Γεννήθηκε στη Σαλαμίνα την οποία υπεραγαπά και αποτελεί το ησυχαστήριό του, ο τόπος που ο ίδιος δημιουργεί και γεννά όμορφα τραγούδια. Στη δισκογραφία ξεκίνησε το 2003 και θεωρείται ένας από τους πιο επιτυχημένους τραγουδοποιούς, έχοντας κυκλοφορήσει δισκογραφικά πάνω από 600 τραγούδια που πολλά από αυτά έγιναν μεγάλες επιτυχίες. Έχει τιμηθεί με αρκετούς χρυσούς και πλατινένιους δίσκους. Έχει κάνει τραγούδια για το θέατρο, τον κινηματογράφο, την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, το internet, τη διαφήμιση, τον τύπο και για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Πολλά από τα τραγούδια του έχουν κυκλοφορήσει στο εξωτερικό κάνοντας επιτυχία και έχοντας παίξει σε ορισμένα από τα μεγαλύτερα clubs και ραδιόφωνα στον κόσμο, ενώ άλλα έχουν συμμετάσχει σε φεστιβάλ και διαγωνισμούς λαμβάνοντας την πρώτη θέση και σπουδαίες διακρίσεις. Βρίσκεται στη πιο παραγωγική του φάση καθώς ετοιμάζει τρία νέα μουσικά άλμπουμ. Πρόσφατα, συνεργάστηκε με τη Ζωζώ Σαπουντζάκη γράφοντας από κοινού με τον Σταύρο Σταύρου τους στίχους στο Τραγούδι της Ζωζώς, με τη Πωλίνα γράφοντας από κοινού με τη Σάννυ Μπαλτζή τους στίχους το Samba Carioca και το πιο αγαπημένο και πιο βαρύ συναισθηματικά Μαμά που έγραψε και ερμήνευσε ο ίδιος και αφορά την απώλεια της μητέρας του. Σήμερα, στο your e-articles ο Ανδρέας Λάμπρου.
-Γεννήθηκες στη Σαλαμίνα αλλά την παιδική σου ηλικία την πέρασες στα Λουτρά της Αιδηψού. Ποιες είναι οι μνήμες της παιδικής σου ηλικίας;
Γεννήθηκα στη Σαλαμίνα αλλά την παιδική μου ηλικία την πέρασα στα Λουτρά της Αιδηψού. Όμορφα παιδικά χρόνια με πολλή αγάπη από τους γονείς μου Κώστα και Κική και από τη γιαγιά μου Χαρίκλεια. Θυμάμαι τα καλοκαίρια μας, τη μυρωδιά του γιασεμιού στην αυλή του σπιτιού, τις βόλτες μας στην παραλία που χανόμασταν ανάμεσα στο πλήθος. Τα θερινά cinema, το χωνάκι παγωτό που μου έπαιρνε η μητέρα μου, τα μπάνια μας στη θάλασσα και τη μυρωδιά του αντηλιακού. Τις γειτόνισσές μου, τη Ρούλα και τη Ρένα. Μετά τη Βιβή και την Ντίνα. Το κρυφτό που παίζαμε με τα παιδιά της γειτονιάς, τον Νίκο, τον Θέμη και τον Νίκο. Τη Monopoly που έπαιζα με τους κολλητούς μου το καλοκαίρι την Καρολίνα και τον Δημήτρη αλλά και τα εγγόνια του Κιουλάνη. Την μακαρονάδα που τρώγαμε στο εστιατόριο λίγο πιο κάτω από το σπίτι μας στον Αντώνη και τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τα μεγάλα αθλητικά γεγονότα που βλέπαμε εκεί. Τα υπέροχα γλύκα και τις μοναδικές τυρόπιτες του κουμπάρου μου του Δημητρίου, την πορτοκαλάδα που με κέρναγε ο πατέρας μου στο Αυστράλια απέναντι από το λιμάνι, την πάστα ποντικάκι που τρώγαμε στο ζαχαροπλαστείο Αιδηψός. Τα μεγάλα γλέντια που κάναμε στο Ακαπούλκο, τις βόλτες μας στα γραφικά 40 Πλατάνια, τις διαδρομές με το φεριμπότ Σαλαμίς και τον καπετάνιο μας τον Κώστα. Τα σουβλάκια καλαμάκια που παίρναμε από την Αρκίτσα με το κιλό. Τις αφιερώσεις που κάναμε στον πειρατικό σταθμό. Τις αμέτρητες ώρες που πέρναγα στα ηλεκτρονικά. Τα κουκλάκια που ψαρεύαμε στα μηχανήματα με τη δαγκάνα. Το τσίρκο που με είχανε πάει οι γονείς μου και είχα φωτογραφηθεί με μία τσίτα την οποία ήθελα να πάρουμε μαζί στο σπίτι.
Τις πρώτες μου κασέτες με δικές μου μουσικές επιλογές που έφτιαχνα στον Άγγελο και μετά τα βινύλια που αγόραζα χωρίς να έχω καν pickup. Τα περιοδικά που έπαιρνα σωρηδόν και κυρίως το περιοδικό Ποπ Κορν που ήταν σχετικό με την μοντέρνα μουσική και διάβαζα ανελλιπώς τα άρθρα της Ναταλίας Γερμανού και του Ποσειδώνα Γιαννόπουλου. Τις Κυριακές που η μητέρα μου, έστω και αν εγώ αντιδρούσα, με έπαιρνε μαζί της στην εκκλησία. Δεν πέρναγε με τίποτα η ώρα για να τελειώσει η λειτουργία και τη ρώταγα συνέχεια πότε τελειώνει και αυτή μου απάνταγε πάντα: σε ένα τέταρτο. Ακόμα και όταν ήταν στην αρχή. Κάποια καλοκαίρια φιλοξενούσαμε και τα ξαδέρφια μου, τον Νίκο και τον Στέλιο από την πλευρά του αδερφού του πατέρα μου, του θείου μου του Γιάννη και της θείας μου της Ξανθής και τη Χαρίκλεια, τον Άρη και τη Λένα από την πλευρά του αδερφού της μητέρας μου, του θείου μου του Μίμη και της θείας μου της Μαρίας. Κάθε φορά από έναν γιατί λόγω του ότι ήμουνα μοναχοπαίδι και καλομαθημένο δεν μπορούσα να μοιράζομαι και την αγάπη με πολλά άτομα. Αυτό όμως μου συνέβαινε μόνο στην πολύ παιδική μου ηλικία, μετά το ξεπέρασα! Και μετέπειτα τα ξενύχτια μας με την Μαρία και την Πόπη αλλά και η διαμονή μας στο σπίτι του Γιάννη και της Έφης Γαμβρούλη, όταν είχαμε ξενοικιάσει από τη μόνιμη μας κατοικία και ερχόμασταν μόνο κάποια καλοκαίρια. Οι χειμώνες ήταν πιο ζόρικοι γιατί στην περιοχή που μέναμε δεν είχε παιδιά και έτσι μέσα στην μοναξιά μου ξεκίνησα να γράφω τραγούδια αρχικά ως παιχνίδι αλλά και ως τρόπος έκφρασης. Δεν μπορώ φυσικά να ξεχάσω το παρεάκι μου στο δημοτικό. Τον Δημήτρη, την Ελένη, την Βούλα, την Λία, την Τασούλα, τον Θανάση, τον Κώστα, τον Θανάση. Όπως δεν μπορώ να ξεχάσω τους χιονισμένους χειμώνες και τη σομπίτσα μας στο μικρό μας σπιτάκι, την ασπρόμαυρη τηλεόραση μας που εν συνεχεία έγινε έγχρωμη και μετά ήρθε και το video στη ζωή μας αλλά και τα ιδιωτικά κανάλια. Το gameboy μου που μου είχε φέρει από το εξωτερικό ο ξάδερφός μου ο Νίκος. Τις βόλτες με το αυτοκίνητο που με πήγαινε σχεδόν κάθε βράδυ ο πατέρας μου μέχρι τον Άγιο Νικόλαο ακούγοντας στη διαδρομή την αγαπημένη μου κασέτα και κάνοντας στάση για να πάρω σάντουιτς. Αλλά και γενικότερα τις βόλτες που μας πήγαινε σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο σε διάφορα μέρη εκτός Αιδηψού και στη διαδρομή τους τρέλαινα γιατί τους ρώταγα 100 φορές πότε φτάνουμε και πότε φτάνουμε και ήθελα συνέχεια να πηγαίνομε πιο γρήγορα για να περνάμε τα άλλα αυτοκίνητα που ήτανε μπροστά μας! Σε όλες αυτές τις εκδρομές που κάναμε θυμάμαι χαρακτηριστικά πως σταματάγαμε σχεδόν πάντα στον Λεβέντη για να φάμε.
-Η ανάμνηση που θα σου μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό;
Η γέννηση των παιδιών μου, του Κωνσταντίνου και του Θεοφάνη είναι πιστεύω η πιο δυνατή ανάμνηση.
-Τι σημαίνει για σένα η μουσική;
Για μένα η μουσική είναι η ίδια η ζωή! Τα πάντα γύρω μας είναι μουσική. Το κλάμα ενός μωρού με το που έρχεται στη ζωή, το κύμα της θάλασσας που σκάει στην αμμουδιά, τα φύλλα των δέντρων που τα χτυπάει ο αέρας, το κελάϊδισμα των πουλιών. Για αυτό το ρητό που λέει εν αρχή ειν’ ο λόγος το αλλάζω και λέω εν αρχή ειν’ ο ήχος γιατί ο ήχος και η μουσικότητα που περιέχει αυτός, υπήρξε πριν τον λόγο. Από το ξεκίνημα της ανθρώπινης ύπαρξης, όταν οι άνθρωποι ζούσαν ακόμα στις σπηλιές και μούγκριζαν για να επικοινωνήσουν. Όλα λοιπόν είναι μουσική.
-Ο ρόλος της στην καθημερινότητά σου;
Πάρα πολύ βασικός και ουσιαστικός. Περισσότερο δε, τις στιγμές της κοινής ησυχίας και της ηρεμίας. Οι οποίες είναι κυρίως τις πρωινές ώρες όταν χωρίς να ακούγεται απολύτως κανένας ήχος, έρχεται όλο το απόσταγμα της ημέρας και κεντάει μέσα σου και γύρω σου.
-Οι επιρροές που σε διαμόρφωσαν μουσικά;
Οι επιρροές ήρθαν αρχικά από την παιδική μου ηλικία και από τις κασέτες και τα τραγούδια που άκουγαν οι γονείς μου. Στέλιος Καζαντζίδης, Μαρινέλλα, Στράτος Διονυσίου και Βίκυ Μοσχολιού ήταν οι τραγουδιστές και τραγουδίστριες που έπαιζαν περισσότερο στο σπίτι και στο αυτοκίνητο. Οπότε σίγουρα επηρεάστηκα από τις μοναδικές φωνές και από τα υπέροχα τραγούδια τους και πόσο περισσότερο το ότι τους άκουγα και στην παιδική μου ηλικία που τα απορροφάς όλα σαν σφουγγάρι, είναι σαν να έχουν περάσει στο DNA μου. Στη συνέχεια επηρεάστηκα πολύ από μεγάλους δημιουργούς όπως ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Σταμάτης Κραουνάκης και ο Νίκος Καρβέλας. Αλλά και τραγουδιστές όπως ο Γιώργος Νταλάρας, η Χάρις Αλεξίου, ο Γιάννης Πάριος και η Άννα Βίσση.
