Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πάτρα. Από το οικογενειακό της περιβάλλον έλαβε έντονα μουσικά ερεθίσματα, πράγμα που αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα για τη διαδρομή της. Σπούδασε νοσηλευτική αλλά την κέρδισε το τραγούδι. Μετράει σχεδόν τριάντα χρόνια στον μουσικό χώρο και συνεχίζει με πάθος και όρεξη. Σήμερα, στο your e-articles η Ηρώ Λεχουρίτη.
-Τι αποτέλεσε ερέθισμα να στραφείτε στη μουσική;
Η ανακάλυψη πως η μουσική είναι ο τρόπος να εκφράζομαι και να εκφράζω τις απορίες, τα θέλω μου, τα αδιέξοδα, τις προσωπικές μου νίκες και ήττες, τον πόνο, την χαρά, την δημιουργία, την απώλεια, το παρελθόν και το μέλλον έγινε σε πολύ μικρή ηλικία. Αυθόρμητα και πηγαία όπως συμβαίνουν όλα στην παιδική ηλικία άλλωστε. Η γνωριμία μου με την μουσική και κατ’ επέκταση με τον εαυτό μου είναι ο πρώτος σταθμός της ζωής μου. Μόνο από την μουσική έχω προσδοκίες μιας και είναι κάθε μέρα μια ανακάλυψη μαζί της σε έναν κόσμο -αυτόν της τέχνης- που δεν έχει τέλος. Η μουσική ξέρει για μένα τα πάντα ενώ εγώ θα ανακαλύπτω συνεχώς κάτι που δεν ξέρω για εκείνη. Θα είναι εκεί να με συντροφεύει σε κάθε αλλαγή της ζωής μου, θα αλλάζει μαζί με την δική μου εξέλιξη και ωριμότητα. Είναι η εναρμόνισή μου με το σύμπαν μιας και αποτελώ έναν αγωγό επικοινωνίας και συναισθημάτων. Και η εναρμόνισή μας με το σύμπαν είναι κάτι που συμβαίνει σπάνια στο εκ γενετής αυτοκαταστροφικό μας γονίδιο. Μόνο οι τέχνες θα μπορούσαν να το καταφέρουν αυτό. Μόνο οι τέχνες σηκώνουν τα όντα από το έδαφος και τα κάνουν δημιουργήματα υψηλής αισθητικής και νόησης.
-Η μητέρα σας ήταν καθηγήτρια μουσικής. Αυτό πώς λειτούργησε;
Εσείς εάν είχατε στο σπίτι σας μια μοναδική κατά την άποψή μου ημίφωνο βραβευμένη με το Ά βραβείο Παρνασσού (τότε) που τραγουδούσε όλη μέρα, ένα πιάνο που παίζατε χωρίς να το βλέπετε διότι απλά δεν το φτάνατε ακόμα λόγω ηλικίας, έναν πατέρα που άκουγε κλασική μουσική και έναν αδερφό ροκά και μετέπειτα τζαζ πώς θα λειτουργούσατε; Λοιπόν, είμαι πολύ ευτυχής που μεγάλωσα σε αυτήν την οικογένεια και που οι ορίζοντές μου ήταν ανοιχτοί αλλά μέσα από μια καλοπροαίρετα αυστηρή κριτική που μόνο βοηθητική υπήρξε για μένα.
-Αν δεν είχατε ασχοληθεί με το τραγούδι τι άλλο θα σας είχε κερδίσει;
Θα είχα γίνει εισαγγελέας και αυτό θα παραμείνει ένα απραγματοποίητο όνειρο μέχρι να γίνει.
-Οι μουσικές σπουδές σας;
Αρκετές, με πολλά πτυχία εάν αυτό είναι το ζητούμενό σας… Όμως θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι το πιο σπουδαίο ήταν οι δάσκαλοί μου, σε αυτούς οφείλω πολλά. Και αυτούς βρίσκω μπροστά μου όταν παίζω πιάνο ή όταν γράφω. Όχι τα χαρτιά, ούτε τα αριστεία, ούτε οι υποτροφίες μου. Χωρίς να θέλω να τα υποβιβάσω, δεν ισχύουν σε όλες τα περιπτώσεις αλλά δεν μου αρέσει να γενικεύω. Ξέρετε ότι είμαστε μια από τις λίγες χώρες στον κόσμο που τα υπουργεία ζητάνε χαρτιά πιστοποίησης στην τέχνη. Αστείο, γραφειοκρατικό, ανέμπνευστο και υπόδουλο κατεστημένων που σου εξασφάλιζαν μια θεσούλα στον κρατικό μηχανισμό. Στην τέχνη οι πιστοποιήσεις είναι ό,τι πιο ηλίθιο υπάρχει. Γιατί στην τέχνη η δεινότητα του καλλιτέχνη είναι τόσο εμφανής και τον εκθέτει τόσο γρήγορα που και ο πιο αδαής θα μπορούσε να το καταλάβει. Βεβαίως, για όσους το όνειρό τους είναι μια θέση ενός διπλώματος στον τοίχο για την εξασφάλισή τους ως προς το ευ ζην, είμαι σύμφωνη. Αλλά θα έχω πάντα την απορία γιατί διάλεξαν την τέχνη για να ικανοποιήσουν αυτό το σκοπό;
-Έχετε σπουδάσει και νοσηλευτική. Τι αποκομίσατε;
Δεν έχετε ιδέα πόσο εμπλέκονται όλα στην ζωή με έναν τρόπο αόρατο. Η νοσηλευτική είναι μια σπουδαία επιστήμη που θέλει πολύ τσαγανό για να μπορέσεις να αντέξεις, να γίνεις αποδοτικός, να γίνεις καλύτερος. Η επαφή με τον πόνο και την ανημποριά, η επαφή με τις λεπτές ισορροπίες της ζωής και του θανάτου που έχουν πρόσωπο, το πρόσωπο του ασθενούς και δεν είναι απλά ιδέες στο μυαλό κάποιου στοχαστή, αυτά σε κάνουν άνθρωπο. Σε ευαισθητοποιούν, σε προβληματίζουν, σε σοκάρουν, σε φέρνουν αντιμέτωπο με τις ανθρώπινες αντοχές. Και αν όλα αυτά είναι ζωή και η τέχνη ζωή δεν είναι;
-Πότε τραγουδήσατε για πρώτη φορά στη ζωή σας;
Τριών ετών μέσα σε αντίσκηνο, εποχή χούντας. Μου ζήτησαν οι φίλοι των γονιών μου και οι γονείς μου σιγανά, σχεδόν ψιθυριστά να τραγουδήσω το Τσε Γκ(ου)εβαρα. Και το τραγούδησα. Ξέρετε; Θυμάμαι ακόμα την φωνή μου. Και μετά ακούστηκαν σιγανά χειροκροτήματα από όλες τις γύρω σκηνές. Υπήρξα τυχερή για μερικές από τις μνήμες μου και αυτές κρατάω.
-Τα συναισθήματα που γεννήθηκαν μέσα σας όταν βρεθήκατε πρώτη φορά μπροστά σε κοινό;
Καμία ένταση, κανένα άγχος, καμία υστερία. Όλα κανονικά. Λίγο αγωνία για δευτερόλεπτα μέχρι που άρχισα να παίζω πιάνο. Μετά μόνο χαρά. Το πιάνο ήταν μεγάλη βοήθεια πιστεύω. Ένιωθα τότε, σαν πολύ νέα μια σιγουριά ως μουσικός και μια άνεση ότι κανείς δεν μπορεί να με αμφισβητήσει σε αυτό. Και νομίζω ότι βοήθησε πολύ και στην μετέπειτα πορεία μου ως τραγουδίστρια. Απλά τότε το επάγγελμα τραγουδίστρια ήταν λίγο διφορούμενο στα αυτιά των πολλών κι αυτό μου δημιουργούσε μια δυσαρέσκεια η οποία σταμάτησε όταν κατάλαβα πόσο σημαντική δουλειά έκανα.
-Υπάρχει η ίδια αίσθηση τόσα χρόνια μετά;
Ναι, είμαι πάντα πολύ χαρούμενη όταν είμαι στην σκηνή. Είμαι ζωντανή και ακμαία. Είμαι νέα και δυνατή. Είμαι χωρίς ηλικία, χωρίς φύλο, χωρίς ταυτότητα, χωρίς τίποτα που με καθιστά «άτομο». Είμαι απλά εγώ που γίνομαι ρευστό υλικό και αν είμαι τυχερή, μοιράζομαι και με τους ακροατές αυτό το απελευθερωτικό συναίσθημα. Κάπως έτσι θα το εξηγούσα.
-Πώς βρεθήκατε στην Αθήνα;
Ήρθα και εγκαταστάθηκα! Χαχα.
-Ήταν διαφορετικό το μουσικό κοινό της Αθήνας σε σχέση με τη Πάτρα;
Οι άνθρωποι είμαστε παντού άνθρωποι.
-Πώς είναι από μια μικρή μουσική σκηνή να ερμηνεύετε σε μεγάλους μουσικούς χώρους;
Προσωπικά δεν αισθάνομαι κάποια διαφορά. Κάθε στιγμή είναι διαφορετική. Οι μικρές σκηνές έχουν μια αμεσότητα και μια ειλικρίνεια λόγω της οπτικής επαφής με τον καθένα ξεχωριστά. Στην μεγάλη σκηνή αναμετριέσαι μόνο με τον εαυτό σου και τη συνολική αντίδραση του κόσμου που πολλές φορές είναι πολύ έντονη. Κάθε ένα έχει μια άλλη ομορφιά και κάθε σύγκριση ελλοχεύει τον κίνδυνο να υποβιβάσω την αξία τους. Πάντως μια απάντηση θα ήταν ουκ εν τω πολλω το ευ.
-Τα ακούσματα που σας διαμόρφωσαν ως καλλιτέχνη;
Κλασικά κυρίως και όταν λέω κλασικά εννοώ όχι μόνο την κλασική μουσική αλλά και την παγκόσμια σύγχρονη σκηνή. Aretha Franklin, Barbra Streisand, Shirley Bassey, Muse, Pink Floyd, Genesis, Ella Fitzgerald, Frank Sinatra, Nana Mouskouri, Juliette Greco. Και Έλληνες όλους, καλλιτέχνες και συνθέτες. Ο καθένας με επηρέασε με τον τρόπο του. Η διαμόρφωση ενός καλλιτέχνη δεν έρχεται μόνο από αυτά που επηρεάζεται αλλά κυρίως από αυτά που δεν θέλει να επαναλάβει ή να κάνει ή από αυτά που δεν θέλει να επηρεαστεί.
-Πιστεύετε στο κάρμα;
Όλα, τα πάντα, είναι στο δρόμο για κάπου αλλού!
-Τι αποτελεί έμπνευση;
Η παρατήρηση είναι αρκετή. Αρκεί να είσαι ευαίσθητος στα ερεθίσματα και όχι εγωκεντρικός. Αν έχεις μάτια ανοιχτά και ψυχή καθαρή και ακέραια με την έννοια του ανοιχτού μυαλού τότε ενεργοποιείται το συναίσθημα και γεμίζεις με ένα φως που σε καθοδηγεί σε μονοπάτια που δεν είχες καν φανταστεί. Η έμπνευση δεν υπάρχει σαν όρος. Υπάρχει η αγάπη για την ζωή και για τους ανθρώπους. Το ενδιαφέρον, το νιάξιμο για την ύπαρξη και η γνώση της νομοτέλειας του σύμπαντος. Είναι μαγεία όλα αυτά όταν καταφέρεις να τα δεις.
-Σας έχει δημιουργήσει άγχος η μητρότητα;
Υπάρχει μεγαλύτερο έργο τέχνης από ένα παιδί, το παιδί σου; Όχι, και δεν πρόκειται να υπάρξει άγχος. Ο Γιώργος θα βρει την ζωή του και τον εαυτό του. Αρκεί να είναι ελεύθερος και η ψυχή του να ταξιδεύει και να ονειρεύεται. Κανείς δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει η ζωή. Κι αυτό είναι και η μεγάλη γοητεία της. Νομίζω ότι με τη δική μου ζωή του το έδειξα αυτό. Εύχομαι να το έχει ενστερνιστεί. Έχω κάποιες μικρές αγωνίες για την χαρά του. Θέλω να είναι χαρούμενος. Όλα τα άλλα θα τα βρει. Διανύσαμε οι δυο μας ένα μέρος της ζωής μαζί. Θα είναι πάντα ένα κομμάτι από το σώμα μου, για μένα. Για εκείνον, θέλω να είμαι απλά ένας ασφαλής δίαυλος για την έξοδό του στην ζωή και τον κόσμο. Αυτή είναι η άποψή μου για τα παιδιά γενικά και για τον Γιώργο.
-Έχετε κάποιους φόβους για το μέλλον του παιδιού σας;
Όχι, φόβο έχω μόνο για τον κόσμο και την εξέλιξή του. Ο κόσμος και όσα βλέπω να εκτυλίσσονται με φοβίζουν. Με φοβίζει ό,τι θα συμβεί σε μένα, χωρίς την δική μου επιλογή. Ο Γιώργος είμαι σίγουρη ότι θα είναι μέρος αυτής της νέας πραγματικότητας και η προσαρμογή του θα είναι απείρως πιο εύκολη από τη δική μου. Κατανοώ την αλλαγή εποχής.
-Η απόφασή σας να μεγαλώσετε μόνη το γιο σας θεωρείτε πως απενοχοποίησε αρκετές γυναίκες; Υπήρξατε ένα παράδειγμα που έδωσε δύναμη;
Αυτό είναι ένα δώρο που πήρα πολύ αργά. Τελευταία έχω βρεθεί σε συζητήσεις ή λόγια που εννοούσαν κάτι ανάλογο και χάρηκα πολύ.
Ξέρετε όμως, δεν με αφορά να το συζητήσω σαν απόφαση. Και καλά θα κάναμε όλοι να μην μιλάμε για πράγματα που θεωρούμε προσωπικά κομμάτια της ζωής. Πάντα πίστευα ότι όσο πιο πολύ συζητάς αποφάσεις σου που είναι κόντρα στο κατεστημένο, τόσο πιο πολύ αποζητάς την αποδοχή ή την ανοχή, ακόμα χειρότερα. Και εγώ δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη καμιάς αποδοχής, ούτε ανοχής, ούτε συμπαράστασης. Αυτά τα συναισθήματα ενέχουν ενοχή, οίκτο, φόβο και ανασφάλεια. Θέλετε να ακούσετε τα δικά μου συναισθήματα; Αγάπη, αγάπη, αγάπη. Για την ζωή, για τον άνθρωπο, για την δημιουργία, για την ευθύνη. Αγάπη αισθάνομαι και αυτή ήταν η κινητήρια δύναμη των αποφάσεών μου στην προσωπική μου ζωή.
Και θα έπρεπε να αρκεί αυτό στις κοινωνίες, τις φτιαγμένες από είδωλα κατεστημένων, αιώνων. Σαράκι που τρώει αδηφάγα συνειδήσεις αργά και σταθερά.
-Πώς κρίνετε την ελληνική κοινωνία;
Δεν κρίνω τις κοινωνίες. Οι κοινωνίες προχωρούν, σταματούν, εξελίσσονται, κάνουν πισωγυρίσματα ή διορθώσεις. Επαναστατούν όταν η ζωή τις αδικήσει, χαίρονται με το όμορφο, λυπούνται με το άσχημο. Οι κοινωνίες είναι ακριβώς όπως το σώμα του ενός ανθρώπου. Ό,τι συμβαίνει στον έναν, συμβαίνει και στους πολλούς κατ’ ανάγκη. Εάν το μάθουμε αυτό, θα σκεφτόμαστε κάθε κίνηση μας δυο και τρεις φορές. Από την ψήφο μας μέχρι την κουβέντα που ξεστομίσαμε και το χαρτάκι που πετάξαμε στο δρόμο.
-Ποιο είναι το πιο αντιπροσωπευτικό τραγούδι που έχετε ερμηνεύσει;
Τα τραγούδια είναι σκέψεις. Και οι σκέψεις γεννιούνται και δεν διαρκούν για πάντα. Πολλοί στίχοι λοιπόν, που κάποτε μας αντιπροσώπευαν πλήρως, μετά από καιρό, δεν μας αγγίζουν καν. Άρα είναι τόσο σχετικό και τόσο πρόσκαιρο το «απόλυτο» και δεν είναι μια λέξη που χρησιμοποιώ πια. Αλλά θα σας πω για ένα τραγούδι σταθμό.
Το Έτσι Είμαι Εγώ. Ειπώθηκε κάποτε ότι έχει έναν εγωισμό. Όμως εάν μου επιτρέπετε επειδή είμαι ο δημιουργός του και ο ερμηνευτής, θα έλεγα ότι ήταν η στιγμή που πάτησα στα πόδια μου και άρχισα να αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου, τις πράξεις μου, την ουσία μου. Ήταν η στιγμή που είπα θα κάνω αυτό που ονειρεύτηκα και όποιος το συναισθανθεί. Θα ακολουθήσω την καρδιά μου γιατί αυτή τη δουλειά την έκανα αγαπώντας την μουσική. Και ποιος ο λόγος να κάνεις κάτι που αγαπάς εάν αρχίσεις τις εκπτώσεις; Κάνε κάτι άλλο.
-Ποια η γνώμη σας για τα μουσικά ριάλιτι; Δίνουν πραγματικά ευκαιρίες σε νέα παιδιά ή απλά τα ξεζουμίζουν προς τέρψη του κοινού;
Υπάρχουν δυο δρόμοι. Ο ένας είναι η μελέτη και η αυταπάρνηση μέχρις ότου δεις να ανοίγεται μπροστά σου ο δρόμος. Ο δεύτερος είναι να ξεκινήσεις από την αναγνωσιμότητα και μετά, εάν έχεις ακόμα το κουράγιο, εκπαιδεύεσαι. Η εποχή τρέχει με την ταχύτητα του φωτός. Τα νέα παιδιά έχοντας αυτό το άγχος μέσα τους βιάζονται. Είναι ίδιον των νέων να βιάζονται. Ο Αριστοτέλης το είπε, όχι εγώ. Χρειάζεται η παιδεία από το σπίτι και η ψυχική καταπόνηση για να αποκτήσεις υπομονή. Να λες αυτό που αγαπάω πρέπει πρώτα να το μάθω, να ξέρω περί τίνος πρόκειται για να το ακολουθήσω. Είναι μαθηματικά αποδεδειγμένο ότι ελάχιστα από αυτά τα παιδιά προχωρούν παρακάτω. Όμως κανείς δεν είναι εκεί χωρίς την θέληση του. Για να ξεκαθαρίσω. Δεν είμαι κατά των μουσικών ριάλιτι, απλά θα με γοήτευε να βλέπω ότι μέσα στους όρους συμμετοχής θα ήταν η γνώση μουσικής. Είναι αυτόματο ότι το επίπεδο θα ανέβαινε. Το ερώτημα είναι, θέλει κανείς να ανέβει αυτό το επίπεδο ή όχι; Και εκεί έρχεται η τηλεθέαση. Η τέρψη είναι αναγκαία άλλα δεν είναι απαραίτητα το μοναδικό συναίσθημα που ανατάσσει τον άνθρωπο. Αλλά υποθέτω ότι κανείς πια δεν περιμένει από τις εκπομπές να καλλιεργηθεί. Άρα; Οι συμμετέχοντες ξέρουν πολύ καλά το ρόλο τους και θα πρέπει οι προσδοκίες τους να είναι ανάλογες.
-Τι μετράει για την καθιέρωση ενός καλλιτέχνη; Η προσωπική δουλειά ή το ταλέντο;
Μεγάλη ερώτηση χωρίς ουσιαστική απάντηση. Θα πω μόνο ότι εάν δεν έχεις κάποια κλίση στην τέχνη, ό,τι και να κάνεις δεν θα μπορέσεις να φτάσεις πολύ μακριά. Η προσωπική δουλειά μπορεί να σε κάνει σίγουρα καλύτερο, όχι όμως και ταλαντούχο. Έχοντας στο μυαλό μου ανθρώπους σαν τον Τσιτσάνη θα έλεγα ότι το ταλέντο προηγείται κάθε διδασκαλίας.
-Ποιο είναι το τραγούδι που περιγράφει την Ηρώ;
Ολόκληρη η μουσική θα ήθελα να με περιγράφει, όχι ένα τραγούδι.
-Ο δίσκος που λατρεύετε να ακούτε;
Η μουσική είναι η απάντηση σε ό,τι αφορά τα ακούσματα μου. Δεν έχω αγαπημένο δίσκο. Κάθε φορά με εκπλήσσει η ίδια η μουσική και το που μπορεί να φτάσει ένας δημιουργός που ανοίγει διαρκώς καινούριες πόρτες.
-Η ταινία που σας κάνει να τη παρακολουθείτε κάθε φορά σαν πρώτη φορά;
Αγαπώ τις Πράσινες Τηγανιτές Τομάτες.
-Το βιβλίο που σας ταξιδεύει σε μαγικούς τόπους;
Κοντά στον Ουρανό, Αυν Ραντ.
-Πότε κλάψατε τελευταία φορά;
Πριν λίγο. Το κλάμα είναι το πιο απενοχοποιημένο ένστικτο του ανθρώπου. Είναι το πιο καθαρό κομμάτι της ύπαρξής του. Το κλάμα είναι η λύτρωση που δεν δίνει κανένας άλλος παρά μόνο ο εαυτός σου σε σένα. Και όποιος είπε στα παιδιά του να μην κλαίνε, αγόρια ή κορίτσια θα πρέπει να ξέρει ότι τους στέρησε την γνωριμία με το εσώτερο εγώ τους, την ανάγκη να πιστεύουν σε ό,τι καλύτερο έχουν μέσα τους. Αν κλαίγαμε παραπάνω, θα ήμασταν πολύ καλύτεροι άνθρωποι.
-Σε τι κατάσταση βρίσκεται η σημερινή δισκογραφία;
Οι δισκογραφικές και αυτές με την σειρά τους έχασαν την αίγλη τους και πια δεν εμπιστεύονται ούτε οι ίδιες τον εαυτό τους. Έχουν ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης λόγω της τάσης τους για εύκολο πλουτισμό. Οκ, επιχειρήσεις είναι.. Παρόλα αυτά υπάρχουν κάποιοι μεμονωμένοι άνθρωποι που ακόμα αγωνίζονται στα μετόπισθεν. Δεν πιστεύω όμως πια ότι το μέλλον της μουσικής ανήκει στις δισκογραφικές. Αντίθετα πιστεύω ότι μέσα σε κάτι δωματιάκια μερικά παιδιά γράφουν τις σκέψεις και τον πόνο τους ή την χαρά τους και κάποτε θα έρθει η ώρα που θα μάθουμε τι έκαναν εκεί, γιατί το διαδίκτυο έχει αυτό το καλό. Έφερε κοντά μας πράγματα που δεν θα μαθαίναμε ποτέ.
-Πώς αντιλαμβάνεστε τη κοινωνική και οικονομική κατάσταση της χώρας;
Ζούμε μια Βαβέλ, όπως την περιέγραψε στο πρώτο βιβλίο Γένεση η Παλαιά Διαθήκη. Όλα χωράνε παντού και όλα είναι υπό αμφισβήτηση. Όλα μπορούν να συμβούν και τίποτα δεν είναι έτσι όπως μάθαμε. Τίποτα δεν θα είναι πια ίδιο. Παίρνω όμως την θετική πλευρά αυτής της Βαβέλ που είναι εν κατακλείδι ο ίδιος ο άνθρωπος και βλέπω μια σπίθα αναζήτησης ενός καινούριου, καινούριου εγώ; Καινούριου εσύ; Ξεκαθάρισμα; Ξεμπρόστιασμα; Όλα μαζί; Δεν ξέρω… Βλέπω το γκρέμισμα κατεστημένων και χαίρομαι. Βλέπω μια ελευθερία που πηγάζει από μέσα μας όπως θα έπρεπε και όχι γιατί κάποιοι έδωσαν ορισμό στην ελευθερία και το «είθισται» κατά πως τους βόλευε. Μπορεί να μας έχουν εγκλωβίσει στα σπίτια μας αλλά δεν υπολόγισαν ότι έτσι θα απελευθερώσουν το μυαλό μας, τη σκέψη μας, την κρίση μας και αυτό θα φέρει μια εσωτερική και γιατί όχι κοινωνική επανάσταση. Με κόστος; Ναι, ίσως και μεγάλο. Η φυλακή δημιουργεί αυτόματα τη σκέψη της ανάγκης για απελευθέρωση.
-Επηρέασε τους καλλιτέχνες ο κορωνοϊός;
Τι να σας απαντήσω σε αυτό; Μας εξουθένωσε οικονομικά, μας εξουθένωσε συναισθηματικά η απραξία, η μη επικοινωνία, η απαγόρευση έκφρασης και η έλλειψη αλληλεπίδρασης. Ο καλλιτέχνης είναι εξαρτημένος από την επικοινωνία του έργου του με τους ανθρώπους. Είναι σχέση ανάγκης και για τους δυο. Φυσικά και μας επηρέασε. Μας γονάτισε για την ακρίβεια. Μας επέβαλε ένα αίσθημα φόβου κατά της ζωής και αυτό είναι ο πιο επικίνδυνος εχθρός. Γιατί σε αυτόν όλοι είμαστε αδύναμοι, όλοι κάνουμε πίσω και σιωπάμε. Όσο όμως προχωράει η κατάσταση και χάνουμε την εμπιστοσύνη μας ανάμεσα σε δεκάδες διαφορετικές απόψεις και αποφάσεις των δήθεν ιθυνόντων, αυτός ο φόβος θα μετατραπεί σε οργή. Και πιστέψτε με, κανένας ηγέτης ποτέ δεν τόλμησε να τα βάλει με την τέχνη και τους δημιουργούς. Θα βγει μόνο νικημένος από μια τέτοια επανάσταση.
Γιατί η διαφορά μας από την πολιτική είναι ότι μιλάμε απευθείας στην καρδιά παρακάμπτοντας το μυαλό και τις κοινωνικές αντιστάσεις. Εμείς επικαλούμαστε το βαθύτερο, ευγενέστερο και δυνατότερο αίσθημα του ανθρώπου που είναι αυτό που θα ήθελε να είναι ή θα ήθελε να γίνει. Υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη από αυτήν;
-Η στάση της Κυβέρνησης ήταν ανάλογη;
Δεν με ενδιαφέρει να σταθώ μικροπολιτικά απέναντι σε όλους ανεξαιρέτως τους πολιτικούς, ανεξαρτήτως χώρου και ιδεολογίας, που δεν έχουν καμία ευαισθησία και καμία νοητική συμπόρευση και κατανόηση για εμάς, εκτός πάντα φωτεινών εξαιρέσεων. Δεν μπορώ καν να μιλήσω για την σκληρότητα με την οποία βλέπουν το λειτούργημά μας. Δεν με αφορούν οι τεχνοκράτες και οι αμετανόητοι.
Δεν πιστεύω καν στην πολιτική προσέγγιση της τέχνης. Είναι λάθος θέσει και φύσει. Είναι τερατούργημα να θες να συμπράξεις την πολιτική με την τέχνη. Είναι κόντρα ρόλος που θα έλεγαν και οι συνάδελφοι ηθοποιοί. Η στάση τους; Είναι αναμενομένη και προβλέψιμη. Μακάρι να μας εξέπλητταν. Αλλά δεν νομίζω ότι μπορούν. Αυτό που ποτέ δεν θυμούνται οι πολιτικοί είναι ότι είναι περαστικοί, προσωρινοί και έχουν το ελάττωμα της επιβολής της «κυριαρχικής τους γενετικής προδιάθεσης». Εμείς οι καλλιτέχνες, αν και περαστικοί από την ζωή, έχουμε την Αθανασία του έργου μας… Οπότε, ας μην ανησυχούν, θα ξεχαστούν στο πηγάδι της λήθης. Η μόνη τους ευκαιρία να διαφοροποιηθούν χάθηκε μαζί με την απληστία της εξουσίας τους.
-Πώς αντιλαμβάνεστε τις αποκαλύψεις στο χώρο του θεάματος για τις παρενοχλήσεις εις βάρος των καλλιτεχνών;
Είναι πολύ μεγάλη συζήτηση. Κάθε κίνηση που γίνεται με γνώμονα την κυριαρχία, την υπεροψία και την εξουσία με στόχο τον αδύναμο. Είναι η πιο ποταπή και αηδιαστική εικόνα του ανθρώπου. Είναι αποκρουστική. Επειδή είμαι αμετανόητα ρομαντική, θέλω να πιστεύω ότι στο τέλος δυνατός δεν είναι αυτός που επιβάλλεται αλλά αυτός που συγχωρεί και προχωράει. Αυτός που βλέπει πιο μακριά από τα βιώματα του και μαθαίνει από αυτά. Δυνατός είναι ο αδύναμος που έμαθε. Και πάνω από όλα δυνατός είναι αυτός που ξεχωρίζει τη βρωμιά από την καθαρότητα, το ψέμα από την αλήθεια. Αυτός που παίρνει θέση και επαναστατεί, αυτός που θα «γράψει ιστορία με το αίμα του». Αν δεν υπήρχαν οι «μικροί», πώς θα υπήρχαν οι «μεγάλοι»;
-Πιστεύετε στον Θεό;
Τι είναι Θεός;
-Το καταφύγιό σας;
Το μοναχικό προνόμιο της μουσικής.
-Ο μεγάλος σας φόβος;
Απώλειες ανεπανόρθωτες. Όχι φόβος θανάτου, μάλλον φόβος μοναξιάς.
-Πώς λειτουργείτε υπό το καθεστώς του έρωτα;
Καθεστώς;… Θα το έλεγα φυσική κατάσταση.
-Πότε νιώσατε ευτυχισμένη;
Στιγμές … Στιγμές είναι η ευτυχία για αυτό έχουν τόσο μεγάλη δύναμη. Είχα πολλές, μα δεν με καθόρισαν αυτές. Τα γιατί, οι αμφιβολίες, οι αλλαγές ο πόνος, και οι «διορθώσεις μου» με καθορίζουν.
-Τι άνθρωπος είναι η Ηρώ Λεχουρίτη;
Είμαι εν δυνάμει, τα πάντα.
-Το μεγάλο σας πλεονέκτημα;
Η δικαιοσύνη.
-Το μεγάλο σας μειονέκτημα;
Η δικαιοσύνη και πάλι σε έναν κόσμο πλασμένα άπληστο. Η απληστία είναι το πιο χαρακτηριστικό κομμάτι της ανθρώπινης υπόστασης.
-Αν μπορούσατε να γυρίσετε τον χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα αλλάζατε;
Τι να αλλάξω; Ό,τι ήμουν, ό,τι έκανα και ό,τι υπήρξα ήταν εγώ. Για κάποιο λόγο συνέβησαν όλα. Για κάποιο λόγο θα συμβούν όλα. Αυτό που μπορώ να σου πω με σιγουριά είναι πως τίποτα, μα τίποτα δεν είναι τυχαίο. Και πως ότι είμαι πια και με όση αυτογνωσία διαθέτω, αγαπώ αυτό που έγινα και είμαι πολύ χαρούμενη για όσα δεν έγινα. Και φυσικά έχω άπλετο χρόνο να διορθώνομαι να εξελίσσομαι και να χαμογελάω για τα όρια που γκρέμισα κι όχι γι’ αυτά που άγγιξα.
-Πώς φαντάζεστε τη τελευταία μέρα σας στη γη;
Ξέρεις κάτι που δεν ξέρω και με ρωτάς; Χαχαχα.
-Τα όνειρά σας για το μέλλον;
Μεγαλώσαμε πια και το μάθημά μας είναι πως το χθες μακρινό, το αύριο μυστικό μα του σήμερα τα δώρα αν τα θες, ζήσε το τώρα…
-Ετοιμάζετε κάτι αυτή την περίοδο;
Κάθομαι και παίζω πιάνο, γράφω πράγματα αλλά λίγα μου αρέσουν. Σκέφτομαι και έχω ετοιμάσει κάποια τραγούδια, αλλά είναι όλα στον αέρα αφού η δυνατότητα να βγουν είναι πολύ περιορισμένη λόγω των συνθηκών.
-Τι συμβουλή θα δίνατε σε έναν άνθρωπο για να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα;
Θα έλεγα ότι μόνο η αγάπη και η συνειδητοποίηση ότι εμείς μόνοι μας μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο αυτόν που δεν μας αρέσει. Να μην φοβόμαστε την ευθύνη. Να την αγαπάμε και να θεωρούμε δύναμη. Να σκεφτόμαστε να κρατηθούμε ζωντανοί και αν φοβόμαστε να απλώνουμε το χέρι να ζητάμε βοήθεια. Ας δείξουμε εμπιστοσύνη, ίσως προκαλέσουμε το φιλότιμο και αναστηθεί.
-Κυρία Λεχουρίτη σας ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.
Και εγώ σε ευχαριστώ.
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο
