Εμφανίστηκε στη δισκογραφία το 1995 συμμετέχοντας στον δίσκο του Νίκου Γρηγοριάδη με τίτλο «Στη Μοναξιά του Φάρου». Ένα χρόνο μετά κυκλοφόρησε τη πρώτη της δισκογραφική κατάθεση, το «Κοντσέρτο Για Σοκολάτα Και Τριαντάφυλλα». Αποτέλεσε μία από τις πιο αντιπροσωπευτικές μουσικές φυσιογνωμίες της εναλλακτικής σκηνής των 90’s. Η ίδια ως σήμερα έχει κυκλοφορήσει έξι προσωπικούς δίσκους υπογράφοντας η ίδια τα τραγούδια της και έχοντας την επιμέλεια του συνολικού αποτελέσματος. Σήμερα, φιλοξενώ στο Your e-articles την τραγουδοποιό Κατερίνα Κυρμιζή.
-Τα παιδικά σου χρόνια είχαν πολλές μετακινήσεις. Ποιες είναι οι μνήμες σου;
-Κυρίαρχη ανάμνηση είναι το φως ή η αναζήτησή του, το φάρμακό μου για την μοναξιά. Αντικατοπτρισμοί στην απέναντι πολυκατοικία συγκεκριμένες ώρες της μέρας στο Γαλάτσι και ηλιόλουστα χωράφια γεμάτα μαργαρίτες στο δρόμο για το Δημοτικό στο Μαρούσι. Η μόνιμη μουντάδα στη Λάρισα σε αντίθεση με το ανήλεο κυκλαδίτικο φως της Ίου. Ο σκοτεινός όγκος του Πηλίου κόντρα στο γαλάζιο σε κάθε παράθυρο στον Βόλο και το πράσινο φως της Πάλτσης.
-Στα δεκαοκτώ επιστρέφεις στην Αθήνα. Ποια ήταν η αφορμή; Τι σχέδια υπήρχαν τότε στο μυαλό σου;
-Το όνειρο του χορού με έφερε πίσω στην Αθήνα. Δεν είχα plan B. Όταν έκλεισε η πόρτα του χορού, άνοιξε διάπλατα το παράθυρο της μουσικής. Κατά τύχη!
-Το 1995 συμμετείχες στην παιδική παράσταση «Η Γοργόνα ταξιδεύει τον Μικρό Αλέξανδρο» της Μαρίζας Κωχ. Τι θυμάσαι από εκείνη την σύμπραξη;
-Το ότι η Μαρίζα με άδραξε απ’ το σβέρκο σαν κουτάβι και με πέταξε στο ανταριασμένο πέλαγο του κόσμου της. Ήπια νερό πολύ μα επέπλευσα…
-Στη δισκογραφία εμφανίζεσαι για πρώτη φορά το 1996 με το «Κοντσέρτο για σοκολάτα και τριαντάφυλλα». Μετά από 24 χρόνια, πώς κρίνεις το ντεμπούτο άλμπουμ σου;
-Δυστυχώς, δεν μπορώ να κρίνω. Όποτε το ακούω μπαίνω σε χρονοδύνη και γίνομαι πάλι 18. Κάθε φορά που τραγουδάω τα τραγούδια του άλμπουμ ματώνω όπως τότε που τα έγραψα.
-Τι θυμάσαι από τη συνεργασία σου με τον Γιώργο Λάνθιμο για τις ανάγκες των βιντεοκλίπ;
-Πως, ενώ ήταν μόνο 23 χρόνων, ήξερε τι ήθελε, είχε στρατηγική για να το πετύχει, έδινε σαφείς οδηγίες προς όλους και ενέπνεε τον σεβασμό με τον ήρεμο τρόπο και την ευγένειά του.
-Τι ρόλο παίζει η μουσική στη ζωή σου;
-Αυτόν που έχει η αναπνοή. Κοιμάμαι, ξυπνάω με μελωδίες και στιχάκια στο κεφάλι.
-Ποια είναι τα ακούσματα που σε επηρέασαν;
–Beatles, Μάνος Χατζιδάκις, 60’s & 80’s ξένη ποπ, το ρεπερτόριο που τραγουδούσε ο πατέρας μου που ήταν τραγουδιστής του ελαφρού τραγουδιού, Μπετόβεν και Μότσαρτ που έβαζε συχνά στο σπίτι, κλασσική μουσική στα πλαίσια των μαθημάτων του ωδείου και του μπαλέτου.
-Οι καλλιτέχνες που σε εμπνέουν να τους ακούς;
-Φέτος ήταν οι FKA Twigs, η Rosalia και ο Bruce Springsteen.
-Το τραγούδι που σε αντιπροσωπεύει;
– «These Foolish Things (Remind Me of You)».
-Ο δίσκος που ακούς τις πιο προσωπικές σου στιγμές;
– «Secrets of the beehive» –David Sylvian.
-Είσαι μια ολοκληρωμένη τραγουδοποιός. Συνθέτεις, ερμηνεύεις, κάνεις την μουσική παραγωγή, αλλά και τα βιντεοκλίπ σου. Πώς επιτυγχάνεται η αρμονία με όλα αυτά;
-Πού να βρεθεί η αρμονία στο κουβάρι των αντιφάσεων και των διαφορετικών υφών που με ορίζουν; Ζω σε μόνιμη αναταραχή και δημιουργικό άγχος. Έχω τις κεραίες μου διαρκώς ανοιχτές για έμπνευση και για νέες ιδέες. Λυγίζω από το βάρος των αποφάσεων που πρέπει να πάρω. Θυμώνω με τις ανεπάρκειές μου. Η έλλειψη πόρων με κάνει δαιμόνια. Κατά βάθος όμως είμαι ευτυχής που καταγίνομαι με όσα αγαπώ.
-Ποια θεωρείς την πιο ολοκληρωμένη δισκογραφική σου κατάθεση;
-Όλες είναι ολοκληρωμένες όταν παραδίδονται στη δημοσιότητα και όλες ατελείς στο πέρασμα του χρόνου. Αγαπώ το άλμπουμ «Το παιδί με την κεραία» για εντελώς προσωπικούς λόγους.
-Το πιο αντιπροσωπευτικό σου τραγούδι;
-Από τα δικά μου θα διάλεγα ένα από αυτά: «Η Παραμυθένια», «Στην Ιοκάστη», «Το Παιδί Με Την Κεραία», «Τι Κι Αν Τα Τραγούδια Μου Δεν Αρέσουνε», «Αν Δεν Μ’ Αγαπάς», «Της Καρδιάς Μου Οι Κάκτοι»! Για τον κόσμο ξέρω πως είναι το «Στην Πίσω Τσέπη Του Blue Jean».
Πολύ θα ήθελα να το είχα γράψει, αλλά τα εύσημα πάνε στον Νίκο Γρηγοριάδη!
-Πώς χαρακτηρίζεις την κατάσταση στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι;
-Δεν ακούω ραδιόφωνο ούτε παρακολουθώ τηλεόραση. Ό,τι μαθαίνω το μαθαίνω από το διαδίκτυο και από αυτά που ποστάρουν ή στέλνουν οι φίλοι μου. Δεν ξέρω! Υποθέτω πως όλοι μας κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Η αδιαφορία των ακροατών και οι επιλογές της μουσικής βιομηχανίας τριάντα χρόνια τώρα σε συνδυασμό με αυτών που προβάλλονται στα Μ.Μ.Ε. κατασκεύασαν ένα ζοφερό για τα δικά μου μάτια και αυτιά περιβάλλον. Ίσως για αυτό γράφω τα δικά μου τραγούδια, για να προτείνω την δική μου εκδοχή.
-Πώς κρίνεις την κοινωνική και οικονομική κατάσταση της χώρας;
-Δεν είναι ζήτημα προσωπικής κρίσης, τα στοιχεία είναι αμείλικτα! Η Ελλάδα παρά τις θυσίες όλων μας εξακολουθεί να είναι 23,5% φτωχότερη από ό,τι το 2007. Υπολογίζεται πως θα επιστρέψει στη κατάσταση που ήταν πριν την ύφεση περίπου το 2030… Η κοινωνία γίνεται όλο πιο πουριτανική, λιγότερο ανεκτική στο ξένο, στο διαφορετικό. Η ποιότητα/ανεξαρτησία των Μ.Μ.Ε. αναζητείται εδώ και χρόνια. Τα αξιώματα σε κάθε είδους θεσμό, πολιτικό, δικαστικό, εκπαιδευτικό είναι κληρονομικά…Τι ωραίο πλιάτσικο! Όπως λέει κι ο τίτλος του μυθιστορήματος του Τζόναθαν Κόου, όπου ξετυλίγονται σαράντα χρόνια βρετανικής ιστορίας στη διάρκεια των οποίων η αλαζονική και άπληστη άρχουσα τάξη έχασε και ξαναβρήκε τη δύναμή της.
-Ως μητέρα, τι είδους ανησυχίες έχεις για το μέλλον της νέας γενιάς;
-Ανησυχώ για την κλιματική αλλαγή και την τεχνητή νοημοσύνη!
Μπορεί να υπάρξει κάποια λύση, για να βελτιωθούν τα πράγματα;
-Είμαστε άπληστοι, εγωιστές και μωροί. Μόνο μια μεγάλη μεταστροφή της συνείδησης όλων μας θα μπορούσε να αναστρέψει την κατάσταση. Αλλά όσο δεν εξαλείφουμε την αδικία, τον πόλεμο, την ανισότητα, όσο μας χωρίζουν σύνορα, φυλές, θεοί, όσο μας σέρνει από τη μύτη το χρήμα και η εξουσία ο πολιτισμός μας θα μας στραγγαλίζει.
-Πώς αντιδράς όταν ερωτεύεσαι;
-Αν υποθέσουμε πως ο έρωτας είναι μια τούρτα σοκολατίνα, την πρώτη φορά αντέδρασα σαν βουλιμική, έπεσα με τα μούτρα κι αρρώστησα βαριά. Την δεύτερη αντέδρασα σαν ανορεξική, απαρνήθηκα τον έρωτα και βασανίστηκα δεόντως για την ύβρη. Την τρίτη δεν ήταν τούρτα, αλλά κουτί με σοκολατάκια. Έβαλα τα γέλια, είπα όπως στη διαφήμιση «με τα Φερρέρο Ροσέ μας κακομαθαίνετε κ. Πρέσβη» και το δέχτηκα σαν δώρο ακριβό. Από τότε κάνω δίαιτα αγάπης!
-Πότε ένιωσες την πραγματική ευτυχία;
-Στο καθεστώς της πραγματικής ευτυχίας είμαι αναρχική!
-Ποιο είναι το προσωπικό σου καταφύγιο;
-Το κρεβάτι μου.
-Ο μεγάλος σου φόβος;
-Μήπως εκμεταλλεύονται την καλή μου καρδιά, υποτιμούν την νοημοσύνη μου ή με αδικούν!
-Πιστεύεις στον Θεό;
-Πιστεύω στη θέωση του ανθρώπου.
-Αν μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω, υπάρχει κάτι που θα άλλαζες;
-Αναλαμβάνω την ευθύνη για όλα όσα έκανα, ένιωσα, είπα. Έκανα πάντα ό,τι καλύτερο μπορούσα και όσο μου έκοβε. Μακάρι να μπορούσα καλύτερα. Μεταξύ αναγκαιότητας και τύχης η μόνη ελευθερία που έχει κανείς είναι να αναλαμβάνει την ευθύνη των συναισθημάτων και των αντιδράσεών του.
-Τι συμβουλή θα έδινες σε έναν άνθρωπο, για να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα;
-Να μην ακούει κανέναν!
-Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον;
-Να πάρω Όσκαρ καλύτερης απουσίας!
-Ετοιμάζεις κάτι αυτή την περίοδο;
-Ετοιμάζω το άλμπουμ «Κάκτοι ΙΙ», που είναι η συνέχεια των «Κάκτων Ι» του 2018. Κάθε άλμπουμ που φτιάχνω θεωρώ πως είναι το τελευταίο. Άρα, ετοιμάζω κατά κάποιον τρόπο την μουσική μου διαθήκη. Ευελπιστώ την Άνοιξη να ανθίσει.
-Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν λες το όνομα «Κατερίνα Κυρμιζή»;
-Καθαρό Κόκκινο!
-Κατερίνα, σε ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.
Και εγώ σε ευχαριστώ.
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο
Επιμέλεια συνέντευξης: Ευγενία Κελαράκου
