Συνέντευξη με τον Στέφανο Κορκολή: «Αν θέλεις να λέγεσαι μουσικός πρέπει να δοκιμάζεσαι διαρκώς και να αναζητάς το άπιαστο»

Υπάρχουν ορισμένες φορές που είναι όνειρο ζωής να συναντήσεις έναν καλλιτέχνη. Να συνομιλήσεις μαζί του και να σου ξετυλίξει το κουβάρι της ζωής του. Τα δυνατά και τα αδύναμα σημεία του. Τα όνειρα, τους φόβους και τις αναμνήσεις του. Να τον αποκρυπτογραφήσεις και σαν καλλιτέχνη αλλά και σαν άνθρωπο. Κάπως έτσι έγινε και εδώ με αυτό τον άνθρωπο. Γνωριστήκαμε μέσω μιας συνέντευξης που μου παραχώρησε το 2015 όταν ετοίμαζε τη Συνάντηση Ι, τον πρώτο από τους τρεις συνολικά δίσκους όπου προσέγγισε έργα του Μίκη Θεοδωράκη από όλο το φάσμα του μεγάλου Έλληνα συνθέτη. Εφτά χρόνια μετά έχω και πάλι την χαρά να συνομιλώ μαζί του. Αυτή τη φορά η αφορμή είναι η εμφάνισή του στο Θέατρο Παλλάς. Μετά την πρώτη του sold out συναυλία τη Δευτέρα που μας πέρασε, έχοντας στο πλευρό την σταθερή συνεργάτιδα του και εξαιρετική ερμηνεύτρια της νεότερης γενιάς Σοφία Μανουσάκη, επανέρχεται στο Θέατρο Παλλάς με μια δεύτερη συναυλία τη Δευτέρα 16 Μαΐου και με γκεστ εμφάνιση τον Πάνο Μουζουράκη. Σήμερα, στο your e-articles ο Στέφανος Κορκολής.

-Τι σημαίνει για εσένα η μουσική;

Τα πάντα είναι μουσική. Οι ομιλίες, το θρόισμα των φύλλων, ο παφλασμός των κυμάτων… Είναι ένα σύμπαν από μόνη της.

-Τα συναισθήματά σου όταν ακούμπησες για πρώτη φορά στη ζωή σου πιάνο;

Έλα που δεν το θυμάμαι… Το θεώρησα τόσο φυσιολογικό που κάθισα στο πιάνο και έπαιξα ως παιδί που δεν μου έκανε κάποια ιδιαίτερη εντύπωση. Στην αρχή, το έβλεπα σαν παιχνίδι αλλά στη συνέχεια άρχισα τόσο πολύ να γοητεύομαι από τους ήχους και τις πρώτες μελωδίες που δημιουργούσα ώστε να μη μπορώ να σταματήσω. Θυμάμαι τη μητέρα μου και τον πατέρα μου να μου λένε Σταμάτα το πιάνο! Πήγαινε να παίξεις και λίγο μπάλα στο δρόμο.

Μετά από τόσα χρόνια, νιώθεις ακόμη την ίδια όρεξη και έμπνευση;

Πάντα. Η έμπνευση είναι αυθορμητισμός και η χαρά μου είναι μεγάλη λόγω της δημιουργίας. Το έναυσμα για τη δημιουργία βέβαια δεν είναι κάτι συγκεκριμένο. Έχει τύχει να μου έρθει μια ιδέα μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα και να αναγκαστώ να σηκωθώ για να την καταγράψω. Δε βλέπω ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα και κάθομαι να γράψω. Μπορεί να είναι ένα έντονα αρνητικό συναίσθημα, ένα άσχημο συμβάν που μου έχει τύχει εκείνη τη στιγμή. Η λύπη αυτή όμως γεννάει χαρά μέσα από τη δημιουργία. Ακούγεται παράξενο, μα είναι έτσι.

-Με ποιο τρόπο συνθέτεις τα τραγούδια σου;

Κατά κύριο λόγο γράφω πάνω σε στίχο. Εκτός αν μιλάμε για ορχηστρική μουσική που εκεί δεν υφίσταται ο στίχος.

-Ένιωσες ποτέ ότι έχεις εξαντλήσει τις δυνατότητές σου σαν μουσικός;

Ούτε για αστείο. Και νομίζω ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να το πει κάποιος που ασχολείται ουσιαστικά με τη μουσική γιατί είναι μια τέχνη που διαρκώς εξελίσσεται και φέρνει νέα πράγματα. Αν θέλεις να λέγεσαι μουσικός πρέπει να δοκιμάζεσαι διαρκώς και να αναζητάς το άπιαστο.

-Υπήρξε δύσκολη στιγμή σου πάνω στη σκηνή;

Ναι. Υπήρξαν δυο-τρεις φορές όπου έπιασα τον εαυτό μου να παίζει μηχανικά γιατί σκεφτόμουν άλλα πράγματα. Και τη γλύτωσα παρά τρίχα από το να μη χαθώ καθώς έπαιζα με ορχήστρα. Εκεί, ήταν κάτι το επικίνδυνο γιατί δεν ήμουν μόνος μου στη σκηνή αλλά με πολλούς μουσικούς και διαφορετικά όργανα.

-Λειτουργείς διαφορετικά ως σολίστ στο πιάνο από ό,τι ως συνθέτης;

Βέβαια. Ως σολίστ καλούμαι να μεταφέρω το μουσικό έργο ενός μεγάλου συνθέτη και να το αποδώσω πιστά με τη δική μου ματιά χωρίς όμως να ξεφύγω και από την οπτική του συνθέτη. Ως συνθέτης λειτουργώ με μια πιο ανοιχτόμυαλη αναγνωστικότητα. Προσπαθώ να αντιληφθώ το κείμενο που μελετώ για να μελοποιήσω μπαίνοντας στη ψυχοσύνθεση του δημιουργού, καταλαβαίνοντας την εποχή που έδρασε και δημιούργησε. Αυτό έκανα όταν μελοποίησα ποιήματα του Καβάφη. Δεν πήγα και έβαλα νότες στα λόγια του ποιητή. Προσπάθησα πρώτα να καταλάβω τη ψυχή του ποιητή και έπειτα να τον αποδώσω μουσικά.

-Θεωρείς δάσκαλό σου τον Μίκη Θεοδωράκη. Σου κόστισε η απώλειά του;

Ήταν τεράστιο πλήγμα για την μουσική καθεαυτή. Παρόλα αυτά, η μουσική του θα ακούγεται αιώνια. Και αυτό δεν το λέω εγώ αλλά το λένε δεκάδες μουσικοκριτικοί που τον έχουν κατατάξει στους δέκα μεγαλύτερους συνθέτες όλων των εποχών και μάλιστα όχι για τα τραγούδια που ξέρουμε αλλά για το συμφωνικό του έργο. Με την αφορμή αυτής της ερώτησης, θέλω να τονίσω τη σημασία του ως συνθέτη για τα ελληνικά ωδεία. Πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά τον Θεοδωράκη. Δε γίνεται σε όλο τον κόσμο να υπάρχουν παντού μουσικές ακαδημίες με το όνομα Μίκης Θεοδωράκης και στη χώρα που τον γέννησε να υπάρχει τέτοια αδιαφορία. Προσωπικά, μου κόστισε πολύ η απώλειά του. Δε σου κρύβω ότι θυμάμαι ακόμα τις Κυριακές που τον επισκεπτόμουν και μας έπαιρνε σχεδόν μέχρι το ξημέρωμα.

-Δεδομένων των συνθηκών που επικρατούν, πόσο δύσκολο είναι να αναδυθούν στο μέλλον φυσιογνωμίες αντίστοιχης δυναμικής;

Θα σου απαντήσω με τον στίχο του Παρασκευά Καρασούλου από το τραγούδι Λυκόφως που βρίσκεται στην Παλίρροια, τον δίσκο που γράψαμε για τη Δήμητρα Γαλάνη: Δύσαν οι μύθοι και οι Θεοί και η ομίχλη δυναμώνει και ακόμα εγώ δεν έχω βρει τί τους αναπληρώνει…

-Πόσο δύσκολο είναι για έναν νέο καλλιτέχνη να πραγματοποιήσει τα όνειρά του;

Είναι πολύ δύσκολο. Οι συνθήκες είναι τραγικές στην ελληνική μουσική πραγματικότητα.

-Μετά τη πρώτη sold out συναυλία στο Παλλάς με τη σταθερή συνεργάτιδά σου Σοφία Μανουσάκη και την συμμετοχή της Άλκηστης Πρωτοψάλτη, θα εμφανιστείς ξανά τη Δευτέρα 16 Μαΐου με την συμμετοχή του Πάνου Μουζουράκη. Πώς νιώθεις;

Νιώθω ωραία γιατί θα εμφανιστώ σε έναν χώρο όπου θα έρθουν άνθρωποι χωρίς πιστοποιητικά. Άνθρωποι που για τους δικούς τους λόγους δεν μπορούσαν όλο αυτό το διάστημα να κυκλοφορήσουν. Με την άρση των περιοριστικών μέτρων είναι μια ευκαιρία να γιορτάσουμε όλοι μαζί και να ελπίσουμε πως σύντομα θα φύγουν οι μάσκες και θα επέλθει η κανονικότητα.

-Πώς βίωσες την πανδημία;

Το πρώτο lockdown το διαχειρίστηκα. Το δεύτερο με πήρε πολύ από κάτω. Δεν πήγαινα καν στο πιάνο να φανταστείς… Αλλά κάποια στιγμή είδα το τέλμα στο οποίο έφτανα και επανήλθα. Ελπίζω τα πράγματα να πάνε καλύτερα στο μέλλον για όλους μας.

-Σου έχει λείψει η αλληλεπίδραση με το κοινό;

Ναι. Η τελευταία φορά που βίωσα αυτό που περιγράφεις ήταν το φθινόπωρο που έπαιξα στο Βεάκειο. Όπως το απόλαυσα τη Δευτέρα που πέρασε έτσι αναμένω να το ζήσω ξανά στη δεύτερη συναυλία.

-Τα όνειρά σου για το μέλλον;

Δε κάνω όνειρα. Άσε να είμαστε καλά σήμερα και αύριο θα πορευτούμε.

-Στέφανε σε ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.

Εγώ σε ευχαριστώ.

Αποτυχημένος φοιτητής Κοινωνικής Θεολογίας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Αποτυχημένος φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών. Ερασιτέχνης ραδιοφωνικός παραγωγός και αρθρογράφος. Συλλέκτης βινυλίων, κόμικς και βιβλίων. Λάτρης της ινδικής κουζίνας και του κόκκινου κρασιού. Με το γράψιμο έχω μια ιδιαίτερη σχέση. Όταν γράφω θέλω η σκέψη που ξεκινάει από εμένα να ολοκληρώνεται από τον αναγνώστη...