Θα έλεγε κανείς ότι ο Βασίλης Γαβριηλίδης έχει το άγγιγμα του Μίδα. Αποτελεί έναν από τους πιο επιτυχημένους συνθέτες της ελληνικής δισκογραφίας καθώς ό,τι τραγούδι γράφει γίνεται ραδιοφωνική επιτυχία. Έχει κατορθώσει να συνεργαστεί με σπουδαία ονόματα της μουσικής, καταθέτοντας ετερόκλητες μα όμορφες συνθέσεις. Από τον Πάνο Κιάμο, τον Νίκο Οικονομόπουλο και τον Αντώνη Ρέμο μέχρι την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, την Χαρούλα Αλεξίου και την Ελεωνόρα Ζουγανέλη, τα τραγούδια που φέρουν την υπογραφή του αντέχουν στο χρόνο. Με μεγάλη χαρά συνομιλούμε στο your e-articles.
-Γεννήθηκες στη Γερμανία και μεγάλωσες στη Θεσσαλονίκη. Οι μνήμες της παιδικής σου ηλικίας;
Από τη Γερμανία δεν έχω πολλές εικόνες. Θυμάμαι στον παιδικό σταθμό που μας τάιζαν ένα μπιφτέκι με πουρέ από σπανάκι τον οποίο πετούσα μες στη γλάστρα… Ήμουν παιδί οικονομικών μεταναστών και σε ηλικία εφτά ετών γυρίσαμε στη Θεσσαλονίκη.
-Η ανάμνηση που κρατάς μέχρι σήμερα;
Πολύ παιχνίδι και πολλή αλάνα.
-Οι γονείς σου είχαν σχέση με τη μουσική;
Καμία σχέση. Ο πατέρας μου ήταν αγιογράφος και η μητέρα μου νοικοκυρά.
-Πώς στράφηκες στη μουσική;
Στα οκτώ μου χρόνια μου είχε αγοράσει μια μελόντικα ο πατέρας μου και με είχε βάλει να μάθω να παίζω το Ένα Πρωινό. Μιλάμε το έπαιζα κάθε μέρα… Μετέπειτα, λόγω της ηλικίας και της εποχής βίωσα την έκρηξη των συνθεσάιζερ, κάτι που με ιντρίγκαρε πολύ. Δεν πραγματοποίησα ποτέ όμως μουσικές σπουδές.
-Τα ακούσματα που σε επηρέασαν;
Από ξένη μουσική η Pop και η new wave των 80’s. George Michael, Duran Duran, Phil Collins. Από ελληνική μουσική με επηρέασε τόσο σαν συνθέτης όσο και σαν ερμηνευτής ο Αντώνης Βαρδής. Και φυσικά η παρουσία του Γιώργου Θεοφάνους.
-Πότε άρχισαν να υλοποιούνται οι πρώτες συνθέσεις;
Ξεκίνησα να γράφω τα πρώτα τραγούδια γύρω στα τριάντα μου. Πιο πριν έγραφα αλλά όχι επαγγελματικά. Κυρίως ενορχήστρωνα τις δουλειές άλλων. Μέχρι τότε ήμουν πωλητής μουσικών οργάνων σε μεγάλες εταιρείες της Ελλάδας. Είχα την ευκαιρία δηλαδή να βρίσκομαι ανάμεσα σε πανάκριβα όργανα τα οποία για εκείνη την εποχή ήταν απλησίαστα για τον μέσο μουσικό. Οπότε αυτή η τριβή με βοήθησε. Είχα όμως την τύχη να κάνω αμέσως επιτυχία στην Θεσσαλονίκη με ένα ντουέτο που έγραψα για τον Πάνο Κιάμο και την Σοφία Βήκα, το Έρωτας. Μετέπειτα, έγραψα με τον Αργύρη Αράπη για τον Πάνο το Άσε Με Μια Νύχτα Μόνο και το Βρες Λίγο Χρόνο.
-Συνάντησες δυσκολίες στην αρχή προσπαθώντας να διαδόσεις τα τραγούδια σου;
Όπως όλοι. Ακριβώς τις ίδιες δυσκολίες. Όλοι ως άσημοι και επίδοξοι δημιουργοί αντιμετωπίζουν δυσκολίες μέχρι να σκάσει ένα επιτυχημένο τραγούδι και να αλλάξουν όλα. Και γίνεται τόσο μαγικά… Θα έρθει η ώρα που θα κάτσει και μετά ξεδιπλώνεται όλο. Ξέρεις για πόσα χρόνια και σε πόσες ουρές έχω καθίσει; Πόσες ώρες έχω περιμένει σε ραντεβού σε δισκογραφικές;
-Από τις πρώτες σου επιτυχημένες συνεργασίες όπως ανέφερες ήταν αυτή με τον Πάνο Κιάμο. Πώς τη θυμάσαι;
Είναι απίστευτο το συναίσθημα όταν κάνεις επιτυχία για πρώτη φορά. Λες από μέσα σου «εμένα δεν με ήξερε η μάνα μου και τώρα όλα τα ραδιόφωνα παίζουν τα τραγούδια μου! Τι έγινε εδώ πέρα;».
-Συνοδοιπόρος και συνεργάτης σου τα πρώτα χρόνια στάθηκε ο Θάνος Παπανικολάου.
Με τον Θάνο Παπανικολάου υπήρξαμε συγκάτοικοι για δέκα χρόνια από τότε που κατέβηκα στην Αθήνα. Ο Θάνος ήρθε στην Αθήνα έξι μήνες πριν από μένα και έμενε στα Εξάρχεια. Γνωριζόμαστε ελάχιστα ακόμα. Μια μέρα λοιπόν με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι τα έσπασε με τον τότε συγκάτοικο του. Πάνω στη κουβέντα μου πρότεινε να πάω να συγκατοικήσουμε. Εγώ τότε παντρεμένος με παιδί. Το συζήτησα με τη γυναίκα μου. Υπήρξε πολύ υποστηρικτική στην απόφαση αυτή. Και κάπως έτσι πήγα στην Αθήνα.
-Από τον Θάνο ήρθε και η γνωριμία με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη;
Ναι, ο Θάνος είχε γράψει για την Πρωτοψάλτη το Όλα Αυτά Που Φοβάμαι στον προηγούμενο δίσκο της και τη γνώριζε καλά. Γράψαμε μαζί το Απέραντο Κενό. Της το βάλαμε να το ακούσει και εκείνη το γούσταρε και το έβαλε στον δίσκο της.
-Για δεκατρία χρόνια συνεργάζεσαι σταθερά με τον στιχουργό Νίκο Μωραΐτη, γράφοντας επιτυχημένα τραγούδια. Πώς προέκυψε αυτή η ένωση;
Και εδώ ο Θάνος έκανε τη γνωριμία μου με τον Νίκο Μωραΐτη. Μου άρεσε πολύ η δουλειά του Νίκου και ήθελα να τον γνωρίσω. Έτσι, βρεθήκαμε σε ένα καφέ στο Φάληρο και αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε να γράφουμε χωρίς όμως να έχουμε κάποιο συγκεκριμένο στόχο. Και φαντάσου το πρώτο εξάμηνο δεν γράφαμε κάτι σοβαρό. Μέτρια πράγματα ήταν. Και έλεγα από μέσα μου «δεν ταιριάζουμε, δεν μας βγαίνει». Και ξαφνικά έσκασαν τα τραγούδια για τον Αντώνη Ρέμο. Το πρώτο ήταν το Κλειστά Τα Στόματα. Και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
-Ρε παιδιά, πώς το γράψατε αυτό το τραγούδι; Πείτε μου και μένα;
Έλα ντε… Δεν υπάρχει συνταγή.
-Με ποιο τρόπο γράφεις τα τραγούδια;
Μπορεί να γράψω πρώτα μουσική και μετά στίχο. Και το ανάποδο. Να λάβω τον στίχο πρώτα και να γράψω πάνω του μουσική. Αλλά δεν πιστεύω στην έμπνευση. Απλά, κάθομαι και γράφω.
-Έχεις την ικανότητα να ισορροπείς στα μουσικά είδη. Από το έντεχνο μέχρι το ελαφρολαϊκό. Τι ανάγκες σου καλύπτει αυτή η ισορροπία;
Νομίζω έχει να κάνει με τις διαφορετικές επιρροές και τα ετερόκλητα ακούσματα που προανέφερα. Αυτά τα διαφορετικά πράγματα που άκουγα τα κάνω και ο ίδιος τραγούδια.
-Το κλίμα στη σύγχρονη δισκογραφία;
Περάσαμε μια δύσκολη εποχή. Ειδικά με τη πανδημία. Αλλά δεν το σκέφτομαι αρνητικά. Πάντοτε φροντίζω να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο και να προχωράω μπροστά.
-Η επιρροή του διαδικτύου στην διάδοση της μουσικής;
Από τη μία βοήθησε νέα παιδιά να επικοινωνήσουν τη δουλειά τους με ευκολία στο ευρύ κοινό, από την άλλη έκανε κακό στο κομμάτι των δικαιωμάτων και των οικονομικών ζητημάτων των δημιουργών.
-Υπάρχει κάποια συνεργασία που ξεχωρίζεις;
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω. Τις αγαπάω όλες. Από την Πρωτοψάλτη, την Αλεξίου και την Ζουγανέλη μέχρι τον Κιάμο, τον Ρέμο και τον Καρρά.
-Με ποιους καλλιτέχνες δεν έχεις συνεργαστεί ακόμα αλλά θες να συμβεί κάποια στιγμή;
Με τη Νατάσα Θεοδωρίδου και την Έλενα Παπαρίζου. Ενώ έχω συναντηθεί και με τις δύο και έχουμε συζητήσει, δεν μας έκατσε μέχρι στιγμής.
-Ξέρω ότι έχεις μεγάλη αγάπη για τα αεροπλάνα.
Είναι το μοναδικό αντικείμενο που σπούδασα και το τελείωσα. Στη σχολή φαντάσου ήμουν ίδια σειρά με τον Κώστα Μακεδόνα. Είχα μεγάλη λατρεία για τα αεροπλάνα, έρωτα κανονικά. Υπήρξε μάλιστα μια δεκαετία της ζωής μου που έκανα παύση από τα μουσικά και έκανα πτήσεις ερασιτεχνικά. Βρέθηκα κάποια στιγμή στην Αμερική όπου τα πράγματα δεν πήγαν όπως περίμενα, δεν κατόρθωσα να πάρω το δεύτερο πτυχίο μου και με τα χρήματα που είχαν περισσέψει από τις σπουδές έφτιαξα το πρώτο μου home studio. Και έτσι η μουσική κέρδισε το πιλοτάρισμα!
-Τι θα σε είχε κερδίσει αν δεν είχες ασχοληθεί με τη μουσική;
Οι πτήσεις με τα αεροπλάνα φυσικά.
-Αν γυρνούσες τον χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα άλλαζες;
Θα φρόντιζα να μη χάσω τον χρόνο που κατά τη γνώμη μου έχασα και δεν τον αξιοποίησα σωστά.
-Νιώθεις ευτυχισμένος;
Ναι, ευτυχισμένος και υγιής. Χαίρομαι για αυτά που ζω και βιώνω.
-Το προσωπικό σου καταφύγιο;
Το home studio και το ποδήλατό μου.
-Τι άνθρωπος είναι ο Βασίλης Γαβριηλίδης;
Δύσκολος. Απαιτητικός, ψυχαναγκαστικός και τελειομανής.
-Τα όνειρα σου για το μέλλον;
Να γράφω πολλά τραγούδια.
-Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς τα παρακάτω ονόματα:
Θάνος Παπανικολάου: Τεράστιο φως και σκοτάδι ταυτόχρονα.
Νίκος Μωραΐτης: Στον στίχο λειτουργεί σαν άγγελος και διάβολος μαζί.
Αγγελική Μακρυνιώτη: Στιχουργική καψούρα.
Ελένη Γιαννατσούλια: Σταθερή αξία.
Πάνος Κιάμος: Συνοδοιπόρος.
Αντώνης Ρέμος: Υπερόπλο.
Χρήστος Χολίδης: Αυθεντικό λαϊκό παιδί.
Άλκηστις Πρωτοψάλτη: Τεράστια κυρία του έντεχνου τραγουδιού.
Χάρις Αλεξίου: Η αγία της ελληνικής μουσικής.
-Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν λες το όνομα Βασίλης Γαβριηλίδης;
Πρώτη φορά μου το ρωτάνε αυτό… Δεν μπορώ να απαντήσω.
-Βασίλη σε ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.
Εγώ σε ευχαριστώ.
Βασίλης Γαβριηλίδης – βιογραφία: εδώ
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο
