Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε φιλολογία και κινηματογράφο στο Στρασβούργο και δημοσιογραφία στο Λονδίνο. Έχει μια σταθερή παρουσία στον χώρο της λογοτεχνίας για σχεδόν 25 χρόνια. Αγαπάει πολύ τον αθλητισμό τόσο ως αθλητικός συντάκτης όσο ως ικανός παίκτης του πινγκ-πονγκ. Το τελευταίο του λογοτεχνικό τέκνο είναι Ο Κύριος Τέλειος που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Σήμερα, στο your e-articles ο συγγραφέας Θανάσης Χειμωνάς.
-Γεννηθήκατε στην Αθήνα. Ποιες είναι οι μνήμες της παιδικής σας ηλικίας;
To πατρικό μου σπίτι στην Κυψέλη, στο οποίο επέστρεψα πριν από τέσσερα χρόνια και οι καλοκαιρινές μου διακοπές στον Κάλαμο Αττικής.
-Η πιο ισχυρή ανάμνηση που κουβαλάτε ως σήμερα;
Είμαι πολύ μικρός στο σπίτι της Κυψέλης. Έχει λιακάδα έξω αλλά εμείς έχουμε κλειστά τα παντζούρια. Από έξω ακούγονται σποραδικά πυροβολισμοί. Μετά από χρόνια οι γονείς μου, μου είπαν πως πιθανότατα θυμάμαι την επόμενη μέρα του Πολυτεχνείου.
-Είστε γιος του Γιώργου Χειμωνά και της Λούλας Αναγνωστάκη. Πώς ήταν η αίσθηση να έχετε γονείς αυτούς τους σπουδαίους στο αντικείμενό τους ανθρώπους;
Δεν ένιωθα κάτι διαφορετικό. Οι γονείς μου ήταν πολύ πιο κανονικοί άνθρωποι από ό,τι τους φαντάζεται ο κόσμος.
-Αποτέλεσαν βραχνά; Φοβηθήκατε μη τυχόν μεγαλώσετε στη σκιά τους και δεν καταφέρετε να κάνετε τα δικά σας βήματα;
Όχι ιδιαίτερα. Έτσι κι αλλιώς η γραφή του πατέρα μου ήταν τελείως διαφορετική από τη δική μου ενώ η μητέρα μου ουσιαστικά υπηρέτησε ένα άλλο είδος, το θέατρο.
-Σπουδάσατε φιλολογία, κινηματογράφο και δημοσιογραφία. Τι αποκομίσατε;
Οι σπουδές μου στη φιλολογία μου έδωσαν την ευκαιρία να έρθω σε επαφή με υπέροχα κείμενα που ενδεχομένως να μην διάβαζα ποτέ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η Αισθηματική Aγωγή του Φλωμπέρ, ίσως το αγαπημένο μου μυθιστόρημα όλων των εποχών. Οι σπουδές μου στη δημοσιογραφία με βοήθησαν στο ξεκίνημά μου στα Νέα πριν από 22 χρόνια.
-Είχατε φανταστεί τον εαυτό σας να ασχολείται επίσημα με κάποια από τα ανωτέρω αντικείμενα;
Πάντα ήθελα να γίνω αθλητικογράφος. Αντίθετα μέχρι και λίγους μήνες πριν γράψω το πρώτο μου διήγημα δεν φανταζόμουν πως θα γινόμουν συγγραφέας.
-Είστε ενεργός ως αρθρογράφος και ως αθλητικός συντάκτης. Η ενασχόληση με τα αθλητικά πώς προέκυψε;
Στην Έκτη Δημοτικού άλλαξα σχολείο και πήγα κάπου όπου οι συμμαθητές μου έπαιζαν ποδόσφαιρο στα διαλείμματα. Αναγκάστηκα να ασχοληθώ κι εγώ με την μπάλα για να κατορθώσω να ενταχθώ. Εκείνη τη χρονιά γινόταν και το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου στην Ισπανία και κάπως έτσι κόλλησα.
-Πώς κρίνετε τον πολιτισμό μας ως κοινωνία όσον αφορά τα αθλητικά πεπραγμένα;
Χάλια. Αλλά δεν έχει να κάνει μόνο με τον αθλητισμό. Σε όλους τους τομείς συμβαίνει πάνω κάτω το ίδιο.
-Τι συναισθήματα γεννήθηκαν μέσα σας για τη δολοφονία του 19χρονου Άλκη;
Οργή. Για την άδικη αφαίρεση της ζωής ενός αθώου.
-Αν ξεψαχνίσουμε το ζήτημα αυτό, τι πιστεύετε ότι οπλίζει το χέρι ενός ανθρώπου να αφαιρέσει τη ζωή κάποιου άλλου για διαφορετική φανέλα; Πού στρέφονται οι ευθύνες;
Θα έλεγα ο φανατισμός. Εδώ όμως μιλάμε για έναν φόνο που έγινε μακριά από το γήπεδο και δε σχετιζόταν με κάποιο ματς. Εν ψυχρώ. Κάτι που κάνει το συγκεκριμένο έγκλημα ακόμα πιο αποτρόπαιο. Όλοι φταίνε. Το κράτος, οι ομάδες, οι οπαδοί, οι πολίτες. Όπως είπα και πριν όμως το φαινόμενο δεν περιορίζεται στον χώρο του αθλητισμού. Βία υπάρχει παντού στην Ελλάδα του 2022.
-Μπορεί να αντιμετωπίσει το φαινόμενο η κρατική πολιτική; Μέσω της πρόληψης ή της καταστολής;
Μόνο μέσω πρόληψης. Όταν φτάνουμε στην καταστολή είναι πλέον αργά.
-Πώς στραφήκατε στο γράψιμο;
Στα 26 μου πέρασα μια δύσκολη φάση στη ζωή μου με αποκορύφωμα μια ερωτική απογοήτευση. Από το πουθενά, μέσα σε τρεις μέρες, έγραψα ένα διήγημα, το Άλλοθι, το οποίο δημοσιεύτηκε αρχικά στα Νέα και μετά σε μια συλλογή δίπλα σε διηγήματα καταξιωμένων τότε συγγραφέων. Ακολούθησε ένα δεύτερο διήγημα και το τρίτο μεγάλωσε και εξελίχθηκε στο πρώτο μου μυθιστόρημα, τον Ραμόν.
-Τι σημαίνει για εσάς η συγγραφή;
Μια διέξοδος από την πεζή και καταθλιπτική καθημερινότητα.
-Από που αντλείτε έμπνευση;
Από αυτά που ζω. Ακόμα και από μια φράση ή μια μικρή λεπτομέρεια μπορεί να γεννηθεί το επόμενο μυθιστόρημά μου.
-Πρώτα ζείτε και μετά γράφετε; Αντίστροφα, παράλληλα;
Πρώτα ζω φυσικά. Η συγγραφή αποτελεί κομμάτι της ζωής.
-Οι συγγραφείς που σας ταρακούνησαν όταν τους διαβάσατε για πρώτη φορά;
Ο Φλωμπέρ που ανέφερα πιο πάνω, ο Ντοστογιέφσκι αλλά και ο Στίβεν Κινγκ.
-Αν είχατε τη δυνατότητα να συναντήσετε κάποιον και να πραγματοποιήσετε μια κουβέντα εφ’ όλης της ύλης, ποιος θα επιθυμούσατε να είναι;
Η Natalie Wood.
-Εμφανιστήκατε στα γράμματα με δυο διηγήματα στα Νέα. Όταν πήρατε στα χέρια σας την εφημερίδα και είδατε τυπωμένα τα γραπτά σας τι σας πέρασε από το μυαλό;
Ήταν ένα πραγματικά απίστευτο συναίσθημα. Το ίδιο συνέβη και όταν έπιασα στα χέρια μου το πρώτο αντίτυπο του Ραμόν. Εκείνη την εποχή ήμουν φοιτητής στο Λονδίνο και οι γονείς μου μου το έστειλαν με κούριερ.
-Τι δυσκολίες έχει να αντιμετωπίσει ένας φέρελπις δημιουργός για να καταφέρει να εκδώσει τα έργα του και να εδραιωθεί;
Δεν θα πω ψέματα. Το επώνυμό με βοήθησε σημαντικά στο να περάσω αυτό το στάδιο. Σήμερα τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα από τότε. Οι περισσότεροι εκδοτικοί οίκοι δεν βγάζουν εύκολα έναν νέο συγγραφέα αν δεν είναι σίγουροι για αυτόν. Χρειάζεται υπομονή.
-Είναι διαφορετικό το τοπίο στους εκδοτικούς οίκους, το αναγνωστικό κοινό και τις κυκλοφορίες σε σχέση με είκοσι χρόνια πριν;
Όπως είπα τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα. Πολλοί εκδοτικοί δεν πληρώνουν ενώ άλλοι ζητούν χρήματα για να εκδώσουν ένα βιβλίο. Το αναγνωστικό κοινό στη χώρα έχει συρρικνωθεί καθώς οι νέοι δεν διαβάζουν (χωρίς να φταίνε υποχρεωτικά αυτοί). Αντίθετα, εξακολουθούν να κυκλοφορούν υπερβολικά πολλοί τίτλοι για μια χώρα που δεν έχει αναγνώστες.
-Αρκετοί λογοτέχνες είχαν έτερες πηγές κεντρικού βιοπορισμού και η συγγραφή ήταν πάρεργο. Είναι δύσκολο να ισορροπεί κανείς δεδομένων των υποχρεώσεων ανάμεσα στην επίσημη εργασία και τη συγγραφή;
Εκτός από τους μπεστσελερίστες, (που δεν είναι πολλοί στη χώρα μας) όλοι οι υπόλοιποι κάνουμε και κάτι άλλο για να ζήσουμε. Η αγορά είναι μικρή και τα ποσοστά που παίρνουμε από κάθε βιβλίο ελάχιστα. Τελικά, η συγγραφή στην Ελλάδα είναι ένα χόμπι που, αν είσαι τυχερός, σου αποφέρει ένα χαρτζιλίκι.
-Το πρώτο σας μυθιστόρημα με τίτλο Ραμόν κυκλοφόρησε το 1998. 24 χρόνια μετά υπάρχει η ίδια αίσθηση στο γράψιμο;
Όχι. Η αλήθεια είναι πως υπήρχε πολύ περισσότερος ενθουσιασμός τότε.
-Αναθεωρήσατε πεποιθήσεις εντός σας τα χρόνια αυτά; Ο χρόνος έφερε ωρίμανση συγγραφικά;
Τις πεποιθήσεις μου όχι. Το αν ωρίμασα δεν μπορώ να το κρίνω εγώ. Θεωρώ πάντως πως η γραφή έχει απλοποιηθεί πολύ σε σχέση με το ξεκίνημά μου. Ίσως τώρα να έχω μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση ως συγγραφέας. Ίσως πάλι αυτό να συμβαίνει λόγω τεμπελιάς!
-Φοβηθήκατε μην πέσετε στην παγίδα του αναμασήματος ή της επανάληψης;
Όχι. Αντιθέτως μου αρέσει να επαναλαμβάνω συγκεκριμένα μοτίβα στα βιβλία μου αλλά και να κάνω αναφορές σε παλιότερα έργα μου.
-Ποιο είναι το πιο αντιπροσωπευτικό βιβλίο που έχετε γράψει;
Ο Ραμόν. Ίσως και το Αίτημα φιλίας.
-Τελευταία σας δημιουργία είναι ο Κύριος Τέλειος. Πώς εμπνευστήκατε αυτό το βιβλίο;
Από ένα γεγονός το οποίο περιγράφεται στην αρχή του μυθιστορήματος. Όλο το υπόλοιπο βέβαια είναι fiction.
-Υπάρχει εκεί έξω ο Κύριος Τέλειος;
Με την απόλυτη έννοια, πιθανότατα όχι. Υποκειμενικά για τον καθένα όμως, σίγουρα.
-Τι κινητοποιεί να ψάχνουν διαρκώς οι άνθρωποι την τελειότητα στις σχέσεις τους; Τελικά, μήπως αυτό φέρνει ανάποδα αποτελέσματα από αυτά που περιμένουν;
Νομίζω πως αυτή που ψάχνουν την τελειότητα σε μια σχέση τους απλώς φοβούνται να κάνουν σχέσεις. Το ξέρω γιατί έχω υπάρξει τέτοιος.
-Θεωρείτε δύσκολες τις σημερινές ανθρώπινες σχέσεις;
Πάντα ήταν δύσκολες. Απλώς σήμερα φαίνεται πιο πολύ.
-Πώς έχει συμβάλει το διαδίκτυο σε αυτό;
Θα πάω κόντρα στη γενική πεποίθηση και θα πω πως το διαδίκτυο έχει βοηθήσει στις ανθρώπινες σχέσεις. Είναι πολύ πιο εύκολο τώρα να προσεγγίσεις κάποιον από ό,τι παλιότερα.
-Πώς αντιλαμβάνεστε τα ολοένα συχνότερα φαινόμενα βίας με θύματα τις γυναίκες; Από τις σεξουαλικές παρενολήσεις στο χώρο του θεάτρου μέχρι τις πρόσφατες γυναικοκτονίες σε πολλές περιοχές της χώρας μας;
Δεν είναι συχνότερο το φαινόμενο από ό,τι παλιότερα. Δυστυχώς, πάντα γίνονταν παρενοχλήσεις στο θέατρο (και όχι μόνο φυσικά) και πάντα υπήρχαν άνδρες που σκότωναν γυναίκες. Σε ό,τι αφορά το πρώτο θέμα, είναι θετικό πως κάποιες (και κάποιοι) βρήκαν το κουράγιο να μιλήσουν αν και θεωρώ πως έχουμε δει μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Το κακό είναι πως πλάι σε σοβαρότατες καταγγελίες ακούγονται και άλλες που μόνο θυμηδία προκαλούν. Σε ό,τι αφορά τις γυναικοκτονίες θεωρώ λάθος να μπαίνουν κάτω από μια ονομασία τελείως διαφορετικές περιπτώσεις. Είναι άλλο ο σαδιστής που σκοτώνει στο ξύλο τη γυναίκα του και άλλο ο ηλικιωμένος που δεν αντέχει να βλέπει την αγαπημένη του να σβήνει από άνοια και την λυτρώνει πριν αφαιρέσει και τη δική του ζωή. Επίσης, βρίσκω τραγικό που κάποιοι κάθονται και μετράνε. Μιλάμε για δολοφονημένους ανθρώπους, όχι στραγάλια.
-Τι συναισθήματα σας γέννησε η υπόθεση της Ρούλας Πισπιρίγκου;
Αν όντως οι υποψίες επιβεβαιωθούν βρισκόμαστε μπροστά στο πιο ειδεχθές έγκλημα στα ελληνικά χρονικά. Κι άλλοι γονείς έχουν δολοφονήσει τα παιδιά τους. Ποτέ όμως με τόσο μεθοδικό τρόπο και μέσα σε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Αν λέμε όμως. Γιατί η Πισπιρίγκου, όπως εκατοντάδες άλλοι πριν αυτήν, καταδικάστηκε από τον αφιονισμένο όχλο αμέσως μόλις ακούστηκε η πρώτη υπόνοια σε βάρος της. Το τεκμήριο της αθωότητας έχει πλέον καταργηθεί στην πράξη μπροστά σε ένα συνεχές λαϊκό δικαστήριο στο οποίο μάλιστα υπακούει συστηματικά η σημερινή κυβέρνηση, παίρνοντας το μέρος των κατηγόρων και αλλάζοντας τους νόμους.
-Έγινε έδεσμα προς τέρψιν του τηλεοπτικού κοινού;
Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία είναι. Δυστυχώς έχουμε πλέον φτάσει στο σημείο οι τηλεοπτικές εκπομπές να προηγούνται της απονομής δικαιοσύνης. Είναι η δεύτερη φορά, μετά την περίπτωση του πιλότου και της Καρολάιν που ενώ υπάρχει από την αρχή βασικός ύποπτος αυτός δε συλλαμβάνεται πριν εκτοξευθούν οι ενδείξεις στα μηχανάκια της AGB.
-Ο λόγος που τα ανθρωποφαγικά ορισμένων βγήκαν στην επιφάνεια;
Πάντα υπήρχαν τα ανθρωποφαγικά αυτά ένστικτα. Απλώς, τα τελευταία χρόνια έχουν εκτοξευθεί με τα social media. Παλιά, μαζεύονταν έξω από τα δικαστήρια κάποιες δεκάδες αργόσχολοι να λιντσάρουν τον εκάστοτε δράστη. Τώρα, οι δεκάδες αυτοί έχουν πλάι τους χιλιάδες άλλους στο Facebook και το Twitter.
-Από τι πάσχει η σημερινή ελληνική κοινωνία;
Δηθενισμός, ωχαδερφισμός, υποκρισία. Και πολλά άλλα.
–Τι αίσθηση σας προκαλεί η σημερινή πολιτική πραγματικότητα;
Τη χειρότερη. Αν εξαιρέσεις την εξαφάνιση της Χρυσής Αυγής ποτέ δεν ήταν χαμηλότερο το επίπεδο εν καιρώ δημοκρατίας.
-Οι έννοιες αριστερά και δεξιά είναι ρευστές; Έχουν φθαρεί στο πέρασμα του χρόνου;
Η δεξιά είναι πάντα η ίδια. Η αριστερά είναι που έχει φθαρεί με αποτέλεσμα τα όρια να είναι πλέον δυσδιάκριτα. Η κρίση αλλά και η λαίλαπα του ΣΥΡΙΖΑ έπαιξαν μεγάλο ρόλο σε αυτό.
-Τελικά ποιος φταίει για όλα τα δεινά; Το εκλογικό σώμα ή οι Κυβερνώντες;
Κυρίως το εκλογικό σώμα. Οι περισσότεροι Έλληνες ψηφίζουν ως πελάτες και ως οπαδοί.
-Πώς κρίνετε το μέχρι τώρα έργο της Κυβέρνησης;
Δύσκολα θα μπορούσε να είναι χειρότερο. Μοναδική εξαίρεση κάποια πραματάκια που έκανε ο φίλος και πρώην σύντροφος στην Ελιά, Κυριάκος Πιερρακάκης.
-Τα πιο μεγάλα λάθη που διέπραξε;
Αναξιοκρατία, διαφθορά, φίμωση της αντίθετης άποψης, υπέρμετρη αστυνομική βία χωρίς λόγο, εθνικισμός, ψέματα, εξαγορά των ΜΜΕ. Να πω κι άλλα;
-Με τη διαχείριση της πανδημίας πώς τα πήγε;
Πιθανότητα πρόκειται για τη χειρότερη στην Ευρώπη.
-Λήφθησαν ακραία μέτρα; Έκαναν κοινωνικά και οικονομικά περισσότερο κακό παρά καλό;
Τα μέτρα ήταν εξωφρενικά, αναποτελεσματικά και γελοία. Έκλεισαν τα πάντα για οκτώ συνολικά μήνες, απαγορευόταν η κυκλοφορία – σε κάποιες περιπτώσεις από τις έξι το απόγευμα. Καταστράφηκε η εστίαση, ο πολιτισμός, ο αθλητισμός, η οικονομία, οι ανθρώπινες σχέσεις, η ψυχική υγεία. Πέθαινε κόσμος από καρκίνο για να νοσηλεύονται υπερήλικες με κορωνοϊό χωρίς λόγο. Και παρόλα αυτά είμαστε από τις πρώτες χώρες σε νεκρούς στην Ευρώπη. Το μόνο που ξέρει η κυβέρνηση είναι να αποκαλεί τους μισούς Έλληνες ψεκασμένους για τον έναν ή τον άλλο λόγο.
-Η γνώμη σας για τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία; Ήταν ορθές οι κινήσεις της Κυβέρνησης με τη στήριξή της;
Δεν ήταν κάτι που δεν το περίμενα. Ο Πούτιν είχε δείξει τις προθέσεις του εδώ και χρόνια με προσαρτήσεις (ουσιαστικά) εδαφών της Γεωργίας αλλά και της Ουκρανίας. Θεωρώ θετικό πως υπάρχει παγκόσμια κατακραυγή για αυτή τη χυδαία εισβολή. Από την άλλη με τρομάζει η λογική της συλλογικής ευθύνης και το τυφλό πογκρόμ σε βάρος απλών Ρώσων πολιτών στον πολιτισμό, τον αθλητισμό, την επιστήμη και παντού. Στη συγκεκριμένη περίπτωση οφείλω να ομολογήσω πως η ελληνική κυβέρνηση έπραξε σωστά. Η Ουκρανία είναι ένα κυρίαρχο κράτος που δέχτηκε επίθεση. Μια χώρα που, αν όλα πάνε καλά, θα είναι σύντομα πλάι μας στην Ε.Ε. Η Ελλάδα είχε χρέος να την βοηθήσει με κάθε τρόπο.
-Πιστεύετε ότι οδεύουμε σε εκλογές;
Πιστεύω πως όταν τελειώσει η ιστορία με τον covid, ο Μητσοτάκης θα πάει σε εκλογές, ναι. Όσο αργεί, τόσο πιο δύσκολα θα είναι τα πράγματα για αυτόν.
-Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση τι στάση λαμβάνει;
Ούτε ο ίδιος ξέρει. Δεν ξέρουν που πατάνε και που βρίσκονται, τι εκπροσωπούν. Αναρωτιέμαι γιατί δεν το κλείνουν το μαγαζί.
-Τελικά ποιος φταίει για όλα τα δεινά μιας χώρας σε διαρκή κρίση; Το εκλογικό σώμα ή οι Κυβερνώντες;
Οι κυβερνώντες έχουν κάνει πολλά λάθη. Από το 2015 και μετά ειδικά, έχουν κάνει εγκλήματα. Δεν ήρθαν στα πράγματα με κλήρωση όμως. Κάποιος τους ψήφισε.
-Το 2012 υπήρξατε υποψήφιος βουλευτής με -το τότε- ΠΑΣΟΚ. Έχετε υπάρξει γραμματέας του Τομέα Πολιτισμού του Κινήματος. Τι γεύση σας άφησε η τριβή με τα κοινά;
Γλυκόπικρη. Έζησα μοναδικές στιγμές αλλά τελικά κατάλαβα πως αυτά που λέει ο κόσμος για τους πολιτικούς ισχύουν σε μεγάλο βαθμό.
–Μετανιώσατε για την ενασχόλησή σας;
Όχι. Ήταν μια απίστευτη εμπειρία για μένα. Όσο και αν ουσιαστικά απέτυχα ως πολιτικός νοσταλγώ εκείνες τις εποχές.
–Πώς κρίνετε το ΚΙΝΑΛ και τη προεδρία του Νίκου Ανδρουλάκη;
Είναι νωρίς να πούμε ακόμα. Μέχρι τώρα όμως το ΚΙΝΑΛ (τι φριχτό όνομα!) παραμένει άχρωμο και άοσμο και το μόνο που δείχνει να το απασχολεί είναι το πως θα ετεροκαθορίζεται σε σχέση με την Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ.
-Πότε κλάψατε τελευταία φορά;
Την άνοιξη του 2020.
-Πιστεύετε στον Θεό;
Όχι.
-Το καταφύγιο σας;
Το σπιτάκι μου στην Κυψέλη.
-Ο μεγάλος σας φόβος;
Ο θάνατος και οι κατσαρίδες.
-Πώς λειτουργείτε υπό το καθεστώς του έρωτα;
Θολωμένος.
-Νιώθετε ευτυχισμένος;
Όχι αλλά μπορώ να προσποιηθώ.
-Τι άνθρωπος είναι ο Θανάσης Χειμωνάς;
Ωραίος τυπάκος, καλό παιδί και αστειάτορας.
-Αν μπορούσατε να γυρίσετε τον χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα αλλάζατε;
Όχι, αλλά κάποια πράγματα θα τα έκανα πιο νωρίς.
-Πώς φαντάζεστε τη τελευταία μέρα σας στη γη;
Ελπίζω κατά τη διάρκεια του τέλους του κόσμου.
-Τα όνειρά σας για το μέλλον;
Επιστροφή στην Πολιτική (αλλά όχι σε ένα σκηνικό σαν το σημερινό), επιτυχία στη συγγραφή, νίκες στο πινγκ πονγκ και ένα άλλο μικροαστικό όνειρο που δεν θέλω να αποκαλύψω εδώ.
-Ετοιμάζετε κάτι αυτή την περίοδο;
Το επόμενο βιβλίο μου. Τελείως διαφορετικό από τα προηγούμενα. Μεγαλύτερο σε όγκο και διαδραματίζεται στο μέλλον.
-Τι συμβουλή θα δίνατε σε έναν άνθρωπο για να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα;
Όσο μπανάλ και κοινότοπο και αν ακούγεται πρέπει όντως να παλέψεις, αν έχεις υπομονή και να μην απογοητεύεσαι.
-Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν λέτε το όνομα Θανάσης Χειμωνάς;
Μεγάλη κουφάλα!
-Κύριε Χειμωνά σας ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.
Και εγώ σε ευχαριστώ.
