Ο δρόμος προς την ενηλικίωση θα έλεγε κανείς πως έχει πολλές δυσκολίες και εμπόδια και ένα από αυτά είναι οι αποφάσεις όσον αφορά το επαγγελματικό μέλλον ενός νέου. Για να φτάσει όμως κάποιος εκεί, πρώτα πρέπει να διαλέξει τι επιθυμεί να κάνει και για τους περισσότερους εφήβους στην Ελλάδα αυτό σημαίνει να μπουν στο πανεπιστήμιο άρα να περάσουν από τον Γολγοθά που ονομάζεται Πανελλήνιες εξετάσεις, τη γέφυρα δηλαδή που οδηγεί στην είσοδο στο πανεπιστήμιο και στην κατάκτηση της αυτονομίας από τον έφηβο.
Όσοι το έχουν βιώσει, γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι Πανελλήνιες εξετάσεις είναι μια πολύ απαιτητική και αγχωτική διαδικασία. Καλούνται οι νέοι να πάρουν αποφάσεις και αισθάνονται ότι από αυτό κρίνεται το μέλλον τους με αποτέλεσμα να αγχώνονται ακόμα περισσότερο. Με αφορμή λοιπόν τις επερχόμενες εξετάσεις για φέτος ας σκεφτούμε ότι αυτές τις μέρες η Ελλάδα ξενυχτά και αγχώνεται.
Τις μέρες των πανελληνίων εξετάσεων, μαθητές και γονείς κατακλύζονται από συναισθήματα αγωνίας και άγχους. Για όσους έχουν ξαναδώσει, η εμπειρία αυτή αποτελεί μια γνώριμη κατάσταση. Για τους περισσότερους μαθητές όμως οι πανελλαδικές εξετάσεις φαντάζουν κάτι άγνωστο, αγχωτικό, ακόμα και τρομακτικό. Ακόμα και η πιθανότητα της αποτυχίας είναι ένα γεγονός που τρομοκρατεί τους υποψηφίους αφού σκέφτονται ότι εκεί τελειώνουν όλα. Αυτή η πίεση μετατρέπεται σε άγχος και ίσως να οδηγήσει ακόμα και σε ένταση και ξεσπάσματα.
Πολλές φορές παραλήπτες αυτών των συμπεριφορών είναι οι γονείς, αφού είναι από τα κοντινότερα πρόσωπα στα παιδιά και ίσως γι’ αυτό αποτελούν και μέρος του γενικότερου προβλήματος. Ένας από τους βασικότερους λόγους είναι ότι στη χώρα μας το κοινωνικό σύστημα ρίχνει στους γονείς πολύ μεγάλη ευθύνη για τις σχολικές επιδόσεις των παιδιών τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τις μέρες αυτές οι Έλληνες να νιώθουν ότι κρίνονται σαν γονείς. Με λίγα λόγια, είναι σαν να δίνουν εξετάσεις και οι ίδιοι. Κατά τη διάρκεια των πανελληνίων δεν κρίνεται μόνο το μέλλον του παιδιού τους αλλά και η εικόνα τους.
Η υπερεκτίμηση των εξετάσεων από κοινωνία, γονείς και παιδιά είναι η βασική αιτία άγχους χωρίς βέβαια να υποβαθμίζουμε τον θεσμό ή την σημασία του. Οι εξετάσεις αντιμετωπίζονται σαν να είναι αυτό που θα καθορίσει τα πάντα, σαν να είναι το μοναδικό σημαντικό πράγμα στη ζωή του παιδιού κι αυτός είναι ένας φόβος των παιδιών, που πυροδοτεί το άγχος τους.
Οι γονείς θα πρέπει να λειτουργούν υποστηρικτικά και εμψυχωτικά για τα παιδιά τους και θα πρέπει να προσπαθούν να καταλαγιάσουν το άγχος τους. Θα πρέπει να είναι ουσιαστικά διαθέσιμοι να ακούσουν τα παιδιά τους, τις ανησυχίες και τους φόβους τους. Σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να αγχώνονται περισσότερο από τα παιδιά ή να τα αγχώνουν ακόμα περισσότερο με τη στάση τους, κάτι που συμβαίνει πολλές φορές, άθελά τους βέβαια. Ο έφηβος βρίσκεται ήδη σε μια ευάλωτη θέση και αν καταλάβει ότι οι γονείς του δεν μπορούν να αντέξουν να ακούσουν τις αγωνίες του, δεν θα τους πλησιάσει. Επίσης, σε αυτή την περίπτωση αυτό που μπορεί να μεγιστοποιεί το άγχος του είναι ο φόβος ότι μπορεί να μην φανεί αντάξιος των προσδοκιών των γονιών του, ότι θα αποτύχει και θα τους απογοητεύσει.
Παρόλα τα άγχη, τις απογοητεύσεις, την πίεση εμείς θα θέλαμε να ευχηθούμε για τα καλύτερα πιθανά αποτελέσματα ακόμα και αν αυτά δεν είναι όσα είχατε φανταστεί!
Από την Βάγια Δήμου
