Άνθρωπε που ρίζες έχεις σε δύο μέρη. Σα πιόνι η υπόστασή σου σε κινεί σε μονοπάτια με την χροιά των παιδικών τραυμάτων. Φουρτούνα που πλακώνει ό,τι στο διάβα της εμφανιστεί, οι σκέψεις της παρόρμησής σου. Καθρέπτης γίνεται την χρονική στιγμή που κυριεύει δομημένο χάος, η ανάμνηση εκείνη. Σα γαζωμένες σφαίρες με ουλές στα σωθικά σου. Ελπίδα για την πλευρά που λησμονείς να ζήσεις, να αναπνέεις οξυγόνο είναι οι κόρες των ματιών του. Επιφανειακή η όψη με βάθος αδιαπέραστο η κάθε αίσθησή του. Σα να σταθεί στο πλάι σου μοιάζει η γέννησή σου. Παράφορα ανεξήγητη η δύναμη που χαρτογραφεί ετούτο το κομμάτι που μόνο εσύ γνωρίζεις. Τρομάζεις αντίκρυ του να ορθώνεσαι γιατί ολόγυμνο βλέπεις τον εαυτό σου. Με άλλους απλώς τον κοιτάς από την γωνία. Βαθιά, πηγαία η ένωση που ανθρώπινη αμφιβάλλω αν θα μπορούσε να’ ναι.
