Πρόκειται για μια ξεχωριστή φωνή, μια γνήσια λαϊκή ερμηνεύτρια. Πρόσφατα, επανήλθε στο μουσικό προσκήνιο με μια ιδιαίτερη λαϊκή μπαλάντα, το Κάτι Συμβαίνει, σε μουσική και στίχους του Γιώργου Καραδήμου. Με αφορμή τη συμμετοχή της στη συναυλία Δειλινά Αξέχαστα με τον Κώστα Καραφώτη και τη Δήμητρα Σταθοπούλου, την οποία θα παρουσιάσουν στις 23/7 στο Κηποθέατρο Παπάγου, φιλοξενώ στο your e-articles την Τζωρτζίνα Νικάκη.
-Τι θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια;
Θυμάμαι όμορφα παιδικά χρόνια. Μεγάλη οικογένεια, γέλια, τραπέζια, γιορτές, τραγούδια. Ένα σπίτι γεμάτο από κόσμο και χαρές. Πάντα σε όλα αυτά υπήρχαν μικρές στιγμές περισυλλογής και μικρής απομόνωσης οι οποίες στην πορεία ανακάλυψα ότι είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καλλιτεχνικής μου φύσης.
-Πώς ορίζεις τη μουσική;
Δεν μπορώ να ορίσω τη μουσική, απλά αισθάνομαι ότι με καθορίζει. Τα συναισθήματα που μου δημιουργεί, τα ταξίδια που πηγαίνει το μυαλό, οι σκέψεις που διαδέχονται η μια την άλλη, η ενέργεια που απελευθερώνω όταν ακούω ή ερμηνεύω ένα τραγούδι με βοηθάνε να ανακαλύπτω συνεχώς τον αληθινό μου εαυτό. Νομίζω ότι είναι ακαθόριστα καθοριστική για μένα.
-Η σημασία της στη ζωή σου;
Η σημασία της… Είναι σαν την αναπνοή μου. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν.
-Πότε τραγούδησες για πρώτη φορά στη ζωή σου;
Τραγούδησα σε ηλικία 10 ετών περίπου όταν συμμετείχα στη χορωδία του δήμου. Μέχρι τότε δεν ήξερα ότι έχω αυτήν την κλίση.
-Τα συναισθήματα που γεννήθηκαν μέσα σου όταν βρέθηκες πρώτη φορά μπροστά σε κοινό;
Η πρώτη φορά που βρέθηκα μπροστά σε κοινό ήταν στην εφηβεία μου, στις σχολικές γιορτές, όπου κάναμε αφιερώματα στο Λοΐζο, τον Θεοδωράκη κλπ και ένιωθα σαν χείμαρρος που είχε την ανάγκη να επικοινωνήσει μέσα από τη μουσική. Είχα και άγνοια κινδύνου τότε οπότε είχα και περίσσιο θάρρος. Υπερνικούσα κάθε συστολή μου και απλά δινόμουν ολοκληρωτικά στη μουσική.
-Τα ακούσματα που σε διαμόρφωσαν ως τραγουδίστρια;
Άκουγα από μικρό παιδί λαϊκά τραγούδια εκτός από μια ροκ φάση που πέρασα στην εφηβεία μου. Μου άρεσαν πολύ τα εμβληματικά τραγούδια μεγάλων Ελλήνων συνθετών που δημιουργούσαν ένα λαϊκό αίσθημα.
-Οι φωνές που θαυμάζεις;
Αγαπώ την δωρική φωνή της Βίκυς Μοσχολιού, την κρυστάλλινη ερμηνεία της Τζένης Βάνου αλλά η χροιά που διαπερνάει την καρδιά μου και είναι η Χάρις Αλεξίου. Η Στέλλα Χασκίλ νομίζω ότι είναι από τις κορυφαίες ερμηνεύτριες στο χώρο του ρεμπέτικου. Από άνδρες ο Γιάννης Πάριος, ο Στράτος Διονυσίου και ο Γιώργος Νταλάρας είναι αγαπημένοι μου.
-Πρόσφατα κυκλοφόρησες το τραγούδι Κάτι Συμβαίνει, σε μουσική και στίχους του Γιώργου Καραδήμου. Πώς νιώθεις για αυτή τη συνεργασία;
Είμαι πολύ χαρούμενη και ευγνώμων για αυτήν τη συνεργασία με τον Γιώργο Καραδήμο. Από την πρώτη στιγμή που άκουσα το τραγούδι να το ερμηνεύει ο ίδιος με την κιθάρα του, είπα πόσο αληθινό είναι και μου δημιούργησε μια νοσταλγία, τρυφερότητα αλλά και οικειότητα σαν να το είχα ακούσει από παλιά. Και τον ευχαριστώ που το έδωσε σε μένα να το ερμηνεύσω και να πω την ιστορία του.
-Επηρέασε τους καλλιτέχνες ο κορωνοϊός;
Νομίζω όχι απλώς μας επηρέασε αλλά μας έφερε μεγάλη ταραχή σε πολλά επίπεδα. Ήρθε σαν ένα μεγάλο κύμα που αναποδογύρισε τη βάρκα μας και βρεθήκαμε ξαφνικά στη θάλασσα!
-Η στάση της Κυβέρνησης ήταν ανάλογη;
Η στάση της κυβέρνησης ήταν αυτό ακριβώς. Στάση. Σε τέτοιες καταστάσεις χρειάζεται αντίσταση σε όλο αυτό και κίνηση βοήθειας ειδικά σε ανθρώπους του πολιτισμού και του πνεύματος συμπεριλαμβανομένων όλων των κλάδων της τέχνης. Απλά οι πολιτικοί θεωρούν ότι η τέχνη είναι πολυτέλεια ενώ είναι ανάγκη. Εξισορροπεί, γαληνεύει, εκπαιδεύει, εξελίσσει τον άνθρωπο κατά τη γνώμη μου. Και κατευνάζει τα άγρια ένστικτα του τα οποία έχουν αγριέψει πολύ στη σημερινή εποχή!
-Πώς βλέπεις το άνοιγμα του καλοκαιριού;
Είναι πολύ ευτυχές γεγονός το ότι ήδη έχει ανοίξει πάλι ένας δίαυλος επικοινωνίας με τον κόσμο. Γίνονται συναυλίες, παραστάσεις. Το καλοκαίρι στην Ελλάδα είναι συνώνυμο της ανεμελιάς και της διασκέδασης και ο κόσμος έχει ανάγκη να ξεσκάσει η ψυχή του. Εύχομαι όλα να κυλήσουν ομαλά και να μην διακοπεί ξανά.
-Πώς κρίνεις τη σημερινή ελληνική κοινωνία;
Ο άνθρωπος της σημερινής εποχής βάλλεται από παντού και βρίσκεται σε μια ανασφάλεια. Έχει άγχος για τη δουλειά του, τα οικονομικά του, τις ανθρώπινες σχέσεις, την μοναξιά του, το μέλλον του και όλα αυτά τον κάνουν να χάνει την επαφή με τον εαυτό του. Να γίνεται ρομπότ, σκληρός, απόμακρος, επικριτικός γιατί απλώς προσπαθεί διαρκώς να εξασφαλίσει τα αυτονόητα που έπρεπε να υπάρχουν στην κοινωνία του σήμερα και νιώθει μια μεγάλη αδικία. Νομίζω ότι η κοινωνία μας πρέπει να γίνει λίγο πιο ανθρώπινη και αυτό ξεκινάει από εμάς τους ίδιους.
-Πιστεύεις στον Θεό;
Ναι. Πιστεύω. Νιώθω μια δύναμη μέσα μου, μια ευλογία που δεν μπορώ να την εξηγήσω λογικά αλλά αυτή είναι η ομορφιά του Θείου. Είναι ανεξήγητο αλλά σε σηκώνει όταν πας να πέσεις γιατί απλά του δείχνεις εμπιστοσύνη.
-Το καταφύγιό σου;
Η αγάπη είναι το καταφύγιό μου. Η αληθινή, η άδολη, αυτή που θα σε περιβάλλει και δεν θα μπορεί να σε βλάψει τίποτα.
-Ο μεγάλος σου φόβος;
Ο πόνος σε οποιαδήποτε μορφή του.
-Πώς λειτουργείς όταν ερωτεύεσαι;
Δίνομαι ολοκληρωτικά. Αφήνομαι σε αυτό το συναίσθημα που ανεξάρτητα με το αποτέλεσμα σε κάνει πάντα πιο δυνατό.
-Νιώθεις ευτυχισμένη;
Νιώθω ευτυχισμένη γιατί έχω μια όμορφη καθημερινότητα και κάθε μέρα που ξυπνάω νιώθω ευγνωμοσύνη για αυτό.
-Τι άνθρωπος είναι η Τζωρτζίνα Νικάκη;
Συνήθως δεν μπορώ να με περιγράψω… Δυσκολεύομαι. Αφήνω τους άλλους να βγάλουν τα συμπεράσματά τους. Εύχομαι όχι αρνητικά.
-Το μεγάλο σου πλεονέκτημα;
Με δυσκολεύουν λίγο αυτές οι ερωτήσεις.. Ας πούμε ότι προσπαθώ να μπαίνω στη θέση του άλλου και να τον κατανοώ.
-Το μεγάλο σου μειονέκτημα;
Χάνω την αίσθηση του χρόνου κάποιες φορές και δεν είμαι πολύ οργανωμένη.
-Αν μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα άλλαζες;
Κάποτε έλεγα θα άλλαζα, τώρα ούτε που τα θυμάμαι. Κοιτάω μόνο μπροστά.
-Πώς φαντάζεσαι τη τελευταία μέρα σου στη γη;
Νομίζω δεν θα ήξερα ποια είναι η τελευταία. Αλλά δεν θέλω και να την σκέφτομαι πολύ…
-Τα όνειρά σου για το μέλλον;
Θα ήθελα να ακολουθήσουν πολλά όμορφα τραγούδια, ωραίες συνεργασίες, συναυλίες σε σχέση με το καλλιτεχνικό κομμάτι και να είμαι πλήρης και ευτυχισμένη με τους αγαπημένους μου ως προς το προσωπικό. Όλα αυτά σε έναν καλύτερο και πιο υγιή κόσμο.
-Ετοιμάζεις κάτι αυτή την περίοδο;
Ετοιμάζουμε μια πολύ όμορφη συναυλία με τίτλο Δειλινά Αξέχαστα με τον Κώστα Καραφώτη και τη Δήμητρα Σταθοπούλου, την οποία θα παρουσιάσουμε 23/7 στο Κηποθέατρο Παπάγου και μετά θα ακολουθήσουν εμφανίσεις και σε άλλα θέατρα της Αττικής. Την επιμέλεια έχει ο Μανόλης Ανδρουλιδάκης ο οποίος έκανε την ενορχήστρωση και στο Κάτι Συμβαίνει.
-Τι συμβουλή θα έδινες σε έναν άνθρωπο για να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα;
Τα όνειρα.. Δίνουν νόημα στη ζωή μας, μας κρατάνε ζωντανούς και για αυτό αξίζει ο αγώνας για την πραγμάτωσή τους όσο σκληρός και αν είναι. Τα όνειρα κατακτώνται με αρετές, αρκεί να τις εντάξουμε στο χαρακτήρα μας. Υπομονή, επιμονή, εξέλιξη, εκπαίδευση, θέληση, πίστη και αντίληψη του ποιοι είμαστε και ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να βάλει φρένο στα όνειρα μας, ούτε καν εμείς οι ίδιοι! Αυτά θα έλεγα.
-Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν λες το όνομα Τζωρτζίνα Νικάκη;
Ένα μικρό κορίτσι που έχει πολλά όνειρα, πολλά ελαττώματα, αγάπη για τη ζωή, τη μουσική και τους φωτεινούς ανθρώπους. Αυτή είναι η Τζωρτζίνα. Σας ευχαριστώ πολύ..
-Τζωρτζίνα σε ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.
Και εγώ σε ευχαριστώ.
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο
