Γεννιόμαστε μόνο με δύο φόβους: Τον φόβο της πτώσης και τον φόβο του κρότου.
Όλους τους υπόλοιπους φόβους μας τους αποκτάμε μεγαλώνοντας μέσω του προγραμματισμού που γίνεται από το περιβάλλον μας.
Μέχρι την ηλικία των 7 ετών το υποσυνείδητο μυαλό μας λειτουργεί χωρίς φίλτρα. Δέχεται δηλαδή αδιαμαρτύρητα όλες τις αντιλήψεις και τις πεποιθήσεις των ανθρώπων γύρω μας, αφού ακόμη δεν έχουμε αναπτύξει την κριτική σκέψη.
Μεγαλώνουμε βλέποντας τους γονείς μας να κάνουν «ντα» το κακό τραπεζάκι που μας χτύπησε. Το μάθημα είναι σαφές: Στη ζωή σου, παιδί μου, πάντα θα υπάρχουν κακά τραπεζάκια, εσύ δεν θα φταις ποτέ. Μία ολόκληρη γενιά που έχει εκπαιδευτεί να ρίχνει το φταίξιμο πάντα σε κάποιον άλλον.
Για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε δημιουργούμε την «σκιά» (shadow). Την άγνωστη σκοτεινή πλευρά της προσωπικότητάς μας. Κρύβουμε σε αυτή σκέψεις, συναισθήματα, απωθημένα που δεν θέλουμε να δουν οι άλλοι. Εκεί βάζουμε επίσης ό,τι πιστεύουμε ότι μπορεί να δημιουργήσει συγκρούσεις, απόρριψη και φόβο.
Τώρα πια στην «σκιά» βρίσκονται συγκεντρωμένα όλα αυτά που η κοινωνία, οι θρησκείες ή η σεξουαλική μας ταυτότητα απορρίπτει. Στη σκιά όμως βάζουμε και θετικά συναισθήματα. Θάβουμε το γεγονός ότι είμαστε ευάλωτοι, αδύναμοι ή ευαίσθητοι, από φόβο μήπως ο πρόσκαιρος σύντροφος ή ο κακός συνάδελφος το ανακαλύψει και το εκμεταλλευτεί. Ο καθένας μας τώρα έχει δημιουργήσει μία μεγάλη ή μικρή σκιά, η οποία ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμη να εκραγεί αφού περιλαμβάνει το περιφρονημένο κομμάτι του ψυχισμού μας.
Η σκιά δημιουργεί αυτό που είναι γνωστό ως «προβολή». Δηλαδή, γινόμαστε καλοί να προβάλουμε δικές μας αδυναμίες και ατέλειες πάνω σε άλλους. Αναγνωρίζουμε τα ελαττώματα των άλλων με μεγάλη ευκολία ξεχνώντας ότι είναι προβολές των δικών μας ελαττωμάτων. Στην πραγματικότητα, όταν μας ενοχλεί κάτι που μας λένε οι άλλοι, προκύπτει από το γεγονός ότι στο βάθος του μυαλού μας πιστεύουμε ότι είναι αλήθεια.
Για να αντιμετωπίσουμε τη σκιά, δημιουργούμε τη μάσκα (persona). Eίναι η μάσκα που φοράμε στην καθημερινότητά μας για να επικοινωνούμε με ασφάλεια με άλλους ανθρώπους. Η μάσκα του γονιού, του καλού υπαλλήλου, του πιστού συντρόφου γίνεται στην ουσία η βιτρίνα μας. Αλλάζουμε τις μάσκες μας πολλές φορές μέσα στην διάρκεια της μέρας που στο τέλος ξεχνάμε ποια είναι η πραγματική μας.
Γινόμαστε καλοί στο να βάζουμε ταμπέλες και σε τέτοια έκταση μερικές φορές που ταυτιζόμαστε με αυτές. Τώρα πια γινόμαστε ευάλωτοι, καθώς, χτυπώντας κάποιος την ταμπέλα μας π.χ. κακός γιατρός, ανεύθυνη μάνα, πονάμε εμείς ξεχνώντας ότι όλα αυτά είναι δικές τους προβολές. Φτάνουμε σε σημείο υπερ-ταύτισης. Ένα άτομο δηλαδή έχει ταυτιστεί τόσο πολύ με την δουλειά του ή το αξίωμα που κατέχει π.χ. πολιτικός, στρατιωτικός που, αν του στερήσεις το αξίωμά του και άρα την ταμπέλα του, αισθάνεται άδειος και χωρίς σκοπό.
Σε όλη μας τη ζωή έχουμε στην ουσία ένα και μόνο ερώτημα: Αν θα συνεχίσουμε να πνίγουμε τα όνειρα, τα απωθημένα και τους φόβους μας στη «σκιά» μέχρι αυτή να εκραγεί ή αν θα βγάλουμε την «σκιά» στην επιφάνεια και θα εκμεταλλευτούμε όλο το δυναμικό της και τις δυνατότητες που κρύβει.
Ας μην ξεχνάμε ότι, αν ήταν να ζήσουμε μία ζωή ασφάλειας και μετριότητας, στα παιδικά μας δωμάτια δεν θα είχαμε αφίσες από ήρωες και υπερανθρώπους, αλλά φωτογραφίες από γνωστούς λογιστές και συμβολαιογράφους.
Από τον Χρήστο Αγαπητό (Life Coaching)
https://www.facebook.com/agapitos.xristos/
Επιμέλεια άρθρου: Ευγενία Κελαράκου
