Ο Δημήτρης Σωτάκης είναι ο πιο πολυμεταφρασμένος συγγραφέας της γενιάς του. Ιδιαίτερη γραφή και λογοτεχνικό έργο πλούσιο. Όταν διάβασα τη Μισή Καρδιά, το τελευταίο του βιβλίο που κυκλοφόρησε το 2022 ταρακουνήθηκα αρκετά. Σήμερα, τον φιλοξενώ στο yourearticles.
-Γεννηθήκατε στην Αθήνα. Ποιες είναι οι μνήμες της παιδικής σας ηλικίας;
Δεκαετία του ‘80, η δεκαετία της ευτυχίας. Χρώμα, αφέλεια, καμία εικόνα για το μέλλον που ερχόταν.
-Η πιο ισχυρή ανάμνηση που κουβαλάτε ως σήμερα;
Οι αναμνήσεις μου έχουν να κάνουν με ευτυχισμένες στιγμές, ευτυχισμένες μέρες, κάτι που έγινε πριν δέκα, είκοσι χρόνια ή εχθές. Δεν υπάρχει ένα κομμάτι ευτυχίας που κράτησε για πολύ.
-Σπουδάσατε μουσική στην Ελλάδα και την Αγγλία. Τι αποκομίσατε;
Συννεφιά, μοναξιά, και ένα εκρηκτικό συναίσθημα για τη μουσική. Και βέβαια την ικανοποίηση ότι είδα από κοντά τη μουσική βιομηχανία της Αγγλίας.
-Πώς οδηγηθήκατε στο γράψιμο;
Δεν οδηγήθηκα ακριβώς. Γεννιέται μια εσωτερική επιθυμία να δημιουργήσεις, να δώσεις το προσωπικό σου στίγμα. Αυτή είναι η σπίθα, είναι η λαχτάρα σου να φτιάξεις ένα δικό σου μικρόκοσμο.
-Τι σημαίνει για εσάς η συγγραφή;
Η σύνδεσή μου με τους ανθρώπους.
-Από που αντλείτε έμπνευση;
Δεν έχω ιδέα. Από οτιδήποτε υπάρχει γύρω μου, από μια κίνηση, μια κουβέντα.
-Πρώτα ζείτε και μετά γράφετε; Αντίστροφα, παράλληλα;
Δεν είμαι βέβαιος αν ξέρω να ζω. Προσπαθώ να εναρμονιστώ με τις επιθυμίες μου, να ζήσω αρμονικά. Και κάπου εκεί έρχεται και η συγγραφή.
-Οι συγγραφείς που σας συγκλόνισαν όταν τους διαβάσατε για πρώτη φορά;
Μπέρνχαρντ, Κάφκα, Κορτάσαρ.
-Αν είχατε τη δυνατότητα να συναντήσετε κάποιον συγγραφέα της παγκόσμιας λογοτεχνίας για βραδιά, ποιος θα επιθυμούσατε να είναι;
Ο Φερνάντο Πεσσόα.
-Το 1997, μόλις 24 χρόνων, εκδώσατε το πρώτο σας βιβλίο. Ποια είναι τα συναισθήματα σας 26 χρόνια μετά;
Δεν θυμάμαι πολλά από εκείνη την εποχή. Μεσολάβησαν πέντε χρόνια μέχρι την έκδοση του επόμενου βιβλίου μου, το οποίο, κατά κάποιο τρόπο, θεωρώ το πρώτο μου. Ήταν «Η πράσινη πόρτα».
-Αν μπορούσατε να γυρίσετε το χρόνο πίσω, τι θα λέγατε στον νεαρό Δημήτρη Σωτάκη;
Κάποιον μου θυμίζεις.
-Ήταν πιο εύκολα τα πράγματα τότε για έναν νέο συγγραφέα; Σήμερα, οι εκκολαπτόμενοι συγγραφείς τι εμπόδια έχουν να υπερβούν;
Κάθε εποχή έχει τα δικά της χαρακτηριστικά. Τότε τα έντυπα, σε φυσική ή ηλεκτρονική μορφή ήταν λιγότερα, δεν υπήρχαν πολλές ευκαιρίες για έναν νέο συγγραφέα. Από την άλλη, οι εφημερίδες αντιμετώπιζαν με μεγαλύτερη σοβαρότητα το βιβλίο, υπήρχε μεγαλύτερη αξιοπιστία.
-Τι κατάσταση επικρατεί στους εκδοτικούς οίκους;
Στους περισσότερους χαοτική.
-Είναι η Μισή Καρδία το πιο αντιπροσωπευτικό βιβλίο που έχετε γράψει; Έχετε αναφέρει ότι υπάρχουν αρκετά κοινά στοιχεία δικά σας με τον κεντρικό σας ήρωα.
Το πιο αντιπροσωπευτικό σίγουρα όχι, αλλά σαφώς και υπάρχουν κοινά στοιχεία ανάμεσα σε μένα και στον κεντρικό ήρωα.
-Είναι αναπόφευκτη η ρουτίνα στην καθημερινότητα μας και στις σχέσεις με τους συνανθρώπους μας; Πως μπορούμε να προσαρμοστούμε σε αυτό χωρίς να αλλοτριωθούμε;
Η καθημερινότητα είναι δολοφονική. Δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε από την παρακμή της.
-Πώς ηχεί στα αυτιά σας αν ένας νέος αντί να έχει στο σακίδιο του τρία βιβλία να έχει τρακόσια σε pdf στο τάμπλετ του;
Δε με ενοχλεί αυτό, μου αρέσει η ιδέα ότι έλκεται από τη λογοτεχνία.
-Ως δημιουργός έχετε βιώσει πληρότητα ή υπάρχει πάντα κάτι το ανικανοποίητο;
Έχουν υπάρξει κάποιες ώρες που αισθάνθηκα καλά με κάτι που έγραψα, με τον τρόπο που το ολοκλήρωσα. Μα, ναι, ευτυχώς πάντα μένει κάτι ανικανοποίητο.
-Η άποψη σας για τα βραβεία λογοτεχνίας; Σημαίνουν κάτι για τον εκάστοτε λογοτέχνη που τα λαμβάνει;
Σαφώς και σημαίνει. Είμαστε η χώρα με τα λιγότερα βραβεία, πρέπει να έχουμε περισσότερα.
-Είστε ο πιο πολυμεταφρασμένος συγγραφέας της γενιάς σας. Αυτό τι γεννά στο μυαλό σας;
Χαρά για την επικοινωνία με αναγνώστες από διαφορετικές γωνιές του πλανήτη. Και επιθυμία να συνεχίσω να δουλεύω.
-Παράλληλα είστε καθηγητής κινέζικων. Τι σας μαγνήτισε στον κινέζικο πολιτισμό και τη γλώσσα;
Τα πάντα, η Κίνα είναι ένας επίγειος παράδεισος.
-Πώς κρίνετε τη σημερινή ελληνική κοινωνία; Έχει παθογένειες;
Δεν έχει και τίποτα άλλο.
-Η αίσθηση που σας προκαλεί η σημερινή πολιτική πραγματικότητα;
Παρακμή, όλα όπως συνήθως δηλαδή.
-Πότε κλάψατε τελευταία φορά;
Σήμερα.
-Πιστεύετε στον Θεό;
Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ σοβαρά.
-Το καταφύγιο σας;
Οι άνθρωποι.
-Ο μεγάλος σας φόβος;
Το τέλος της ηδονής.
-Πώς λειτουργείτε υπό το καθεστώς του έρωτα;
Σχετικά ικανοποιητικά.
-Νιώθετε ευτυχισμένος;
Σήμερα όχι.
-Τι άνθρωπος είναι ο Δημήτρης Σωτάκης;
Πολύ εύκολος και πολύ δύσκολος .
-Πώς φαντάζεστε τη τελευταία μέρα σας στη γη;
Να τρώω πάπια Πεκίνου με τους φίλους μου.
-Τα όνειρά σας για το μέλλον;
Να έχω πάντα επιθυμία να δημιουργήσω κάτι.
-Ετοιμάζετε κάτι αυτή περίοδο;
Ναι, κάτι για το θέατρο που θα ανακοινωθεί σύντομα.
-Τι συμβουλή θα δίνατε σε έναν άνθρωπο για να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα;
Μη φοβάσαι.
-Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν λέτε το όνομα Δημήτρης Σωτάκης;
It’s complicated.
-Κύριε Σωτάκη σας ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.
Και εγώ σε ευχαριστώ.
Δημήτρης Σωτάκης βιογραφικό: εδώ
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο
