Αρμάν Εδουάρδος Μενετιάν: «Αυτό που μου αρέσει στους ρόλους είναι η οικουμενική ανθρώπινή τους φύση»

Με τον Αρμάν Εδουάρδο Μενετιάν γνωριζόμαστε σχεδόν δέκα χρόνια μέσω του Γιάννη Ζουγανέλη που μας σύστησε. Πρόκειται για έναν πολύπλευρο καλλιτέχνη, μια ευαίσθητη ψυχή. Φέτος, συμμετέχει στο θρυλικό Έκτο Πάτωμα που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Γιώργου Βάλαρη στο Θέατρο Ακροπόλ, ερμηνεύοντας τον ρόλο του Ζοζό. Με αφορμή τη συμμετοχή του αυτή συνομιλήσαμε για το your e-articles.

-Πώς θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια; 

Μου έρχονται διάφορες αναμνήσεις, καλές και κακές, αλλά η βασική αίσθηση είναι η υπέρμετρη ζωντάνια που είχα. Και θυμάμαι ότι χαμογελούσα πάρα πολύ. Δεν άντεχα να χάνω, ήθελα πάντα να κερδίζω και έπαιζα πάντα με πολύ πάθος. Το πάθος έχει παραμείνει, και πάλι θέλω να κερδίζω αλλά πλέον όταν χάνω, το διασκεδάζω υπερβολικά, σαν να έχω κερδίσει. Επίσης μου άρεσαν πολύ οι ζαβολιές. Εννοείται πως ακόμα και τώρα, όταν παίζω με τα ανίψια μου, κάνω μπόλικες, αλλά πάντα με πιάνουν στα πράσα.

-Η ανάμνηση που δε πρόκειται να ξεχάσεις ποτέ; 

Ήμουν έξι-επτά χρονών. Πηγαίναμε ταξίδι σε κάποιο νησί και άρχισα να παίζω στο κατάστρωμα με ένα τρελομπαλάκι που είχα, ένα από τα αγαπημένα μου. Εν τέλει, όπως θα περίμενε κανείς, έπεσε στη θάλασσα και νομίζω πως ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα τόσο έντονα την αίσθηση της απώλειας, την αίσθηση πως υπάρχει το τέλος το οριστικό.

-Τι σε οδήγησε στο να ασχοληθείς με την ηθοποιία; 

Ήμουν σε δύο ελληνοαρμενικές θεατρικές ερασιτεχνικές ομάδες για αρκετά χρόνια και μια μέρα, παρέα με έναν φίλο από την ομάδα, είπαμε να δοκιμάσουμε να σπουδάσουμε υποκριτική. Να πάμε ένα βήμα παραπέρα. Και κάπως έτσι, έμαθα και αγάπησα σε βαθύτερο επίπεδο την όμορφη αυτή μας τέχνη.

-Υπάρχει κάποια συμβουλή που σου έδωσε κάποιος άνθρωπος στον χώρο του θεάτρου, την ακολούθησες και εκπληρώθηκε; 

Δε θα το έλεγα. Καταρχάς είναι τόσες πολλές οι συμβουλές που έχω ακούσει που δε μπορώ να ξεχωρίσω κάποια συγκεκριμένη. Πάντως, όλα τα εφόδια που έχω αποκτήσει μέχρι στιγμής – και σε αυτά συμπεριλαμβάνονται και οι συμβουλές – με έχουν βοηθήσει να διαμορφώσω την επαγγελματική μου πορεία. 

-Αρχικά, σπούδασες Μάρκετινγκ και Επικοινωνία στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τι αποκόμισες; 

Τρεις καλούς φίλους!

-Στη συνέχεια, βρέθηκες στη Δραματική Σχολή Δήλος της Δήμητρας Χατούπη. Εκεί τι βίωσες; 

Στην Δήλο μπήκα κατευθείαν στο δεύτερο έτος καθώς είχα ήδη κάνει μια χρονιά στον Ίασμο. Ήταν λοιπόν υπέροχο που οι καινούργιοι συμφοιτητές μου με δέχθηκαν με ανοιχτές αγκάλες και με έκαναν να νιώσω σαν στο σπίτι μου, με έκαναν να νιώσω σαν να ήμουν μαζί τους από το πρώτο κιόλας έτος. Το να έχεις λοιπόν ανθρώπους που σε στηρίζουν σε συνδυασμό με τους καθηγητές της σχολής, με τους οποίους δημιουργήσαμε και, το κυριότερο, ανακαλύψαμε πολύ όμορφα πράγματα, έκανε το συνολικό βίωμα πολύ ωραίο. Εννοείται πως υπήρχαν δυσκολίες, πολλές φορές υπήρχε ψυχολογική και σωματική εξουθένωση – δεδομένο για μια δραματική σχολή – αλλά τα καλά υπερτερούν. Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω θα την ξαναζούσα την εμπειρία.

-Αρκετά χρόνια ασχολήθηκες με το παιδικό θέατρο. Τι είδους δυσκολίες έχει να αντιμετωπίσει εκεί ένας ηθοποιός; Είναι απαιτητικά τα παιδιά σαν κοινό; 

Τα παιδιά είναι ειλικρινή. Αν τους αρέσει κάτι το δείχνουν με ενθουσιασμό, αν όχι, το δείχνουν με την αδιαφορία τους. Εγώ το αγαπώ αυτό. Κατ’ εμέ οι ηθοποιοί δεν έχουν να αντιμετωπίσουν καμία είδους δυσκολία αν πραγματικά σέβονται τα παιδιά ισάξια όπως το ενήλικο κοινό κι αν μπουν στον κόπο να κατανοήσουν την φύση των παιδιών με πλήρη ενσυναίσθηση.

-Υπήρχε η ίδια δυσκολία ως ανιματέρ; 

Είναι πολύ ιδιαίτερη η δουλειά του ανιματέρ. Οφείλεις να συντονίζεις, να διασκεδάζεις και να ψυχαγωγείς επίσης, δεκαπέντε-είκοσι παιδιά για δύο ώρες, φροντίζοντας ταυτόχρονα για την ασφάλειά τους. Παρά τις δυσκολίες που έχει η δουλειά, πρέπει κανείς να έχει ενσυναίσθηση και συνειδητά να επιλέγει να ανταποκρίνεται -λέξη κλειδί- στις όποιες καταστάσεις αντί απλώς να αντιδρά στο κάθε τι που συμβαίνει – οι αντιδράσεις μας, συνήθως αρνητικές, πηγάζουν από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζαν τους περισσότερος από μας ως παιδιά. Αν λοιπόν βγάλουμε τα παιχνίδια εξουσίας από την μέση και κάνουμε τη δουλειά μας με πραγματική αγάπη προς τα παιδιά, η μισή δυσκολία έχει εξαφανιστεί. Και είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε πως το κάθε τι, αν το επιλέξουμε, μπορεί να μετατραπεί σε παιχνίδι.

-Φέτος, συμμετέχεις στο Έκτο Πάτωμα στον ρόλο του Ζοζό σε σκηνοθεσία Γιώργου Βάλαρη. Μίλησέ μου για τον Ζόζο. Τι σε κέντρισε στον χαρακτήρα του; 

Αυτό που μου αρέσει στους ρόλους είναι όχι τόσο κάποια ιδιαιτερότητά τους, αλλά η οικουμενική ανθρώπινή τους φύση. Όλοι τα περιλαμβάνουμε όλα σε κάποιο βαθμό. Αντίστοιχα και ο Ζοζό. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος υποφέρει διότι οι επιθυμίες του δεν εκπληρώνονται και φτάνει στο σημείο να κάνει κάτι το οποίο αν το καλοσκεφτείς, δε θα το έκανε ο καθένας. Αυτό μου ήταν αρκετό για να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον και να μου ανοίξει την όρεξη να δουλέψω τον ρόλο όσο πιο λεπτομερώς μπορώ.

-Ως ένας εκπρόσωπος της νεότερης γενιάς ηθοποιών, ποιοι είναι οι φόβοι σου για το παρόν και το μέλλον των νέων ηθοποιών; 

Ανησυχώ πως δύσκολα θα αλλάξουν οι νοοτροπίες και θα βλέπουμε το ίδιο έργο και σε σαράντα χρόνια από τώρα. Και μιλάω για όλους εμάς στον χώρο του θεάτρου – παραγωγούς, σκηνοθέτες, ηθοποιούς. Το πώς αντιμετωπίζει το κράτος τις τέχνες είναι ένα ζήτημα μεγάλο το οποίο μάλλον πάντα θα μας βασανίζει. Αλλά ένα ακόμη ζήτημα που εμένα με καίει είναι κάτι το οποίο σε μεγάλο βαθμό είναι στο χέρι μας και αφορά τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τη δουλειά μας, τον τρόπο με τον οποίο συνεργαζόμαστε, τον τρόπο με τον οποίο συνυπάρχουμε. Αυτό με ανησυχεί περισσότερο από την υποτίμηση που δείχνει το κράτος απέναντι στον πολιτισμό. Εύχομαι πραγματικά να αυξηθούν τα όμορφα παραδείγματα υγιών συνεργασιών και επαγγελματισμού που ήδη υπάρχουν στον χώρο.

-Τι άνθρωπος είναι ο Αρμάν Εδουάρδος Μενετιάν; 

Δυσκολεύομαι να απαντήσω δεδομένου πως δε ξέρω ποιο από τα βασικά χαρακτηριστικά μου να επιλέξω. Άσε που τα πάντα είναι ρευστά. Θα ακουστεί κάπως γενικό αλλά πραγματικά πιστεύω πως είμαστε τόσα πολλά πράγματα και ακόμα περισσότερα σε δυνητικές συνθήκες στις οποίες ενδεχομένως κάποτε να βρεθούμε.

-Το προσωπικό σου καταφύγιο όταν όλα δείχνουν δύσκολα; 

Η δυνατότητα που έχω να κινητοποιώ τον εαυτό μου. Η πίστη ότι θα μπορέσω να αλλάξω τα πράγματα. Υπάρχουν βέβαια και μεγάλες περίοδοι που δε λειτουργεί αυτή η προσέγγιση, αλλά μπορώ να πω πως συνήθως τα καταφέρνω.

-Ο μεγάλος σου φόβος; 

Βλέπω ανθρώπους στον δρόμο οι οποίοι βρίσκονται σε άθλια κατάσταση, δεν έχουν κανέναν δίπλα τους, δεν τους δίνει κανείς σημασία, δεν ενδιαφέρεται κανείς για αυτούς, είναι αόρατοι. Αυτή η εικόνα μου ξυπνάει έναν από τους μεγαλύτερους φόβους μου, το να έρθει μια μέρα που να βρεθώ υπό τέτοιες συνθήκες όπου θα είμαι αόρατος, όπου θα ζητώ βοήθεια και δε θα υπάρχει κανείς να με βοηθήσει.

-Αν μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα ήθελες να αλλάξεις; 

Θα ήθελα να είχα καταπολεμήσει από νωρίς ορισμένους φόβους μου.

-Τα όνειρά σου για το μέλλον; 

Δεν το σκέφτομαι ιδιαίτερα το μέλλον. Προτιμώ να προσπαθώ να χτίζω το παρόν μου όπως πραγματικά το θέλω, να αξιοποιώ τον χρόνο που έχω στη διάθεσή μου. Αν χτίσω ένα καλό παρόν με τα σημερινά μου όνειρα, το καλό μέλλον θα ακολουθήσει. Για την ώρα έτσι πάω, μελλοντικά ίσως αλλάξω τρόπο σκέψης.

-Αρμάν Εδουάρδε σε ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας

Εγώ σε ευχαριστώ.

Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο

Αποτυχημένος φοιτητής Κοινωνικής Θεολογίας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Αποτυχημένος φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών. Ερασιτέχνης ραδιοφωνικός παραγωγός και αρθρογράφος. Συλλέκτης βινυλίων, κόμικς και βιβλίων. Λάτρης της ινδικής κουζίνας και του κόκκινου κρασιού. Με το γράψιμο έχω μια ιδιαίτερη σχέση. Όταν γράφω θέλω η σκέψη που ξεκινάει από εμένα να ολοκληρώνεται από τον αναγνώστη...