-Οι φωνές που σε συγκλόνισαν όταν τις πρωτοάκουσες;
Η Νάνα Μούσχουρη και ο Ντέμης Ρούσσος.
-Σπούδασες γραφιστική. Έχεις φανταστεί τον εαυτό σου να ασχολείται με το αντικείμενο αυτό;
Τα χρόνια που σπούδασα εγώ γραφιστική στον ΑΚΤΟ είχαμε καθηγητές πολύ σημαντικούς ανθρώπους της τέχνης και των γραμμάτων. Έτσι, τα κίνητρα και οι επιρροές που μου έδωσαν αυτοί οι άνθρωποι με βοήθησαν πολύ στο να οξύνω το πνεύμα μου και την αισθητική μου σε ό,τι και αν έκανα μετέπειτα στη ζωή μου. Τη γραφιστική την εξάσκησα τότε κάνοντας τη δουλειά του γραφίστα αλλά και σήμερα κάνοντας όλα τα εξώφυλλα των digital κυκλοφοριών αλλά και όλα τα art παρακλάδια που συσχετίζονται με τη δουλειά μου έχοντας προσωπική και συγκεκριμένη άποψη για την εικόνα και την αισθητική που θέλω να βγάζω κάθε φορά.
-Με ποιο τρόπο συνθέτεις τα τραγούδια σου;
Είναι πολλοί οι τρόποι που γράφω ένα τραγούδι. Μπορεί να γράψω μουσική πάνω σε ένα στίχο ή πρώτα τη μουσική και μετά να μπει ο στίχος. Ή ταυτόχρονα και τα δύο που αυτό συμβαίνει συνήθως και εν συνεχεία να το τελειοποιήσω. Όπως και αν γίνεται πάντως, είναι μια κατάσταση που την κάνω πάρα πολύ εύκολα και πάρα πολύ γρήγορα, σαν να αναπνέω, γιατί μετά από τόσα χρόνια, σχεδόν όσο χρονών είμαι, αν αναλογιστούμε ότι γράφω από τότε που με θυμάμαι, έχω πια εξασκηθεί. Η όλη ιεροτελεστία δε, είναι σα να προσεύχομαι και να μπαίνει μέσα μου μία ενέργεια που προκαλεί μία εγκυμοσύνη και η γέννα είναι το τραγούδι. Αποτέλεσμα αυτής της προσευχής-ενέργειας-έμπνευσης!
-Τι αποτελεί έμπνευση;
Έμπνευση αποτελούνε οι ιστορίες οι δικές μου, οι ιστορίες των άλλων, οι ιστορίες που φαντάζομαι και γενικότερα ό,τι κινείται και αναπνέει γύρω μου και εντός μου. Και εννοείται πως δεν είναι όλα μου τα τραγούδια βιωματικά γιατί σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να έχω μπει εκατό φορές στο χώμα και διακόσιες στη φυλακή. Και όπως βλέπεις είμαι ακόμα έξω και ζωντανός. Για την ώρα.
-Το 2003 έγινε το ντεμπούτο σου στη δισκογραφία. Πώς αισθάνεσαι σχεδόν 20 χρόνια μετά;
Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα ποτέ ότι θα κάνω τόσο πολλές και τόσο σημαντικές συνεργασίες. Και το λέω αυτό γιατί από το 2000 και μετά η δισκογραφία ήταν ανύπαρκτη και επιβιώνανε μόνο όσοι είχαν προλάβει να κάνουν κάποια πράγματα από την δεκαετία του ’80 και του ’90. Έβλεπα μπροστά μου απίστευτα ταλαντούχα παιδιά να παρατάνε το όνειρό τους, τη δισκογραφία και να κάνουν άσχετες δουλειές για να επιβιώσουνε. Εγώ τελικά αποδείχτηκε πως είχα γερό στομάχι. Παρόλο που δεν μου το είχα και παρόλο που δεν είχα και ένα δρόμο στρωμένο με ροδοπέταλα. Θα έλεγα όμως πως δεν είναι μόνο το στομάχι αλλά και το πόσο επίμονος και δουλευταράς ήμουν τελικά. Και μόνο που έφευγα καθημερινά από τη Σαλαμίνα, στην οποία ζω ακόμα και πήγαινα σε ραντεβού στην Αθήνα και πολλές φορές και σε δύο και σε τρία ραντεβού καθημερινά, αλλάζοντας πέντε συγκοινωνίες για να πάω και πέντε για να επιστρέψω και αν έχανα το φεριμπότ μετά τις 12 το βράδυ, έπρεπε να περιμένω δύο ώρες για το επόμενο και πολλές φορές περίμενα στο κρύο το οποίο δεν παλευότανε. Όλο αυτό είναι από μόνο του μία θυσία που δεν νομίζω πως θα την έκαναν πολλοί και έδειχνε το πόσο πολύ το ήθελα αυτό. Και μπορεί να ξεκίνησα να δισκογραφώ το 2003 αλλά δέκα χρόνια πριν από το 1993 όταν ακόμα πήγαινα γυμνάσιο και μόλις είχαμε πρωτοέρθει Σαλαμίνα είχα ξεκινήσει να δειγματίζω τραγούδια μου σε όλους τους τραγουδιστές προσωπικά και σε όλες τις δισκογραφικές εταιρείες. Το 2003 λοιπόν που ξεκίνησα την δισκογραφία με ξέρανε όλοι οι άνθρωποι του χώρου απ’ έξω και ανακατωτά. Τους είχα γίνει στενός κορσές. Όχι που θα τους άφηνα!
-Έχεις εκπληρώσει όσα ονειρεύτηκες ή η ψυχή του καλλιτέχνη δε χορταίνει με τίποτα;
Νομίζω πως όταν σταματάς να ονειρεύεσαι, σταματάς και να ζεις. Σίγουρα έχω εκπληρώσει πολλά από τα όνειρά μου, δεν είμαι αχάριστος και για αυτό κάθε μέρα λέω δόξα τω Θεώ, αλλά για να σου είμαι ειλικρινής έχω αρκετά όνειρα ακόμα για να εκπληρώσω
-Είσαι συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής. Κυριαρχεί κάποια ιδιότητα μέσα σου;
Εναλλάσσονται αναλόγως με τα κέφια και την περίοδο που περνάω… Όταν βαριέμαι μία μου ιδιότητα, δίνω περισσότερο βάση σε μία άλλη. Αλλά επειδή η μία συμπληρώνει την άλλη, συνήθως συνυπάρχουνε και οι τρεις αρμονικά χωρίς καβγάδες και φασαρίες.
-Το πιο αντιπροσωπευτικό τραγούδι που έχεις γράψει;
Το πιο αντιπροσωπευτικό μου τραγούδι που έχω γράψει και έχω τραγουδήσει εγώ είναι το τραγούδι με τίτλο Το Mέλλον Aνήκει Στους Tρελούς.
-Η πιο ονειρική σου συνεργασία;
Δε θα σου πω ποια είναι η πιο ονειρική μου συνεργασία γιατί δεν θέλω να στεναχωρήσω κανένα. Θα σου πω όμως τι είναι για μένα ονειρική συνεργασία. Ονειρική λοιπόν συνεργασία για εμένα είναι αυτή η συνεργασία που περνάω καλά. Με ανθρώπους που είναι υπεύθυνοι και επαγγελματίες και πριν τους ζητήσω κάτι το έχουνε κάνει. Με ανθρώπους που έχω να πάρω και να δώσω, να μάθω από αυτούς και να μάθουν από εμένα και που κατά τη διάρκεια της συνεργασίας μοιραζόμαστε στιγμές και γελάμε. Ανθρώπους με καλοσύνη και αγάπη που αυτό δεν έχει να κάνει με το αν είναι οι μεγάλοι τραγουδιστές ή αν θα μου δώσουν την μεγάλη επιτυχία, παρόλο που αυτά τις περισσότερες φορές για να μην πω όλες πάνε μαζί. Και πολύ πιθανόν στο τέλος της συνεργασίας να έχουμε γίνει και φίλοι ή να είμαστε από πριν φίλοι.
-Είσαι ένας πολύπλευρος δημιουργός. Από τη μία έχεις συνεργαστεί με τον Γιώργο Νταλάρα, τον Μανώλη Μητσιά, την Άλκηστη Πρωτοψάλτη και την Ελένη Δήμου και από την άλλη με τη Δέσποινα Ολυμπίου, τον Γιώργο Παπαδόπουλο, τον Τάκη Ζαχαράτο και την Έφη Σαρρή. Πώς έχει επικρατήσει αυτή η εναλλαγή και πώς ισορροπείς ο ίδιος;
Αυτό θα έλεγα πως είναι και το προσωπικό μου μυστικό, το οποίο με κάνει να μην βαριέμαι και να αισθάνομαι σαν να ξεκίνησα μόλις. Κρατώντας μου άσβεστη τη φλόγα της δημιουργίας και της έμπνευσής μου αλλά και αυτό είναι το ότι με διαφοροποιεί από τους άλλους συναδέλφους μου και με κάνει μοναδικό. Το ότι γράφω σε διαφορετικούς καλλιτέχνες και διαφορετικά είδη τραγουδιών. Άλλωστε, όπως λέει και το μότο μου η μουσική είναι μία, με χιλιάδες πρόσωπα και διαθέσεις, όπως η μέρα, όπως η νύχτα, όπως εσύ.
-Πιστεύεις στα μουσικά στρατόπεδα; Τι εξυπηρετούν οι διαχωρισμοί που έχουν υπάρξει εδώ και πολλά χρόνια;
Τα μουσικά στρατόπεδα είναι για τους ανασφαλείς και τους ατάλαντους. Ο μόνος κριτής είναι ο κόσμος και από αυτόν κρινόμαστε όλοι καθημερινά. Όλα τα άλλα είναι κουραφέξαλα. Για εμένα υπάρχουν πολύ καλά, καλά και λιγότερο καλά τραγούδια και πάλι δεν μπορούμε να τα κατηγοριοποιήσουμε γιατί το κάθε τραγούδι έχει την δική του προσωπική αξία που για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά είναι υποκειμενική. Μόνο ο χρόνος είναι ο σωστός κριτής που δοκιμάζει τα πάντα αντικειμενικά και με αυτό εννοώ πως αν μετά από χρόνια εξακολουθούμε να τραγουδάμε στις παρέες μας ένα τραγούδι, ε τότε σημαίνει πως αυτό το τραγούδι έχει νικήσει το χρόνο, έχει μείνει διαχρονικό και έχει μία κάποια αξία. Μικρότερη ή μεγαλύτερη φαίνεται από την ένταση που έχει προκαλέσει.
-Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε το νέο σου τραγούδι με τίτλο Μαμά. Πώς προέκυψε αυτή η κατάθεση;
Όλο αυτό το τραγούδι ήταν μία κατάθεση ψυχής και βγήκε από μέσα μου σαν ένας χείμαρρος μετά τον θάνατο της μητέρας μου, η οποία με υπεραγαπούσε και υπεραγαπούσα. Ενώ μου βγήκε αυτόματα και αμέσως, μου ήτανε ιδιαίτερα δύσκολο να το καταγράψω. Θυμάμαι το κλάμα που ρίξαμε όλοι στο studio όταν τελείωσε η ηχογράφηση της φωνής και ακούστηκε αυτό το τελευταίο Μαμά. Αλλά και γενικότερα την ένταση που προκαλεί στους ανθρώπους την ώρα που το ακούνε, ακόμα και σε αυτούς που δεν έχουν χάσει τη μάνα τους, πριν φτάσει το πρώτο ρεφρέν έχουν αρχίσει να κλαίνε. Ήτανε κάτι που της το χρώσταγα, σαν μία κίνηση για να μείνει στη αιωνιότητα. Να πούμε επίσης ότι κυκλοφόρησε από την Heaven Music και ότι την οπτικοποίηση του ανέλαβε ο σπουδαίος μας σκηνοθέτης Νίκος Σούλης.
-Πρόσφατα, συνεργάστηκες με τη Ζωζώ Σαπουντζάκη γράφοντας από κοινού με τον Σταύρο Σταύρου στους στίχους το Τραγούδι της Ζωζώς. Πώς νιώθεις για τη δημιουργία αυτή;
Υπέροχα! Η Ζωζώ είναι η τελευταία μεγάλη ντίβα του ελληνικού κινηματογράφου και η μεγαλύτερη showwoman που πέρασε από αυτόν τον τόπο. Η βασίλισσα της νύχτας και της καρδιάς μας θα συμπληρώσω εγώ. Μα πάνω απ’ όλα ένας υπέροχος άνθρωπος με καλοσύνη, ηθικές αξίες, αξιοπρέπεια, ευγένεια και υπέροχη οικοδέσποινα. Πριν 10 χρόνια περίπου είχα ξανά προσπαθήσει να της γράψω τραγούδι, αλλά δεν ευδοκίμησε τότε. Τώρα ίσως ήταν η στιγμή. Αυτό όμως που με κάνει ιδιαίτερα χαρούμενο με το συγκεκριμένο τραγούδι με την μιούζικαλ διάθεση που θυμίζει παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο και τους αυτοβιογραφικούς στίχους που έγραψε μοναδικά ο Σταύρος Σταύρου, είναι ότι είναι ένα τραγούδι που αγάπησε και αγκάλιασε με μεγάλη θέρμη και ο κόσμος.
-Πώς αντιλαμβάνεσαι τη κοινωνική και οικονομική κατάσταση της χώρας;
Η ιστορία έχει πάντα δύο ιστορίες. Αυτή που μας παρουσιάζουνε και την αληθινή που συνήθως μαθαίνουμε μετά από χρόνια. Και η αλήθεια έχει και αυτή πάντα δύο αλήθειες. Το ψέμα που μας το παρουσιάζουνε ως αλήθεια και την αλήθεια που μαθαίνουμε λίγο αργότερα, αφού πρώτα έχει γίνει το κακό και έχουμε πάρει θέση και έχουμε ξεφτιλιστεί. Τώρα το ποιος φταίει δεν μπορώ να το πω, γιατί σίγουρα φταίνε όλοι. Άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο… Αθώο θύμα πάντως δεν υπάρχει όπως έλεγε και η θεά Μαλβίνα Κάραλη. Και ούτε και άνθρωποι που αυτοί φταίνε ξαφνικά για όλα. Όταν ακούω τέτοιες απόψεις κάτι μου βρομάει. Το θέμα είναι κάποιος άνθρωπος της προκοπής θα βρεθεί σε αυτή την έρημη χώρα να σώσει λίγο την κατάσταση; Αυτό είναι το ερώτημα, γιατί δεν βλέπω φως!
-Επηρέασε τους καλλιτέχνες η πανδημία;
Περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο και οικονομικά και ψυχολογικά. Μείνανε οι άνθρωποι και οι οικογένειές τους χωρίς φαγητό γιατί δόθηκαν ψίχουλα μπροστά στη ζημιά που έπαθαν, τη στιγμή που όλα τα πάγια έξοδα έτρεχαν κανονικότατα. Και άντε πες ότι το οικονομικό κάποια στιγμή κουτσά στραβά επανήλθε… Το ψυχολογικό; Τι νομίζετε ότι είναι ο καλλιτέχνης; Ρομποτάκι; Που του πατάς το κουμπί και αρχίζει να βαράει παλαμάκια και να λέει το τραγουδάκι; Τι να καταλάβουνε όμως που οι περισσότεροι από αυτούς έχουν πουλήσει την ψυχή τους στον διάολο τι σημάνει καλλιτέχνης; Αυτοί τους βλέπουνε όλους ως χρήμα που θα βάλουν στην τσέπη τους.
-Η στάση της Κυβέρνησης;
Δεν μου αρέσει να είμαι μηδενιστής, αλλά το ότι ξαφνικά ο κορονοϊός κολλάει από τη μουσική, με ξεπέρασε. Από την άλλη δεν μπορώ να μην παραδεχτώ κυρίως στην πρώτη περίοδο ότι η κυβέρνηση είχε σε κάποιες περιπτώσεις γρήγορα αντανακλαστικά. Με τους καλλιτέχνες όμως και κυρίως με τους ανθρώπους της μουσικής δεν υπήρξαν καθόλου αντανακλαστικά.
-Πώς κρίνεις την Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία;
Δυστυχώς όσο προχωράνε τα χρόνια αισθάνομαι ότι πάμε όλο και πιο πίσω! Λένε πως έχουμε εξελιχθεί τόσο πολύ που σύντομα θα μπορούμε να κατοικήσουμε στο φεγγάρι! Ναι θα μπορούμε να κατοικήσουμε στο φεγγάρι, για να είμαι πιο ακριβής θα αναγκαστούμε να κατοικήσουμε στο φεγγάρι, για ένα και μοναδικό λόγο, γιατί θα έχουμε καταστρέψει τη γη και αυτό αν πρώτα δεν έχουμε καταστρέψει και εμάς τους ίδιους!
Σάπια, ματαιόδοξα μυαλά, που διψάνε για αίμα, για δόξα και εξουσία… Είναι τα μυαλά αυτόν που μας κυβερνάνε… Που οι περισσότεροι από αυτούς είναι σαν να βγήκαν από το ίδιο καλούπι! Άλλωστε και η λέξη αυτού που μας κάνουν, το να μας κυβερνάνε δηλαδή, οπότε στη συγκεκριμένη περίπτωση το ρήμα κυβερνώ, μοιραία έχει μία επίδραση πάνω μας! Μία εξουσία… Εξουσία χωρίς περιορισμούς… Είτε αυτή επιδρά πάνω μας, είτε μέσα μας, είτε γύρω μας… Και όσο μεγαλώνει η εξουσία τόσο μεγαλώνει και η κατάκτηση και όσο μεγαλώνει η κατάκτηση τόσο μεγαλώνει και η φιλοδοξία και αυτό δεν έχει τέλος… Και κάπως έτσι ξεκινάει ένας νέος παγκόσμιος πόλεμος! Δυστυχώς τώρα πια τίποτα δεν είναι πολύ μακριά… Και μην ξεχνάτε πως όλο αυτό θα έχει ξεκινήσει από ένα σάπιο, ματαιόδοξο μυαλό, που διψάει για αίμα, για δόξα και εξουσία… Και η ιστορία επαναλαμβάνεται…
Τι κάνει ο πόλεμος; Ο πόλεμος είναι ο ξεριζωμός μας από τις ρίζες μας, ο διωγμός από την πατρίδα και το σπίτι μας, η απώλεια των ανθρώπων μας, το να χάσουμε το χέρι μας, το πόδι μας, το μυαλό μας, την ίδια τη ζωή μας! Να βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας να κομματιάζονται άνθρωποι, μικρά παιδιά, τη μάνα να σπαράζει για το χαμό του μονάκριβου γιού της, τον πατέρα να κρατάει στην αγκαλιά του την κορούλα του, μην ξέροντας αν θα τη δει ξανά… Ο πόλεμος είναι δάκρυ, ο πόλεμος είναι θλίψη, ο πόλεμος είναι πόνος, ο πόλεμος είναι δυστυχία, ο πόλεμος είναι θάνατος! Και ξέρεις κάτι… υπάρχει και κάτι χειρότερο που είναι ο πόλεμος… ο πόλεμος είναι πόλεμος!!! Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος πάνω στον πλανήτη γη που να μην ξέρει τι κάνει ο πόλεμος; Από τον πιο έξυπνο, μέχρι και τον πιο χαζό! Έτσι δεν είναι; Και όμως δεν είναι έτσι! Γιατί υπάρχει ένα είδος ανθρώπων οι λεγόμενοι φανατισμένοι, που κάποιοι άλλοι φανατισμένοι, φρόντισαν να τους μυήσουν μην τυχόν και σταματήσει να διαιωνίζεται ο θάνατος! Αυτό φίλοι μου και αν είναι ιός! Δεν επιδρά στο δέρμα, δεν επιδρά στο αίμα… Μπαίνει κατευθείαν στο μυαλό! Στο κέντρο! Bingo! Κερδίσατε…
Δεν σταμάτησε ποτέ… Φοβάμαι πως δεν θα σταματήσει ποτέ! Μπορεί κάποιες φορές να ήταν μακριά μας και να είχαμε ξεχάσει την ύπαρξή του και να ήμασταν άπραγοι, μα αυτό το ότι ήμασταν άπραγοι μας τον έφερε πιο κοντά… Δεν υπάρχει εφησυχασμός σε αυτό! Θέλει αντίδραση, θέλει εξέγερση, θέλει επανάσταση… Εξ αποστάσεως; Ναι εξ αποστάσεως με ό,τι τρόπο και όπως μπορεί ο καθένας… Ο θάνατος ενός ανθρώπου που βρίσκεται στην άλλη άκρη της γης… αργά η γρήγορα θα φέρει μία αντίδραση στο σημείο ακριβώς που βρίσκεσαι εσύ! Πρέπει να σηκωθείς από τον καναπέ σου και να πας στη διαδήλωση… Δεν πρέπει να πεις ας το κάνουν οι άλλοι… γιατί αν πούνε και οι άλλοι, ας το κάνουν οι άλλοι, τότε δεν θα πάει κανένας… Και εδώ χρειάζεται κόσμος που θα γίνει μία γροθιά! Η ελευθερία είναι το πολυτιμότερο αγαθό! Χωρίς την ειρήνη όμως, αυτή δεν μπορεί να είναι εφικτή! Θέλει συλλογική προσπάθεια και επιμονή, ανεξάρτητα κινήσεων κράτους… Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι δεν ήταν λίγες οι φορές που οι κινήσεις των πολιτών ήταν ανώτερες και σημειολογικά αλλά και αποτελεσματικά από της κινήσεις μιας κυβέρνησης!
Δεν θα ήταν απίθανη η ύπαρξη ενός χαοτικού κράτους δίχως νόμους και τάξη, που θα είναι όλα ισοπεδωμένα και που σύμφωνα με τους δικτατορικούς παραδειγματισμούς που βομβαρδιζόμαστε καθημερινά, ενσυνείδητα και υποσυνείδητα, από τα πιο απλά, μέχρι τα πιο σύνθετα, θα μπορούσε να υπάρξει μια κοινωνία στη χειρότερη μορφή της, που ο γείτονας θα σκοτώνει τον γείτονα για να του πάρει το σπίτι, έτσι για να έχει ακόμα λίγο χώρο!
Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι ένα τεράστιο λάθος γιατί είναι πόλεμος και αυτό τα λέει όλα! Μακάρι να είχε σταματήσει πριν ξεκινήσει… Μακάρι να μην είχαν υπάρξει ποτέ τα μυαλά που φανάτισαν τον Πούτιν και με τη σειρά του αυτός που φανάτισε κάποια άλλα μυαλά… Μακάρι να μην πάρουν ιδέες κι άλλοι πολιτικοί που έχουν εξουσία χωρίς περιορισμούς και βγήκαν από το ίδιο καλούπι! Γιατί τότε θα μιλάμε για παγκόσμιο πόλεμο… Και δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι ο πόλεμος είναι πόλεμος!!!
-Η άποψή σου για τη σημερινή δισκογραφία;
Η δισκογραφία μετά το 2000 δεν υπάρχει πια την πάτησε το τρένο. Για αυτό και όταν εγώ ξεκίνησα το 2003 ήτανε πολύ πιο δύσκολο ή σχεδόν ακατόρθωτο να κάνω πράγματα σε αντίθεση με τους ανθρώπους που είχαν ξεκινήσει τη δεκαετία του ’80 ή του ’90 που τα πράγματα ήταν πολύ πιο εύκολα και είχανε ήδη καταλάβει όλες τις θέσεις. Πρόλαβα και έζησα όμως αυτή την εποχή την περίοδο που πήγαινα ακόμα σχολείο και δειγμάτιζα τραγούδια στις δισκογραφικές εταιρείες οι οποίες τότε ήτανε πάρα πολλές και με πάρα πολλούς ανθρώπους να δουλεύουν σε αυτές. Μετά, μόλις μπήκε το internet στη ζωή μας, ο καθένας σπίτι του και κουτσουλιά στη μύτη του, όπως λέει και η παροιμία. Και εκεί που σε κάθε εταιρία υπήρχανε 20 παραγωγοί που ο καθένας είχε και το δικό του γραφείο, παρέμεινε ένας ο οποίος έφτιαχνε και τον καφέ στον διευθυντή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, αν κι εφόσον η εταιρία δεν είχε κλείσει. Από την μία αυτό ήταν θλιβερό γιατί υπήρξαν πολλοί αξιόλογοι παραγωγοί που έχασαν την δουλειά τους και η δισκογραφία άξιους αντιπροσώπους που πήγαιναν τη μουσική μπροστά και από την άλλη εκεί φάνηκε και η αξία του καθενός ξεχωριστά. Όποιος άξιζε να μείνει έμενε και οποίος δεν άξιζε, σπίτι του. Γιατί υπήρχανε πολλοί άνθρωποι που δεν άξιζαν σε σχέση με άλλους και οι εταιρίες τους έσπρωχναν γιατί προφανώς εξυπηρετούνταν άλλου είδους σκοποί. Και αυτός ήτανε και ο λόγος που οι περισσότερες εταιρίες έκλεισαν. Κακή διαχείριση χρημάτων σε λάθος άτομα.
Σήμερα λοιπόν όσο και αν σου ακουστεί παράξενο αυτό που θα σου πω, επειδή με το internet τα πράγματα είναι πιο ανοιχτά και πιο δημοκρατικά, υπάρχει μεγαλύτερη διαφάνεια και αξιοκρατία και η δυνατότητα να κάνει ο καθένας ό,τι θέλει και όπως το θέλει, χωρίς να τον απορρίπτει κανείς βάζοντας εμπόδια στα όνειρά του εξυπηρετώντας προσωπικά του συμφέροντα ή συμφέροντα άλλων και πόσο περισσότερο όταν αυτά τα όνειρα αξίζουν τον κόπο να δούνε το φως. Φυσικά υπάρχουν ακόμα αρκετά μελανά σημεία, όπως τα κατευθυνόμενα ραδιόφωνα και sites τα οποία όμως επειδή ο κόσμος δεν τρώει κουτόχορτο και καταλαβαίνει ότι δεν δρουν αξιοκρατικά, σε λίγο δεν θα τα ακολουθεί κανένας, με αποτέλεσμα να αναγκαστούν ή να αλλάξουν ή να κλείσουν. Επίσης, ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο της μουσικής σήμερα είναι το YouTube και τα τραγούδια που μπαίνουν στις τάσεις. Ακόμα κάτι το οποίο έχει απομυθοποιηθεί και ο κόσμος πια δεν παραμυθιάζεται. Εννοείται λοιπόν για όποιον δεν το γνωρίζει πως όποια τραγούδια ή άλλου είδους videos μπαίνουν στις τάσεις έχουν δοθεί κάποια χρήματα ως διαφήμιση για να συμβεί αυτό. Οπότε όποιος έχει δώσει τα περισσότερα χρήματα έχει και τις περισσότερες πιθανότητες να πάει και πιο ψηλά στις τάσεις. Και αν έχουν δοθεί και χρήματα σε κάποια ραδιόφωνα, τότε θα το ακούμε και από τα ραδιόφωνα… Όλα αυτά όμως είναι μόνο βοηθητικά, γιατί αν ένα τραγούδι είναι επιτυχία τότε ή έχει παίξει ή δεν έχει παίξει. Θα το τραγουδάμε γιατί θα μας αρέσει και αν ένα τραγούδι δεν είναι επιτυχία όσο και αν θέλουνε να μας κάνουνε πλύση εγκεφάλου σε τρεις μήνες το πολύ δεν θα το θυμάται κανένας.
-Υπάρχουν άξιοι καλλιτέχνες σήμερα;
Οι νέοι άξιοι καλλιτέχνες που υπάρχουν σήμερα είναι πολλοί. Μπορεί να τους λείπουν τα βιώματα και η ψυχή αλλά πραγματικά έχουμε υπέροχες φωνές. Οι άξιοι όμως τώρα ραδιοφωνικοί παραγωγοί, δημοσιογράφοι και παρουσιαστές που θα μπορούσαν να προβάλουν τους καλλιτέχνες που αξίζουν, είναι πάρα πολύ λίγοι. Όταν φτιάξει λίγο αυτή η αναλογία τότε ίσως και να καλυτερέψει και λίγο η ποιότητα της μουσικής μας, γιατί παίζει αυτή τη στιγμή να έχουμε και τη χειρότερη μουσική παγκοσμίως.
-Πότε έκλαψες τελευταία φορά;
Πριν λίγο! Δυστυχώς όσο και αν περνάει ο καιρός η στεναχώρια μου για την απώλεια της μητέρας μου μεγαλώνει όλο και πιο πολύ. Και αυτό θα πρέπει να βρω τρόπους να το αντιμετωπίσω γιατί είμαι σίγουρος πως και αυτή που θα με βλέπει από εκεί ψηλά δεν θα θέλει να με βλέπει στεναχωρημένο.
-Η σχέση σου με τον Θεό;
Κάθε χρόνος που περνάει αισθάνομαι ότι έρχομαι όλο και πιο κοντά του. Και μεταφορικά και κυριολεκτικά. Γιατί καταλαβαίνεις όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος αυξάνονται και οι πιθανότητες… Πάντως έχω ανάγκη να προσευχηθώ και να επικοινωνήσω μαζί του, με αυτή την ανώτερη δύναμη που με ηρεμεί και με γαληνεύει. Είναι για μένα κάτι σαν meditation αλλά με πιο βαθιές ρίζες. Δεν είμαι ο άνθρωπος που θα πάει συχνά στην εκκλησία, αλλά πιστεύω στο Θεό ο οποίος θεωρώ πως είναι παντού, γύρω μας, μέσα μας και κυρίως στην αγάπη, τη βοήθεια και τις καλές πράξεις που κάνουμε για όλους τους ζωντανούς οργανισμούς που συνυπάρχουμε. Δοκιμαζόμαστε καθημερινά. Και τις περισσότερες φορές σε πράγματα που δε μας πάει καν το μυαλό μας.
-Το προσωπικό σου καταφύγιο;
Η αγκαλιά της γυναίκας μου και των παιδιών μου.
-Ο μεγάλος σου φόβος;
Ο φόβος! Δεν υπάρχει χειρότερος φόβος από τον φόβο! Ο φόβος για τον θάνατο, ο φόβος για τις αρρώστιες, ο φόβος για την αποτυχία και για χίλια ακόμα πράγματα… Αλλά αν δουλέψω με εμένα ίσως και να τα καταφέρω να κάνω τον φόβο, πρόκληση και δοκιμασία που θα με πάει στο επόμενο level. Γιατί όπως λέει και η παροιμία, ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό.
-Τι είναι ο έρωτας;
Η ευτυχία!
-Η ευτυχία;
Ο έρωτας!
-Τι άνθρωπος είναι ο Ανδρέας Λάμπρου;
Δεν είναι άνθρωπος, αλλά δεν μπορώ να πω περισσότερα γιατί φοβάμαι μην τρομάξω τους ανθρώπους που διαβάζουν την συνέντευξη.
-Αν μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα άλλαζες;
Δεν θα άλλαζα απολύτως τίποτα. Όλα είναι δοκιμασίες και όλα γίνονται για να μάθουμε κάποια πράγματα και να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, αν φυσικά θέλουμε. Τα εμπόδια και οι δυσκολίες είναι και αυτά που κάνουν τη ζωή μας πιο ενδιαφέρουσα, είναι το αλατοπίπερο. Αν ήταν όλα ρόδινα τότε η ζωή θα ήταν βαρετή χωρίς διακυμάνσεις σαν μία ευθεία γραμμή.
-Πώς φαντάζεσαι την τελευταία μέρα σου στη γη;
Νομίζω πως βλέποντας όλους τους άλλους να είναι μέσα στην μαυρίλα και την κατήφεια, θα με είχε πιάσει νευρικό γέλιο και πιστεύω πως και μόνο με τον θόρυβο του γέλιου μου, θα το μετέδιδα σε όσους ήταν κοντά μου να γελάσουν και αυτοί μαζί μου μέχρι τελικής πτώσης κυριολεκτικά.
-Τα όνειρά σου για το μέλλον;
Προσωπικοί δίσκοι είτε αυτοί έχουν να κάνουν με τραγούδια είτε με ορχηστρικά κομμάτια, η δισκογραφική δουλειά με τα ανέκδοτα τραγούδια του αγαπημένου μου φίλου και σπουδαίου μας ποιητή Μάνου Ελευθερίου, τραγούδια με στιχουργούς που εκτιμώ πολύ, ένα μιούζικαλ, μία rock opera και ό,τι άλλο όμορφο και δημιουργικό προκύψει που θα μου δώσει χαρά!
-Ετοιμάζεις κάτι αυτή την περίοδο;
Μετά την τελευταία μου δισκογραφική δουλειά με τίτλο Εγώ που κυκλοφόρησε από την Heaven Music, ετοιμάζω τη νέα μου δισκογραφική δουλειά με τίτλο Αλλάζω, το αγγλόφωνο album μου με τίτλο Symbol και ένα ορχηστρικό album με ηλεκτρονικά κομμάτια που θα λέγεται Cinepolis.
-Τι συμβουλή θα έδινες σε έναν νέο άνθρωπο για να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα;
Να μην σταματήσει πουθενά όσο κόντρα καιρό και αν έχει, γιατί αυτός που καταφέρνει να πραγματοποιήσει τα όνειρά του, είναι μόνο αυτός που παλεύει και επιμένει για αυτά.
-Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν λες το όνομα Ανδρέας Λάμπρου;
Ένα πλατύ χαμόγελο που πηγάζει από την ψυχή.
-Ανδρέα σε ευχαριστώ για την επικοινωνία μας.
Εγώ σε ευχαριστώ.
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο
