Your e-articles

Ο Γιώργος Κόκκινος γεννήθηκε στην Κηφισιά και ξεκίνησε τη συγγραφική δραστηριότητα το 2004. Έχει γράψει στίχους, ποιητικά κείμενα και δοκίμια και άρθρα αποκλειστικά στο διαδίκτυο ως διαδικτυακός εραστής της τέχνης του Λόγου. Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (2007) και έχει στο ενεργητικό του το Γ΄ Βραβείο ποίησης του διαγωνισμού της ΠΕΛ για το έτος 2006. Πρόσφατα συμμετείχε στην ταινία μικρού μήκους με τίτλο «Μπλε». Αποκλειστικά στο Your e-articles, ο Γιώργος Κόκκινος!

Πώς θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια;

Τα παιδικά μου χρόνια ήταν χαρούμενα και όμορφα. Είχα φίλους, παιχνίδια, όρεξη για μάθηση και ανακάλυπτα πράγματα που στα βιβλία και τις ταινίες άλλοι άργησαν να ανακαλύψουν. Θυμάμαι τον εαυτό μου να διαβάζει βιβλία κινηματογράφου από μικρή ηλικία. Στις εποχές της δραχμής και της δεκαετίας του ’80 οι επιλογές για ένα παιδί ήταν συγκεκριμένες, χωρίς ίντερνετ ή κινητά τηλέφωνα και με μόνη παρέα την καλή εκπαιδευτική τηλεόραση της εποχής, με τα κινούμενα σχέδια και με μουσική από το ραδιόφωνο. Τα νέα παιδιά έχουν μεταξύ άλλων δραστηριοτήτων και το ίντερνετ στη ζωή τους. Ένα απαραίτητο και χρήσιμο εργαλείο για ένα παιδί, που βελτιώνει τους ορίζοντές του, αναπτύσσει τις καλλιτεχνικές του δεξιότητες και εμπλουτίζει τις γνώσεις του παράλληλα με το σχολείο.

Ποια ήταν η αφορμή να ξεκινήσεις την ποίηση;

Η αφετηρία σχεδόν όλων μας στάθηκε η ερωτική απογοήτευση ή σε κάποιους μια βαθύτατη μελαγχολία που έδωσε το κίνητρο των πρώτων λέξεων. Το έναυσμα δηλαδή ήταν η καταγραφή της συναισθηματικής κατάπτωσης μιας συγκεκριμένης περιόδου. Η εξοικείωση με αυτό που αποκαλούμε Τέχνη ή αυτού που τελικά εντάσσεται στη Λογοτεχνία και την Ποιητική, έρχεται κατόπιν. Έρχεται πάντα κατόπιν αξιολόγησης. Τα γραπτά όλων μας αξιολογούνται με την πάροδο του χρόνου, είτε από εμάς τους ίδιους, είτε από νεότερους μελετητές-κριτικούς που σε εντοπίζουν ανάμεσα στο πλήθος και ασχολούνται με το έργο σου.

Η φερόμενη ως «καταξίωση» στον χώρο είναι μια επίπονη και χρόνια διαδικασία που σου επιβάλλει συνεχώς την παραγωγή νέου συγγραφικού έργου, την κατάθεση μιας νέας οπτικής ματιάς του αντικειμένου που πραγματεύεσαι, αλλά και συχνά την επανεκτίμηση της υπάρχουσας δουλειάς σου. Κανείς από εμάς δεν γεννήθηκε ποιητής. Είμαστε όλοι ομότεχνοι συγγραφείς, όσοι ασχολούμαστε με το Λογοτεχνικό κομμάτι. Από εκεί και πέρα καθένας μας αξιολογείται ανάλογα με το έργο του, είτε με τον πεζό είτε με τον ποιητικό λόγο, την εμπειρία, τη θεματολογία που καλύπτει, αλλά και με την ευρύτερη αποδοχή που αυτό έχει. Τα πάντα γύρω από τον χώρο της Τέχνης είναι θέμα συνεχούς εξάσκησης και εξοικείωσης με το αντικείμενο.

Ακριβώς όπως ένας γλύπτης πλάθει το γλυπτό του, έτσι ακριβώς πλάθεται η πρώτη λέξη που δίνει το κίνητρο και επισημοποιεί το στίγμα του καθενός μας, μέχρι να επέλθει η μακροβιότητά του μέσα στον χωροχρόνο.

Έχω γράψει σε ένα από τα κείμενα του «φυγεῖν ἐστί»:  «..μα εσείς να απομείνετε σ’ αυτά που θα γνωρίζετε/ τα υπόλοιπα είναι για τους σπαταλιστές του χωροχρόνου/ και για τις ώριμες ατόφιες εφηβείες που γινήκανε ανάγκες..» Όταν φτάσει να καταγραφεί αυτή η «εφηβεία της ανάγκης» σε κείμενο ή στίχους, αυτόματα έχει γεννηθεί κι ένας νέος συγγραφέας. Που τονίζω πάλι αξιολογείται μακροπρόθεσμα για την ποιητική του ικανότητα, ενώ αξιολογείται για το σύνολο του έργου και της προσφοράς του στον πολιτισμό. Κανείς άλλωστε από τους σύγχρονους μελετητές της Λογοτεχνίας δεν έχει καταφέρει να προσδιορίσει επακριβώς τον ορισμό «Ποίηση».

Πες μας δυο λόγια για το έργο σου  «Πρότερον Θνητοί»…

Το θεατρικό κείμενο του βιβλίου συντάχθηκε για να υπενθυμίσει μια λησμονημένη πλευρά του Θεάτρου αλλά και να επανεκκινήσει μια θέση συνεργασίας με τη Λογοτεχνία. Τον συνδυασμό όλων των Τεχνών μεταξύ τους. Η μουσική με την χορωδία παρεμβάλλεται διαμέσου των ποιητικών στίχων στους διαλόγους, ώστε το κείμενο να συνεργάζεται τόσο με τη φωτογραφία και την εικαστική απεικόνιση, όσο με την βιντεοπροβολή και τον κινηματογράφο. Αναγράφεται στο επιλογικό σημείωμα της έκδοσης πως δύο τμήματα του έργου έχουν συνταχθεί με τρόπο τέτοιο ώστε να προβληθούν με τη μορφή ταινίας σε ενδεχόμενη παρουσίαση ως θεατρικό έργο. Ο σκοπός πρωτίστως ήταν να αποδοθεί μια ερωτική ιστορία με την μορφή δράματος μέσω ποιητικών στίχων που ήδη είχα γράψει. Επειδή όμως ο ποιητικός στίχος είναι εύπλαστος και παρέχει ευελιξία, σου χαρίζει την δυνατότητα να τον κουμαντάρεις με τέτοιο τρόπο που να ενισχύει την δραματουργία προς όφελος των χαρακτήρων σου. Γι’ αυτό και οι διακυμάνσεις των συναισθημάτων των προσώπων είναι σε όλη τη διάρκεια του έργου εμφανείς. Δεν πρόκειται ούτε για δράμα, ούτε για κωμωδία. Δεν είναι ούτε Όπερα, ούτε μόνο θεατρικοί διάλογοι. Είναι ένας συνδυασμός τεχνικής με την μορφή σκετς που αποδίδει ευέλικτα ένα ερωτικό δράμα, χωρίς την παρουσία ουδεμίας ερωτικής σκηνής. Γι’ αυτό και κάλλιστα θα μπορούσε να παρουσιαστεί με κάποιες τροποποιήσεις ως ένα κινηματογραφικό animation. Αξίζει τον κόπο να διαβαστεί. Να το μελετήσετε, να το αξιολογήσετε, να το προτείνετε σε φίλους και να μου μεταφέρετε τις εντυπώσεις σας.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε η ταινία μικρού μήκους «Μπλε». Ποιο είναι το βασικό της νόημα;

Ο κεντρικός άξονας της ταινίας «Μπλε» είναι η αφετηρία μιας χαμένης αγάπης. Μιας σχέσης που ολοκληρώθηκε, έληξε και άφησε πίσω της αναμνήσεις, δάκρυ, εικόνες και αγάπη. Όπως συμβαίνει στη ζωή μας όταν ολοκληρώνεται μια ερωτική σχέση. Είναι αυτή η όμορφη, ειλικρινής και αγνή αγάπη που αναδύει τα συναισθήματα μιας χαμένης μας παιδικότητας. Γι’ αυτό και χρησιμοποιήσαμε τα πλάνα από την παιδική χαρά και το ποδήλατο. Όπως αναγράφεται στο Δελτίο τύπου της ταινίας που δημιουργήσαμε με την Σπυριδούλα-Υρώ Γιολδάση «Το ποδήλατο της νιότης μας κάνει πεντάλ στην παιδική χαρά της φαντασίας μας..». Δεν είναι τίποτα περισσότερο από πλάνα ενθυμίων και αναμνήσεων από μια ερωτική σχέση που μόλις έληξε. Αλλά όπως συμβαίνει πάντα στη ζωή μας, το τέλος μιας σχέσης δεν είναι ένα ευχάριστο γεγονός. Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα και πολλές φορές η συναισθηματική φόρτιση αναδεικνύει έναν κρυφό εφηβικό εαυτό μας. Εμείς αναδείξαμε αυτή την πλευρά με έναν ποιητικό τρόπο.

Τι είναι ο έρωτας;

Η σύμπραξη της σεξουαλικής και συναισθηματικής ανάγκης, πιστεύω, ενός ανθρώπου για το έτερον ήμισυ ή για κάτι πέρα από την ανθρώπινη υπόσταση, που εφόσον έχει βρεθεί γίνεται και ο βαθύτερος σκοπός επιβίωσης. Άλλοι πολιτισμοί χρησιμοποιούν στη γλώσσα τους μία λέξη για να δηλώσουν τόσο την αγάπη, όσο και τον έρωτα. Οι Εγγλέζοι χρησιμοποιούν και για τις δύο έννοιες το «Love» που υποδηλώνει την ταύτιση τόσο της σεξουαλικής επιθυμίας όσο και της συναισθηματικής ανάγκης. Εμείς στον ποιητικό χώρο, χρησιμοποιούμε τον έρωτα σαν βάση για να δείξουμε την αφοσίωση απέναντι σε κάτι, ακόμα κι όταν η ανταπόκριση από αυτό μπορεί να είναι μονόπλευρη. Χαρίζεις απλόχερα τα συναισθήματά σου για να εκλάβεις πανομοιότυπες αντιδράσεις. Κάτι που πολλές φορές δεν συμβαίνει. Οι συγγραφείς όμως καλούνται να το αποδείξουν κι όλας μέσα από την συγγραφική τους ικανότητα. Κι αυτό είναι που χαρακτηρίζει τους ποιητές ως αιθεροβάμονες. Γράφω κάτι σχετικό στα «Ανένταχτα»: «.. χαρίζεις την ψυχή σου ολότελα όταν πονάς/ κι όταν αγαπάς, χαρίζεις απλόχερα το φιλί σου (σ.σ. δηλαδή τη σεξουαλική ανάγκη)/ δίχως να προσμένεις να το πάρεις πίσω/ το χαρίζεις κι αυτό ταξιδεύει, ταξιδεύει..»

Από πού αντλείς την έμπνευσή σου;

Η έμπνευση αντλείται από τις καταστάσεις της ζωής. Ο Κόσμος που ζούμε γεννά την αυθόρμητη αντίδραση της καταγραφής. Θα δείτε ότι σε κάθε ειδησεογραφικό νέο που προκαλεί κοινωνικές αντιδράσεις, αυτομάτως εμφανίζονται μορφές Τέχνης που αποτυπώνουν την επικρατούσα άποψη που έχει διαμορφωθεί. Η Τέχνη όμως δεν πλάθει την δημοφιλέστερη εκτίμηση. Άλλοτε συμπορεύεται με την επικρατέστερη γνώμη κι άλλοτε όχι. Αυτό που συνηθίζουμε να ονομάζουμε ως «κοινή γνώμη» δεν συμπορεύεται πάντα με τα γραπτά μας, ούτε πάντα με τα σκίτσα και τους πίνακές μας. Ως Διαφημιστής, γιατί έχω κάνει κάποιες σπουδές ως επικοινωνιολόγος, αυτό που καλούμε «κοινή γνώμη» συνήθως είναι καθοδηγούμενο από κάποια εστία και δεν είναι η «αντικειμενική γνώμη». Όπως σοφά είχε αναφέρει και ο Όσκαρ Ουάιλντ: «Η κοινή γνώμη θριαμβεύει μόνο εκεί που κοιμάται η σκέψη». Οι καταστάσεις της ζωής λοιπόν είναι το φυτίλι ενώ το σύνολο αυτών πυροδοτούν την Τέχνη, θωρώντας τες όμως πολύπλευρα και σκωπτικά. Προσωπικά ασχολήθηκα στα γραπτά μου τόσο με τον έρωτα και την ελπίδα για το αύριο, όσο με την κοινωνική αδικία αλλά και την απόλυτη ανθρώπινη απαξίωση.

Δημιουργούς που θαυμάζεις;

Θαυμάζω τους δημιουργούς που μου εξιτάρουν τον εγκέφαλο. Αυτούς που με καινοτομίες σε οποιοδήποτε μήκος κύματος της Τέχνης κι αν κινούνται, μπορούν να διαμορφώσουν μια νέα οπτική επαφή με την Δημιουργία. Τους πρωτοπόρους. Αυτούς που πήγαν ένα βήμα μπροστά και εξελίχθηκαν συμπαρασύροντας μαζί τους κι άλλους δημιουργούς, φτιάχνοντας νέα ρεύματα και χωρίς να έχουν το τουπέ του «μέγιστου δημιουργού». Πολλοί από αυτούς δεν έγιναν ευρύτερα γνωστοί και χάθηκαν ανάμεσα στο πλήθος, σε αντίθεση με εκείνους που αντέγραψαν την τεχνική τους και τελικά αναδείχθηκαν. Σε κάθε μορφή Τέχνης υπάρχει πάντα ένας πρωτοπόρος που κάνει έναν βηματισμό μπροστά. Το ίδιο και στη Λογοτεχνία. Οι επόμενοι που αντιγράφουν «τη σχολή» που έμμεσα δημιούργησε, είναι μεν αποδεκτοί για την προσφορά τους, αλλά δεν είναι «οι διαμορφωτές» της καινοτομίας. Τα παραδείγματα είναι πολλά.

Η Τέχνη επίσης έχει κάποια ηθικά όρια, τα οποία δεν πρέπει να υπερβείς. Ένας άριστος δεξιοτέχνης και «μάστορας» του είδους, μπορεί να κινηθεί ανάμεσα σε αυτά τα όρια χωρίς να κινδυνεύει να χαρακτηριστεί παραβάτης των ορίων της ηθικής ή γραφικός, επειδή τόλμησε να πρωτοτυπήσει.

Έχει αναπτυχθεί η ποίηση στην Ελλάδα; Ποια η γνώμη σου…

Σαφώς η παραγωγή ποιητικών στίχων ανθεί στη χώρα μας, αλλά η ποιότητα των στίχων παραμένει αμετάβλητη. Δεν γίνονται δηλαδή άλματα προς όφελος της ίδιας της τεχνικής. Θεωρώ πως ενώ υπάρχουν πλέον άπειροι συγγραφείς στίχων, έχουμε μείνει στάσιμοι και αναμασάμε τα ίδια λόγια με άλλη γραφή. Καθένας από εμάς έχει τη δυνατότητα και το αναφαίρετο δικαίωμα να καταγράψει στο χαρτί σκέψεις, είτε αυτές εντάσσονται στον Λογοτεχνικό χώρο είτε όχι. Είναι κάτι, που όπως είπαμε και πιο πάνω, θα κριθεί μεταγενέστερα για την ποιότητα του κειμένου. Αλλά δεν βλέπω να γίνονται βελτιώσεις στον ποιητικό λόγο. Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως όλα όσα έχουν γραφεί, εντάσσονται στην Λογοτεχνία χωρίς καμία εξαίρεση, δεν έχει πέσει στην αντίληψή μου τα τελευταία χρόνια κάτι που να δείχνει πρωτοπορία και καινοτομία στην ποιητική γραφή. Δεν πάσχουμε λοιπόν από συγγραφείς, αλλά από πρωτότυπες ιδέες. Δηλαδή αυτή ΤΗΝ ΙΔΕΑ, αυτή την μεγάλη ιδέα. Ίσως αν μελοποιούνταν κάποια κείμενα, ίσως με τη βοήθεια της μουσικής σύνθεσης να μπορούσε να επανέλθει το δέος του Ποιητικού λόγου που άλλοτε υπήρχε και πρωτοστατούσε στην Ελλάδα, ενώ σήμερα έχει αποτελματωθεί.

Πώς πέρασες το χρόνο σου στην καραντίνα;

Η καραντίνα για τον Covid-19 λειτούργησε για όλους ως μια περίοδος περισυλλογής. Δεν γνωρίζω να πω αν ήταν ή όχι αναγκαία, αλλά στάθηκε αφορμή για να αφουγκραστούμε τον εσωτερικό μας πλούτο που είχαμε λησμονήσει. Οι νέες δημιουργίες ξεχείλιζαν στο διαδίκτυο την περίοδο της απομόνωσης και οι διασυνδέσεις μας στα κοινωνικά δίκτυα βρήκαν προσοδοφόρο έδαφος για την ανάπτυξη καλλιτεχνικών δεξιοτήτων και νέων πρωτοποριακών μορφών επικοινωνίας. Ας μην ξεχνάμε επίσης πως πίσω από την απρόσωπη οθόνη βρίσκεται πάντα ένας άλλος άνθρωπος που πολλές φορές δεν φαίνεται, όπως συμβαίνει με εμάς τους συγγραφείς. Δεν είναι απαραίτητο να εμφανίζεσαι για να προβάλλεις μια ιδέα, μια νέα μουσική σύνθεση ή ένα ποιητικό γραπτό μέσα στην απομόνωση. Προσωπικά βρίσκομαι σε οικειοθελή απομόνωση εδώ και πολύ καιρό και οι συνήθειές μου δεν άλλαξαν με την καραντίνα. Μπορώ να πω μάλιστα ότι ωφελήθηκα κι όλας. Αντιθέτως διάβαζα για κάποιους που βρέθηκαν στην δυσάρεστη θέση να χάσουν φιλίες και ανθρώπους με τους οποίους βρίσκονταν σε συνεχή συναναστροφή πριν, ενώ είμαι ένας από τους τυχερούς επειδή όλοι εξαρτιόμασταν από το διαδίκτυο σαν μέσο επικοινωνίας, λειτούργησε προς όφελός μου το μέσο για να με διαβάσει περισσότερος κόσμος. Πάντα χρειάζεται μια εσωτερική αναζήτηση του εαυτού μας, είτε υφίσταται καραντίνα για λόγους υγείας, είτε όχι. Δείτε το σαν μια προσωπική αποτίμηση για τις φιλίες μας, τους έρωτές μας, για το όποιο καλλιτεχνικό μας έργο και πόσο αυτό συνάδει με την εποχή μας. Δείτε το ως αποτίμηση για τη δουλειά μας, για την οικογένειά μας, για τους οικείους μας, αλλά και ως αποτίμηση για την κοινωνική μας καταξίωση.