύνη του, τόσο πιο κοντά έρχεται στο να έχει τις κεραίες του ενεργοποιημένες και να εμπνέεται από τα ερεθίσματα γύρω του.
-Η πιο αντιπροσωπευτική σου συνεργασία;
Με τους Palyrria, τον Νίκο Σάλτα και τους (Improvisation) A la Grecque.
-Φέτος κυκλοφόρησε ο πρώτος σου προσωπικός δίσκος, οι 6 Αυτοτελείς Ιστορίες. Ποια ήταν τα εναύσματα και τι ανάγκες κάλυψε αυτή η δουλειά;
Όπως έχω ξαναπεί αυτό το άλμπουμ προέκυψε από μια προσωπική ανάγκη για μια ειλικρινή καταγραφή μουσικών ιδεών, ειδών και υφών με τα οποία έχω ασχοληθεί. Κάθε τραγούδι έχει την δική του διαδρομή από την αρχή μέχρι το τέλος. Σαν μία ταινία μικρού μήκους. Ακριβώς σαν αυτοτελής ιστορία. Προέκυψε και μέσα από την ανάγκη να συμπράξω με ανθρώπους που εκτιμώ, θαυμάζω και αγαπώ. Σε αυτόν τον δίσκο είχα πραγματικά την τύχη να συμμετάσχουν άνθρωποι που ήρθαν με μεγάλη χαρά να παίξουν, να γράψουν, να ενορχηστρώσουν, να ηχογραφήσουν και είναι κυρίως αυτό που με κάνει και νιώθω ευγνώμων. Υπάρχει έτσι και ένα περίεργο παιχνίδι αριθμών σε αυτές τις 6 αυτοτελείς ιστορίες. Είμαστε 4 συνθέτες-στιχουργοί, 4 στιχουργοί, 5 ενορχηστρωτές, 4 ηχολήπτες, 4 master editors, 16 μουσικοί, 2 guest συμμετοχές, 1 φωτογράφος, 1 γραφίστρια και 2 συνεργάτες στην επικοινωνία και την προώθηση. Μακάρι να μπορούσα να αναφέρω ονομαστικά όλους τους συντελεστές γιατί πραγματικά το αξίζουν. Όλοι οι συντελεστές βέβαια αναφέρονται κάτω από κάθε τραγούδι στις ψηφιακές πλατφόρμες. Αναζητήστε τους γιατί χωρίς αυτούς το αποτέλεσμα δεν θα ήταν το ίδιο!
-Υπάρχει κάποιο τραγούδι που ξεχωρίζεις από τον δίσκο;
Κάθε τραγούδι κρύβει πραγματικά την δική του ιστορία και κάθε τραγούδι όντως με εκφράζει απόλυτα. Δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω κάποιο και να αδικήσω κάποιο άλλο.
-Πώς αντιλαμβάνεσαι τη σημερινή μουσική πραγματικότητα; Υπάρχουν άξιοι δημιουργοί;
Kαι βέβαια υπάρχουν! Πολύ αξιόλογοι και ταλαντούχοι δημιουργοί και καλλιτέχνες γενικότερα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν τους δίνεται το ανάλογο βήμα να ακουστούν, οι ευκαιρίες που δίνονται σε άλλους.
-Η κατάσταση στη δισκογραφία;
Για μένα η δισκογραφία αυτήν την στιγμή στην Ελλάδα αισθάνομαι ότι επαναλαμβάνεται. Εκτός από πράγματα που κυκλοφορούν από μικρά labels -τα οποία έχουν πολύ ενδιαφέρον και είναι πραγματικά αξιόλογα- θεωρώ ότι κατά τα άλλα όπως είπα και παραπάνω, εφόσον δεν δίνονται ευκαιρίες να ακουστούν νέα πράγματα είναι λογικό ότι ακούμε μία πεπατημένη. Μάλιστα πολλές φορές, όχι πηγαία, αλλά από μία ανάγκη να ακολουθήσουμε μία επιτυχημένη συνταγή. Εμένα προσωπικά με λυπεί αυτό. Όχι μόνο ως δημιουργό αλλά και ως ακροατή.
-Πώς βιώνεις την κοινωνική και οικονομική κατάσταση της χώρας;
Είναι ένα ζητήματα εξαιρετικής σημασίας που προσωπικά με απασχολεί πάρα πολύ και ανέκαθεν με απασχολούσε. Θεωρώ ότι παγκοσμίως υπάρχει τεράστιο θέμα αυτήν την στιγμή και ότι τώρα με την πανδημία έχει αρχίσει να κρεσεντάρει. Ανήκω σε μία γενιά που μεγάλωσε ακριβώς στο μεταίχμιο και από κοινωνικοπολιτικής άποψης και από τεχνολογικής. Ενηλικιωθήκαμε λίγο μετά την νέα χιλιετία. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε γνωρίσει την Ελλάδα των 90ς αλλά και μια Ελλάδα που δοκιμάστηκε πάρα πολύ ειδικά από το 2010 και μετά προσπαθώντας ταυτόχρονα να συμβαδίσει με τον υπόλοιπο κόσμο. Για μένα όλο το θέμα είναι η παιδεία και πιστεύω ότι από εκεί ξεκινάνε όλα. Χωρίς σωστή παιδεία και καλλιέργεια ο άνθρωπος δεν μπορεί να κρίνει καθαρά και για αυτό κατά την γνώμη μου έχουμε τόσα νέα παιδιά απολιτίκ. Έχουν μια απαξίωση ως προς οποιαδήποτε ιδεολογία αλλά και μια ας πούμε λατρεία σε αναλώσιμα πρότυπα. Φυσικά δεν φταίνε τα παιδιά. Όταν δεν έχεις το ερέθισμα, αγνοείς ότι υπάρχει καν. Και εκεί θέλω να σταθώ. Το τι συμβαίνει κοινωνικοπολιτικά με ενοχλεί και με θίγει και βέβαια επιτυγχάνεται πάντα μέσω του πώς επηρεάζεται το βιοτικό επίπεδο μίας κοινωνίας. Αυτή την στιγμή λοιπόν είμαι κάθετη στο ότι είμαστε μια ανοργάνωτη χώρα, ανέτοιμη σε πάρα πολλούς τομείς και δυστυχώς μας ενδιαφέρει να κουκουλώνουμε πράγματα για τα μάτια του κόσμου. Και αυτό φαίνεται στις τόσες αντιφάσεις… Στα μέτρα κατά της πανδημίας, στην απόλυτη άγνοια των κυβερνώντων για το τί συμβαίνει στο σπίτι του μέσου Έλληνα, στην αδιαφορία και στα πενιχρά επιδόματα, στην αστυνομική βία, στην φίμωση των social media και στις ειδήσεις… Γενικά όπως καταλαβαίνετε, είμαι αρκετά ενοχλημένη και κυρίως με το ότι φαγωνόμαστε μεταξύ μας. Άλλωστε το Διαίρει και Βασίλευε ήταν ανέκαθεν πολιτική στρατηγική.
-Πόσο έχει επηρεάσει την ζωή ενός μουσικού;
Απόλυτα! Σε όλα τα επίπεδα! Και δεν είναι λύση το live streaming. Σε καμία περίπτωση δεν είναι λύση να οδηγηθούμε εκεί και να καθιερώσουμε κάτι τέτοιο σαν υποκατάστατο της ζωντανής συναυλίας, παράστασης, κινηματογράφου και φεστιβάλ. Επίσης, όσον αφορά το βιοποριστικό ζήτημα αλλά και την σημασία της τέχνης σε κοινωνικό και ιστορικό επίπεδο για μένα δεν φάνηκε μόνο πόσο ανοργάνωτοι είμαστε στο θέμα μητρώων, επιδομάτων, ασφάλισης αλλά κυρίως πόση απαξίωση έχει ο κόσμος για τον πολιτισμό και την τέχνη. Στην πραγματικότητα δεν ισχύει γιατί καθημερινά όλοι καταφεύγουν στην τέχνη για να ξεχαστούν, να ψυχαγωγηθούν, να ψυχοθεραπευτούν, να χαρούν, να διασκεδάσουν, να μελετήσουν, να αποκτήσουν γνώση, να εξελιχθούν και να επηρεαστούν… Παρόλα αυτά, είμαστε από τις λίγες χώρες που θεωρούν την τέχνη χόμπι και τους καλλιτέχνες τεμπέληδες. Για όνομα του Θεού εν ετει 2020!
-Η αγαπημένη σου ταινία;
Είναι άπειρες…
-Το αγαπημένο σου βιβλίο;
O Ντέμιαν του Έρμαν Έσσε. To Σιντάρτα του Έρμαν Έσσε. O Επαναστατημένος Άνθρωπος του Αλμπέρ Καμύ.
-Ποιο είναι το προσωπικό σου καταφύγιο;
Το προσωπικό μου καταφύγιο είναι και ανέκαθεν ήταν οι τέχνες και η φύση . Από μία ταινία μέχρι το να παίζω πιάνο. Nα γράφω, να κάνω μάθημα και εως του να πάω μία βόλτα στο βουνό. Nα βλέπω πράσινο και να είναι ο ορίζοντας ανοιχτός .
-Ετοιμάζεις κάτι αυτή την περίοδο;
Αυτή την περίοδο ετοιμάζω καινούργιο υλικό και κάποιες συνεργασίες που είναι στα σκαριά. Aναμένω να κυκλοφορήσουν ένα ντουέτο με τον πολύ αξιόλογο Βασίλη Πασλίδη, που λέγεται Καντάδα, σε στίχους και μουσική του ίδιου και ένα τραγούδι του αγαπημένου μου Αλέξανδρου Καψοκαβάδη, που λέγεται Λευκό Δωμάτιο σε στίχους του Κώστα Μπακούρη. Σκοπεύω να αφοσιωθώ περισσότερο στο δημιουργικό κομμάτι, αφού τώρα δεν μπορούμε να κάνουμε κάποιο live ή κάποια παράσταση.
-Ποια είναι τα όνειρά σου για το μέλλον;
Δεν θα μιλήσω για όνειρα, άλλωστε έχω πάρα πολλά… Θα κλείσω με ευχές για υγεία σωματική και ψυχική. Ισορροπία, αισιοδοξία, χιούμορ, δημιουργικότητα, ψυχραιμία, γενναιοδωρία και αγάπη! Καλά Χριστούγεννα!
-Λόλα σε ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.
Και εγώ σε ευχαριστώ.
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο – 15/12/20
