Γεννήθηκε στο Βόλο αλλά εδώ και χρόνια δραστηριοποιείται στα Ιωάννινα που τα έχει ως καταφύγιο και έδρα του. Στην εφηβεία του στράφηκε στη μουσική μαθαίνοντας κιθάρα. Κιθαρίστας και τραγουδοποιός. Ένας πολυμορφικός καλλιτέχνης που δε σταματάει να αναπνέει και να ζει μέσα από την μουσική. Μέλος της μπάντας Jacart η οποία επανήλθε με το ολοκαίνουριο τραγούδι Σταγόνες Της Βροχής. Με αφορμή την solo εμφάνισή του στον μουσικό χώρο Θυμωμένο Πορτραίτο στα Ιωάννινα φιλοξενώ στο your e-articles τον Δημήτρη Μπασδάνη.
-Γεννήθηκες στο Βόλο. Πώς θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια;
Τίποτα το συνταρακτικό. Όμορφα, ανέμελα παιδικά χρόνια σε μία από τις ομορφότερες -και πολύ φιλικές να μεγαλώνεις ως παιδί- πόλεις της Ελλάδας και τα καλοκαίρια στο Πήλιο, στο αγαπημένο μου χωριό τον Πλατανιά. Βουνό, θάλασσα, φύση! Τώρα τα εκτιμάμε κάτι τις παραπάνω!
-Τι σε οδήγησε να ασχοληθείς με τη μουσική;
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να απαντήσω ξεκάθαρα. Ίσως η αίσθηση της δημιουργικότητας μέσα από τη συλλογικότητα; Η ευχαρίστηση να μπορείς να παίξεις αυτό που ακούς; Η παρέα; Το χειροκρότημα; Δεν ξέρω! Ένα μείγμα από όλα θα πω. Είναι συγκυρίες, ευκαιρίες και στιγμές. Δεν είναι ένα «κλικ» από τη μία στιγμή στην άλλη πιστεύω.
-Στα δεκαπέντε σου ξεκίνησες να μαθαίνεις κιθάρα. Τι σε ιντρίγκαρε στο όργανο αυτό;
Και αυτό αν θυμάμαι καλά συγκυριακό ήτανε. Άκουσα πως υπήρχε στο πατάρι μια παλιά κιθάρα, την οποία και ζητούσα επίμονα να δω. Ε! Μια μέρα ήρθε -χρέπι ολκής το όργανο (χαχα)- και εκεί ξεκίνησαν οι πρώτες γρατζουνιές. Ό,τι και όπως να’ ναι. Στο άμεσο μέλλον ήρθανε τα πρώτα μαθήματα. Όλο το ρεπερτόριο των Πυξ Λαξ, η πρώτη ηλεκτρική κιθάρα και μετά όλα πήραν τον δρόμο τους. Γίναμε αχώριστοι φίλοι!
-Η σημασία της στη καθημερινότητά σου;
Αυτή τη στιγμή είναι κυρίαρχη στη ζωή. Έχουμε κατά μέσο όρο επαφή γύρω στις 8 ώρες τη μέρα λόγω μαθημάτων, συνθέσεων, ηχογράφηση, μελέτη, live κ.λπ. Είναι προέκταση του σώματός μου, της φωνής και του μυαλού μου. Αλλά και το εργαλείο του βιοπορισμού μου.
-Αν δεν είχες ασχοληθεί με το τραγούδι τι άλλο θα σε είχε κερδίσει;
Νομίζω τα μαθηματικά, τα οποία και σπούδασα, σε μία πιο εφαρμοσμένη μορφή για υπολογιστές. Έτσι λέω βέβαια. Δεν ξέρεις πώς θα μπορούσε να τα φέρει η ζωή.
-Πότε τραγούδησες για πρώτη φορά στη ζωή σου;
Λογικά σε καμιά χορωδία του σχολείου; Αυτό θα πω! Δεν μου αρέσει να τραγουδάω. Νιώθω άβολα είναι η αλήθεια. Και δεν τραγουδάω και καλά. Τραγουδάω μόνο στα Demo των κομματιών μου για να τα στείλω στον εκάστοτε ερμηνευτή. Και πάλι είναι αφόρητα δύσκολο να ακούω τη φωνή μου ηχογραφημένη! Άστα, δράμα!
