Η «Αγία Οικογένεια» του συγγραφέα Αντώνη Χαριστού, από τις εκδόσεις Γράφημα, είναι ένα βιβλίο το οποίο επανέρχεται στο προσκήνιο εξαιτίας της τραγικής επικαιρότητας…
Το 1970, στη Σουηδία, συναντάμε τον Alfred Johansson, παιδίατρο και διακεκριμένο επιστήμονα, χάρη στα αποτελέσματα της τελευταίας του έρευνας. Ο άνθρωπος αυτός, που κρύβει πολλά σκοτεινά μυστικά, καλείται να παρέμβει στον δημόσιο λόγο και να στρατευτεί με την καθολική εκκλησία, ως καθοδηγητής της κοινής γνώμης, καθώς, με νομοθέτημα του κόμματος των Χριστιανοκοινωνιστών, ο συντηρητικός χώρος θέλει να επιβάλει τον έλεγχο και τον περιορισμό των αμβλώσεων. Μέσα απ’ το ξεδίπλωμα της προσωπικής του ιστορίας, μαθαίνουμε πως τα τραύματα του παρελθόντος καθορίζουν το παρόν ενώ τον εξωθούν στην αυτοκριτική και την αναζήτηση της αληθινής του ταυτότητας. Βυθισμένος σε ένα σύμπλεγμα διανοητικού, ψυχικού και συναισθηματικού ευνουχισμού, ήδη από τα χρόνια κατά τα οποία υπήρξε οικότροφος σε καθολικό σχολείο, μένει μετέωρος ανάμεσα στην αλήθεια και την ψευδαίσθηση. Αγγίζει τα όρια της ηθικής και καταλήγει να αναπαράγει τις ίδιες μορφές βίας και εξουσιαστικής επιβολής.
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, ξετυλίγεται η πλέον αποτρόπαια φύση της ανθρώπινης υπόστασης. Άνθρωποι υποδείγματα για την κοινωνία και καθοδηγητές αυτής, τοποθετημένοι σε ηγετικές θέσεις -διευθυντές εφημερίδων, πατριάρχες, δήμαρχοι-, διαπράττουν ειδεχθή εγκλήματα, όπως το απεχθέστερο όλων, την παιδική κακοποίηση. Είναι οι ίδιοι που υπερασπίζονται με πάθος το δικαίωμα στη ζωή, απαιτώντας την απαγόρευση των αμβλώσεων, με απώτερο σκοπό τη στέρηση αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος.
Ο πρωταγωνιστής του έργου, ο παιδίατρος Alfred Johansson, είναι κι εκείνος παιδεραστής, ενώ ταυτόχρονα διατηρεί με τη γυναίκα του ένα ίδρυμα για ορφανά παιδιά. Ο ίδιος, έχοντας υπάρξει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης στην παιδική ηλικία, νιώθει το τέρας μέσα του, αντιλαμβάνεται την αποκτήνωση στην οποία έχει περιέλθει, αλλά αδυνατεί να σταματήσει. Ψάχνοντας τον εαυτό του, ταξιδεύει στην Πολωνία, όπου το τοπικό κομμουνιστικό κόμμα έχει καταφέρει να δημιουργήσει έναν σοσιαλιστικό παράδεισο. Παρ’ όλα αυτά, όπως σύντομα θα διαπιστώσει και ο ίδιος, πρόκειται για μία κόλαση με άλλο πρόσημο.
Έχοντας επισκεφθεί το Άουσβιτς, όπου το περιβάλλον τον πνίγει, επιστρέφει στη Σουηδία αλλαγμένος και παλεύει να ανατρέψει την υπάρχουσα κατάσταση…
Ο Αντώνης Χαριστός καταφέρνει να αποδείξει πως όλες οι μορφές εξουσίας, είτε πρόκειται για αθεϊστικό κομμουνιστικό κόμμα είτε για αστική δημοκρατία, όπως της Σουηδίας, αναπαράγουν και θρέφουν το έγκλημα. Δεν υπάρχουν ούτε άγιοι άνθρωποι ούτε άγιες οικογένειες. Οι θεσμοί είναι σάπιοι στη βάση τους εν τη γενέσει.
Έτσι ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με την πιο σκοτεινή άβυσσο και κατανοεί πως δεν υπάρχει διαφυγή, πως η αλλαγή της κοινωνίας είναι σχεδόν αδύνατη, ενώ ο στίχος «Καληνύχτα, Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ» παραμένει δυστυχώς πάντα επίκαιρος.
