Μία ακόμα, από τις θεατρικές μας επιλογές για φέτος, ήταν ο «Θερισμός», του Δημήτρη Δημητριάδη που παρουσιάζεται στο Θέατρο 104, σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Καραντινάκη. Το ταξίδι αυτής της παράστασης, διήρκησε λίγο, καθώς ανέβηκε μόνο για τον μήνα Μάιο, και τώρα οδεύει σιγά σιγά προς το τέλος του.
Έργο περίπλοκο… η πρώτη εικόνα του, με τους πέντε ήρωες, να απολαμβάνουν τις διακοπές τους στο ξενοδοχείο «El Globo», των «πενήντα εφτά αστέρων», κάπου στο Ακαπούλκο, μοιάζει ειδυλλιακή. Και αυτό συμβαίνει την κατάλληλη & την πιο όμορφη εποχή, το καλοκαίρι (θέρος > θερισμός). Ωστόσο, η τελευταία εικόνα του έργου… τα «θερίζει» όλα: «Γιατί δεν θερίζει ο θάνατος; Γιατί δεν έρχεται; Να μπει σε όλα τα σπίτια και να μην αφήσει κανέναν. Γιατί δεν ξημερώνει ο θάνατος; Γιατί δεν έρχεται η αυγή του; Ν’ αρχίσει να θερίζει και να θερίζει και να θερίζει μέχρι που να μην μείνει κανείς, να μην αφήσει κανέναν όρθιο, να τούς θερίσει όλους» είναι τα τελευταία λόγια της Ζουζού στο έργο. Και είναι αρκετά για να χωρέσουν όλο το νόημά του.
Παίρνοντας την υπόθεσή του απ’ την αρχή: Τα πέντε πρόσωπα, δύο αντρόγυνα, η Ζουζού με τον Ρουμί, και η Λίκρα με τον Ασσούρ, μαζί με την εργένισσα φίλη τους Μπόνα, απολαμβάνουν τις διακοπές τους, όπως προαναφέρθηκε. Ζηλευτή η εικόνα που τους αντικρίζουμε. Όμορφο μέρος, θάλασσα, ακριβό ξενοδοχείο, μαγιό, καπέλα, καλοκαιρινός ήλιος, ξεκούραση. Και ποιος δε θα ήθελε το ίδιο; Όμως στην πορεία, όλα αλλάζουν. Τα παιδιά των ζευγαριών, αλλά και ο εραστής της Μπόνα, ταράζουν οποιαδήποτε ηρεμία έχει δημιουργηθεί. Τα κινητά τηλέφωνα χτυπάνε το ένα μετά το άλλο, ψάχνοντας όλοι ποιανού χτυπάει αυτή τη φορά. Συμπέρασμα; Τα προβλήματα που υπάρχουν στο περιβάλλον μας, όσο μακριά και να πάμε, όσο κι αν ξεγελάσουμε τους εαυτούς μας, δεν εξαφανίζονται. Παραμονεύουν εκεί και πετάγονται συνεχώς μπροστά μας, να μας υπενθυμίζουν την ύπαρξή τους.
Δύσκολο εγχείρημα το ανέβασμα του συγκεκριμένου έργου, όχι όμως ακατόρθωτο με τους συντελεστές εντός και εκτός σκηνής. Ξεκινώντας με τους ηθοποιούς, Βίβιαν Κοντομάρη (Λίκρα), Έλενα Μαρσίδου (Ζουζού), Κωνσταντίνος Πασσάς (Ρουμί), Γιάννης Σιαμσιάρης (Ασσούρ) & Ηρώ Κισσανδράκη (Μπόνα), μας έκαναν με τις ερμηνείες τους να καταλάβουμε τους ήρωες σε κάθε σκηνή. Ιδιαίτερα αυτό συνέβη, με τους μονολόγους του καθενός, που ξεδίπλωνε τον εαυτό του στο κοινό και μπορούσες να γνωρίσεις τον βαθύτερο κόσμο του ήρωα, να τον κατανοήσεις και να νιώσεις μία μίξη συναισθημάτων για εκείνον. Υπάρχουν στιγμές πιο ανάλαφρες, και στιγμές που το σφίξιμο στο στομάχι, γίνεται όλο και πιο επώδυνο. Όσον αφορά την άψογη σκηνοθεσία, είναι του Γρηγόρη Καραντινάκη. Καταφέρνει με στοχευμένες σκηνοθετικές οδηγίες, να αποτυπώσει όλο το βάρος που φέρει το έργο εκεί ακριβώς που πρέπει. Επιπλέον, σε πολλά σημεία, έχουν προστεθεί πινελιές, οι οποίες είναι άξιες της παρατήρησής μας, και ιδίως στα σημεία που τα λόγια περισσεύουν, δένουν όπως θα έπρεπε με το υπόλοιπο έργο, για να μη χαθεί ο θεατής. Τα σκηνικά και τα κοστούμια, επιμελήθηκε εξίσου ο σκηνοθέτης. Καταλαβαίνεις τι μεσολαβεί από την αρχή του έργου μέχρι το τέλος, όταν το σκηνικό ξεκινάει απλό και ιδανικό, και καταλήγει χαοτικό με σκόρπια αντικείμενα. Την κινησιολογία ανέλαβε η Γιάννα Μελλά, ενώ τη μουσική, ο Παύλος Παυλίδης.
Σίγουρα, βγαίνοντας από την αίθουσα, τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα, και καμιά φορά θες χρόνο για να επεξεργαστείς, τι ήταν αυτό που μόλις είδες. Όμως αυτά τα 90 λεπτά, αξίζουν για να συνειδητοποιήσουμε άλλα τόσα, όταν περάσει το πρώτο σοκ. Τα λόγια περιττεύουν μπροστά σε τέτοια έργα.
Ταυτότητα παράστασης:
Συγγραφέας: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Καραντινάκης
Σκηνικά-Κοστούμια: Γρηγόρης Καραντινάκης
Μουσική: Παύλος Παυλίδης
Κινησιολογία: Γιάννα Μελλά
Φωτισμοί: Χρήστος Τσαμπάς
Φωτογραφίες: Bill Patrick
Κατασκευή κοστουμιών: Atelier Τσιούνη
Γραφιστικά: Γιάννης Σιμιτζής
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Social Media: Social Wave
Παραγωγή: URBAN THEATRE
Οργάνωση παραγωγής: Καίτη Αυγουστάκη
Ερμηνεύουν: Βίβιαν Κοντομάρη, Γιάννης Σιαμσιάρης, Έλενα Μαρσίδου, Κωνσταντίνος Πασσάς, Ηρώ Κισσανδράκη
Τελευταία παράσταση: εδώ
Διαβάστε περισσότερα άρθρα: εδώ