-Τα ακούσματα που σε διαμόρφωσαν ως καλλιτέχνη;
Όλα μας διαμορφώνουν. Είχα την τύχη να μην ακούω μονοδιάστατα. Άκουγα παραδοσιακά, λαϊκά, έντεχνα, ροκ, μέταλ, πανκ. Αργότερα τζαζ, ινδική μουσική, electro και πολλά άλλα. Όλα έχουν κάτι να σου δώσουν. Ακόμα και κάτι ευτελές, μπορεί να σου δώσει σπίθα για κάτι μεγάλο. Αρκεί να έχεις την αισθητική και την αντίληψη να το αναγνωρίσεις.
-Οι φωνές που θαυμάζεις;
Μου βάζεις δύσκολα. Θεωρώ την καλύτερη φωνή ή καλύτερα την φωνή που εγώ αναγνωρίζω ως την καλύτερη που έχω ακούσει στο ροκ τουλάχιστον, αυτή του James Ronnie Dio. Μαγεύομαι ερμηνευτικά από την Χαρούλα Αλεξίου και την Ελένη Βιτάλη. Λατρεύω τη φωνή του Αλκίνοου Ιωαννίδη και του Γιώργου Νταλάρα. Μου αρέσει και ο Tom Jones και ο Johnny Cash και πολλοί άλλοι εξαιρετικοί Έλληνες και ξένοι της δικιάς μου γενιάς. Δεν ξέρω αν θαυμάζω κάποιον, ξέρεις, σαν θεό. Σου είπα μου βάζεις δύσκολα.
-Πώς γεννιέται η έμπνευση;
Με όρεξη για αποτυχία! Χαχαχαχα. Δεν ξέρω! Είναι πηγαίο. Άλλοι λένε ότι εμπνέονται σε πολύ έντονες στιγμές τους. Προσωπικά νομίζω ότι οι έντονες στιγμές, οι θύμησες και όσα ζήσαμε κάποια στιγμή ωριμάζουν μέσα μας και μας εμπνέουν σε στιγμές ηρεμίας μας.
-Με ποιο τρόπο γράφεις τα τραγούδια σου;
Συνήθως προσπαθώ αφού έχω γράψει ή διαβάσει τον στίχο να βρω την μουσικότητά του. Όλες οι λέξεις στην κατάλληλη θέση και στιγμή έχουν εν δυνάμει την μελωδία τους. Έτσι μου αρέσει να μελοποιώ. Βέβαια κάποιες φορές υπάρχει πρώτα η μελωδία και κουμπώνει ο στίχος ενώ άλλες φορές γίνεται παράλληλα και ξαφνικά απλά παίζοντας «χαζομάρες» στην κιθάρα ή δοκιμάζοντας νέα πράγματα.
-Τι σημαίνουν για σένα τα Ιωάννινα;
Τα Ιωάννινα είναι ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου. Βασικά έχω ζήσει όλη την ενήλικη ζωή μου, έχω δημιουργήσει, έχω χαρεί, έχω κλάψει, έχω πετύχει, έχω αποτύχει, όλα! Δεν ξέρω τι είμαι εγώ για την πόλη των Ιωαννίνων. Πάντως για μένα τα Γιάννενα είναι πια δεύτερη ιδιαίτερη πατρίδα μου.
-Πώς αναλογίζεσαι την δημιουργία της Στιχόβολης και τη κυκλοφορία του ομότιτλου άλμπουμ του συγκροτήματος;
Η Στιχόβολη είναι ίσως το κομβικότερο σημείο της μουσικής δημιουργικότητας και καριέρας μου. Ήμασταν και είμαστε ακόμα, παρότι ανενεργοί, παρέα! Αληθινή παρέα, με τα κάτω μας και τα πάνω μας, αλλά αδέρφια και φίλοι που είχαμε σκοπό να γράψουμε τη δική μας μουσική, με όλες τις επιρροές μας από την παράδοση μέχρι το μέταλ. Μάθαμε μέσα από τη Στιχόβολη να λειτουργούμε χωρίς «εγώ» και να συνδημιουργούμε πάνω σε μια σπίθα του ενός όλοι μαζί και ίσοι. Πιστεύω είμαστε όλοι πολύ χαρούμενοι που το καταφέραμε και αυτό αναγνωρίστηκε καταρχήν από τον Καθρέφτη που το κυκλοφόρησε το παρθενικό μας άλμπουμ το 2015, αλλά και από αρκετό κόσμο.
-Παράλληλα, εκείνη τη περίοδο δραστηριοποιείσαι και με τη μπάντα Programmed To Rock. Ήταν διαφορετικά τα πράγματα εκεί;
Οι Programmed to Rock ήταν μια άλλη φάση αλλά και ίδια. Μέλη των Στιχόβολη που θέλαμε να βγάλουμε γούστα και να πειράζουμε κομμάτια από την παράδοση μέχρι σκυλάδικα του χιλιομέτρου, μέχρι Britney Spears. Με τη δική μας αισθητική και ήχο πάντα. Α! Και με μεγάλη δόση χιούμορ. Συν το ότι ήταν ολιγομελές σχήμα μπορούσαμε να παίζουμε πιο συχνά, για βιοποριστικούς λόγους έτσι. Πάντως, μεγάλο σχολείο και οι PTR!
-Το 2019 κυκλοφόρησε το Kaemos, ο πρώτος σου ορχηστρικός δίσκος. Πώς αισθάνεσαι για αυτή τη κατάθεση;
Το Κaemos το’ χα καημό χρόνια. Χαχα. Ήτανε οργανικά κομμάτια που είχα στο συρτάρι χρόνια. Αλλά δεν είχα χρόνο, δεν ήμουν έτοιμος ίσως να το υποστηρίξω. Δεν ξέρω! Πάντως βγήκε και είναι άλλο ένα κομβικό σημείο στη ζωή μου. Αφού όπως λέω είναι το «1ο Soundtrack των στιγμών της ζωής μου» και ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου γιατί με βάραιναν. Στη συνέχεια ακολούθησε το Diddycoy και πρόσφατα το Echographia και τώρα είμαι σε διαδικασία που ετοιμάζω ένα ακόμα instrumental album και είμαι πολύ χαρούμενος που το Kaemos ήταν η αρχή για όλα αυτά!
-Σήμερα είσαι ο frontman των Jacart. Τι ετοιμάζεις;
Frontman! χαχα, Δεν θα το έλεγα! FrontWoman είναι η Κατερίνα. Εγώ απλά γράφω τα κομμάτια, ενορχηστρώνω και έχω την επίβλεψη της παραγωγής. Αλλά και ο Νικόδημος και η Κατερίνα συμπράττουν και στο δημιουργικό κομμάτι. Είμαστε και οι τρεις ίσοι σε αυτό. Έχουμε ηχογραφήσει 6 κομμάτια, ένα Mini-Album, έχουν κυκλοφορήσει τα 2 και πολύ σύντομα και το 3ο τραγούδι του άλμπουμ. Είμαι πολύ χαρούμενος που επέστρεψα με τραγούδια μου σε ολοκληρωμένη δουλειά με αρχή μέση και τέλος. Μου ΄χε λείψει!
-Ποια η γνώμη σου για τα μουσικά ριάλιτι; Δίνουν πραγματικά ευκαιρίες σε νέα ταλέντα;
Όταν μιλάμε για τηλεόραση πρέπει να διαχωρίσουμε ποιος είναι το προϊόν. Νομίζω πως το προϊόν στα μουσικά ριάλιτι δεν είναι τα παιδιά που πάνε εκεί αλλά οι «Κριτές» οι οποίοι ανεβάζουν απλά τις μετοχές τους. Τα παιδιά, που πραγματικά είναι κάποιοι υπερταλαντούχοι είναι απλά το φίλερ, οι αναλώσιμοι, για να γίνει η δουλειά. Δεν θεωρώ πως είναι ο σωστός δρόμος για τα νέα ταλέντα.
-Τι μετράει για την καθιέρωση ενός καλλιτέχνη; Η προσωπική δουλειά ή το ταλέντο;
Νομίζω η προσωπική δουλειά σε σύμπραξη με το ταλέντο. Δεν φτάνει μόνο το ταλέντο για την καθιέρωση. Πρέπει κάθε ένα κοντό χρονικό διάστημα να είσαι εκεί φρέσκος και με νέα πρόταση. Το ταλέντο αρκεί να σου δώσει μια επιτυχία. Η δουλειά όμως είναι αυτή που σε κρατάει ζωντανό στον χώρο.
-Ο δίσκος που λατρεύεις να ακούς;
Τώρα τελευταία έχω κολλήσει με το Illusions του Ibrahim Maalouf. Κόλλημα!
-Η ταινία που σε κάνει να τη παρακολουθείς κάθε φορά σαν πρώτη φορά;
Θα μπορούσα να σου πω μια ψαγμενιά για να φανώ βαθύς ή καμιά μουσική ταινία τύπου Blues Brothers -που τη λατρεύω- για να φανώ ως η μουσική είναι η ζωή μου, αλλά θα σου πω την αλήθεια μου. Aγαπώ να βλέπω το Ας Περιμένουν οι Γυναίκες του Λάκη Τσιώλη.
-Το βιβλίο που σε ταξιδεύει σε μαγικούς τόπους;
Μου αρέσει να διαβάζω ποίηση γενικά. Μου έρχονται πολλά αλλά κάποιο συγκεκριμένο δεν έχω νομίζω.
-Πότε έκλαψες τελευταία φορά;
Πρόσφατα. Από χαρά βέβαια!
-Σε τι κατάσταση βρίσκεται η σημερινή δισκογραφία;
Σήμερα υπάρχουν πάρα πολύ ωραία νέα πράγματα, με μεράκι, με έμπνευση, με πολύ καλές παραγωγές. Και κατά κύριο λόγο ανεξάρτητες. Η δισκογραφία όπως την έχουμε στο μυαλό μας, νομίζω πάντα, πως λειτουργεί με όρους τηλεόρασης πια. Τι πουλάει; Αυτό! Φτιάξε 10 τέτοια. Φοβάται, το νέο, το φρέσκο, το περίεργο ίσως. Δεν ξέρω θα δείξει το μέλλον.
-Υπάρχουν άξιοι καλλιτέχνες σήμερα;
Κάθε γενιά έχει άξιους καλλιτέχνες. Μπορεί να μη χαίρουν την αναγνώρισης που θα είχαν σε άλλα παλαιότερα χρόνια με μία δισκογραφική να σπρώχνει από πίσω αλλά σαφώς και υπάρχουν. Μπορεί να έχει αλλάξει ο τρόπος επικοινωνίας, δημιουργίας και μετάδοσης αλλά κάθε γενιά έχει τους καλλιτέχνες της.
-Μπορούν να βρουν το δρόμο τους;
Τα μέσα υπάρχουν. Η νέα γενιά τα χειρίζεται εξαιρετικά. Είναι στο χέρι τους, στη διάθεσή τους και στις συγκυρίες που θα τύχουν.
-Πώς αντιλαμβάνεσαι τη κοινωνική και οικονομική κατάσταση της χώρας;
Θα ήταν τρελό να μην αντιλαμβάνεται κάποιος ότι η χώρα οικονομικά είναι δύσκολα. Είναι γενικό το κακό της οικονομίας παγκοσμίως βέβαια. Υπερσυγκέντρωση πλούτου δημιουργεί αυτές τις ανισότητες που κατά βάση συντρίβουν τον αδύναμο. Κοινωνικά, τώρα, είναι περίεργη η κατάσταση. Προσπαθώ να την αποκρυπτογραφήσω. Ενώ βλέπεις πολύ νέες προοδευτικές σκέψεις και απόψεις, βλέπεις ταυτόχρονα και μεγάλο ποσοστό σκοταδισμού και μεσαιωνισμού. Κάτι λάθος κάναμε σε τούτο τον κόσμο!
-Επηρέασε τους καλλιτέχνες ο κορωνοϊός;
Ναι σίγουρα! Όλους τους επηρέασε. Κανείς δεν βγήκε ίδιος από όλη αυτή την κατάσταση. Όσον αφορά τον κλάδο των καλλιτεχνών σε άλλους επέδρασε δημιουργικά. Άλλους τους έριξε σε κατάθλιψη… Το σίγουρο είναι πως το μεγαλύτερο πλήγμα ήταν οικονομικό που συνεπάγεται πολλά domino κακών αυτό.
-Η στάση της Κυβέρνησης ήταν ανάλογη;
Η στάση της κυβέρνησης ήταν παντελώς αδιάφορη έως και εκδικητική από την αρχή προς τους ανθρώπους του πολιτισμού. Όπως και για κάθε τι που ανήκει στη σφαίρα του Πολιτισμού, εκ των πράξεων πάντα, δείχνουν ότι είναι επικίνδυνοι να το διαχειριστούν.
-Πώς κρίνεις τη σημερινή ελληνική κοινωνία; Σε ενοχλεί κάτι;
Όπως είπα και παραπάνω βλέπεις δύο άκρα. Με φοβίζει πάρα πολύ η στροφή προς την φυλετική καθαρότητα και τον εύκολο αφορισμό. Θυμίζει πολύ εποχές Ευρώπης 1930 και ύστερα. Που τα υπόλοιπα είναι ιστορία τι συνέβη.
-Πώς αντιλαμβάνεσαι τις αποκαλύψεις στο χώρο του θεάματος για τις παρενοχλήσεις εις βάρος των καλλιτεχνών;
Είναι απαράδεκτο, για αρχή, να εκμεταλλεύεται κάποιος μία θέση εξουσίας για να βγάλει τα νεύρα του ή τις σεξουαλικές του ορμές προς έναν άνθρωπο που βρίσκεται σε χώρο εργασίας. Είναι ανεπίτρεπτο και δεν έχει καμία θέση. Όχι μόνο στον χώρο του θεάματος. Πουθενά σε κανέναν χώρο και χρόνο. Όσοι είναι ένοχοι να πληρώσουν ακριβά πραγματικά. Πρώτα πρέπει να γινόμαστε άνθρωποι και μετά καλλιτέχνες.
-Πιστεύεις στον Θεό;
Όχι! Ούτε κατα διάνοια. Προσπαθώ να εξηγώ τα πράγματα στη ζωή μου με ρεαλισμό.
-Το καταφύγιό σου;
Οι σκέψεις μου. Οι στίχοι μου. Οι κιθάρες μου.
-Ο μεγάλος σου φόβος;
Η ανθρώπινη βλακεία.
-Πώς λειτουργείς όταν ερωτεύεσαι;
Θα πω δοτικά!
-Τι είναι η ευτυχία;
Ευτυχία είναι για μένα είναι να μπορείς να ξυπνάς και να κοιμάσαι ήρεμος και με καθαρή τη συνείδησή σου, χωρίς δεύτερες και τρίτες σκέψεις και να είσαι με τους ανθρώπους που αγαπάς και αγαπιέσαι.
-Τι άνθρωπος είναι ο Δημήτρης Μπασδάνης;
Πιστεύω δοτικός και έμπιστος. Προσπαθώ να είμαι και δημιουργικός, αλλά αυτό δεν μπορώ να το κρίνω 100%.
-Το μεγάλο σου πλεονέκτημα;
Νομίζω η ψυχραιμία μου, το πείσμα και το ότι προσπαθώ να αντιμετωπίζω τη ζωή σφαιρικά και με χιούμορ.
-Το μεγάλο σου μειονέκτημα;
Ότι δεν ανοίγομαι εύκολα στους ανθρώπους στα πολύ βαθιά συναισθηματικά μου κομμάτια. Και κάποιες φορές στεναχωρώ τους ανθρώπους που αγαπάω για αυτό μου το γινάτι.
-Αν μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα άλλαζες;
Σου είπα, προσπαθώ να βλέπω τη ζωή ρεαλιστικά. Δεν μπορώ να αλλάξω κάτι και δεν θέλω γιατί με τα στραβά και τα καλά έφτασα να είμαι εδώ τώρα αυτός που είμαι.
-Πώς φαντάζεσαι τη τελευταία μέρα σου στη γη;
Δεν το έχω σκεφτεί. Αλλά όπως είναι να έρθει ας έρθει! Καλοδεχούμενη.
-Τα όνειρά σου για το μέλλον;
Έχω στα σκαριά νέα πράγματα που ετοιμάζω. Άλλα έχουν ξεκινήσει, άλλα είναι ακόμα σε στάδιο ιδεών που δουλεύονται. Αυτά είναι τα πλάνα. Όχι τα όνειρα. Θα σου πω τι δεν θέλω να δω. Δεν θα ήθελα να ζήσουμε έναν παγκόσμιο πόλεμο.
-Τι συμβουλή θα έδινες σε έναν άνθρωπο για να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα;
Πρώτα να κοιτάξει αν αυτό που έχει ως όνειρο είναι όνειρο ή γινάτι. Δηλαδή αν το αγαπάει αλήθεια ή απλά το κάνει γιατί του προσφέρει μια πρόσκαιρη ευχαρίστηση -είτε ηθική, είτε οικονομική- και αν πραγματικά το θέλει, να πάρει το ρίσκο να το κυνηγήσει και όπου βγει!
-Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν λες το όνομα Δημήτρης Μπασδάνης;
Ωχ! Μωρέ πάλι για μένα θα μιλάμε; Εσύ; τα νέα σου!
-Δημήτρη σε ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.
Και εγώ σε ευχαριστώ.
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο
