Το παράδοξο του να έλκεις τους λάθος ανθρώπους

«Να τα αγαπάς όλα. Εσένα, όμως, πιο πολύ!» 

Σ. Ξενάκης

Ένας από τους αγαπημένους μου σύγχρονους συγγραφείς, ο Στέφανος Ξενάκης, είπε την παραπάνω φράση σ’ ένα κείμενό του για την αυταγάπη. Εσύ άραγε έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί ακούμε συνέχεια για την αξία της αποδοχής του εαυτού μας; Ίσως μου απαντήσεις κιόλας ότι έχεις κάνει άπειρες συνειδητές προσπάθειες για να το επιτύχεις. Όμως ακόμη να τα καταφέρεις. Ξέρεις όμως οι περισσότερες μάχες με τον εαυτό μας και το νου μας, λαμβάνουν χώρα σε δυσπρόσιτα σημεία. Εκεί που το συνειδητό μάχεται με το ασυνείδητο.

Το ασυνείδητο είναι προγραμματισμένο με τέτοιον τρόπο, ώστε να δέχεται ερεθίσματα από τα πρώιμα κιόλας, στάδια της ζωής μας. Συλλέγει συνεχώς πληροφορίες, πολλές φορές και εν αγνοία μας. Για το λόγο αυτό είναι καίρια πηγή των συναισθημάτων μας και νοητός οδηγός της βούλησής μας.

Υπάρχει άραγε άνθρωπος που δεν έχει αναρωτηθεί: «Γιατί έλκω συνέχεια τους λάθος ανθρώπους;».

Σε κάθε άνθρωπο υπάρχει έμφυτο το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Πολλές φορές μπορεί να επέλθει μέσω της ατομικής σκληραγώγησης και εξέλιξης. Κάπου εδώ έρχεται να απαντηθεί και το εύλογο ερώτημα σχετικά με την έλξη μη κατάλληλων -για εμάς- ανθρώπων.

Γίνεται εύκολα αντιληπτό, μέσα από τα προαναφερθέντα, ότι το ασυνείδητο προσπαθεί να βοηθήσει σ’αυτήν μας την προσπάθεια. Καθ’ αυτόν τον τρόπο, προσελκύει εκείνα τα άτομα που θα ενεργοποιήσουν τις πληγές του, τα μεμπτά μας σημεία. Τις αδυναμίες που ενώ βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε ότι υπάρχουν, προτιμάμε να τις κουκουλώνουμε. Πράττουμε έτσι γιατί ξέρουμε ότι η προσπάθειά μας για να αντιμετωπίσουμε την όποια εσωτερική μας ατέλεια, μπορεί να αποβεί μία επώδυνη βιωματική διαδικασία.

Το ασυνείδητο όμως, προτιμά να αναγνωρίσει τον ανώτερό μας εαυτό. Εκείνο το κομμάτι που ξέρει την αλήθεια για εμάς. Μπαίνοντας σ’ αυτήν την διαδικασία αναγνώρισης, μπορεί φαινομενικά να πληγωνόμαστε, αλλά πρακτικά θεραπεύουμε τις πληγές μας. Αναπτυσσόμαστε!

Σκέψου πόσες φορές σε κυρίεψε ο φόβος της απόρριψης κι όμως υπήρχε ένα διάστημα που βίωνες μόνο αυτήν! Ουσιαστικά, εσύ ο ίδιος το προκαλούσες στον ίδιο σου τον εαυτό, γιατί δεν αντιμετώπιζες εκείνο το κομμάτι που έτρεμε την μη αποδοχή. Αντ’ αυτού μήπως θυμάσαι τι έκανες; Ναι! Σου χτυπούσες νοερά την πλάτη και σε παρηγορούσες. Φοβόσουν να κοιτάξεις πάνω από το τραύμα μήπως και μείνεις ανίκανος να το επουλώσεις.

Όταν φτάσει λοιπόν η στιγμή, να αναρωτηθείς ξανά, τι πάει λάθος; Γιατί πέφτω συνέχεια στους λάθος ανθρώπους και άλλα παρόμοια, ελπίζω να με θυμηθείς. Να θυμηθείς ότι κοινός παρονομαστής όλων των φαινομενικά λανθασμένων σου εμπειριών ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ. Να καταλάβεις τι κάνεις λάθος και να σταματήσεις να θυματοποιείς τον εαυτό σου, γιατί δεν το αξίζεις! Να σταματήσεις να’ σαι θύμα της δικιάς σου ιστορίας και να αγκαλιάσεις τον εαυτό σου. Όσο ατελής και να φαντάζει στα μάτια σου. Να θυμάσαι ότι είναι σαν ένα λουλούδι. Όσο περισσότερη φροντίδα και αγάπη του δώσεις, τόσο περισσότερο θα ανθίσει.

Τελειόφοιτη Οικονομικών και γέννημα θρέμμα Λαρισαία, με έμφυτες τάσεις φυγής. Ούσα κυνική εκπρόσωπος του ρομαντισμού και αιώνια υποστηρικτής της προσωπικής εξέλιξης, λατρεύω να διαβάζω, να γράφω και να απαθανατίζω στιγμές που φαντάζουν μοναδικές στα μάτια μου!