Αλέκα Κανελλίδου. Σπουδαία φωνή, ζεστό ηχόχρωμα. Η καταξιωμένη ερμηνεύτρια ξεκίνησε το μαγικό ταξίδι της στο χώρο του τραγουδιού τη δεκαετία του 60. Συνεργάστηκε με τους πιο άξιους Έλληνες δημιουργούς και χάρισε τη φωνή της σε αξεπέραστα ερωτικά τραγούδια. Φέτος, για πρώτη φορά εμφανίζεται στο Ηρώδειο σε μια συναυλία-ορόσημο. Με αφορμή τη συναυλία που θα πραγματοποιηθεί στις 14 Οκτώβριου, συνομιλήσαμε για το yourearticles.
-Γεννηθήκατε στη Πλάκα. Πώς θυμάστε τα παιδικά σας χρόνια;
Γεμάτα ελευθερία. Υπήρχε ασφάλεια για τα παιδιά, περισσότερη από σήμερα. Οι μανάδες μας, μας άφηναν να παίζουμε ανενόχλητοι στους δρόμους και τις γειτονιές. Μη σου πως μας ξεφορτώνονταν κιόλας…
-Μεγαλώσατε μέσα σε μια μουσική οικογένεια. Σας επηρέασε αυτό;
Οπωσδήποτε. Στη δική μου τη περίπτωση ήταν καθοριστική η επιρροή του πατέρα μου που ήταν βιολιστής. Όταν μεγαλώνεις μέσα σε ένα περιβάλλον μουσικό λαμβάνεις ερεθίσματα και σε επηρεάζουν. Δεν αρκεί αυτό βέβαια. Πρέπει να έχεις και τα προσόντα ώστε τα ερεθίσματα να εκκολαφθούν.
-Η πιο ισχυρή ανάμνηση που κρατάτε ως σήμερα;
Όταν γέννησα το παιδί μου. Είναι μεγάλη ιστορία να κουβαλάς έναν άνθρωπο στον κόσμο.
-Η πρώτη σας συνεργασία ήταν το 1964, σε μικρή ηλικία, όπου συνεργαστήκατε με τον Γιάννη Σπάρτακο.
Με πήγατε πολύ πίσω. Πήγαινα σχολείο ακόμα τότε… Ο Γιάννης ήταν φίλος του πατέρα μου. Είχαν παίξει και μαζί στη Βηρυτό και την Αλεξάνδρεια. Προσέγγισε τον πατέρα μου και του είπε ότι είχε γράψει δυο τραγούδια για μένα. Έτσι, γράψαμε τα τραγούδια αυτά. Θυμάμαι πως τα τραγουδούσα τότε και γελάω σήμερα. Λέω μέσα μου κοίτα το μωρό… Ήταν ο πρώτος τρόπος που άρχισα να τραγουδώ.
-Το 1967 ερμηνεύετε το Crazy Girl του Μίμη Πλέσσα στις Θαλασσιές οι Χάντρες του Γιάννη Δαλιανίδη, τραγούδι που φαίνεται στη ταινία να ερμηνεύει η Ζωή Λάσκαρη.
Στο τραγούδι αυτό με είχε πάει ο πατέρας μου στο στούντιο. Γνώριζε τον Μίμη Πλέσσα που είχαν συνεργαστεί για τη μουσική σε αρκετές ταινίες μιας και ο πατέρας μου ήταν βιολιστής. Ο Πλέσσας ήθελε μια καλή φωνή που να τραγουδάει αγγλικά. Και ο πατέρας μου με πρότεινε. Στη συγκεκριμένη ταινία μάλιστα είχε γίνει το εξής απίθανο. Εγώ τραγούδησα το τραγούδι που φαίνεται ότι τραγουδούσε η Λάσκαρη και ο πατέρας μου είχε παίξει βιολί σε μια σκηνή που φαίνεται ότι παίζει βιολί ο Βουτσάς.
-Αν μπορούσατε να γυρίσετε το χρόνο πίσω και συναντούσατε αυτό το κορίτσι του 1967, υπάρχει κάτι που θα του λέγατε;
Αχ, δε γυρνάει ο χρόνος πίσω…
-Έχετε συνεργαστεί με σπουδαίους συνθέτες. Από τον Γιάννη Σπανό και τον Γιώργο Χατζηνάσιο μέχρι τον Μάριο Τόκα και τον Αλέξη Παπαδημητρίου. Είστε χορτασμένη για τις συνεργασίες σας;
Ναι, νιώθω χορτασμένη. Τραγούδησα όμορφα τραγούδια και πραγματοποίησα σπουδαίες συνεργασίες τη δεδομένη στιγμή που ήρθαν στη διαδρομή μου. Αγαπήθηκαν από τον κόσμο και αυτό το εισέπραξα.
-Το όνομά σας έχει συνδεθεί με τη Νινή Ζαχά. Πώς την φέρνετε στο νου;
Η Νινή ήταν η καλύτερη μου φίλη και η νονά του παιδιού μου. Δεν είχαμε απλώς μια επαγγελματική σχέση. Συνδεθήκαμε στενά και σε προσωπικό επίπεδο πέρα από την ξεχωριστή μας μουσική συνύπαρξη. Ολοκληρωμένη σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος. Να είναι καλά εκεί που βρίσκεται…
-Τα πρώτα χρόνια που ξεκινήσατε γνωρίσατε και τον Βαγγέλη Παπαθανασίου.
Ο Βαγγέλης όπως και ο Ντέμης Ρούσσος μου φέρνουν μνήμες από τα πρώτα μου χρόνια στη μουσική. Τότε, βρισκόμαστε με τον Γιώργο Θεοδοσιάδη και τον Λάκη Βλαβιανό στο σπίτι του Βαγγέλη και παίζαμε μουσική από το βράδυ μέχρι το πρωί για δικό μας κέφι. Ο Βαγγέλης είχε μεγάλη αγάπη για μουσική. Ατόφια αγάπη.
-Αναφερθήκατε και στον Ντέμη Ρούσσο. Και ο Ρούσσος και ο Παπαθανασίου θεωρείται πως λησμονήθηκαν από την Ελλάδα. Είναι μια χώρα που τρώει τα παιδιά της;
Δεν μπορώ να το πω αυτά απόλυτα. Σαφώς και έχει κάνει λάθη η Ελλάδα αδικώντας κάποιους καλλιτέχνες. Απλά είναι μια χώρα που δεν μπορεί να προσφέρει αυτά που ενδεχομένως μπορεί να προσφέρει μια μεγάλη χώρα, όπως στη περίπτωση του Βαγγέλη. Για αυτό και ο Βαγγέλης έφυγε και βρέθηκε στο εξωτερικό όπου είχε πιο πολλές πιθανότητες να πραγματοποιήσει αυτό που ονειρευόταν.
-Αντιμετωπίσατε δυσκολίες στη διαδρομή σας;
Δεν αντιμετώπισα ιδιαίτερες δυσκολίες. Φρόντισα να μη λέω ΝΑΙ σε όλα όσα μου έλεγαν αλλά φρόντισα να διατηρήσω και τον εαυτό μου.
-Σήμερα, είναι πιο δύσκολα τα πράγματα για έναν νέο καλλιτέχνη που θέλει να κάνει τα πρώτα του βήματα;
Σήμερα είναι πολύς ο κόσμος που θέλει να ασχοληθεί με το τραγούδι. Κι αυτό γεννάει ανταγωνισμό. Και φυσικά δεν υπάρχει δισκογραφία για να υποστηρίξει τους καλλιτέχνες και να τους συστήσει στο κοινό.
-Έχετε μετανιώσει για κάτι στη ζωή σας;
Κάνω την αυτοκριτική μου χωρίς να μαστιγώνομαι. Ο κάθε άνθρωπος έχει κάνει τα λάθη του αλλά δεν υπάρχει λόγος να γυρίζεις πίσω συνέχεια.
-Σας ενδιαφέρει τι συμβαίνει στη σημερινή ελληνική μουσική; Ξεχωρίζετε κάποιον καλλιτέχνη;
Πάντοτε είχαμε ωραίες φωνές. Από τους νεότερους ξεχωρίζω τη Νατάσα Μποφίλιου και τον Χρήστο Μάστορα. Η ουσία στο τραγούδι δεν είναι να γίνεις αλλά να μείνεις.
-Στις 14 Οκτωβρίου θα εμφανιστείτε στο Ηρώδειο. Τι αναμένεται να ακούσουμε;
Θα πραγματοποιηθεί μια συναυλία όπου θα ερμηνεύσω δικά μου τραγούδια, πολλά εκ των οποίων δε τα λέω συνήθως. Τη μουσική επιμέλεια της ορχήστρας έχει ο Αντώνης Καρατζίκης και θα με τιμήσουν ο σπουδαίος Γιάννης Κότσιρας και το κουαρτέτο του Δημήτρη Καλατζή. Θα είναι μια υπέροχη βραδιά.
-Πώς αντιλαμβάνεστε τη σημερινή κοινωνία;
Ο κόσμος προσπαθεί να δείξει ότι είναι καλά χωρίς να είναι. Υπάρχει μια γενικότερη έλλειψη αισιοδοξίας και μια έλλειψη πίστης.
-Το προσωπικό σας καταφύγιο;
Το σπίτι μου.
-Ο μεγάλος σας φόβος;
Φοβάμαι μην πάθουν κάτι οι άλλοι.
-Ο ρόλος που έπαιξε ο έρωτας στη ζωή σας;
Ήταν κινητήριος δύναμη.
-Νιώθετε ευτυχισμένη;
Υπάρχουν στιγμές που είσαι ευτυχισμένη, κάποιες άλλες δεν είσαι. Δεν είναι μονιμότητα η ευτυχία.
-Τα όνειρα σας για το μέλλον;
Να είναι καλά το παιδί μου, η εγγονή μου και να μπορώ να τραγουδάω.
-Η συμβουλή που θα δίνατε σε έναν άνθρωπο για να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα;
Να μη βιάζεται και να αντιλαμβάνεται τα όνειρα που θέλει να πραγματοποιήσει.
-Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν λέτε το όνομα Αλέκα Κανελλίδου;
Ζω το σήμερα.
-Κυρία Κανελλίδου σας ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.
Και εγώ σε ευχαριστώ.
Αλέκα Κανελλίδου περισσότερα: εδώ
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο
