Μετά την αμερικανική επίθεση κατά του Ιράν ο κόσμος μοιάζει να κρατά την ανάσα του. Στο μυαλό όλων μας αναπτύσσεται ένα συγκεκριμένο ερώτημα: Θα γίνουμε μάρτυρες ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου; Κάνεις δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά. Στο μόνο πράγμα που μπορούμε να συμφωνήσουμε είναι πως οι διεθνείς εντάσεις αυξάνονται δραματικά, με μέτωπα που απλώνονται από την Ουκρανία έως τη Μέση Ανατολή και την Ασία. Τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων συγκρούονται ολοένα και πιο ανοιχτά, ενώ οι διπλωματικές ισορροπίες κλονίζονται. Οι λέξεις: «Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος» δεν ακούγονται πλέον μόνο από αναλυτές ή συνωμοσιολόγους, αλλά συζητιούνται πια σε επίσημα βήματα και διεθνή συναντήσεις.
Οι πολίτες σε όλον τον πλανήτη νιώθουν ένα σφίξιμο στο στομάχι. Είναι απολύτως φυσιολογικό να φοβούνται για τις ζωές τους . Μαζί με όλα τα παραπάνω ο πυρηνικός κίνδυνος, οι ασύμμετρες απειλές και η αβεβαιότητα για το αύριο δημιουργούν ένα κλίμα συλλογικού άγχους και αβεβαιότητας. Οικονομίες κλονίζονται, στρατοί κινητοποιούνται και η προπαγάνδα φουντώνει, προετοιμάζοντας κοινωνίες για το “αναπόφευκτο”. Μα είναι πράγματι αναπόφευκτο;
Παρά την ένταση, υπάρχουν ακόμη δίαυλοι επικοινωνίας. Διπλωμάτες, οργανώσεις και απλοί πολίτες αντιστέκονται στη λογική του πολέμου. Το αίμα που χύθηκε στον 20ό αιώνα, τα ερείπια που άφησαν οι προηγούμενοι παγκόσμιοι πόλεμοι, πρέπει να γίνουν μάθημα και όχι μια προφητεία.
Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι όταν ο κόσμος σωπαίνει, ο φανατισμός βγαίνει νικητής . Όμως η εποχή μας έχει κάτι διαφορετικό: Έχει φωνές που μπορούν να ακουστούν παγκοσμίως, μέσω της τεχνολογίας. Η ειρήνη δεν είναι αδυναμία, είναι πράξη δύναμης, λογικής, αγάπης και ανθρωπιάς. Τώρα δεν είναι η ώρα για να αδιαφορήσουμε . Είναι η ώρα να υψώσουμε ανάστημα και να δημιουργήσουμε έναν κόσμο ασφαλή για όλους μας. Ο πόλεμος μπορεί να ξεκινήσει από τους ηγέτες, αλλά η ειρήνη χτίζεται από τους λαούς. Κι αυτό είναι το δικό μας καθήκον. Πριν να είναι πολύ αργά.
Διαβάστε περισσότερες απόψεις: εδώ
