Μία από τις πιο ιδιαίτερες φωνές της ελληνικής ηλεκτρονικής ροκ σκηνής. Χροιά τραχιά που κρύβει έναν απέραντο κόσμο χρωμάτων και συναισθημάτων. Κυριάρχησε ως η εμβληματική φωνή των Μπλε, αντικαθιστώντας την Θεοδοσία Τσάτσου. Σήμερα, στο your e-articles η Τζώρτζια Κεφαλά.
-Ποιες είναι οι μνήμες σου ως παιδί;
Η Πάρος, το έντονο φως και η ατέλειωτη ανάγκη για τραγούδι. Φτώχεια, αγάπη και τρυφερότητα μαζί με αυστηρότητα και η μικρή Γεωργία να μεγαλώνει με δυσκολίες αλλά με μεγάλη δίψα για ζωή.
-Τι αποτέλεσε ερέθισμα να στραφείς στη μουσική;
Μουσική που μου άρεσε πραγματικά άκουσα γύρω στα 9 μου όταν ο μεγάλος μου αδελφός έφερε Beatles, Pink Floyd, Queen, Talking Heads, Police. Όμως η επιθυμία μου να ασχοληθώ με την μουσική πιο σοβαρά ήρθε όταν άρχισα να σπουδάζω χορό και να έρχομαι κοντά στην τέχνη και στον απέραντο κόσμο της. Κατάλαβα πως αυτός ο κόσμος είναι μία ευκαιρία να διευρυνθείς.
-Η σημασία της στη καθημερινότητά σου;
Νομίζω πως η πνευματική ανάπτυξη είναι κάτι που ωφελεί πολύ τον άνθρωπο αλλά θέλει παράλληλα πολλή δουλειά, αναθεώρηση των πεποιθήσεών μας διαρκώς, μέσα από ερεθίσματα που μόνο αν έχεις τη διάθεση να τα λάβεις και να τα χρησιμοποιήσεις μπορούν να σου φανούν χρήσιμα. Τέτοιο ερέθισμα ήταν και η μουσική για εμένα. Με σήκωνε να δω τον κόσμο από άλλη μεριά. Παρόλα αυτά, δεν ήταν το μόνο ερέθισμα που άφησα να λειτουργήσει μεταμορφωτικά στη ζωή μου.
-Αν δεν είχες ασχοληθεί με το τραγούδι τι άλλο θα σε είχε κερδίσει;
Υποθετική ερώτηση αλλά μπορεί να ήταν η ζωγραφική ή η ιατρική νομίζω.
-Πότε τραγούδησες για πρώτη φορά στη ζωή σου;
Θυμάμαι τον εαυτό μου να τραγουδάει διαρκώς. Είχα μία κασέτα που καταστράφηκε δυστυχώς, με εμένα δύο χρονών να τραγουδάω μαζί με τον πατέρα μου, που έχει εξαιρετική φωνή! Επίσημα, μπροστά σε κόσμο δηλαδή, τραγούδησα γύρω στα 7-8 μου όταν με πήραν σε μια χριστιανική χορωδία παιδιών που ηχογραφούσαμε κασέτες με χριστιανικά τραγούδια.
-Τα συναισθήματα που γεννήθηκαν μέσα σου όταν βρέθηκες πρώτη φορά μπροστά σε κοινό;
Από την αρχή, αυτό που νικούσε κατά πολύ το άγχος και την αμηχανία της απειρίας μου ήταν μια αίσθηση σιγουριάς πως θα τους μαγέψω όλους! Είχα μάθει από πολύ νωρίς πως η φωνή είναι πανίσχυρο όργανο. Το έβλεπα στα μάτια και τις εκφράσεις των ανθρώπων. Μπορεί να ήταν και ένα ψέμα που είχα φτιάξει για να με πηγαίνει στα δικά μου μαγικά μέρη. Λειτούργησε όμως.
-Υπάρχει η ίδια αίσθηση τόσα χρόνια μετά;
Σίγουρα! Τώρα υπάρχει συνειδητά και απέραντη τρυφερότητα και αγάπη. Ξέρω ότι η ζωή είναι δύσκολη και θέλω να τους κάνω να δουν τον απέραντο και όμορφο κόσμο που υπάρχει έξω και γύρω από ένα πρόβλημα.
-Τα ακούσματα που σε διαμόρφωσαν ως καλλιτέχνη;
Σίγουρα η δυνατή εποχή των 70’s, 80’s, 90’s αλλά και η ηλεκτρονική μουσική. Κάποια είδη metal και βέβαια ο λυρισμός της Ελλάδας. Η έντονα μελωδική της γραμμή και ο στιχοκεντρισμός της που κάποιες φορές απολαμβάνω και άλλες με κουράζει.
-Οι φωνές που θαυμάζεις;
Πολλές. Από Dead Can Dance (Lisa Gerrard, Brendan Perry) μέχρι Eddie Vedder, Chris Cornell, PJ Harvey, David Bowie και πολλούς άλλους ακόμα και «κακόφωνους» όπως ο Lemmy Kilmister για παράδειγμα. Πάντα μου άρεσαν οι «περίεργες» φωνές.
-Έχεις σπουδάσει χορό. Τι εισέπραξες;
Μία από τις μεγαλύτερες εμπειρίες της ζωής μου! Το να δουλεύεις με το σώμα είναι σαν να δουλεύεις με το υποσυνείδητό σου. Επώδυνο και απελευθερωτικό ταυτόχρονα. Μου έδωσε το απαραίτητο θάρρος και τον τρόπο να ψάξω μέσα μου.
-Πώς αναλογίζεσαι τη συμμετοχή σου στη ροκ όπερα Δαίμονες του Νίκου Καρβέλα;
Σαν ένα καλό σχολείο. Μου έμαθε πως γίνεται να προσπαθήσει κανείς να ξεπεράσει την απραξία και την έλλειψη καινοτομίας που μαστίζει την Ελλάδα αλλά και τι θα μπορούσε να αποφύγει κανείς αισθητικά. Επίσης, γνωρίστηκα με πολλούς ταλαντούχους και εργατικούς ανθρώπους.
-Αγαπάς τα μιούζικαλ; Αποτελεί ένα ανικανοποίητο όνειρο μια τέτοια συμμετοχή;
Αγαπώ την κίνηση και τον ήχο. Δεν θα το περιόριζα στο musical.
-Τι κέρδισες από τη συνεργασία με τη Μαρινέλλα;
H Μαρινέλλα είναι ισχυρό παράδειγμα για έναν καλλιτέχνη. Υπήρξε άρτια στη δουλειά της αλλά ήταν και μια ευκαιρία να μελετήσω τον τρόπο που ο καλλιτέχνης γίνεται καθαρή ενέργεια και διαπερνά τους πάντες.
-Η πρώτη σου συμμετοχή σε δίσκο ήταν το live album Πρόβα Generale των Μίμη Πλέσσα και Γιώργου Χατζηνάσιου. Τι συναισθήματα γέννησε αυτή η συνύπαρξη με αυτούς τους δυο σπουδαίους συνθέτες;
Η Πρόβα Τζενεράλε ήταν παράσταση στην οποία συμμετείχα μαζί με τους Μίμη Πλέσσα, Γιώργο Χατζηνάσιο και πολλούς άλλους, τον Γιάννη Κούτρα, τον Δάκη και την Δήμητρα Παππίου και μάλιστα ήταν από τις πρώτες παραστάσεις μου. Είχα μπει με ακρόαση χωρίς να γνωρίζω κανέναν και έτσι γνώρισα τους εξαιρετικούς αυτούς καλλιτέχνες. Δισκογραφικά όμως πήρα μέρος στο Ο Δρόμος του Πλέσσα, όπου είχα την τιμή να μου εμπιστευτεί ο κ. Πλέσσας το Μη Μου Πεις Τίποτα.
-Έχεις φανταστεί πώς θα ήταν η πορεία σου στη μουσική αν δεν ήσουν η φωνή των Μπλε; Ήταν μεγάλο κεφάλαιο για σένα;
Το έχω φανταστεί βέβαια αλλά πραγματικά δεν μπορώ να υπολογίσω αν θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα. Ήταν και είναι μεγάλο κεφάλαιο οι Μπλε για εμένα. Μέσα από αυτούς βρήκα την ταυτότητά μου και ένα ασφαλές καταφύγιο για τις αντιξοότητες της δισκογραφίας.
-Πόσο δύσκολο να λειτουργείτε ως ομάδα;
Όχι τραγικά δύσκολα γιατί ο καθένας μας έχει το ρόλο του. Παρόλα αυτά δεν σου κρύβω πως θα ήθελα την αυτονομία μου πολλές φορές. Σε όλες τις σχέσεις συμβαίνει το ίδιο.
-Είναι η μοίρα των συγκροτημάτων στο τέλος να διαλύονται;
Όλα πρέπει να φτάνουν σε ένα τέλος. Πρώτα όμως καλό θα ήταν να λάβεις τα μαθήματα των επιλογών σου και να τα αφήσεις να σε πάνε παρακάτω. Αλλιώς μένεις στην επιφάνεια των σχέσεων και των σκέψεων δημιουργώντας μία μαύρη τρύπα από ανικανοποίητες επιθυμίες.
-Πιστεύεις στο κάρμα;
Πιστεύω πως όλα συνδέονται και πως το χωροχρονικό συνεχές έχει άλλη ιδιότητα από τον χώρο και τον χρόνο ξεχωριστά, όπως τα αντιλαμβανόμαστε εμείς. Το μόνο σίγουρο για εμένα, είναι πως οι σκέψεις δεν είναι άυλες και κρυφές και οι πράξεις μας φτιάχνουν το περιβάλλον και τις καταστάσεις που θα ζήσουμε.
-Είσαι λάτρης των extreme sports. Της κατάδυσης και της αναρρίχησης. Τι βιώνεις με αυτές τις δραστηριότητες;
Βιώνω την ανατροπή. Με το να βάζω την ζωή μου σε ιδιαίτερες συνθήκες με κάνει να την εκτιμώ περισσότερο αλλά και να την εκθέτω σε διαφορετικές συνθήκες και απαράμιλλη ομορφιά.
-Σου έχει δημιουργήσει άγχος το να είσαι μητέρα;
Μόνο ευθύνη αλλά και εμπιστοσύνη στην εξαιρετική μηχανή μάθησης και προσαρμογής που είναι ο άνθρωπος.
-Έχεις κάποιους φόβους;
Είχα φόβους και ακόμα είναι έτοιμοι να με αρπάξουν μόλις ξεχάσω να εμπιστεύομαι καταστάσεις που είναι πέρα από την αντίληψή μου.
-Ποιο είναι το τραγούδι που περιγράφει τη ψυχή της Τζώρτζια;
Το τραγούδι που με εκφράζει είναι το Black Sun των Dead Can Dance.
-Το βιβλίο που σε ταξιδεύει σε μαγικούς τόπους;
Τελευταία διάβασα το Ο Δρόμος ο Λιγότερο Ταξιδεμένος του M. Scott Peck που μου άρεσε πολύ αλλά θα πω και το Αθώος στα Όνειρά Σου του Tom Waits που έχει σχέση με μουσική και επίσης μου άρεσε.
-Πότε έκλαψες τελευταία φορά;
Έκλαψα όταν αρρώστησε ο σκύλος μου, πριν λίγες μέρες.
-Επηρέασε τους καλλιτέχνες ο κορωνοϊός; Η στάση της Κυβέρνησης ήταν ανάλογη;
Νομίζω πως ο πολιτισμός γενικότερα έχει πληγεί ίσως και ανεπανόρθωτα. Δεν ξέρω πότε θα ανακάμψουμε αλλά αυτό που ξέρω είναι πως η κυβέρνηση κράτησε μία ανάλγητη στάση, γεμάτη αδιαφορία και πλήρη άγνοια στο αντικείμενο των καλλιτεχνών! Πραγματικά δεν έχουν ιδέα ποια ακριβώς είναι η δουλειά μας. Πόσω μάλλον να κατανοήσουν τις ανάγκες της…
-Πώς αντιλαμβάνεσαι τις αποκαλύψεις στο χώρο του θεάματος για τις παρενοχλήσεις εις βάρος των καλλιτεχνών;
Νομίζω πως ήταν εξαιρετικά ευεργετικό αυτό που συνέβη με τις απαράδεκτες νοοτροπίες που ακόμα κυριαρχούν όχι μόνο στον καλλιτεχνικό χώρο αλλά παντού. Ευτυχώς τα θύματα βρίσκουν φωνή για να καταγγείλουν. Οι θύτες μπαίνουν στη θέση που αξίζουν και το σεξ παύει να συγχέεται με τον ενοχικό δογματισμό που το έχει φέρει σε αυτή την σιχαμένη θέση στα μυαλά μας. Είναι μία λειτουργία αγάπης, ευχαρίστησης και κοινής συναίνεσης. Όχι παιχνίδι εξουσίας.
-Πιστεύεις στον Θεό;
Πιστεύω στην συλλογική συνειδητότητα. Μπορείς να το πεις και Θεό. Όχι με τα χαρακτηριστικά των δογματικών όμως.
-Το καταφύγιό σου;
Καταφύγιό μου η Πάρος. Η παιδική μου αθωότητα δηλαδή.
-Πότε ένιωσες ευτυχισμένη;
Η ευτυχία είναι απόφαση, οπότε ναι. Είμαι ευτυχισμένη.
-Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν λες το όνομα Τζώρτζια Κεφαλά;
Για εμένα ήταν το δικαίωμα στο όνειρο. Το δικαίωμα να φτιάξεις ένα χαρακτήρα με τα υλικά που σου δόθηκαν πριν και μετά την γέννησή σου. Πάντα οι άνθρωποι έβλεπαν σε εμένα ένα θετικό, χαρούμενο και ελεύθερα σκεπτόμενο άνθρωπο. Ξέρετε όμως πως δεν γίνεται αυτό χωρίς να επιλέγεις την προσωπική σου φυλακή, χωρίς να δεσμεύεσαι, και χωρίς το μέρος σκοταδιού που σου αναλογεί.
-Τζώρτζια σε ευχαριστώ για την επικοινωνία μας.
Και εγώ σε ευχαριστώ.
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο
