Στην τελική ευθεία απόκτησης του πτυχίου μου, ήρθε η στιγμή να ψάξω για μία εργασία κοντά σε αυτό που σπούδασα. Ως φοιτήτρια, έχω εργαστεί στο παρελθόν στον τομέα της εστίασης σε θέση σερβιτόρας και barista, έχω υπάρξει γραμματέας σε φροντιστήριο, έχω κάνει την πρακτική μου άσκηση σε μεγάλο Όμιλο της βαριάς βιομηχανίας.
Αυτά που έκανα δεν τα λες και λίγα, αλλά δεν είναι και αρκετά. Στην προσπάθεια να εργαστώ σε κάτι σχετικό με το αντικείμενο σπουδών μου, πέφτω διαρκώς σε τοίχο.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Οι αγγελίες που απευθύνονται σε θέσεις entry-level, δηλαδή σε αυτούς που τώρα θέλουν να ξεκινήσουν στον εκάστοτε τομέα, στην πραγματικότητα, δεν είναι entry-level. Αγαπητέ recruiter, πώς γίνεται να ψάχνεις άτομο για μία θέση που απαιτεί εκπαίδευση από τη μεριά της επιχείρησης προς τον υπάλληλο κι εσύ να βάζεις στην αγγελία ότι είναι απαραίτητη προϋπόθεση η εργασιακή εμπειρία από 3 έως 5 έτη πάνω στο αντικείμενο; Πώς γίνεται να λες ότι είναι επιθυμητός και ο Μεταπτυχιακός Τίτλος; Εφόσον τώρα θέλω να ενταχθώ στον τομέα, δεν έχω ούτε προϋπηρεσία στο αντικείμενο, ούτε έχω κάνει Μεταπτυχιακό. Για αυτό ψάχνω σε θέσεις entry-level, που εξ ορισμού δεν απαιτούν όλα αυτά που ζητάς. Πίστεψέ με, αν είχα εργασιακή εμπειρία και Μεταπτυχιακό, θα έψαχνα για θέσεις ανώτερες σε ιεραρχία.
Επόμενος τοίχος, είναι οι αγγελίες «απογοήτευση»! Βλέπεις αγγελία που αναζητά υπάλληλο στα μέτρα σου, στέλνεις βιογραφικό, σε καλούν για συνέντευξη και νιώθεις μία ανακούφιση ότι κάτι καλό μπορεί να συμβεί. Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες! Άλλα έγραφε η αγγελία, άλλα σου είπαν στη συνέντευξη ότι θέλουν. Για γέλια και για κλάματα η κατάσταση. Εκεί είναι που λες: «Δεν πειράζει, προχωράμε». Όμως, σε πειράζει, γιατί ένιωσες απογοήτευση, έχασες χρόνο, πέφτεις στην παγίδα του φόβου ότι όλες οι εργασίες θα είναι έτσι. Και ναι, δε θα σου πω ψέματα, πολλές μπορεί όντως να είναι έτσι. Αλλά δε θα είναι όλες και δε θα είναι για πάντα έτσι, για αυτό και «προχωράμε».
Ας δούμε τώρα και τον «γαλανόλευκο» τοίχο, όπως τον αποκαλώ. Δύο οι αποχρώσεις του τοίχου, δύο και οι κατηγορίες του. Την πρώτη κατηγορία, θα την ξεκινήσω με ερώτηση, γιατί πραγματικά το έχω απορία: Τι με τρέχεις να έρθω για συνέντευξη, αφού στο τέλος θα πάρεις «δικό σου άνθρωπο»; Αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας με το «βύσμα» το μόνο που φέρνει ως αποτέλεσμα είναι να απασχολούνται άνθρωποι σε θέσεις εργασίας χωρίς τα κατάλληλα προσόντα, απλά επειδή ξέρουν τον/την εργοδότη/τρια και σαν άλλο αποτέλεσμα, να γκρεμίζονται οι ελπίδες ανθρώπων που έχουν όρεξη και θέληση.
Η επόμενη κατηγορία του «γαλανόλευκου» τοίχου ανήκει δικαιωματικά στο «θα σε πάρω για τη θέση, αλλά δοκιμαστικά χωρίς πληρωμή». Γελάω! Είναι χυδαίο, απαράδεκτο και παράνομο να ζητάτε, κύριοι εργοδότες, σε κόσμο να εργαστεί για εσάς για το οποιοδήποτε χρονικό διάστημα χωρίς να πληρωθεί.
Και μιας και μιλάμε για παρανομία, την ασφάλισή μου την απαιτώ και τη δικαιούμαι βάσει των νόμων. Όταν θα εργάζομαι 8 ώρες, θα με δηλώνεις και τις 8 ώρες. Όταν κάνω υπερωρίες, θα μου τις πληρώνεις όπως αυτές ορίζονται. Δε θα μου δίνεις «λεφτά στο χέρι», για αυτό άνοιξα τραπεζικό λογαριασμό για να γίνεται εκεί η κατάθεση του μισθού μου. Τα δώρα και τα επιδόματά μου, δε θα μου τα παίρνεις πίσω. Μην ξανά ακούσω τη φράση ότι δε θέλουμε οι νέοι να εργαστούμε! Δεν είναι γκρίνια όσα αναφέρω, είναι η πραγματικότητα. Όταν οι συνθήκες είναι νόμιμες και κατάλληλες για εργασία φυσικά και θα εργαστούμε. Κάποιοι, μπορεί να δείξουμε και ζήλο, κάποιοι άλλοι όχι. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να εργαζόμαστε όλοι με τους ίδιους ρυθμούς και τρόπους. Θέλω να εργαστώ σε ένα περιβάλλον που θα με κάνει να αισθάνομαι σεβασμό και όχι να νιώθω ότι με περιπαίζει ή με εκμεταλλεύεται. Και επειδή έχω όρεξη, θέληση και ανάγκη, θα συνεχίσω να αναζητώ εργασία στο αντικείμενο που σπούδασα. Μπορεί να πέφτω σε περιπτώσεις «τοίχος», αλλά πάντα θα ελπίζω πως θα βρω μία πόρτα.
Από την Κατερίνα Ανδρέου
