Ο Λευτέρης Αναγνωστόπουλος είναι ο σημερινός καλεσμένος μας στο yourearticles. Θα γνωρίσουμε τόσο αυτόν όσο και το πρώτο λογοτεχνικό του δημιούργημα «Το Κόκκινο Δεξί Χέρι» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άνω Τελεία.
-Αρχικά θα θέλαμε να σε γνωρίσουμε, Λευτέρη. Θα μοιραστείς κάποια πράγματα για εσένα μαζί μας;
Εδώ είναι που απαντάνε κάτι του τύπου: είμαι Υδροχόος, δεν μπορώ τις δεσμεύσεις, λέω ναι στον έρωτα, και μου αρέσουν οι ρομαντικές βόλτες στην παραλία; Όχι; Εντάξει… Άβολο. Τότε θα πω απλά πώς έχω σπουδάσει σκηνοθεσία και το ακολουθώ όσο σου επιτρέπει αυτή η χώρα να ακολουθήσεις ένα τέτοιο επάγγελμα. Είμαι φανατικός σινεφίλ, φανατικός αναγνώστης (μια επίσκεψη στο προφίλ μου στο Goodreads θα σας πείσει), και παίζω φανατικά βιντεοπαιχνίδια. Επίσης, είμαι φανατικά κατά του φανατισμού.
-Μπορεί η λογοτεχνία να κάνει τον κόσμο καλύτερο;
Θα τον είχε κάνει ήδη αν μπορούσε. Σίγουρα, όμως, τον κάνει πιο ανεκτό.
-Θυμάσαι ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που διάβασες στη ζωή σου;
Ο Χάρι Πότερ και η Κάμαρα με τα Μυστικά. Την Φιλοσοφική Λίθο την είχα σε βιντεοκασέτα (ακόμα την έχω) και πιστεύω πως το σκεπτικό μου ήταν πως δεν χρειαζόταν να διαβάσω το βιβλίο επειδή το είχα δει αμέτρητες φορές. Ε, μόλις το τελείωσα (την Κάμαρα) διάβασα κατευθείαν το πρώτο και μετά ξανά το δεύτερο, και γενικά σ’ όλο το δημοτικό μόνο Χάρι Πότερ διάβαζα. Κάπου στο γυμνάσιο αλλαξοπίστησα όταν γνωρίστηκα με τον Σέρλοκ Χολμς και από εκεί άνοιξαν και άλλο οι λογοτεχνικοί μου ορίζοντες. Επίσης, θέλω να καταγγείλω δημόσια πως το Καπέλο της Επιλογής με βάζει μια ζωή στο Σλίθεριν! Δεν μπορώ άλλο την υγρασία εκεί που μας έχουν χώσει κάτω από την λίμνη…
-Ποιες οι λογοτεχνικές επιρροές που έχεις δεχτεί; Ξεχωρίζεις συγκεκριμένα έργα αγαπημένων συγγραφέων;
Αν μιλάμε καθαρά για λογοτεχνικές επιρροές τότε: Στίβεν Κινγκ (Ο Μαύρος Πύργος), Χ. Φ. Λάβκραφτ (όλη του η βιβλιογραφία), Άλαν Μουρ (Watchmen), Τζωρτζ Ρ. Ρ. Μάρτιν (Το Τραγούδι της Φωτιάς και του Πάγου), Τζωρτζ Όργουελ (1984), Μάριο Πούζο (Ο Νονός), Τσακ Πόλανικ (Fight Club), και κλείνω με τον Τόλκιν (Άρχοντας των Δαχτυλιδιών). Η λίστα δεν είναι ολοκληρωμένη καθώς μπορώ να γράψω ακόμα ένα βιβλίο για όλες τις διαφορετικές επιρροές μου (όπως ταινίες και βιντεοπαιχνίδια), και πώς βοήθησε η κάθε μία διαφορετικά να φτιάξω τον κόσμο της Μαυρούπολης, αλλά έχουμε και δουλειές.
-Πώς εμπνεύστηκες και αποφάσισες να γράψεις το μυθιστόρημα «Το Κόκκινο Δεξί Χέρι»;
Έχει περάσει μια δεκαετία από το που ξεκίνησα το πρώτο προσχέδιο, οπότε δεν είμαι απόλυτα σίγουρος για το αρχικό ερέθισμα. Θυμάμαι να θέλω να γράψω μια ιστορία για την δυαδικότητα του ανθρώπου, όπου ο κίνδυνος έρχεται και από μέσα του, αλλά και από εξωτερικούς παράγοντες, ενώ ταυτόχρονα είναι ένα μικρό γρανάζι μιας κοινωνίας πληγωμένη από την απάθεια, την διαφθορά, και το έγκλημα. Φυσικά στα δεκάξι μου δεν θα σου απαντούσα έτσι, ήθελα απλά ένα τύπο να είναι τρελάκιας και να πλακώνεται με τον εαυτό του, ενώ οι γκάνγκστερ κάνουν πίου-πίου με τα πιστόλια τους. Αν και νομίζω πως έτσι γίνεται πάντα, θέλεις να εξερευνήσεις κάτι, αλλά δεν ξέρεις ποια κατεύθυνση να πάρεις, οπότε πηγαίνεις στα τυφλά και καθώς εξερευνείς συνειδητοποιείς τι θέλεις να κάνεις.
-O ήρωάς σου είναι αρχικά ένα ανθρωπάκι που δέχεται παθητικά τη μοίρα του, στη συνέχεια όμως μεταμορφώνεται σε εκδικητή. Πώς προκύπτει αυτή η κάθε άλλο παρά αναμενόμενη αλλαγή;
Στο σημείο που τον συναντάμε η αλλαγή είναι μονόδρομος, αν δεν αλλάξει θα πεθάνει. Δεν είναι καν σίγουρος αν η επιλογή του είναι η σωστή και γι’ αυτό παλεύει με αυτή μέχρι το τέλος του βιβλίου, αλλά είναι καλύτερη από την καθημερινότητα που ζούσε πριν. Καμιά φορά απλά θέλουμε να είμαστε αλλού από το σημείο που βρισκόμαστε, καλύτερα ή χειρότερα δεν έχει σημασία, η αλλαγή είναι αναγκαία… Επίσης, δεν θα ήταν πολύ βαρετό αν δεν άλλαζε καθόλου και έμενε ίδιος σ’ όλο το βιβλίο; Ποιος θα ήθελε να διαβάσει κάτι τέτοιο; Όχι εγώ πάντως.
-Πιστεύεις ότι όταν οι νόμοι αδικούν κάποιον, η αυτοδικία επέρχεται μοιραία, μια και ο αδικημένος δεν έχει άλλη διέξοδο;
Ποιοι είναι οι «νόμοι» και ποιος είναι ο «κάποιος»; Το ζήτημα είναι πιο περίπλοκο από ένα απλό «πιστεύω αυτό» ή «πιστεύω το άλλο». Αλλά νομίζω πως η ιστορία έχει δείξει πως, αν ο άνθρωπος δε μπορεί να βρει το δίκιο του στα δικαστήρια, θα το αναζητήσει στις πλατείες και στους δρόμους, έχει δίκιο, ή άδικο, είναι οι νόμοι σωστοί, ή λάθος.
-Ο κεντρικός χαρακτήρας της ιστορίας πάσχει από Διασχιστική Διαταραχή Ταυτότητας, κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Πραγματοποίησες κάποια έρευνα γι’ αυτό;
Έκανα μια βασική έρευνα για να κατανοήσω την κατάσταση και την ψυχολογία αυτών των ανθρώπων, όπως και για το σύνδρομο Κοτάρ, αλλά δεν χρειάστηκε και περισσότερο κιόλας. Η πάθηση του πρωταγωνιστή δεν είναι το θέμα του βιβλίου, την χρησιμοποιώ πιο πολύ σαν μεταφορά, πιο πολύ βασισμένη σε παρόμοιες ιστορίες μυθοπλασίας παρά στο πραγματικό πρόβλημα. Δεν ήθελα να περιοριστώ από την πραγματικότητα.
-Ποια τα μελλοντικά συγγραφικά σου σχέδια; Γράφεις ήδη το επόμενο έργο σου;
Σχεδιάζω να επιστρέψω στην Μαυρούπολη για τουλάχιστον ακόμα μία ιστορία, θέλω να γράψω ένα βιβλίο φαντασίας, και μια συλλογή διηγημάτων, ενώ παράλληλα γράφω σενάρια για τον κινηματογράφο. Τώρα με ποια σειρά θα γίνουν όλα αυτά, ή με ποια σειρά θα εκδοθούν, μου είναι άγνωστο. Πάντως πάντα γράφω κάτι και πάντα κάτι μπαίνει στο “συρτάρι” για μελλοντική χρήση. Χαλαρά, δεν βιάζομαι.
-Εκ μέρους του yourearticles, σ’ ευχαριστώ γι’ αυτή τη συνέντευξη
Τα φιλιά μου από Μαυρούπολη
Social Media
Ο Λευτέρης Αναγνωστόπουλος στο Facebook: εδώ
Ο Λευτέρης Αναγνωστόπουλος στο Instagram: εδώ
Άποψη για το βιβλίο: εδώ
Διαβάστε περισσότερες απόψεις για βιβλία καθώς και συνεντεύξεις: εδώ
Λευτέρης Αναγνωστόπουλος, περισσότερα για το βιβλίο και τον συγγραφέα: εδώ
