Γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Τρίκαλα. Σπούδασε στο τμήμα Μάρκετινγκ και Διοίκησης Λειτουργιών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας αλλά την κέρδισε η μουσική. Ισορροπεί μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης μιας και η καρδιά της είναι μοιρασμένη. Ξεχωριστή φωνή και ικανή τραγουδοποιός. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το τελευταίο της τραγούδι, τα Χάδια Δανεικά. Σήμερα στο your e-articles η Κωνσταντίνα Πάλλα.
-Γεννήθηκες στα Τρίκαλα. Ποιες είναι οι μνήμες των παιδικών σου χρόνων;
Είχα ανέμελα παιδικά χρόνια. Ήμουν τυχερή γιατί ενώ ζούσαμε στα Τρίκαλα, οι παππούδες μου και τα χωριά μου βρίσκονται σε πολύ κοντινή απόσταση από την πόλη. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να πηγαίνω πολύ συχνά στα χωριά. Θυμάμαι σαν παιδιά να σκαρώνουμε παιχνίδια, να σκαρφαλώνουμε στα δέντρα, να τρέχουμε στα χωράφια του κάμπου και τους παππούδες μάταια να προσπαθούν να μας πείσουν να μαζευτούμε σπίτι. Κυρίως όμως, θυμάμαι μυρωδιές, φαγητά απλά φτιαγμένα με αγάπη και μουσική. Στα Τρίκαλα ο πατέρας μου μας έβαζε Τσιτσάνη και Παπάζογλου στο πικάπ και στο χωριό ο παππούς μου έκανε φιλότιμες προσπάθειες να με μάθει να χορεύω την Καραγκούνα που άκουγε στο τρανζίστορ. Μου λείπουν εκείνα τα χρόνια που ο κόσμος τραγουδούσε και χόρευε χωρίς αφορμή, απλά και φυσικά όπως ανέπνεε.
-Κάποια ανάμνηση που σε έχει στιγματίσει;
Η γιαγιά μου, από την πλευρά της μάνας μου, ήταν από τη Σμύρνη. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να έχει μια άλλη γλύκα σαν άνθρωπος, στις κινήσεις της και στην ομιλία της. Η πιο γλυκιά μου ανάμνηση έχει να κάνει με εκείνη. Κάθε βράδυ που με έβαζε για ύπνο θυμάμαι με πόση αγάπη σταύρωνε το μαξιλάρι μου, λες και άφηνε όλες τις ελπίδες της για μένα στα χέρια του Θεού και η καληνύχτα της ήταν σαν μια μικρή προσευχή. Δε θα φύγει ποτέ αυτή η ανάμνηση από την ψυχή μου.
-Ο ρόλος της μουσικής στην καθημερινότητά σου;
H μουσική ήταν η καθημερινότητά μου. Τραγουδούσα συνεχώς και παντού, μετέτρεπα τα μαθήματα σε στιχάκια για να τα θυμάμαι, περπατούσα σε όποιο ρυθμό είχε το τραγούδι που έλεγα από μέσα μου και ακόμη και στο σχολείο την ώρα που έλεγα μάθημα με το χέρι μου κρυφά έκανα εξάσκηση στα αρπίσματα της κιθάρας. Η μουσική από τότε που θυμάμαι τη ζωή μου μέχρι και σήμερα υπήρξε συνοδοιπόρος μου και στήριγμα.
-Πότε τραγούδησες για πρώτη φορά στη ζωή σου;
Ήταν στο πανηγύρι του χωριού μου στην Αγία Κυριακή. Τότε είχε γίνει μεγάλη επιτυχία το Τι Σου’ Κανα Και Πίνεις από την επανεκτέλεση των Απέναντι και ένας μουσικός από το χωριό ήθελε τα νεότερα παιδιά του χωριού να παίξουμε αυτό και μερικά ακόμη λαϊκά τραγούδια στο πανηγύρι. Η πρώτη μου εμφάνιση λοιπόν ήταν σε μια πλατφόρμα από νταλίκα με ένα μικρόφωνο αρκετά ταλαιπωρημένο από το κλαρίνο στην πλατεία του χωριού.
-Τα συναισθήματα που γεννήθηκαν μέσα σου όταν βρέθηκες πρώτη φορά μπροστά σε μικρόφωνο;
Από τη μια πλευρά, ένιωθα μεγάλη χαρά και ικανοποίηση καθώς επιβεβαίωνα μέσα μου τον δρόμο που ήθελα να ακολουθήσω. Από την άλλη, είχα μεγάλο άγχος γιατί είχε μαζευτεί όλο το σόι μας στην πλατεία του χωριού και ήθελα να τους δώσω χαρά εκείνο το βράδυ.
-Η στιγμή που κατάλαβες ότι θες να γίνεις τραγουδίστρια;
Δεν ήταν μια συγκεκριμένη στιγμή. Ήταν δεδομένο για μένα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, πρέπει να γεννήθηκα με αυτό το δεδομένο. Πάντα το ήξερα και ποτέ δεν το αμφισβήτησα.
-Έχεις τα ίδια συναισθήματα σήμερα;
Ακριβώς τα ίδια. Κάθε μέρα νιώθω σαν να είναι η πρώτη μέρα. Έχω τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια ανάγκη, όπως τότε, να ανέβω στη σκηνή και να τραγουδήσω. Πιστεύω ότι αυτή η παιδική παρόρμηση είναι αναγκαία τελικά για να ασχοληθεί κανείς με την τέχνη.
-Σπούδασες μάρκετινγκ. Τι αποκόμισες;
Σίγουρα οι πανεπιστημιακές σπουδές διαμορφώνουν τον άνθρωπο, είναι μια σπουδαία εμπειρία. Από τη σχολή μου πήρα αρκετές γνώσεις πάνω στην οργάνωση επιχειρήσεων, στη διαχείριση κρίσεων και στην προώθηση. Όμως, θα ήθελα να υπήρχε σε μεγαλύτερο βαθμό το πρακτικό κομμάτι στη σχολή.
-Τα ακούσματα που σε διαμόρφωσαν;
Ζούμε σε μια μικρή χώρα με μεγάλη μουσική ιστορία και ποικιλομορφία. Τα λαϊκά της Χαρούλας, του Μητροπάνου, του Διονυσίου, του Νταλάρα, τα παραδοσιακά της Θεσσαλίας, τα παραδοσιακά της Μακεδονίας, ο Μάλαμας και φυσικά ο Αντώνης Βαρδής είναι νομίζω οι πιο μεγάλοι σταθμοί μέχρι τώρα στην πορεία της μουσικής μου διαμόρφωσης.
-Οι φωνές που θαυμάζεις;
Η Τζένη Βάνου, ο Στράτος Διονυσίου, ο Γιάννης Πάριος, ο Πασχάλης Τερζής, η Χαρούλα Αλεξίου και ο Γιώργος Νταλάρας θεωρώ πως είναι από τις σπουδαιότερες φωνές μας.
-Παίζει ρόλο το ταλέντο ή η προσωπική δουλειά που θα καταβάλλει ο ερμηνευτής για τη πορεία που θα διαγράψει;
Παίζουν κατά τη γνώμη μου εξίσου σημαντικό ρόλο. Και αυτό συμβαίνει σε κάθε επάγγελμα. Όλοι έχουμε ένα χάρισμα, μια κλίση στη ζωή μας. Αν δεν δουλέψουμε και δεν αφοσιωθούμε σε αυτό, τότε δε θα ανθίσει, το χάρισμα θα μαραθεί και θα εξαφανιστεί. Θέλει προσωπική δουλειά το χάρισμα, καθημερινή φροντίδα και εξέλιξη.
-Θεωρείς τη τύχη καθοριστικό παράγοντα;
Φυσικά! Και δυστυχώς είναι ο μόνος παράγοντας που δεν είναι στο χέρι μας. Για αυτό, πολλές φορές, λέω ότι πρέπει ακόμη και να δουλεύουμε διπλά για να καλύψουμε το ενδεχόμενο της απουσίας της τύχης. Αλλά και πάλι η τύχη από μόνη της έχει μεγάλη δύναμη, μπορεί να χτίσει και να γκρεμίσει καριέρες σε δευτερόλεπτα.
-Σου λείπει η Θεσσαλονίκη;
Όχι ακόμη γιατί φροντίζω να πηγαίνω συχνά. Τουλάχιστον μία φορά το μήνα βρίσκομαι εκεί γιατί δουλεύω και στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα. Το επάγγελμα του μουσικού δεν έχει βάση και ρίζες. Η μουσική είναι ένα ταξίδι και οι μουσικοί πρέπει να ταξιδεύουν. Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη που μου θυμίζει όσα έχω χτίσει, την ταυτότητά μου και τα όνειρά μου. Είναι ο τόπος που με επαναφέρει και με σώζει όταν έχω χάσει το δρόμο μου. Επιπλέον, έχω μια ολόκληρη ζωή και φίλους που για μένα είναι σχεδόν οικογένειά μου, οπότε πάντα επιστρέφω με χαρά και δεν αφήνω το χρόνο να περάσει ώστε να μου λείψει.
-Πώς διαχειρίζεσαι ένα πρόβλημα όταν ξεπροβάλλει στη ζωή σου;
Το συζητάω πολύ. Πιστεύω σε αυτό που λέμε brain storming. Ζητάω τη γνώμη από πολλούς ανθρώπους, ψάχνω λύσεις και εναλλακτικές και δε βιάζομαι. Ζυγίζω την κατάσταση και με ψυχραιμία επιλέγω τη λύση. Τα προβλήματα είναι για να λύνονται και όσα δε λύνονται πρέπει να βρίσκουμε τρόπο να τα αποδεχόμαστε αλλιώς δεν προχωράμε στη ζωή.
-Τι έχεις αποκομίσει από τις εύκολες και τις δύσκολες στιγμές που έχεις βιώσει;
Έχω αποκομίσει εμπειρίες και γνώσεις που με κάνουν καλύτερο άνθρωπο για μένα και για τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου. Κάθε στιγμή έχει κάτι να μας διδάξει αρκεί να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και να έχουμε και τη θέληση να γίνουμε καλύτεροι.
-Ο δίσκος που ακούς ξανά και ξανά;
Η ζωντανή ηχογράφηση στον Λυκαβηττό με τη Χαρούλα Αλεξίου, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και τον Σωκράτη Μάλαμα.
-Το τραγούδι που περιγράφει τη ζωή σου;
Το «Βραδιάζει» και το «Σε πέντε ώρες ξημερώνει Κυριακή». Δεν μπορούσα να διαλέξω ένα από τα δύο.
-Η ταινία που σε συγκλόνισε;
Ο Πιανίστας.
-Το βιβλίο που σε μάγεψε;
«Η Αυτοβιογραφία Του Φωτός» του Γιώργου Γραμματικάκη.
-Πότε έκλαψες τελευταία φορά;
Πριν μια βδομάδα όταν έφυγε ένα πολυαγαπημένο μου πρόσωπο.
-Πώς προέκυψαν τα Χάδια Δανεικά; Τι εσωτερικές σου ανάγκες κάλυψαν;
Υπήρχε αρχικά η ανάγκη να κατανοήσω γιατί εγώ και οι γύρω μου έχουμε την τάση να μένουμε σε καταστάσεις και σε σχέσεις που δεν μπορούν να προχωρήσουν και δεν έχουν κάτι να μας προσφέρουν. Ύστερα ήρθε η στιγμή της απόφασης. Έπρεπε να διαλέξω αν θα συνεχίσω να ακολουθώ το ίδιο μοτίβο ή θα διαλέξω το δύσκολο δρόμο που πρέπει να φτιάξεις κάτι πάλι από την αρχή και να αφήσεις πίσω σου ό,τι σε κρατάει σταθερό σε μια σχέση. Έτσι ήρθαν τα Χάδια Δανεικά, σαν μια απόφαση ζωής.
-Η άποψή σου για το σημερινό ελληνικό τραγούδι; Υπάρχουν άξιοι δημιουργοί και ερμηνευτές;
Υπάρχουν εξαιρετικοί μουσικοί, εξαιρετικοί δημιουργοί και εξαιρετικοί ερμηνευτές. Εξαιρετικοί χωρίς να υπερβάλλω. Καλλιτέχνες άξιοι να διαμορφώσουν και να συνεχίσουν τη μουσική ιστορία. Εύχομαι μέσα σε αυτές τις δύσκολες εποχές να βρουν τον τρόπο και το βήμα να ακουστούν.
-Γιατί δεν τους δίνεται βήμα;
Από τη μια υπάρχει η μουσική και από την άλλη η μουσική βιομηχανία. Στη μουσική έχουμε όλοι φωνή, στη μουσική βιομηχανία δεν μπορεί να υπάρχει χώρος για όλους. Η αγορά, η ζήτηση, οι τάσεις, οι ανάγκες γενικά πάνω στην τέχνη αλλάζουν καθημερινά και ο κόσμος παράλληλα δεν μπορεί να παρακολουθήσει κάθε τι καινούργιο που βγαίνει. Είναι άλλο η τέχνη και άλλο το επάγγελμα.
-Σε τι κατάσταση βρίσκεται η σημερινή δισκογραφία;
Νομίζω πως περνάει μια εποχή αναθεώρησης και αναπροσαρμογής. Το ίντερνετ, οι μουσικές πλατφόρμες και τα social media έχουν αλλάξει το τοπίο σε παγκόσμια κλίμακα. Η δισκογραφία περνάει σε μια νέα εποχή σιγά σιγά. Τώρα ισορροπεί ανάμεσα στον ουσιαστικό της ρόλο, στην παραγωγή μουσικής και στην προσαρμογή στις νέες τάσεις της εποχής.
-Η κοινωνική και οικονομική κατάσταση της χώρας;
Νομίζω πως αυτή τη στιγμή, εν μέσω πανδημίας, ό,τι και να πούμε θα είναι μάταιο. Κάθε μέρα έχουμε και νέα δεδομένα. Σίγουρα κοινωνικά και οικονομικά η χώρα ματώνει αλλά θα πρέπει να λήξει αυτός ο Γολγοθάς για να μπορέσουμε να κρίνουμε την κατάσταση και να δούμε τα επόμενα βήματα.
-Είμαστε μια συντηρητική κοινωνία;
Εξαρτάται από τη ματιά του καθενός. Αν συγκρίνουμε την κοινωνία μας με κάποιες άλλες της ανατολής, τότε όχι. Αν τη συγκρίνουμε με κάποιες στη δύση ή στην Ευρώπη, τότε ναι. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι έχουμε περισσότερες παρωπίδες από όσες νομίζουμε. Έχουμε πολλά βήματα να κάνουμε και πολλούς διχασμούς να ξεπεράσουμε.
-Επηρέασε τους καλλιτέχνες ο κορωνοϊός;
Σε καταστροφικό βαθμό θα έλεγα. Δεν γνωρίζω αν σε κάποια άλλη ιστορική στιγμή υπήρξε τέτοια σιωπή τέχνης. Για ένα χρόνο, σε όλο τον πλανήτη η τέχνη σταμάτησε. Ίσως γι’ αυτό να νιώθουμε τόσο έντονα ότι έχει σταματήσει ο χρόνος. Η τέχνη γεννάει τα όνειρα των ανθρώπων και εδώ και ένα έτος αυτό απλώς δε συνέβη πουθενά. Μεγάλη μερίδα συναδέλφων έχει αναγκαστεί για την επιβίωση να βρει δουλειά σε άλλο κλάδο. Αυτοί οι άνθρωποι δε θα επιστρέψουν στην τέχνη. Τα επόμενα χρόνια θα έχουμε μεγάλη έλλειψη από εκπροσώπους της τέχνης.
-Η στάση της Κυβέρνησης ήταν ανάλογη;
Είμαι ένας μουσικός, ούτε οικονομολόγος, ούτε βουλευτής, ούτε γιατρός. Είμαι ένας μουσικός που κάθε μέρα επικοινωνώ με τον κόσμο και αφουγκράζομαι τις ανάγκες του. Ελπίζω με όλη μου την καρδιά η κυβέρνηση να μην είχε άλλη επιλογή μπροστά σε κάποιες αποφάσεις που πήρε απέναντι στους καλλιτέχνες, ειδάλλως θα κριθεί όπως κρινόμαστε όλοι μας.
-Πώς κρίνεις τις αποκαλύψεις που έγιναν με φαινόμενα κακοποίησης στο χώρο της τέχνης;
Πιστεύω πως ήταν πλέον η ώρα να ακουστούν αυτές οι φωνές, να φωτιστεί και αυτή η πλευρά. Χαίρομαι που η δική μας γενιά θα αφήσει ένα πιο καθαρό έδαφος για να βαδίσει η επόμενη. Θαυμάζω, ειλικρινά, όλους αυτούς τους συναδέλφους που συνεχίζουν και μιλάνε και βρίσκουν τη δύναμη μέσα τους να εκτεθούν και να φωνάξουν την αλήθεια. Και επιτέλους η αλήθεια κερδίζει μετά από πολύ πόνο.
-Η σχέση σου με τον Θεό;
Πιστεύω στον Θεό με όλη μου την καρδιά. Τα υπόλοιπα θα τα κρίνει Εκείνος.
-Ποιο είναι το προσωπικό σου καταφύγιο;
Έχω πολλά γιατί έχω την ευλογία να έχω πολλούς καλούς φίλους.
-Ο μεγάλος σου φόβος;
Κάπου είχα διαβάσει το εξής: Αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δε θα πεθάνεις όταν πεθάνεις. Φοβάμαι να μη γίνω όσα δε θέλω.
-Πώς λειτουργείς όταν ερωτεύεσαι;
Δυστυχώς χωρίς λογική. Ακόμη ψάχνω τη σωστή ισορροπία.
-Το μεγάλο σου πλεονέκτημα;
Η υπομονή μου πιστεύω. Με έχει βοηθήσει να καταφέρω αρκετά.
Το μεγάλο σου μειονέκτημα;
Η υπομονή μου, πάλι, όταν δεν έχει τα σωστά όρια. Δεν αξίζουν όλοι οι άνθρωποι και όλες οι καταστάσεις την ίδια υπομονή.
-Τι άνθρωπος είναι η Κωνσταντίνα Πάλλα;
Βολικός και απαιτητικός. Λογικός και αυθόρμητος. Δίδυμος.
-Τι είναι η ευτυχία;
Στιγμές μικρές που συγκροτούν τη μεγάλη ζωή.
-Αν μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα άλλαζες;
Θα έφευγα πιο νωρίς. Από μέρη, από ανθρώπους, από καταστάσεις.
-Πώς φαντάζεσαι τη τελευταία μέρα σου στη γη;
Με την κιθάρα αγκαλιά να τραγουδάω με τους ανθρώπους που αγαπάω.
-Τα όνειρά σου για το μέλλον;
Πολλά όνειρα κάνω και σε προσωπικό και σε επαγγελματικό επίπεδο. Ανυπομονώ να πάρουμε τη ζωή μας πίσω, να δω πως θα είναι η νέα κατάσταση στην οποία θα ζούμε και να δημιουργήσω ξανά!
-Ετοιμάζεις κάτι αυτή την περίοδο;
Με την ελπίδα του καλοκαιριού και των εμβολιασμών αρχίζω να προγραμματίζω την καλοκαιρινή μου περιοδεία. Παράλληλα, ετοιμάζω το επόμενο single.
-Τι συμβουλή θα έδινες σε έναν νέο άνθρωπο για να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα;
Να έχει υπομονή και να δουλεύει πάνω στα όνειρά του. Και το πιο σημαντικό, να πιστεύει στον εαυτό του και σε όσα ονειρεύεται.
-Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν λες το όνομα Κωνσταντίνα Πάλλα;
Ταξίδι. Ήμουν ταξίδι ως τώρα και εύχομαι και μέχρι το τέλος.
-Κωνσταντίνα σε ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.
Και εγώ σε ευχαριστώ.
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο
