Είναι μία από τις σπουδαιότερες γυναικείες φωνές των τελευταίων τριών δεκαετιών. Με τραγούδια-σταθμούς και συνεργασίες που έγραψαν εποχή, συνεχίζει ακάθεκτη μέχρι σήμερα. Πρόσφατα, κυκλοφόρησε το τελευταίο της τραγούδι με τίτλο Θέλω, σε μουσική Στέφανου Κορκολή και στίχους Πόλυ Κυριάκου, το οποίο αποτελεί προπομπό του επερχόμενου επετειακού της άλμπουμ για τα τριάντα χρόνια στη δισκογραφία. Με αφορμή την εμφάνισή της την Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου στη μουσική σκηνή Σφίγγα παρουσιάζοντας το Ρετρόκ συνομιλώ στο your e-articles με την Ευρυδίκη.
-Γεννήθηκες στη Λεμεσό. Ποιες είναι οι μνήμες σου ως παιδί;
Γεννήθηκα στη Λεμεσό, μεγάλωσα στη Λευκωσία και κρυφός μου έρωτας η Κερύνεια. Μέχρι τα 6 μου χρόνια τα καλοκαίρια μας μοιράζονταν ανάμεσα στη Λεμεσό και την Κερύνεια. Μετά τον πόλεμο του ’74 το σπιτάκι του παππού και της γιαγιάς στη Λεμεσό έγινε ο παράδεισός μου. Είχαμε μια κούνια στην αυλή όπου εγώ καθόμουν, τραγουδούσα και έκανα όνειρα. Τα ξαδέρφια και οι φίλοι της γειτονιάς ήταν το κοινό μου. Οι Κυριακές ήταν οι πιο όμορφες μέρες της βδομάδας. Μαζευόμασταν όλη η οικογένεια. Εγώ με την κιθάρα μου, ο θείος Νίκος με το βιολί του και ο ξάδερφος Δημήτρης στα κρουστά και κάναμε τις ωραιότερες συναυλίες. Όλοι τραγουδούσαν υπέροχα. Κι όλα αυτά μέσα στο πολύχρωμο περιβόλι του παππού, με τις ανθισμένες πορτοκαλιές και λεμονιές, να μοσχοβολούν μυρωδιές μιας γης που γέννησε τον έρωτα.
-Η ανάμνηση από την Κύπρο που δε θα ξεχάσεις ποτέ;
Το πρώτο μπάνιο στην Κερύνεια. Εγώ να φοβάμαι τη θάλασσα και ο μπαμπάς μου να με κρατά για να νιώθω ασφάλεια και να μου κάνει τα πρώτα μαθήματα. Είναι μια ξεθωριασμένη εικόνα γιατί ήμουν πάρα πολύ μικρή. Ίσως να υπάρχει ως μνήμη μέσα από τις περιγραφές της μαμάς και του μπαμπά. Ίσως πάλι έμεινε ως απωθημένο το να γυρίσω μια μέρα στη θάλασσα της Κερύνειας.
-Ο λόγος που στράφηκες στη μουσική;
Η μουσική ζούσε μέσα μου, ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ψυχής μου. Υπήρχε μέσα μου και μόνο όταν τραγουδούσα ένιωθα ότι βρίσκομαι στον φυσικό μου χώρο.
-Η σημασία της στη καθημερινότητά σου;
Με ηρεμεί, δίνει νόημα στη ζωή και στην ύπαρξή μου. Με κάνει να ονειρεύομαι και να ελπίζω. Με γεμίζει αυτοπεποίθηση.
-Αν δεν είχες ασχοληθεί με το τραγούδι, τι άλλο θα σε είχε κερδίσει;
Δε ξέρω. Δεν υπάρχει κάτι άλλο που να με ενδιαφέρει ή να με γεμίζει.
-Έκανες πολυποίκιλες σπουδές στη Κύπρο, το Παρίσι και τη Βοστώνη. Τι αποκόμισες;
Γνώσεις και εμπειρίες που με δυνάμωσαν ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη και αποτέλεσαν τη βάση μιας δυναμικής εισόδου στην ελληνική δισκογραφία.
-Η πρώτη στιγμή που τραγούδησες μπροστά σε κοινό;
Η πρώτη μου παράσταση σε γιορτή στο νηπιαγωγείο. Τραγούδησα με την κούκλα μου και αυτή ήταν μεγαλύτερη από μένα. Ήμουν 3 χρονών και θυμάμαι ότι ένιωθα πρωταγωνίστρια. Η πρώτη φορά βέβαια που βρέθηκα σε μεγάλη σκηνή, σε επαγγελματική διοργάνωση ήταν στο διαγωνισμό της Eurovision στο Μόναχο το 1983. Μόλις είχα κλείσει τα 15, μαθήτρια της γ’ γυμνασίου και με επέλεξαν από το ΡΙΚ για να συμμετάσχω στα φωνητικά.
-Τα συναισθήματα που γεννήθηκαν μέσα σου;
Αγωνία και μεγάλη ευτυχία. Ένιωθα ένα σκίρτημα και ένα σφίξιμο στο στομάχι παράλληλα, αυτό ακριβώς που αισθάνεσαι όταν ερωτεύεσαι. Μοναδικό συναίσθημα. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι αυτό θέλω να κάνω σε όλη μου τη ζωή.
-Υπάρχει η ίδια αίσθηση τόσα χρόνια μετά;
Εννοείται. Αν δεν υπάρχει αυτή η χαρά τότε ποιο το νόημα να τραγουδώ; Αυτό είναι που μου δίνει φτερά, αυτό με ταξιδεύει, αυτό με κάνει να αισθάνομαι ξεχωριστή.
-Τα ακούσματα που σε διαμόρφωσαν;
Pop-rock και jazz. Υπάρχουν όλα μέσα μου μαζί με τους μεγάλους Έλληνες δημιουργούς που οι μελωδίες τους είναι καταγεγραμμένες στο DNA μας και με αυτές μεγαλώσαμε.
-Οι φωνές που θαυμάζεις;
Αυτές της Τάνιας Τσανακλίδου, του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, των Elvis Presley, Edith Piaf, Jacques Brel, Freddie Mercury, Billie Holiday, Barbra Streisand…
-Το 1991 κυκλοφόρησε ο πρώτος σου δίσκος, το Για Πρώτη Φορά. Πώς το αναλογίζεσαι το πρώτο δισκογραφικό εγχείρημα μετά από τριάντα χρόνια;
Σαν ένα δώρο που μου άνοιξε όλες τις πόρτες για να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου.
-Για μια δεκαετία συνεργάστηκες δισκογραφικά με τον Γιώργο Θεοφάνους. Ποια ήταν η πιο αντιπροσωπευτική σας στιγμή;
Υπάρχουν πολλές αντιπροσωπευτικές στιγμές σε κάθε άλμπουμ αλλά αυτό που ξεχωρίζει ως ολοκληρωμένη δουλειά και μας εκφράζει απόλυτα σε όλα τα επίπεδα είναι αναμφισβήτητα το Φθινόπωρο Γυναίκας.
-Έχεις εκπροσωπήσει τρεις φορές την Κύπρο στη Eurovision. Η συνολική σου εμπειρία από τις συμμετοχές αυτές;
Τεράστια παραγωγή. Ό,τι πιο επαγγελματικό υπάρχει στην τηλεόραση σε παγκόσμιο επίπεδο. Και είχα την τιμή να το ζήσω 3 φορές. Αυτό που κρατάω είναι το συγκλονιστικό συναίσθημα κατά τη διάρκεια των τριών λεπτών της παρουσίασης που δε συγκρίνεται με τίποτα άλλο σε όλη την καριέρα μου. Δεν ένιωσα ποτέ κάτι τόσο μεγάλο, σε καμία άλλη διοργάνωση, σε καμία άλλη παράσταση στη ζωή μου.
-Η γνώμη σου για τα μουσικά ριάλιτι; Δίνουν πραγματικά ευκαιρίες σε νέα ταλέντα;
Τα μουσικά shows μου αρέσει να τα παρακολουθώ. Είναι ψυχαγωγικά και κάποιες φορές παρουσιάζουν εξαιρετικά ταλέντα, τα οποία όμως δεν έχουν πια καμία τύχη μετά το τέλος του show. Γίνονται όλα πολύ γρήγορα που μέχρι να τελειώσει το ένα ξεκινάει το επόμενο. Επωφελούνται τα κανάλια και οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν ως παρουσιαστές ή ως κριτές και τα ταλέντα όπως εμφανίζονται εξαφανίζονται. Υπάρχουν βέβαια κάποιες εξαιρέσεις, αλλά ελάχιστες.
-Τι μετράει για την καθιέρωση ενός καλλιτέχνη; Η προσωπική δουλειά ή το ταλέντο;
Είναι ο συνδυασμός πιστεύω που παίζει τον πιο σημαντικό ρόλο. Το ταλέντο είναι προϋπόθεση αλλά χωρίς δουλειά δε μπορείς να πετύχεις τίποτα.
-Ποιο είναι το τραγούδι που περιγράφει τη ψυχή της Ευρυδίκης;
Είμαι Άνθρωπος Κι Εγώ.
-Πρόσφατα κυκλοφόρησε το τελευταίο σου τραγούδι, το Θέλω, σε μουσική Στέφανου Κορκολή και στίχους Πόλυ Κυριάκου. Πώς προέκυψε αυτή η μουσική ένωση;
Ήταν κάτι που το ήθελα χρόνια. Ανέκαθεν θαύμαζα τον Στέφανο Κορκολή και πίστευα ότι ο τρόπος γραφής του μου ταιριάζει. Ετοιμάζοντας έτσι το καινούργιο μου άλμπουμ, το οποίο θα είναι επετειακό λόγω των 30 χρόνων μου στη δισκογραφία σκέφτηκα ότι ήρθε η στιγμή να πραγματοποιήσω κάποια από τα όνειρά μου που έμεναν ακόμα ανεκπλήρωτα. Την αφορμή μου την έδωσε ο Πόλυς Κυριάκου, αγαπημένος μου φίλος, ο οποίος μου έστειλε τον στίχο που μίλησε αμέσως στην καρδιά μου. Δε μπορούσα να φανταστώ κάποιον άλλον να γράφει τη μελωδία.
-Την Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου θα εμφανιστείς στη μουσική σκηνή Σφίγγα. Τι αναμένεται να ακούσουμε και να δούμε;
Θα παρουσιάσω ξανά το Ρετρόκ μου. Την παράσταση που φτιάξαμε μαζί με τον Χρήστο Νικολάου και τους συνεργάτες μου θέλοντας να ταξιδέψουμε στο χρόνο ενώνοντας τραγούδια με διαφορετικά ακούσματα. Ποπ και ροκ και ρετρό μελωδίες, χαρούμενα, διασκεδαστικά, ρομαντικά τραγούδια, όλα μαζί σε μια μουσική βραδιά έξω καρδιά γιατί αυτό που μας έλειψε περισσότερο είναι το χαμόγελο. Έχω κι έναν παραπάνω λόγο να είμαι χαρούμενη. Εκείνη τη μέρα γιορτάζω τα γενέθλιά μου και θα έρθουν αγαπημένοι φίλοι να γιορτάσουμε μαζί. Θα είναι έτσι κοντά μας οι Δήμος Αναστασιάδης, Ντέμυ, Μιρέλα Πάχου και Γιώργος Χρανιώτης. Στις 4 Μαρτίου θα παίξουμε για τελευταία φορά στη Σφίγγα και special guest μας θα είναι ο μοναδικός Χρήστος Δάντης. Όπως καταλαβαίνετε έχω μεγάλη ανυπομονησία για όλα αυτά που έρχονται.
-Επηρέασε τους καλλιτέχνες η πανδημία;
Σαφέστατα μας επηρέασε. Σε όλα τα επίπεδα. Οικονομικά και ψυχολογικά.
-Η στάση της Κυβέρνησης ήταν ανάλογη;
Η στάση της κυβέρνησης ήταν, θα έλεγα, αδιάφορη. Δεν ασχολήθηκαν επί της ουσίας με το χώρο μας και τη ζημιά που μας προκάλεσαν τα μέτρα τους.
-Πώς αντιλαμβάνεσαι τις αποκαλύψεις στο χώρο του θεάματος για τις παρενοχλήσεις εις βάρος των καλλιτεχνών;
Ως κάτι αναγκαίο για να μπουν επιτέλους τα πράγματα στη θέση τους. Είναι τρομακτικό να βγαίνουν όλα αυτά στο φως και να βλέπουμε την αληθινή όψη κάποιων ανθρώπων. Ανθρώπων που ήταν πέραν κάθε υποψίας και οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι τη θέση τους λειτουργούσαν κακοποιητικά. Χαίρομαι που οι εποχές αλλάζουν και μαζί τους κι εμείς. Φόβο και ντροπή δεν πρέπει να αισθάνονται τα θύματα αλλά οι θύτες.
-Τι συναισθήματα σου δημιούργησε η δολοφονία του 19χρονου Άλκη;
Τεράστια θλίψη, οργή και ντροπή. Θλίψη για το άδικο τέλος ενός παιδιού, θυμό για τους δολοφόνους και ντροπή για την κοινωνία μας που μεγαλώνει παιδιά με τέτοια νοοτροπία. Που δε βάζει ένα τέλος σε αυτές τις εγκληματικές οπαδικές αντιπαραθέσεις που καταστρέφουν ζωές.
-Πιστεύεις στον Θεό;
Πιστεύω.
-Το καταφύγιό σου;
Οι δικοί μου άνθρωποι.
-Ο μεγάλος σου φόβος;
Ο θάνατος.
-Πώς λειτουργείς υπό το καθεστώς του έρωτα;
Σαν μεθυσμένο κορίτσι.
-Νιώθεις ευτυχισμένη;
Ναι.
-Τι άνθρωπος είναι η Ευρυδίκη;
Ονειροπόλος.
-Το μεγάλο σου πλεονέκτημα;
Δε ξέρω…
-Το μεγάλο σου μειονέκτημα;
Εμπιστεύομαι τους ανθρώπους.
-Αν μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα άλλαζες;
Ίσως… Μπορεί… Μάλλον όχι.
-Πώς φαντάζεσαι τη τελευταία μέρα σου στη γη;
Δεν τη φαντάζομαι.
-Τα όνειρά σου για το μέλλον;
Μόνο τραγούδια ονειρεύομαι και ταξίδια. Θέλω να γυρίσω τον κόσμο.
-Τι συμβουλή θα έδινες σε έναν άνθρωπο για να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα;
Να ακολουθεί την καρδιά του.
-Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν λες το όνομα Ευρυδίκη;
Το κοριτσάκι που τραγουδούσε στην αυλή του παππού και της γιαγιάς. Με ένα τεράστιο χαμόγελο.
-Ευρυδίκη σε ευχαριστώ για την επικοινωνία μας.
Εγώ σε ευχαριστώ.
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο
