Η Εμμανουέλα Νινιράκη είναι μια σπουδαία φωνή. Μια πολλά υποσχόμενη ερμηνεύτρια που τη γνώρισα μέσα από το Αηδόνι Στο Κλουβί, τη δισκογραφική συνεργασία που πραγματοποίησε με τον συνθέτη Χάρη Μανουσάκη πάνω σε ποίηση του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη. Με μεγάλη χαρά τη φιλοξενώ στο your e–articles.
-Ζεις στη Κρήτη. Ποιες είναι οι μνήμες των παιδικών σου χρόνων;
Ζω στην Κρήτη, στο Ηράκλειο, αλλά έχω γεννηθεί στη Γερμανία, όπου έμεινα μέχρι μικρή ηλικία. Οι παιδικές μου μνήμες είναι γεμάτες παιχνίδι, φίλους, οικογενειακά τραπέζια και γιορτές. Είναι γεμάτες κι από όλες τις δραστηριότητες που έκανα σαν παιδί. Χορό, κολυμβητήριο, μουσική, ξένες γλώσσες μαζί με τις ατέλειωτες ώρες που περίμεναν οι γονείς μου στο αυτοκίνητο μέχρι να τις ολοκληρώσω.
-Η ανάμνηση που θυμάσαι ως σήμερα;
Χίλια πράγματα μου έρχονται στο μυαλό! Συχνά θυμάμαι τα αυτοσχέδια παιχνίδια μου, έπαιζα συνέχεια στο σπίτι – και μέχρι μεγάλη ηλικία. Μου άρεσε να υποδύομαι ρόλους, τη μια μέρα ήμουν δασκάλα στα λούτρινα παιχνίδια μου, την άλλη έπαιζα «Super market» και πουλούσα σε φανταστικούς πελάτες ό,τι είχαμε στα ντουλάπια της κουζίνας, την άλλη ήμουν ραδιοφωνική παραγωγός και με ένα παιδικό μικροφωνάκι έκανα φουλ πρόγραμμα!
-Τι σε οδήγησε στη μουσική;
Δεν νομίζω ότι μπορώ να ορίσω τι ήταν αυτό. Είναι αίσθηση, είναι ανάγκη. Είναι αγκάθι που δε σε αφήνει να «κάτσεις σε ησυχία».
-Οι φωνές που κυλούν μέσα σου;
Είναι πολλές οι φωνές που αγαπώ και με έχουν εμπνεύσει, ποια να πρωτοπώ; Θα πω για την Ελένη Βιτάλη, γιατί θυμάμαι πως ένιωσα τη στιγμή που την άκουσα πρώτη φορά, γύρω στα 11. Ήταν σαν να με ταρακούνησε.
-Τα ακούσματα που σε διαμόρφωσαν;
Έχω ακούσει παραδοσιακή μουσική στη ζωή μου. Λόγω της καταγωγής μου από την Κρήτη έχω βρεθεί πολύ κοντά σε γλέντια και σε πανηγύρια, μάλιστα από παιδί συμμετείχα σε παραδοσιακά χορευτικά και λαογραφικά συγκροτήματα. Έχω όμως ακούσει πολλά διαφορετικά ήδη μουσικής, χωρίς να αποκλείω τίποτα σχεδόν. Είναι κίνητρο και έμπνευση για μένα η επαφή με διαφορετικά μουσικά πεδία.
-Θυμάσαι την πρώτη φορά που τραγούδησες;
Βέβαια. Πρέπει να ήμουν γύρω στα 10, και ήταν σε μια παιδική θεατρική παράσταση στο σχολείο. Φορούσα παραδοσιακή φορεσιά και θυμάμαι πόσο ενθουσιασμένη ήμουν που έπρεπε να κρατώ μικρόφωνο.
-Πότε κατάλαβες ότι το τραγούδι θα ήταν αυτό με το οποίο θα ασχολιόσουν;
Το τραγούδι ήταν καθημερινά στη ζωή μου από παιδί. Δεν μπορώ να εντοπίσω αυτό που λέμε «σημείο 0» για την αρχή της ενασχόλησής μου με τη μουσική. Όμως αν μιλάμε για την απόφαση να ασχοληθώ επαγγελματικά, να αφοσιωθώ και να βιοποριστώ από την τέχνη μου, αυτή ήρθε πριν λίγο καιρό, πριν από δυο χρόνια περίπου και συνέπεσε με τη κυκλοφορία του πρώτου μου δίσκου με τίτλο Αηδόνι στο κλουβί.
-Το Αηδόνι Στο Κλουβί αποτελεί το ντεμπούτο σου στη δισκογραφία. Πώς αισθάνεσαι για την κατάθεση αυτή;
Το Αηδόνι μας, κυκλοφόρησε το 2021 και είναι μια εργασία που κάναμε μαζί με το συνθέτη Χάρη Μανουσάκη. Περιέχει εννιά ποιήματα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη και ήταν μια προσπάθεια να μπούμε στον κόσμο του ποιητή μέσα από την δική μας οπτική. Είναι μια δουλειά με πολλούς συμβολισμούς για τη ζωή και τις επιλογές μου. Όπως ανέφερα και προηγουμένως, η κυκλοφορία του δίσκου μας συνέπεσε με την επιλογή μου να αφοσιωθώ στη μουσική μου, αφήνοντας την προηγούμενη εργασία μου. Να πως επίσης, ότι συνέπεσε και με τη λήξη των απανωτών lockdowns. Ελευθερώθηκε το αηδόνι μας και πήρε και όλους εμάς μαζί του.
-Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Χάρη Μανουσάκη; Οι σκέψεις σου για τη καλλιτεχνική σας συνύπαρξη;
Η συνεργασία μας ξεκίνησε πριν έξι χρόνια. Εγώ ήμουν ακόμη φοιτήτρια και ζούσα στη Θεσσαλονίκη κι εκείνος στο Ηράκλειο. Με άκουσε σε κάποιο χώρο που τραγουδούσα και αμέσως ήρθε σε επαφή μαζί μου και μου ζήτησε να τραγουδήσω τα τραγούδια του. Αυτό ήταν, δέσαμε! Με το Χάρη ανακαλύπτουμε συνεχώς, ψάχνουμε ερεθίσματα μέσα στη μουσική, ψάχνουμε τη θέση μας καλλιτεχνικά και υπάρχει μια σπουδαία σχέση εμπιστοσύνης, στήριξης και σεβασμού, τόσο σε ανθρώπινο όσο και σε καλλιτεχνικό επίπεδο.
-Τι δυσκολίες έχει να συναντήσει ένας ανερχόμενος καλλιτέχνης που κάνει τα πρώτα του βήματα στη δισκογραφία;
Οι δυσκολίες είναι πολλές, πάντα θα είναι, το θέμα είναι να τις βλέπουμε στα μάτια. Τι να πρωτοπεις; Για την «εύκολη λύση» του παλιού υλικού και τις έτοιμες playlists στα ραδιόφωνα, για τους ελάχιστους χώρους και το βήμα που δίνεται; Πολυπαραγοντικό ζήτημα. Δεν έχει νόημα να λέμε συνεχώς για τις δυσκολίες λοιπόν. Αυτοί είναι οι κανόνες, με αυτούς παίζουμε και ο καθένας χτίζει την πορεία του με την καθημερινή του παρουσία στη ζωή και στη τέχνη του.
-Πώς κρίνεις το τοπίο στη δισκογραφία του σήμερα;
Η δισκογραφία από καλλιτεχνική και δημιουργική σκοπιά υπάρχει, ζει και αναπνέει. Δημιουργούνται ωραία πράγματα. Από εμπορική σκοπιά τώρα, τα πράγματα είναι δύσκολα. Έχει αλλάξει ο τρόπος αναπαραγωγής της μουσικής, το φυσικό προϊόν έχει δώσει τη θέση του στα ψηφιακά μέσα. Άλλαξαν οι όροι, όμως μουσική δημιουργείται και ανθίζει κάθε μέρα, ακόμη και μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες.
-Η διάδοση μουσικής μέσω διαδικτύου έκανε καλό ή κακό στους καλλιτέχνες;
Το διαδίκτυο και τα Social media είναι σπουδαίο εργαλείο για την επικοινωνία της δουλειάς μας, αλλά και δίκοπο μαχαίρι. Πολλή πληροφορία, τόση πληροφορία που πνίγεσαι μέσα της.
-Υπάρχουν άξιοι δημιουργοί σήμερα;
Φυσικά και υπάρχουν. Αλίμονο αν δεν υπήρχαν, η τέχνη και η δημιουργία είναι γύρω μας και όσο υπάρχουν άνθρωποι που αφουγκράζονται και παρατηρούν τον κόσμο θα γίνονται άξια έργα. Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους που δημιουργούν με μεράκι και με πείσμα απέναντι στις δυσκολίες, βλέπω έμπνευση και αγάπη σε πολλές νέες δουλειές. Το αν φτάνουν στο ευρύ κοινό είναι ένα εντελώς άλλο ζήτημα. Δεν είναι η «επιτυχία» ο δείκτης της ποιότητας ενός καλλιτεχνικού προϊόντος.
-Πώς επηρέασε η πανδημία τα πράγματα στο χώρο της τέχνης;
Την τέχνη δεν την επηρέασε, δισκογραφικά παράχθηκε πολύ υλικό εκείνη την περίοδο, τους ανθρώπους της τέχνης όμως τους τσάκισε. Βιοποριστικά και ηθικά. Έγινε εμφανής -πάλι- η κοινωνική απαξίωση των εργαζόμενων στην τέχνη, για άλλη μια φορά ένα ολόκληρο σύστημα προσπάθησε να μας πείσει ότι οι καλλιτέχνες δεν είμαστε εργαζόμενοι με δικαιώματα, αλλά χομπίστες.
-Πώς κρίνεις τη σημερινή ελληνική κοινωνία;
Καζάνι που βράζει, με αντιθέσεις και κοινωνικές ανισότητες. Θέλω να πιστεύω ότι η ελληνική κοινωνία του 2023, τείνει να πετάξει από πάνω της το συντηρητισμό και τη μισανθρωπιά. Νομίζω ότι γίνονται βήματα, όμως έχουμε ακόμη πολύ δρόμο. Αξίζει να παλεύουμε όμως για την ισονομία και την ελευθερία στη ζωή μας. Ελπίζω ότι σύντομα ο καθένας μας θα είναι ελεύθερος να κυκλοφορεί όπως θέλει, να ερωτεύεται όποιον θέλει και να μπορεί να επιλέγει χωρίς φόβο στη ζωή του.
-Ο λόγος που τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί τα φαινόμενα βίας, σεξουαλικής κακοποίησης, οι παιδοκτονίες και οι γυναικοκτονίες;
Πάντα ήταν εκεί αυτά τα φαινόμενα, κι ας μην είχαν τη δημοσιότητα που έπρεπε. Χρόνια επωάζεται το αβγό της βίας και της κατάχρησης εξουσίας, έτσι έχει δομηθεί η κοινωνία μας, δημιουργώντας και αναπαράγοντας στερεότυπα και προβάλλοντας τη «δύναμη» του ισχυρού ως όπλο επιτυχίας στη ζωή.
-Τι άνθρωπος είναι η Εμμανουέλα Νινιράκη;
Ανυπόμονος, σε συνεχή κίνηση και με πολλή όρεξη να ζήσει, να δοκιμάσει, να φάει τα μούτρα της και να ξαναρχίσει.
-Το προσωπικό σου καταφύγιο;
Το σπίτι μου και μια κούπα με ζεστό καφέ.
-Ο μεγάλος σου φόβος;
Η στασιμότητα, το να μην προχωρώ στη ζωή μου, να μην εξελίσσομαι και ότι δεν θα προλάβω να κάνω όσα ονειρεύομαι.
-Αν μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα ήθελες να αλλάξεις;
Ό,τι έχω κάνει με έφερε σήμερα εδώ, και είμαι μια χαρά. Υγιής και δυνατή. Αν άλλαζε έστω και μια μικρή παράμετρος στη ζωή μου ποιος μου εγγυάται ότι θα ήμουν τώρα εδώ; Δεν θα έπαιρνα το ρίσκο να αλλάξω τίποτα λοιπόν.
-Ετοιμάζεις κάτι αυτή τη περίοδο;
Ετοιμάζω νέα τραγούδια και ανυπομονώ. Μετά το νέο τραγούδι που φτιάξαμε με το Χάρη Μανουσάκη, το Φωτιά Εσύ σε δικούς μου στίχους και μουσική δική του και δική μου, έρχονται και τα επόμενα μας. Επίσης έρχονται κι άλλες εμφανίσεις σε διάφορα μέρη της Ελλάδας.
-Τα όνειρά σου για το μέλλον;
Θέλω να είμαι υγιής μαζί με τους ανθρώπους που αγαπώ και να προκύψουν όμορφα πράγματα στη μουσική. Όμορφα τραγούδια, καινούργιες εργασίες και διαφορετικά projects.
-Η συμβουλή που θα έδινες σε ένα νέο άνθρωπο για να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα;
Συμβουλή; Θα πω αυτό που έχω εγώ σαν λογική στη ζωή μου. Δεν υπάρχει μαγικό ραβδί που κάνει τα όνειρά μας πραγματικότητα, μόνο πολλή δουλειά, υπομονή, αγώνας και πίστη στο όνειρο.
-Τι σου έρxεται στο μυαλό όταν λες το όνομα Εμμανουέλα Νινιράκη;
Μια παιδική φωτογραφία μου.
-Εμμανουέλα σε ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.
Εγώ σε ευχαριστώ.
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο
