Ανερχόμενη τραγουδοποιός που τα τελευταία χρόνια διαγράφει τη δική της πορεία στον χώρο. Γράφει μουσική, στίχο και ερμηνεύει τις δημιουργίες της με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο. Τον τελευταίο καιρό με κέντρισε με τη διασκευή που έκανε στο Διθέσιο που πρωτοτραγούδησε η Άλκηστις Πρωτοψάλτη αλλά και με το ολοκαίνουριο single της, το Μισοερωτευμένο. Σήμερα, φιλοξενώ στο your e-articles τη Δέσποινα Λεοντή.
-Τι θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια;
Πολλή αγάπη και πολύ παιχνίδι! Παρότι η οικογένειά μου δεν ήταν ευκατάστατη μπορώ να πω πως δεν μου έλειψε ποτέ τίποτα.
-Yπάρχουν συγκεκριμένες μνήμες που έχουν καταγραφεί μέσα σου;
Αν αρχίσω να στις λέω θα γράψουμε βιβλίο…
-Η καθοριστική στιγμή που ήρθες σε επαφή με τη μουσική;
Θυμάμαι τον πατέρα μου στο σπίτι να κάνει ζάπινγκ στην τηλεόραση. Σε κάποια φάση έπεσε σε ένα live του Kurt Cobain. Μαγεύτηκα που τον είδα. Είπα αμέσως στη μητέρα μου Το θέλω κι εγώ αυτό. Μου λέει ποιο; Της λέω να παίζω κιθάρα! Την επόμενη κιόλας μέρα με έγραψε ωδείο. Ημουν 10 χρονών κοριτσάκι.
-Πότε κατάλαβες ότι θα αποτελέσει το αντικείμενο ενασχόλησής σου;
Άργησα να το πάρω απόφαση και νομίζω πως φταίνε οι πρώτες μου μουσικές εμπειρίες όταν τελείωσα το λύκειο. Ήταν έξω από τα νερά μου. Σκέφτηκα πως το αγαπώ πολύ για να το ξεπουλήσω και πως αυτός ο χώρος και αυτοί οι άνθρωποι (από τους μαγαζάτορες μέχρι και τους μουσικούς) δεν είναι για μένα. Πιο ώριμα πλέον θα το έθετα ως λάθος επιλογές και λάθος συγκυρίες. Στα 23 μου περίπου συνειδητοποίησα πως ποτέ δεν το προσπάθησα με τον τρόπο μου και έτσι έκλεισα το πρώτο μου live μόνη μου με μία κιθάρα.. Από τότε λοιπόν μέχρι και σήμερα ασχολούμαι με την μουσική σε επαγγελματικό επίπεδο.
-Η σημασία της στη ζωή σου;
Είναι κομμάτι του εαυτού μου.
-Οι μουσικές σπουδές σου;
Ξεκίνησα με ωδείο όπως ανέφερα νωρίτερα. Το σταμάτησα στα δύο χρόνια πολύ απογοητευμένη από την αποστειρωμένη μέθοδό τους και από το πόσο αργά προχωρούσε η ύλη. Kαι όλο αυτό με τους κανόνες και τις παρτιτούρες φάνηκε στα παιδικά μου μάτια τόσο βαρύ.
Για μένα μέχρι τότε η μουσική ήταν χαρά και όχι ένα μάτσο κανόνες. Στα 10 μου που ξεκίνησα, το μόνο που είχα ως στόχο ήταν να μπορώ να παίξω στους φίλους μου ένα τραγούδι που άκουσα στο ράδιο. Θυμάμαι να ζητάω περισσότερη δουλειά για το σπίτι. Κάτι έξτρα εκτός ύλης και δεν ήταν εφικτό. Λάθος ωδείο; Λάθος δασκάλα; Λάθος σύστημα γενικά; Ακόμα δεν έχω βρει την απάντηση… Το αποτέλεσμα ήταν να με απωθήσει το ωδείο απο τη μουσική και έτσι το σταμάτησα. Λίγα χρόνια αργότερα το ξανάπιασα μόνη μου αυτοδίδακτα μιας και έχω αυτό που λένε μουσικό αφτί. Έμαθα μόνη μου κιθάρα προκαλώντας βέβαια δύο τενοντίτιδες στον εαυτό μου κάτι που με παιδεύει μέχρι και σήμερα.
Κάπου εδώ θα ήθελα να τονίσω πως οι δάσκαλοι ειδικά στις τρυφερές ηλικίες είναι σχέδον τόσο σημαντικοί όσο και οι γονείς. Οφείλουν κατά τη γνώμη μου να ασχοληθούν ουσιαστικά με το κάθε παιδί, ειδικά όταν πρόκειται για ιδιαίτερα μαθήματα, να ανοίξουν ορίζοντες και να εισάγουν σωστά την τέχνη στη ζωή τους. Δεν είναι δάσκαλος αυτος που παπαγαλίζει την ύλη που του δόθηκε να διδάξει. Δεν μπορείς να μάθεις μια τέχνη μέσω της παπαγαλίας. Πρέπει να την βιώσεις!
Και ο σωστός δάσκαλος οφείλει να σου δείξει τον δρόμο και τον τρόπο αυτό, πέρα από το θεωρητικό κομμάτι που φυσικά είναι εξίσου σημαντικό! Κάτι που μου έδειξαν στην μετέπειτα πορεία μου οι δάσκαλοι που επέλεξα συνειδητά ως ενήλικη πλέον. Έκανα τέσσερα χρόνια φωνητική με τη Μαρία Παπαγεωργίου και περίπου άλλα τόσα κιθάρα και αρμονία με τον Σταύρο Ρουμελιώτη και στιχουργική στο Ωδείο Φακανά. Κάπου στο ενδιάμεσο έκανα και λίγο μπουζούκι.. Άλα της. Δεν τελειώνουν νομίζω ποτέ οι σπουδες. Πάντα έχεις κάτι να μάθεις. Τώρα φλερτάρω λίγο με το πιάνο.
-Τι βίωσες όταν τραγούδησες μπροστά σε κοινό για πρώτη φορά;
Έτρεμα ολόκληρη… Θυμάμαι τους φίλους μου από κάτω να μου κάνουν νοήματα Ακούμε μόνο τη κιθάρα σου τραγούδα πιο δυνατά. Ντρεπόμουν…
-Εξακολουθείς να έχεις τα ίδια συναισθήματα;
Ξεκάθαρα όχι. Πλέον ακούγομαι και δεν ντρέπομαι πια. Αν και ένα άγχος πάντα υπάρχει στα πρώτα τραγούδια.
-Τα ακούσματα που σε σμίλευσαν;
Πάντα υπήρχε μουσική στο σπίτι. Έχω ακούσει τόσα είδη μουσικής που είναι δύσκολο να τα απαριθμήσω.
-Οι φωνές που σε καθόρισαν σαν ερμηνεύτρια;
Παρότι θαυμάζω πολλούς ερμηνευτές και ερμηνεύτριες δεν μπορώ να πω όμως ότι κάποιος ή κάποια με καθόρισε. Πάντα τραγουδάω όπως εμένα μου βγαίνει στο εκάστοτε κομμάτι, όπως το νιώθω.
-Αν μπορούσες να συναντήσεις έναν ερμηνευτή για να τραγουδήσετε μια νύχτα μαζί, ποιον θα διάλεγες;
Τον Δημήτρη Μητροπάνο. Αλλά δυστυχώς δεν θα συμβεί σε αυτή τη ζωή.
-Το 2017 κυκλοφόρησε το «Ένας Χρόνος Μουσική». Ποια είναι τα συναισθήματά σου για τη πρώτη σου δισκογραφική απόπειρα;
Ήταν η πρώτη μου έκθεση στον έξω κόσμο. Πολλά συναισθήματα!
Θυμάμαι έντονα όμως πόσο ερωτεύτηκα την μεταμόρφωση ενός τραγουδιού, την διαδικασία και όλη την ετοιμασία και την δουλειά που πέφτει απο πίσω πριν το τελικό αποτέλεσμα από τον ήχο μέχρι την εικόνα.
-Νιώθεις το ίδιο για το «Μια Μέρα Ρεπό»;
Νομίζω πως κάθε πρότζεκτ μου δημιουργεί τους δικούς του συνδυασμούς συνασθημάτων, ποτέ δεν είναι ακριβώς το ίδιο. Παίζουν πολλοί παράγοντες ρόλο.
-Ποια θεωρείς την πιο σημαντική στιγμή στη μέχρι τώρα πορεία σου;
Το τραγούδι που κυκλοφόρησα πρόσφατα, η Εξομολόγηση. Πέρα από το ότι το έγραψα και το ερμήνευσα, το ενορχήστρωσα, το καθοδήγησα και το οργάνωσα όλο μόνη μου από την πιο μικρή του νοτούλα μέχρι και την τελική του εικόνα. Δύσκολο πρότζεκτ λόγω ζωντανής ηχογράφησης και μίξης αλλά έτσι το φανταζόμουν. Και βγήκε όπως ακριβώς το είχα στο κεφάλι μου. Ήταν προσωπική νίκη με τον εαυτό μου.
-Ποιο είναι το τραγούδι που περιγράφει τη ζωή σου;
Έχω πολλά τραγούδια που είναι συνδεδεμένα με διάφορες φάσεις ή γεγονότα της ζωής μου. Δεν έχω κάποιο που να την αντιπροσωπεύει πλήρως.
-Ο δίσκος που σε συγκλόνισε όταν τον άκουσες πρώτη φορά;
Το album O του Damien Rice.
-Η αγαπημένη σου ταινία;
Χμ… δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω. Θα σου πω όμως την αγαπημένη μου σειρά. Το Outlander.
-Το βιβλίο που σε στιγμάτισε;
Τα Έντεκα Λεπτά του Πάουλο Κοέλιο.
-Πότε έκλαψες τελευταία φορά;
Προχθές.
-Πώς χαρακτηρίζεις την κατάσταση στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι;
Απαράδεκτη. Αρχικά πιστεύω πως παίζει μεγάλο ρόλο το πόσο αρνητικός ανταγωνισμός υπάρχει ανάμεσα στους καλλιτέχνες. Δεν υπάρχει το μαζί, δεν υπάρχει αλληλοϋποστήριξη καμία. Ούτε συλλογική διάθεση. Και φυσικά οι δισκογραφικές εταιρείες και τα ραδιόφωνα δεν στηρίζουν ούτε τους νέους καλλιτέχνες να ξεκινήσουν αλλά ούτε και τους μεγάλους να δημιουργήσουν ουσιαστικά. Ακόμα και το κοινό δεν έχει σωστή κρίση πια και δεν ασχολείται. Νιώθω πως ζούμε σε μια εποχή που τις τάσεις και τις επιτυχίες τις κινούν 15χρονοι ακροατές χωρίς παιδεία. Και πολύ με θλίβει. Βλέπεις πράγματα να κυκλοφορούν στο εξωτερικό και συνειδητοποιείς πόσο πίσω είμαστε…
-Πώς κρίνεις την κοινωνική και οικονομική κατάσταση της χώρας;
Δεν θέλω να θίξω τα πράγματα καπιταλιστικά, σοσιαλιστικά ή φιλελεύθερα ούτε να κλείσω το μάτι προς κάποια κατεύθυνση. Αυτό που με πονάει είναι ότι όλη αυτή η κατάσταση την οποία διανύουμε τα τελευταία δέκα χρόνια στη χώρα μας έχει μεγάλο αντίκτυπο στην παιδεία.
-Επηρέασε τους καλλιτέχνες ο κορωνοϊός; Η στάση της Κυβέρνησης ήταν ανάλογη;
Πάρα πολύ. Ήταν που ήταν δύσκολη η κατάσταση για τους καλλιτεχνικούς κλάδους, με τον κορωνοϊο έπιασε πάτο. Έχουμε σαφώς μερίδιο ευθύνης και εμείς. Όταν για παράδειγμα δεχόμαστε να κάνουμε μια παράσταση χωρίς ένσημα είτε για να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί στην πιάτσα, είτε από φόβο μη τυχόν και δεν γίνει ή όταν διαθέτουμε την μουσική και κάθε είδος τέχνης δωρεάν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ναι φταίμε. Όταν δεν είμαστε ενωμένοι στο να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας, ναι φταίμε. Και έχω άπειρα παραδείγματα και επιχειρήματα να θέσω ακόμα αλλά ας μην μακρυγορήσω. Αν στην καραντίνα όλοι οι απλήρωτοι καλλιτέχνες κατέβαζαν την δωρεάν τέχνη που όλοι θεωρήσαμε δεδομένη και την επέτρεπαν μόνο επί πληρωμή νομίζω πως και ο κόσμος θα συνειδητοποιούσε πόσο σημαντικός είναι ο κλάδος για την ζωή μας και την καθημερινότητά μας. Και το κράτος ίσως κάτι καλύτερο να είχε κάνει αφού όπως όλοι είδαμε δεν στήριξε καθόλου, μα κάθολου.
Είμαστε ένας λαός που ενώ αφήνουμε απλόχερα φιλοδωρήματα στους ντελιβεράδες και στους σερβιτόρους, δεν δίνουμε 1€ για να αγοράσουμε ένα τραγούδι ή μια ταινία ή μια φωτογραφία. Δεν έχουμε μάθει να εκτιμάμε την τέχνη ούτε εμείς οι ίδιοι που την δημιουργούμε για να το διεκδικήσουμε έπειτα και από τους άλλους και όλο αυτό γίνεται ένας φαύλος κύκλος που δεν τελειώνει ποτέ και η μια πλευρά ρίχνει πάντα το φταίξιμο στις άλλες. Κατά τη γνώμη μου φταίμε όλοι για αυτό που συμβαίνει στην τέχνη και γενικά ανά τα χρόνια αλλά και στην τωρινή περίοδο του κορωνοϊού που διανύουμε.
-Πιστεύεις στον Θεό;
Πιστεύω κυρίως στην δύναμη που έχουμε μέσα μας.
-Ποιο είναι το προσωπικό σου καταφύγιο;
Οι φίλοι μου.
-Ο μεγάλος σου φόβος;
Μην πεθάνουν οι άνθρωποι που αγαπώ πριν από εμένα. Δεν ξέρω αν θα το αντέξει η καρδιά μου, δένομαι πολύ.
-Πώς λειτουργείς όταν ερωτεύεσαι;
Πέφτω με τα μούτρα! Το ζω στο έπακρο και συνήθως γίνομαι πολύ παραγωγική.
-Πότε βίωσες την ευτυχία;
Αν η ευτυχία είναι στιγμές, μπορώ να πω πολύ πρόσφατα.
-Αν μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα άλλαζες;
Ναι. Θα πήγαινα σε μουσικό λύκειο.
-Πώς φαντάζεσαι τη τελευταία μέρα σου στη γη;
Θα ήθελα να βρίσκομαι στο στέκι μου με τους αγαπημένους μου ανθρώπους και να τα πίνουμε ακούγοντας και χορεύοντας μουσικές που αγαπήσαμε και μας ενώνουν.
-Τα όνειρά σου για το μέλλον;
Καταρχάς να κερδίσω το Τζόκερ για να μπορέσω να τα πραγματοποιήσω. Θα ήθελα να ταξιδέψω σε πολλά μέρη του κόσμου. Να μάθω και άλλα μουσικά όργανα, να μπορώ να δημιουργώ και να ζω από την μουσική και να ανοίξω ένα δικό μου μπαράκι.
-Ετοιμάζεις κάτι αυτή την περίοδο;
Ετοιμάζω διάφορα. Καινούργια τραγούδια, διασκευές και συνεργασίες.
-Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν λες το όνομα Δέσποινα Λεοντή;
Χρώματα.
-Δέσποινα σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου.
Και εγώ σε ευχαριστώ.
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο – 22/12/20
