Ροκάς φύσει και θέσει. Συνθέτης, ενορχηστρωτής και κιθαρίστας. Ιδρυτικό μέλος των «Τερμιτών» όπου συνυπήρξε με τον φίλο του, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα για πολλά χρόνια. Έχει μελοποιήσει στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου, του Κυριάκου Ντούμου, της Ελένης Ζιώγα, του Μάνου Ελευθερίου, της Λίνας Δημοπούλου και του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Τραγούδια του έχουν ερμηνεύσει η Ελευθερία Αρβανιτάκη, ο Γιάννης Κότσιρας, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η Ελένη Βιτάλη και η Ελεωνόρα Ζουγανέλη. Με αφορμή την μουσική του προσέγγιση πάνω στης «Κοκκώνας Το Σπίτι» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη σήμερα στο Your e-articles συνομιλώ με τον Αντώνη Μιτζέλο.
-Γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στον Πειραιά. Ποιες είναι οι αναμνήσεις από τα παιδικά σας χρόνια;
Κατάγομαι από την Σκιάθο. Είμαι Σκιαθίτης. Η οικογένειά μου είναι εκεί από τα χρόνια του Κάστρου και πίσω, λίγο μετά την πτώση της Πόλης. Ο πατέρας μου, ο Μιτζέλος Μιτζέλος, ήταν ναυτικός και έφτιαξε το σπίτι του στον Πειραιά. Αυτό έκαναν όλοι την δεκαετία του ’50 και του ’60. Μεταξύ Καστέλας και Πασαλιμανιού δημιουργήθηκε μια ιδιαίτερη τάξη, αυτή των ποντοπόρων ναυτικών. Μηχανικοί, καπεταναίοι, μαρκονίδες και άλλοι. Εκεί γεννήθηκα και μένω ακόμα. Κιθάρες, ποδόσφαιρο και στίβο στον Ολυμπιακό. Μανία με την ιστορία και την αρχαία ελληνική γραμματεία. Ήρωες ο Σωκράτης, ο Πλάτων, ο Αχιλλέας, ο Μέγας Αλέξανδρος και ο κυρ-Αλέξανδρος, ο μέγιστος Παπαδιαμάντης. Παιδικές εικόνες… Περνούσε κάτω από το σπίτι ο Σπύρος Περιστέρης. Βήμα αργό και βαρύ. Μεγάλος μουσικός. Τον θυμάμαι, γιατί ήταν αλλιώτικο το βλέμμα του από τους άλλους. Ήταν αυτός που σχεδόν με το ζόρι έβαλε τον Μάρκο Βαμβακάρη να ηχογραφήσει τη φωνή του το 1933 στην πρώτη εμπορική ηχογράφηση μπουζουκιού στο βινύλιο. Θυμάμαι τον Ζαμπέτα, τον Κόκοτα, τον Κωνσταντάρα. Κατέβαιναν Καστέλλα για ψαράκι όλοι αυτοί κι εμείς πιτσιρικάδες τούς χαζεύαμε. Μετά αξιώθηκα να παίξω μαζί με τον τεράστιο, τον Γιώργο Ζαμπέτα. Κάναμε – θυμάμαι – και μια σχολική γιορτή στο 6ο γυμνάσιο όπου φοιτούσα και μας είχε τραγουδήσει η Σοφία Βέμπο. Μεγάλη τιμή! Πολύ φως στην ματιά της. Στα εφηβικά χρόνια είχαμε τον Γιάννη Σπάθα και τον Αντώνη Τουρκογιώργη ως πρότυπα μουσικά. Ήταν γειτονιά και τους παρακολουθούσαμε καθημερινά, τι έπαιζαν, τι έλεγαν. Μετά Κύτταρο Ηπείρου και Αχαρνών. Εκεί κάναμε και την πρώτη μας συναυλία ως PLJ Band, αργότερα Τερμίτες. Αυτό όμως που ποτέ δεν θα ξεχάσω από τα παιδικά χρόνια είναι η λαχτάρα που είχα, για να πάω στην Σκιάθο για τις τότε τρίμηνες διακοπές του καλοκαιριού. Εκεί ήταν και είναι το σπίτι μου.
-Τι σημαίνει για σας η μουσική;
Η μουσική είναι η μόνη αλήθεια. Οδήγησε και συνεχίζει να οδηγεί την ζωή μου σε κατευθύνσεις απρόσμενες και σε τοπία ορατά μοναχά σε όποιον την λατρεύει. Καθόρισε την ζωή μου απόλυτα. Την πνευματική μου ανάπτυξη, τα ταξίδια μου και τους ανθρώπους που γνώρισα σε αυτά. Είναι το μέσον που με βοήθησε αρχικά να εκφραστώ και σε δεύτερο επίπεδο να αντιλαμβάνομαι την ζωή σύμφωνα την οπτική και την αισθητική και τις ιδέες που προκύπτουν μέσα από την έρευνά της, αλλά και την πρακτική εφαρμογή της. Έχω την τύχη να μπορώ να παίζω με τη κιθάρα μου την μουσική και τα τραγούδια μου μπροστά σε κόσμο που τα αγαπάει. Έχω την τύχη να με έχει επιλέξει η μουσική ως έναν ακόμη ενδιάμεσο, σαν έναν ταυτοχρόνως πομπό και δέκτη της, ώστε να δημιουργώ μουσική που λειτουργεί στην κοινωνία.
-Ποια είναι τα μουσικά σας ακούσματα;
Οι πρώτοι δίσκοι που άκουσα ήταν το “Easy Rider”, το album “My goals Βeyond” του John mc Laughlin και ένας δίσκος με γιαπωνέζικα γράμματα στο εξώφυλλο που με είχε μαγέψει χωρίς να ξέρω ποιος ήταν αυτός που έπαιζε αυτήν την κιθάρα. Τελικά, συνειδητοποίησα μετά από χρόνια πως ήταν ο Jimmy Hendrix. Μετά ανακάλυψα τους Led Zeppelin, τους Pink Floyd και τους Yes. Μουσική των μεγάλων Ελλήνων συνθετών άκουσα σε σχετικά μεγάλη ηλικία. Γοητεύτηκα! Όταν τους γνώρισα και από κοντά, ωφελήθηκα. Είχα ήδη, βέβαια, ηχογραφήσει τις πρώτες μου συνθέσεις στην ελληνική δισκογραφία. Κάποια τραγούδια μάλιστα είχαν γίνει και επιτυχίες τότε. Συνεχίζω να αναζητώ νέες μουσικές, παλιούς δημιουργούς και σημερινούς τρόπους έκφρασης. Τελευταία, κι ενώ συνήθως γράφω ροκ μπαλάντες και σύγχρονη κλασσική μουσική, ακούω αρκετά το παραδοσιακό ελληνικό τραγούδι, αλλά τα βράδια μου αρέσει να ακούω μουσική Ιταλών συνθετών και κιθαρίστες όλων των ειδών. Δεν έχει αρχή. Δεν έχει τέλος. Έχει μόνο διαδρομή η μουσική.
-Τι αποτελεί έμπνευση;
Εν + πνέω. Η έμπνευση σίγουρα δεν κατοικεί στην καθημερινότητα, στον απτό και ορατό κόσμο ούτε είναι δυνατόν να σχηματοποιηθεί, ώστε να αναγνωριστεί από οποιαδήποτε μονάδα μέτρησης. Η έμπνευση, βέβαια, δεν είναι ενέργεια που παρέχεται από τις Μούσες δωρεάν… Έχει κόστος και κάποιες στιγμές υψηλότατο. Δημιουργεί χρέη. «Κάθε πράξη δημιουργίας είναι πρώτα μια πράξη καταστροφής» είχε πει ο Πάμπλο Πικάσο και έτσι είναι. Προσωπικά, από ένα σημείο και μετά ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια αποφεύγω την επαφή, εάν δεν υπάρχει σοβαρός λόγος, για να γράψω. Η μουσική έχει χάσει την αρχική της ιερότητα μέσα στον κόσμο. Την έριξαν στον Καιάδα της βιομηχανοποίησης. Διατηρείται αυτή ζωντανή μέσα στις καρδιές των μουσικών και αυτό αποτελεί ελπίδα για το μέλλον της ανθρωπότητας. Εάν η έμπνευση συναντήσει την δημιουργικότητα, εάν η δημιουργικότητα προσπεράσει την αναβλητικότητα, τότε έχουμε την γέννα. Η ολοκλήρωση του έργου εξαρτάται από πάρα πολλούς αστάθμητους παράγοντες. Στις ημέρες μας το δυσκολότερο είναι να παρουσιαστεί ένα έργο δημόσια. Αυτό γίνεται μόνο, εάν διαθέτεις αρκετά χρήματα ή εάν ανήκεις σε διακεκριμένες κοινωνικές ομάδες. Ασφαλώς και ακόμα υπάρχει ο τρόπος της ευλογίας που συμβαίνουν πράγματα, γιατί δεν γίνεται να μην συμβούν. Θεία νομοτέλεια η οποία υπερβαίνει το star system, τις συχνές αναμεταδόσεις των ραδιοφώνων ή της τηλεοράσεως ή του Εσυσωλήνα. Το γιατί εμπνέεται ο μουσικός, ο ποιητής, ο καλλιτέχνης γενικότερα, με ποιον τρόπο και ποιοι είναι οι μηχανισμοί της έμπνευσης ας παραμείνει σαν ένα κρυμμένο νησί μέσα στον ωκεανό των ιδεών. Μια ανεξερεύνητη περιοχή της παγκόσμιας ψυχής για εμάς και άβατο για τους επιστήμονες και την πειραματική απόδειξη. Ο Οδυσσέας Ελύτης έχει γράψει: «Αλλά με τις ξόβεργες μπορεί να πιάνεις πουλιά, δεν πιάνεις ποτέ το κελαηδητό τους. Χρειάζεται η άλλη βέργα, της μαγείας, και ποιος μπορεί να την κατασκευάσει αν δεν του ’χει από μιας αρχής δοθεί;»
-Πότε γράφεται ένα σπουδαίο τραγούδι;
Στην ανάμνηση του πόνου.
-Υπήρξατε ιδρυτικό μέλος των Τερμιτών που δημιουργήθηκαν το 1980. Μετά από 39 χρόνια τι συναισθήματα έχετε μέσα σας;
Αισθάνομαι πλήρης όσον αφορά το θέμα της εκπληρώσεως των στόχων που είχα θέσει στον εαυτό μου αλλά και με τους Τερμίτες εκείνη την εποχή. Στεναχωρήθηκα και απογοητεύτηκα όταν είχαμε διαλύσει σαν συγκρότημα το 1988, γιατί πίστευα – και ακόμα το πιστεύω – πως είχαμε πολλά να δώσουμε ακόμα. Απόδειξη οι μετέπειτα καριέρες μας. Η συνδημιουργία έφερνε όμορφα αποτελέσματα. Σαφώς, ωθήθηκα στην νέα μου συνθετική πορεία από τότε. Ταξίδεψα και έπαιξα την μουσική μου σε όλο τον κόσμο. Δοκίμασα νέα είδη μουσικής. Εξελίχτηκα. Όλα για κάποιον λόγο συμβαίνουν. Θα ήθελα πολύ να ξανακάναμε το «Αρμαγεδδών» σε μια πλήρη μορφή όπως την είχαμε ονειρευτεί τότε και τελικά δεν την κάναμε ούτε με την ευκαιρία της συναυλίας που δώσαμε στο Ηρώδειο. Με μια συμφωνική ορχήστρα, χορωδίες βυζαντινές και παραδοσιακά όργανα. Ίσως να γράψω κάποιο έργο με αυτή την κατεύθυνση στο μέλλον.
-Έχοντας περάσει ένα τρίμηνο από τον ξαφνικό θάνατο του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, πώς βιώνετε την απώλειά του;
Δεν το έχω χωνέψει ακόμα. Έχω την αίσθηση πως είναι κάπου στην εθνική οδό και οδηγάει, για να φτάσει στην επόμενη πόλη για συναυλία. Η μεταξύ μας επικοινωνία είτε ήμασταν μαζί είτε μακριά υπήρξε παροιμιώδης.
-Ποια ήταν η ιδανική στιγμή της συνεργασίας σας μαζί του;
Πώς να φωτίσω μια στιγμή μόνο; Σαράντα χρόνια συνεργασίας χαρακτηρίζονται άνετα και ως ολόκληρη ζωή. Οι στόχοι που είχαμε από κοινού θέσει πάντως, επετεύχθησαν. Ίσως αυτή να ήταν η ιδανική στιγμή, η πρώτη.
-Μετά τη διάλυση των Τερμιτών συνεργαστήκατε με την Χαρούλα Αλεξίου και την Ελευθερία Αρβανιτάκη. Πώς θυμάστε αυτές τις συνεργασίες;
Η αίσθηση είναι υπέροχη. Μεγάλες ερμηνεύτριες, δυνατές προσωπικότητες, ιδανικές συνεργάτιδες. Τρία χρόνια με την Χαρούλα και δέκα με την Ελευθερία γίναμε μια οικογένεια. Υπηρετήσαμε την μουσική, ταξιδέψαμε σε όλη την Ελλάδα και τον κόσμο παρέα με θαυμαστό κάθε φορά καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Ήταν ένα δώρο για εμένα αυτές οι συνεργασίες που παράλληλα με τις ενορχηστρώσεις που έκανα στην ελληνική και ξένη δισκογραφία με ολοκλήρωσαν. Έζησα αυτό που ήθελα να ζήσω, στο έπακρο.
-Νιώσατε ότι κολυμπάτε σε άγνωστα νερά τη στιγμή που έπρεπε να λειτουργήσετε ως σόλο καλλιτέχνης, χωρίς να είστε μέλος ενός μουσικού συγκροτήματος;
Είχα μάθει να λειτουργώ μέσα σε ομάδα. Αυτό επεδίωξα και στις μετέπειτα δουλειές που είχα δημιουργήσει ή έστω συμμετείχα σαν μουσικός. Με την Ελευθερία συμπορευτήκαμε με μια ομάδα διακεκριμένων μουσικών για πολλά χρόνια και έτσι δημιουργήθηκε ένας χαρακτήρας, ένας τρόπος να παίζεται η μουσική στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. Τα τελευταία 20 χρόνια λειτουργώ φαινομενικά μόνος, αλλά φροντίζω να έχω καλούς και μόνιμους συνεργάτες. Στις παράλληλες καριέρες που είχαμε δημιουργήσει εγώ και ο Λαυρέντης πάντα φροντίζαμε να παίζουμε και μαζί συχνότατα. Ταξιδέψαμε παρέα όλα αυτά τα χρόνια για πολλές παραστάσεις. Ίσως περισσότερες από αυτές που είχαμε δώσει με το όνομα Τερμίτες.
-Στο δίσκο «Μένω Εκτός» της Αρβανιτάκη συμμετείχατε με δυο σπουδαία τραγούδια, το «Δεν Απαντά» και το «Με Το Ίδιο Μακό». Πώς προέκυψαν αυτά τα τραγούδια;
Μεγάλη ιστορία. Παραμένουν από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια. Η πρώτη πρόταση ερμηνείας έγινε στην τότε συνεργάτιδα και φίλη μου, Δήμητρα Γαλάνη. Δεν ταίριαζαν με τον δίσκο που ετοίμαζε τότε και αφού τα άκουσε η Ελευθερία Αρβανιτάκη, την ίδια μέρα είπαμε να τα ερμηνεύσει και να τα βάλει στο «Μένω Εκτός». Μα, τι σπουδαίος δίσκος! Μου αρέσουν όλα τα τραγούδια που ήταν μέσα σε αυτό το άλμπουμ!
-Ποια είναι η πιο αντιπροσωπευτική σας δισκογραφική δουλειά;
Το “Beyond the light” και το album «Φύλακας Άγγελος».
-Το πιο αντιπροσωπευτικό σας τραγούδι;
Με το ίδιο μακό.
-Έχει να δώσει πράγματα η σημερινή ελληνική μουσική; Υπάρχουν άξιοι εκπρόσωποι;
Η μουσική είναι ίση και όμοια με τα σύμπαντα. Πάντα θα δημιουργούνται νέοι χώροι, νέοι τόποι που κάποιοι επιλεγμένοι συνθέτες από την Μουσική θα δημιουργούν πάλι μουσική. Είναι δυνατόν να σταματήσουν οι άνθρωποι να έχουν χαρές, λύπες, πόνους, έρωτες, προβληματισμούς; Όχι, δεν είναι δυνατόν. Υπάρχουν και αυτά τα τοπία της μουσικής που οι συνθέτες δεν χρησιμοποιούν τον λόγο. Στοχεύουν σε κέντρα της ψυχής μας απροσδιόριστα, αλλά υπαρκτά. Γιατί να σταματήσει μόνο στην Ελλάδα η καταγραφή όλων αυτών; Η δισκογραφία δεν είναι η μουσική και η μουσική δεν είναι η δισκογραφία. Υπάρχουν και σήμερα οι καλλιτέχνες που ενώνουν το παρόν με το παρελθόν και το μέλλον. Βάλλονται ασφαλώς από το νέο κοινωνικό προτεινόμενο, από τα media, από τον τρόπο αξιολόγησης της ζωής και κατ’ επέκταση των τεχνών.
-Τι κλίμα επικρατεί στη σύγχρονη ελληνική δισκογραφία;
Κλίμα – κλάμα – κλέπτω – κρίμα.
-Θα βιώσουμε ξανά την κοσμογονία της δισκογραφίας των δεκαετιών ’60 και ’70;
Φίλε μου, όπως ακριβώς το λες είναι. Η κοσμογονία της δισκογραφίας έγινε τις δεκαετίες ’60 και ’70. Ζήσαμε και τις φωτεινές δεκαετίες ’80 και ’90 και με τον νέο αιώνα η βιομηχανία του ήχου απέσυρε τα κεφάλαιά της. Επένδυσε σε άλλους τομείς, όπως η πράσινη ανάπτυξη και η μαύρη φτώχεια των πολιτών, η χρυσή ανάπτυξη της οικονομικής ελίτ, οι 50 αποχρώσεις των Γκρι πολιτικών. Όπλα τους ο υποβιβασμός των τεχνών, η ρίψη στον Καιάδα των δημιουργών, η παραχάραξη της ιστορίας των αρχαίων λαών, η κατάπτωση των αξιών χωρίς να αντικατασταθούν από νέες και η λασπολογία των φανατικών επί των αιωνίων ιδεών. Κάποιου άλλου είδους κοσμογονία ετοιμάζουν προφανώς. Αυτό λοιπόν που εμπράκτως προτείνω είναι να επιστρέψουμε στην αλήθεια της μουσικής, της ιερής αυτής τέχνης. Γράφοντας και παίζοντάς την ζωντανά με αληθινή παρουσία ανθρώπων.
-Έχετε εγκατασταθεί στην Σκιάθο. Ασχολείστε με την αναβάθμιση και την οργάνωση του πολιτιστικού περιεχομένου του νησιού από τον ρόλο του καλλιτεχνικού διευθυντή. Τι προκλήσεις αντιμετωπίζετε;
Στην Σκιάθο ασχολούμαι μετά από τις δημοτικές εκλογές σε συνεργασία με τον νεοεκλεγέντα Δήμαρχο Θοδωρή Τζούμα με τα θέματα που αφορούν τον πολιτισμό του νησιού. Ο όρος «θεσμοθέτηση» είναι πιο κοντά σε αυτό που κάνουμε στην πραγματικότητα. Από αυτό ξεκινήσαμε. Ήδη δημιουργήθηκε ένας κύκλος εκδηλώσεων μνήμης και τιμής που αφορούν τους πνευματικούς ανθρώπους του νησιού όπως ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης, ο παπα-Γιώργης Ρήγας, ο Ζήσης Οικονόμου και πολλοί άλλοι που το μεγάλο και σπουδαίο έργο τους είναι αρκετό, για να χαρακτηριστεί το νησί ως «Η Σκιάθος των ποιητών». Θα δημιουργηθούν εν καιρώ και τρία διαφορετικά φεστιβάλ μουσικής και θεάτρου και πολλές άλλες μηνιαίες δράσεις με στόχο την πολιτιστική ανάπτυξη των κατοίκων του νησιού, την ευζωία μέσω της τέχνης και την δημιουργία παράλληλα και ενός ισχυρότατου νέου τουριστικού χαρτοφυλακίου. Είναι τα σχέδια πολλά και ήδη τα πρώτα έχουν πραγματοποιηθεί με επιτυχία. Επανασυγκρότηση της Δημοτικής χορωδίας, της Φιλαρμονικής, Δημοτικό ραδιόφωνο, ωδείο, σεμινάρια και εργαστήρια τέχνης και πολλά άλλα ακόμα. Απαιτείται χρόνος, γνώση, οικονομική στήριξη και δημιουργία ομάδας δράσης με ικανότητες και αποτελεσματικότητα.
-Τι στόχους θέλετε να εκπληρώσετε με αυτή την ιδιότητα;
Είναι κάτι που εδώ και πολλά χρόνια ήθελα να κάνω. Έχει να κάνει ασφαλώς με την προσφορά προς τον τόπο μου. Δεν έχω κάτι να αποδείξω πλέον στον χώρο της δουλειάς μου και όλη η γνώση και εμπειρία που έχω αποκτήσει τα τελευταία σαράντα χρόνια είναι στην διάθεση των ανθρώπων του νησιού. Κυρίως των νέων. Το στοίχημα αυτό είναι, να μην τους εγκαταλείψουμε στην λαίλαπα της νέας τάξης πραγμάτων και να τους βοηθήσουμε να αναπτύξουν την ικανότητα αναγνώρισης και διαφοράς του μετρίου από το καλό.
-Ετοιμάζετε κάτι αυτή την περίοδο;
Μόλις ολοκλήρωσα την πρώτη γραφή του έργου «Της Κοκκώνας το σπίτι» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη που θα παιχτεί για πρώτη φορά στην Σκιάθο στην νύχτα του Χειμερινού ηλιοστασίου, στις 21/12 λίγες ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα. Η δεύτερη γραφή θα είναι η μεταφορά του έργου για συμφωνική ορχήστρα και για αφηγητή. Είναι η πρώτη φορά που η μουσική μου συναντάει τον λόγο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Το σπίτι το οποίο περιγράφει στο χριστουγεννιάτικο αυτό διήγημα είναι απέναντι σχεδόν από το πατρικό μου στο νησί. Το λέγαμε το «στοιχειωμένο σπίτι» και πάντα είχα – θυμάμαι – μια ανατριχίλα όταν περνούσα από την ερειπωμένη είσοδό του. Ο τρόπος όμως του συγγραφέα δίνει μια άλλη οπτική στο θέμα και το εξιλεώνει ενεργειακά, διώχνει τους καλικάντζαρους από την γειτονιά. Δίνει το βάρος στον πόνο του άντρα της «Κοκκώνας» και στην αστεία ιστορία που βιώνουν τα παιδιά μέσα στο σπίτι στις γιορτές. Αντίστοιχα και η μουσική κεντράρει στα ίδια σημεία. Την δραματοποιημένη ανάγνωση θα την κάνει η ηθοποιός Ασπασία Τζιτζικάκη. Εκτός από αυτή την μουσική, ετοιμάζω μια σειρά από διασκευές από παλαιότερα τραγούδια μου που έχουν τραγουδηθεί από τον κόσμο με έναν ήχο πιο κλασσικό, θα έλεγα. Με μικρή ορχήστρα εγχόρδων παράλληλα με ήχους από υπολογιστές και νέα νοοτροπία. Κάποια από αυτά θα τα «τραγουδήσει» η κιθάρα μου και κάποια άλλα φωνές που προέρχονται από το κλασσικό ρεπερτόριο.
-Τι είναι ο έρωτας;
Κίνηση προς το μέλλον. Ο Έρωτας ενσαρκώνει την δύναμη της ερωτικής αγάπης, αλλά και την δημιουργική δύναμη της αεικίνητης φύσης. Στα παλιά χρόνια έλεγαν πως αποτελούσε το πρωτότοκο Φως που ευθύνεται για την ύπαρξη και την τάξη όλων των πραγμάτων στο Σύμπαν. Είναι η έλξη των αντιθέτων που κινεί ύλη και πνεύμα. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που ερωτεύονται με αυτό που κάνουν. Είναι δώρο μεγάλο μέσα στην ζωή μας η ύπαρξή του. Φωτεινή πηγή.
–Τι είναι η ευτυχία;
Μια σειρά από ευλογημένες στιγμές από την θεά τύχη. Η ανάμνησή τους είναι που χαρίζει δύναμη στην υπόλοιπη ζωή μας.
-Τι άνθρωπος είναι ο Αντώνης Μιτζέλος;
Δημιουργικός.
-Ποιο είναι το προσωπικό σας καταφύγιο;
Εννοείται το σπίτι στο νησί και δυο επιλεγμένα σημεία που επισκέπτομαι συχνότατα. Με βοηθούν να καθαρίσω τις σκέψεις μου και ξεδιψούν τις ανάγκες μου για επικοινωνία με τον χρόνο, τις ιδέες και τον εαυτό μου.
-Ο μεγάλος σας φόβος;
Η πλήρης πτώση των ιδεών και η παγκόσμια κυριαρχία του υλικού πλούτου.
-Αν μπορούσατε να γυρίσετε τον χρόνο πίσω, υπάρχει κάτι που θα αλλάζατε;
Στην Ελληνική μυθολογία ο μόνος που νίκησε τον Χρόνο είναι ο γιος του, ο Ζευς. Αποτέλεσμα αυτής της μίας και μόνης στιγμής έλεγαν πως είναι η ανθρωπότητα. Το παιχνίδι με το χρήσιμο παρόν, ναι, το έχω παίξει στην ζωή μου σε ικανοποιητικό βαθμό. Δεν μπορώ να γυρίσω τον χρόνο πίσω. Μπορώ όμως να χρησιμοποιώ το δώρο της μνήμης και να ανακαλώ συνθέσεις παλαιότερων συνθετών στο σήμερα όπου παίζοντας με την κιθάρα μου να ξαναζωντανεύουν οι λόγοι για τους οποίους γράφτηκαν. Μπορώ να διεκδικήσω το ταξίδι στον μέλλοντα χρόνο και για τις δικές μου συνθέσεις. Ίσως το μέλλον να δίνει μεγαλύτερη δύναμη από το παρόν. Η χαρά πάντως προκύπτει μόνο στο σήμερα, στο τώρα. Ελάχιστη η ποσότητά της, βέβαια, στην ζωή, αλλά ευτυχώς αρκετή, για να μας κάνει να θέλουμε να ζούμε.
-Τι συμβουλή θα δίνατε σε έναν άνθρωπο, για να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα;
Εκμετάλλευση του χρόνου, συγκέντρωση, μελέτη και το σπουδαιότερο, να αφήνει την καρδιά του ελεύθερη να βιώσει το θαύμα της ζωής. Το μυστικό με τα όνειρα είναι να αποκτάς νέα αμέσως μόλις ολοκληρώσεις τα παλιά. Αυτός είναι ο δρόμος.
-Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε τα παρακάτω ονόματα;
Τα τραγούδια μας που μας ένωσαν και η ζωή που ζήσαμε τραγουδώντας τα.
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας:
Στην άκρη του απείρου, στιγμούλα του ονείρου
σταγόνα που στάζει, πόσο σου μοιάζει
φωτιά και αέρας, στον κόσμο φοβέρα
στη νύχτα που ουρλιάζει, πώς σε τρομάζει…
Γιάννης Κότσιρας:
Πατέρα μεγάλωσα
Γύρνα να δεις όλα αυτά που μόνος μου μπόρεσα
Εσύ δακρύζεις κρυφά κι εγώ δεν σε γνώρισα
Γύρνα να δεις μια αγκαλιά για χάρη σου που άνοιξα
Μη φοβάσαι, όλα πέρασαν πια γαλήνεψε η θάλασσα
Λίνα Νικολακοπούλου:
Έχω γεμίσει τη ζωή μου με ανάσες
Που χρόνια τ’ ανεβαίνω κόντρα τα σκαλιά
Κι ανάψαν έξαφνα οι αισθήσεις μου οι πάσες
Και λέω στο θάνατο θα φύγω απ’ τη δουλειά
Ελένη Ζιώγα:
Μονάχα εσύ να ‘σαι καλά.
Μη δω στα μάτια σου ούτε δάκρυ
Μπορεί να ζούμε χωριστά.
Μα τότε ζήσαμε μια αγάπη
Να ‘σαι, κορίτσι μου, καλά κι όταν ζητάς τον άνθρωπό σου
Θα είμαι κάπου εκεί κοντά ο φύλακας ο άγγελός σου
Κυριάκος Ντούμος:
Χάνομαι μέσα στους ανθρώπους και τα πράγματα,
Χάνομαι δίχως της αγάπης σου τα θαύματα
Ελένη Πέτα:
Αυτό ειν’ αγάπη λοιπόν να `χεις κοινό παρελθόν
και στο δικό σου παρόν να μην μπορείς να ζήσεις
λοιπόν αγάπη θα πει να είσαι ο άλλος εσύ
και μια δική σου ζωή να μην μπορείς ν’ αρχίσεις
Βασίλης Παπακωνσταντίνου:
Συνθηματολόγοι στις οθόνες και πυροτεχνήματα σωρό
Λόγια, μόνο λόγια δυο αιώνες κι ύστερα μια τρύπα στο νερό
Λόγια, λόγια, λόγια
Λίνα Δημοπούλου:
Κόψε και μοίρασε στα δύο πάντα η αγάπη θέλει δύο.
Δυο να γελούν στο ίδιο αστείο, δυο να ζεσταίνουνε το κρύο,
δυο να μοιράζοντ’ αμαρτία και θεό.
-Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν λέτε το όνομα «Αντώνης Μιτζέλος»;
Ζωγράφισε. Ζωγράφισέ με σαν ιόνιο πλοίο.
Ζωγράφισε. Το σύνορο του ανέφικτου είναι λείο.
Μ’ αρέσει που ήρθα στην ζωή κι εγώ να πούμε μα έξαφνα,
να έξαφνα λυπούμαι.
Κύριε Μιτζέλο ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία.
Και εγώ ευχαριστώ.
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο
Επιμέλεια συνέντευξης: Ευγενία Κελαράκου
