Κρατώντας στα χέρια μου το βιβλίο «Ταξίδι στις αναμνήσεις του έρωτα», δεν ήξερα τι να περιμένω. Η ηλικία της συγγραφέως (Χριστίνα Σουτζή) & η προσωπική της ματιά μου κίνησαν το ενδιαφέρον. Και παρότι βρήκα σημεία που δε μου ταίριαξαν απόλυτα, αναγνώρισα πλήρως τη φλόγα μιας αληθινής προσπάθειας που οφείλει κάθε νέος δημιουργός να έχει για το έργο του!
Η ιστορία αφορά μια παρέα κοριτσιών, που μόλις έχουν τελειώσει το λύκειο και παίρνουν την -ενήλικη πλέον- ζωή στα χέρια τους. Ωστόσο, από ένα σημείο, το βιβλίο ακολουθεί τις δύο απ’ τις τέσσερις νεαρές γυναίκες, την Ελπίδα και τη Γεωγιάννα, σε μια διαδρομή γεμάτη όνειρα, συναισθήματα, αλλά και προσωπικές αναζητήσεις. Στο πλευρό τους, οι άντρες της ζωής τους, που παίζουν καθοριστικό ρόλο, με πολλά σκαμπανεβάσματα. Καθώς οι ηρωίδες προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα σε τόσους τομείς της ζωής τους και να εξελιχθούν, ξετυλίγεται μια ιστορία που αγγίζει θέματα όπως ο έρωτας, η φιλία και η ανάγκη για προσωπική ταυτότητα.
Καθώς διάβαζα το βιβλίο, δεν μπορούσα να μην ταξιδέψω στις δικές μου αναμνήσεις, να σκεφτώ τα δικά μου 18, εκείνη την ηλικία που όλα μοιάζουν μεγάλα, απόλυτα και ζωτικής σημασίας. Πόσα θα ήταν διαφορετικά αν δεν σκεφτόμασταν με τον τρόπο που σκεφτόμασταν μετά το σχολείο; Αναρωτήθηκα μόλις έκλεισα το βιβλίο. Γραμμένο μέσα από την οπτική μιας νεαρής κοπέλας, που μοιάζει σε πολλές στιγμές με μια κατάθεση ψυχής, μεταφέρει με αμεσότητα τα λάθη, τις εσωτερικές συγκρούσεις και τα πρώτα μεγάλα «μαθήματα» της ζωής, που όλοι λαμβάνουμε.
Οι ηρωίδες κάνουν λάθη -όπως όλοι μας- αλλά μέσα από αυτά ωριμάζουν. Και αυτό ήταν ένα γερό μήνυμα της ιστορίας. Αν κάτι, ακόμα, κρατάω περισσότερο απ’ αυτό το βιβλίο, είναι το νόημα που εκπέμπει στο τέλος: την ανάγκη να επιλέγουμε, έστω και αργά, τον εαυτό μας. Εκεί βρίσκεται και η αληθινή δύναμη της μίας εκ των δύο πρωταγωνιστριών, που κόντρα σε όλα, γίνεται σύμβολο ελπίδας. Εξού και το όνομα της (είτε ήταν τυχαίο, είτε όχι). Η ιστορία ίσως να μην κλείνει όπως το περιμένουμε, αλλά αφήνει μια γλυκόπικρη παρηγοριά: μέσα από τον πόνο, βρίσκουμε τελικά αυτό που αξίζουμε.
Το ύφος της γραφής θυμίζει την απλή γραφή ημερολογίου, το οποίο είναι άμεσο, εξομολογητικό, με μικρές προτάσεις που κυλούν γρήγορα και παραστατικά. Οι χαρακτήρες παρουσιάζονται με ρεαλισμό: δεν είναι εξιδανικευμένοι, αλλά ανθρώπινοι, με αδυναμίες, αντιφάσεις και στιγμές παρορμητικότητας. Η συγγραφέας επιχειρεί να αποδώσει με απλότητα αλλά και ειλικρίνεια τα συναισθήματα των ηρώων της, κάτι που λειτουργεί αποτελεσματικά σε αρκετά σημεία.
Το «Ταξίδι στις αναμνήσεις του έρωτα» είναι μια πρώτη συγγραφική απόπειρα γεμάτη συναίσθημα και προσωπική ματιά. Μια αλήθεια και μια απόφαση να προχωράμε μπροστά, μέσα από τη φωνή μιας νεανικής συγγραφέως που σίγουρα θα εξελιχθεί.
Ταξίδι στις αναμνήσεις του έρωτα
Διαβάστε περισσότερα άρθρα για το βιβλίο και συνεντεύξεις συγγραφέων
