Η Στέλλα Σαμαρά είναι μια ξεχωριστή φωνή και συνάμα ένας τρυφερός και γλυκός άνθρωπος. Τραγουδοποιός η ίδια, γράφει και ερμηνεύει τις μουσικές τις δημιουργίες. Η συνέντευξη που πραγματοποιήσαμε μου υπενθύμισε ότι ζούμε σε μια περίεργη εποχή. Οι αντοχές όλων μας δοκιμάζονται καθημερινά. Οι ευαίσθητοι αμύνονται και παρανοούν λες και ο κόσμος το κανόνισε να γλυτώνει ο λύκος όπως έχει γράψει η Λίνα Νικολακοπούλου. Η μαγκιά όμως είναι να μην το βάζουμε κάτω και να προχωράμε με ψηλά το κεφάλι. Με μεγάλη χαρά την φιλοξενώ στο your e-articles.
-Γεννήθηκες στην Καλαμαριά της Θεσσαλονίκης. Ποιες είναι οι μνήμες των παιδικών σου χρόνων;
Όλες έχουν να κάνουν με την οικογένειά μου. Εκείνη ήταν πάντα πάνω απ’ όλα.
-Η ανάμνηση που σε έχει στιγματίσει;
Δεν είναι μόνο μία. Είναι πολλές. Και όμορφες και άσχημες. Τις άσχημες καλύτερα ν’ αφήνουμε να τις παίρνει ο αέρας. Θυμάμαι πάντα κάποια Χριστούγεννα που είχα περάσει με τη θεία μου, όσο ήμουν ακόμα στο δημοτικό. Σ’ εκείνη τη φάση, μπόρεσα να είμαι ήρεμη μετά από πολύ καιρό άσχημης καθημερινότητας.
-Πώς στράφηκες στη μουσική;
Ήταν η μόνη μου παρηγοριά. Έγραφα για όσα αισθανόμουν και για όσα ήθελα να πω ή ν’ ακούσω. Άργησα να εξοικειωθώ με την τεχνολογία, οπότε ήταν η μόνη διέξοδος.
-Η σημασία της στη ζωή σου;
Μέχρι πριν από λίγο καιρό νόμιζα ότι είναι ο λόγος της ύπαρξής μου, ο πυρήνας γύρω απ’ τον οποίο κινούνται όλα. Τώρα αν με ρωτάς, δεν ξέρω. Από τότε που έχασα τον πατέρα μου, περνάω μια γενικότερη υπαρξιακή κρίση. Πίεζα τον εαυτό μου να μην τα παρατήσει, αλλά το να κάνω κάτι τέτοιο με το ζόρι, χωρίς ψυχή, δεν είχε νόημα. Προς το παρόν δεν έχω σταματήσει μόνο να γράφω, να παίζω και να τραγουδάω, αλλά και να ακούω μουσική. Παρ’ όλα αυτά, έτυχε σήμερα να βρεθεί μπροστά μου μία μελωδία που έψαχνα από το 2013. Τότε, σπούδαζα στην Αλεξανδρούπολη. Ερχόταν λοιπόν κάποιος κάτω από το μπαλκόνι μου και έπαιζε με ακορντεόν αυτή τη μελωδία σχεδόν καθημερινά. Μου άρεσε τόσο πολύ, που την είχα ηχογραφήσει ώστε να μπορέσω να τη βρω – χωρίς κανένα αποτέλεσμα βέβαια. Σήμερα τελικά, κατάλαβα ότι ήταν ένα τραγούδι από μία τούρκικη σειρά του 2006 και λεγόταν Hatırla Sevgili. Μπορεί το τραγούδι να είναι και παλαιότερο, δεν ξέρω. Οπότε, μετά από τόσον καιρό, έχω βάλει και πάλι ένα τραγούδι να παίζει. Είναι κι αυτό μια αρχή…
-Τα ακούσματα που σε διαμόρφωσαν ως ερμηνεύτρια και δημιουργό;
Τραγούδια του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη, αργότερα του Κραουνάκη με τη Νικολακοπούλου, του Παπαδημητρίου, του Καζαντζή… Οι φωνές της Μοσχολιού και της Αλεξίου… Η αναζήτηση ποτέ δε σταματάει αν το θες.
-Είσαι τραγουδοποιός. Γράφεις μουσική, στίχο και ερμηνεύεις. Ξεχωρίζεις κάποια ιδιότητα μέσα σου;
Από μικρή τραγουδούσα. Μετά συνέχισα με τους στίχους. Μουσική ξεκίνησα να βάζω στην πορεία για να ακούω όσα γράφω ως τραγούδια. Νομίζω ότι το να παίζεις μουσική και το να ερμηνεύεις, προϋποθέτουν μία επιπλέον έκθεση από αυτή που έχουν όσοι απλώς γράφουν στίχους. Εγώ δεν ήμουν ποτέ της έκθεσης. Δεν την επεδίωκα, ούτε και ήθελα να ξέρει κανείς τη φάτσα μου. Σ’ αυτό το χώρο, όλοι με πίεζαν να φανώ κι εγώ τους πίεζα να με κρύψουν. Ήταν αστείο. Και οι φωτογραφίες που βγαίνω, είναι συνήθως με το ζόρι. Οπότε, μάλλον προτιμώ να γράφω. Είναι μια πιο ασφαλής επιλογή απ’ τις υπόλοιπες.
-Με ποιο τρόπο συνθέτεις τα τραγούδια σου;
Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ. Άλλες φορές γράφω πρώτα τη μουσική και μετά τους στίχους, άλλες φορές γίνεται το ανάποδο και υπάρχουν και περιπτώσεις που σε κάποιους στίχους δε θέλω να βάλω μουσική ή σε κάποια μουσική δε θέλω να βάλω στίχους. Δεν έχω κάποια μέθοδο. Όπως βγει κάθε φορά.
-Από πού αντλείς έμπνευση;
Από τα συναισθήματα που μου δημιουργούνται κατά καιρούς. Πάντα θα υπάρχουν μικρές αφορμές για να σου δώσουν ώθηση. Το θέμα είναι εάν εσύ έχεις το κουράγιο να ασχοληθείς μ’ αυτές ώστε να δημιουργήσεις κάτι καινούριο.
-Έχεις σπουδάσει παιδαγωγικά και ψυχολογία. Τι έχεις αποκομίσει;
Σε τέτοιου είδους επιστήμες, νομίζω ότι όσο και να σπουδάσεις, όσο και να προσπαθήσεις να κατανοήσεις τους ανθρώπους γύρω σου – μικρούς ή μεγάλους – εκείνοι πάντα θα έχουν έναν άσσο κρυμμένο στο μανίκι για να σε γυρίσουν πίσω στο μηδέν.
-Το 2018 κυκλοφόρησε το «Της Ζωής Μου Το Χρυσάφι» σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου. Τα συναισθήματά σου για τη σύμπραξη αυτή;
Ο Μάνος Ελευθερίου ήταν ό,τι πιο όμορφο έχω να θυμάμαι από αυτόν το σάπιο χώρο. Ήταν ο πιο καλοσυνάτος και ο πιο γλυκός άνθρωπος. Πάντα θα τον σκέφτομαι, πάντα θα μου λείπει και πάντα θα πιστεύω ότι εάν υπήρχαν περισσότεροι άνθρωποι με τη δική του παιδεία και τη δική του ψυχή, αυτός ο κόσμος θα ήταν καλύτερος.
-Μέσα στο 2022 κυκλοφόρησε «Το Μέσα». Πώς γεννήθηκε αυτή η μουσική κατάθεση;
Αυτό το τραγούδι είναι ό,τι λέει και ο τίτλος… Όσα έχω γράψει στους στίχους του, αυτά εννοώ. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
-Υπάρχει κάποιο από τα τραγούδια που έχεις γράψει που να το θεωρείς το πιο αντιπροσωπευτικό σου;
Όλα έχουν μια γενικότερη μαυρίλα που πλέον προσπαθώ κάπως να ξορκίσω, για να μη με καταπιεί εντελώς… Όμως ό,τι και να λέω τώρα, καθένα τους αντιπροσωπεύει το πώς αισθανόμουν σε μία δεδομένη φάση της ζωής μου.
-Τι δυσκολίες έχει να συναντήσει ένας ανερχόμενος καλλιτέχνης που κάνει τα πρώτα του βήματα στη δισκογραφία;
Τη «βρωμιά» αυτού του χώρου. Άμα σε πετάξουν σε μια θάλασσα με καρχαρίες ή που θα μείνεις ψάρι και θα σε φάνε ή που θα γίνεις ο χειρότερος καρχαρίας μπας και επιβιώσεις. Αν με ρωτάς, ακόμα ψάχνω άμα υπάρχει μέση λύση, γιατί δε θέλω να είμαι τίποτα από τα δύο. Κανένας δεν είναι προετοιμασμένος να έρθει αντιμέτωπος με τόσο σκοτάδι σε κάτι που δείχνει τόσο φωτεινό.
-Πώς κρίνεις το τοπίο στη δισκογραφία του σήμερα;
Μου έχει μείνει μία ατάκα του Γιάννη Μπέζου, που ήταν βέβαια απάντηση σε άλλη ερώτηση, όμως πιστεύω ότι είναι σωστή ως απάντηση και σε πολλές άλλες ερωτήσεις. «Συνήθως ακούμε μόνο τους τενεκέδες, επειδή κάνουν περισσότερο θόρυβο».
-Η διάδοση μουσικής μέσω διαδικτύου έκανε καλό ή κακό στους καλλιτέχνες;
Και τα δύο. Από τη μία πλευρά, οι καλλιτέχνες είναι ελεύθεροι να κυκλοφορούν τα κομμάτια τους χωρίς να έχουν ανάγκη καμία δισκογραφική. Από την άλλη πλευρά όμως, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, ο όγκος πληροφοριών είναι τεράστιος, όχι μόνο σε μία, αλλά σε πολλές διαδικτυακές πλατφόρμες, με αποτέλεσμα πολλά αξιόλογα τραγούδια να πηγαίνουν στα αζήτητα.
-Υπάρχουν άξιοι μουσικοί καλλιτέχνες σήμερα;
Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Δεν έσπασε κανείς το καλούπι.
-Πώς κρίνεις τη σημερινή ελληνική κοινωνία;
Καμία κοινωνία δε μένει για πάντα ίδια. Αλλαγές θα υπάρχουν είτε το θέλουμε είτε όχι. Μπορεί κάποιους να τους ξεβολεύει αυτό, αλλά είναι μες στο πρόγραμμα. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι η ιστορία πάντα επαναλαμβάνεται. Κάνει κύκλους διαρκώς. Αν θες να μάθεις το μέλλον, μπορείς να θυμηθείς το παρελθόν. Κι αυτό συμβαίνει, γιατί είμαστε πολύ προβλέψιμοι σαν είδος. Νομίζουμε ότι επειδή βάζουμε κοστούμια και γραβάτες, γίναμε κάτι σημαντικό. Για μένα αυτό που διαχωρίζει τους ανθρώπους από τα υπόλοιπα ζώα είναι ο πολιτισμός, οι πολιτισμένοι τρόποι, η πνευματική καλλιέργεια… Στην Ελλάδα, ακόμα και σήμερα, βλέπω χιμπατζήδες να συμπεριφέρονται πιο πολιτισμένα από κάποιους ανθρώπους δίπλα μου. Άνθρωπος δε γεννιέσαι, γίνεσαι. Και δε σε κάνουν ούτε τα ρούχα, ούτε τα λεφτά, ούτε τα πτυχία. Θέλει άλλου είδους προσπάθεια.
-Τι άνθρωπος είναι η Στέλλα Σαμαρά;
Υπερβολικά απομονωμένος και περίεργος πλέον.
-Αν βρισκόσουν ναυαγός σε ένα έρημο νησί ποιο προσωπικό σου αντικείμενο θα ήθελες να σε συντροφεύει;
Περίεργη ερώτηση… Η κουβέρτα μου.
-Νιώθεις ευτυχισμένη;
Η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό με αυτήν την ερώτηση, είναι πως ευτυχισμένη έχω χρόνια να νιώσω. Όμως, αν το καλοσκεφτείς, η ευτυχία είναι στιγμές και όχι μία μόνιμη κατάσταση. Ξέρω πως είμαι ευτυχισμένη και απλώς πολλές φορές δεν το συνειδητοποιώ όταν συμβαίνει. Είμαι ευτυχισμένη όταν αγκαλιάζω τη μαμά μου και τη θεία μου. Είμαι ευτυχισμένη όταν ταῒζω τα γατάκια της γειτονιάς μου. Είμαι ευτυχισμένη που έχω το δικό μου γατάκι, που όταν το βρήκα χτυπημένο στο δρόμο κανείς δεν πίστευε ότι θα ζήσει και σήμερα είναι σχεδόν 6 χρονών. Είμαι ευτυχισμένη κάθε μέρα που ξυπνάω, γιατί ξέρω ότι έχω έναν σκοπό. Πηγαίνω στα παιδάκια μου στο σχολείο και τα βλέπω να με περιμένουν στα κάγκελα για να πέσουν όλα μαζί πάνω μου μόλις μπω μέσα. Είμαι ευτυχισμένη όταν μου δίνουν τις ζωγραφιές που μου έφτιαξαν κι έρχονται για να με αγκαλιάσουν ή όταν τους ξεφεύγει καμία φορά και με λένε μαμά. Είμαι ευτυχισμένη που υπάρχουν πολλές ψυχές στη ζωή μου, που τις αγαπάω και μ’ αγαπάνε. Απλώς πρέπει να μου το υπενθυμίζω πιο συχνά.
-Τι ρόλο έχει παίξει ο έρωτας στη ζωή σου;
Ο έρωτας είναι ένα ιδιαίτερο συναίσθημα. Όταν είσαι ερωτευμένος όλα σου φαίνονται αλλιώς. Κοιμάσαι αλλιώς, ξυπνάς αλλιώς, ανασαίνεις αλλιώς. Διογκώνονται και οι λύπες και οι χαρές. Σ’ επηρεάζει περισσότερο κι απ’ το χειρότερο ναρκωτικό. Όμως είναι ένα συναίσθημα εγωιστικό, που ίσως και να μη βγαίνει σε καλό πολλές φορές. Χάνεις τον εαυτό σου. Εγώ ως περίεργος άνθρωπος, όπως ξαναείπα, σπάνια ερωτεύομαι. Τον μεγαλύτερό μου έρωτα δεν τον έζησα. Απλώς έμεινα να τον θυμάμαι και να γράφω τραγούδια. Πλέον, προτιμώ να μένω προσγειωμένη, παρά να με ρίχνουν ατσούμπαλα από τα σύννεφα, γιατί κάποιες πληγές δε γιατρεύονται όσα χρόνια κι αν περάσουν.
-Το προσωπικό σου καταφύγιο όταν όλα δείχνουν δύσκολα;
Το σπίτι μου. Απενεργοποιώ τα πάντα, κλείνομαι και δε με βρίσκει κανείς.
-Ο μεγάλος σου φόβος;
Ότι θα εξαρτώμαι σε οποιονδήποτε τομέα (λειτουργικό, συναισθηματικό, υλικό) από κάποιον. Κατά τα άλλα, έχω μάθει τους φόβους μου να τους κοιτάω στα μάτια, ακόμα κι όταν ξέρω ότι εκείνη τη φορά θα με νικήσουν. Πάντα θα υπάρχει και η επόμενη φορά. Όλα στη ζωή είναι μια ατέλειωτη προσπάθεια να πάρεις τη ρεβάνς. Νικάς όταν δε φοβάσαι πλέον να χάσεις.
-Αν μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα ήθελες να αλλάξεις;
Ελάχιστα πράγματα. Νομίζω ότι τα περισσότερα θα παρέμεναν ίδια.
-Ετοιμάζεις κάτι αυτή τη περίοδο;
Σταμάτησα να ετοιμάζω πράγματα εδώ και δύο χρόνια, από τότε που έχασα τη μισή μου οικογένεια και την υγεία μου σε μεγάλο βαθμό. Δεν έβρισκα πλέον νόημα ούτε στη μουσική που τη θεωρούσα πυρήνα της ζωής μου. Δε μου ήταν εύκολο να τραγουδήσω, ούτε καν να μιλήσω. Ξεκίνησα ξανά στο στούντιο πριν από μερικούς μήνες, όμως απομακρύνθηκα και πάλι για λίγο. Η ουσία είναι να υπάρχει ψυχή στα τραγούδια. Άμα δεν υπάρχει αυτό, τότε είναι καταδικασμένα εξ αρχής. Προς το παρόν αισθάνομαι ότι δεν έχω ψυχή να δώσω. Συνεχίζω να είμαι δασκάλα και τα παιδιά μου με γεμίζουν στο 100%. Σχεδόν ολόκληρη η μέρα μου κινείται γύρω απ’ το τι θα ετοιμάσω για να βοηθήσω το καθένα ξεχωριστά και τι νέο θα φτιάξω για εκείνα, ώστε να τα βλέπω χαρούμενα. Αυτά είναι η ζωή και η χαρά μου τώρα. Όταν ξαναβρώ τον παλιό μου εαυτό, θα επανέλθω και στα υπόλοιπα.
-Τα όνειρά σου για το μέλλον;
Να υπάρχω χωρίς να πονάω. Δεν είναι δεδομένο ότι θα μπορείς να αναπνέεις χωρίς να πονάς. Δεν είναι δεδομένο ότι θα μπορείς να περπατάς χωρίς να πονάς. Δεν είναι δεδομένο ότι θα μπορείς πάντα να στέκεσαι όρθιος όταν το θες. Ονειρεύομαι να μην πονάω, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
-Η συμβουλή που θα έδινες σε ένα νέο άνθρωπο για να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα;
Να προσπαθεί με όλη του την ψυχή και τη δύναμη για να τα καταφέρει, χωρίς να αφήνει τη ζωή του στο περιθώριο.
-Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν λες το όνομα Στέλλα Σαμαρά;
Τίποτα… Ένα απέραντο κενό. Ελπίζω πως έχω καιρό ακόμα για να το ψάξω όμως.
-Στέλλα σε ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.
Και εγώ σε ευχαριστώ.
Social – Media
Facebook: Στέλλα Σαμαρά
Instagram: Στέλλα Σαμαρά
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο
