Είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες. Δημιουργός με έντονα ερεθίσματα που αποτυπώθηκαν στα τραγούδια του αλλά και με άρτια τεχνική κατάρτιση. Δούρειος Ίππος του στη δισκογραφία υπήρξε ο έξοχος δίσκος Έρημη Πόλη που σημαδεύτηκε με τη φωνή της Μαρίας Δημητριάδη. Από το 1982 μέχρι σήμερα έχει πραγματοποιήσει συνεργασίες με πλήθος ερμηνευτών, ποιητών και στιχουργών. Άξια είναι και η διαδρομή του ως συγγραφέας μυθιστορημάτων. Σήμερα, φιλοξενώ στο your e-articles τον Γιώργο Σταυριανό.
-Γεννηθήκατε στο Ηράκλειο Κρήτης. Τι αναμνήσεις κουβαλάτε;
Όσο κι αν σας φανεί παράξενο, οι αναμνήσεις μου έχουν να κάνουν με μια άβουλη και σκοτεινή ζωή. Είχα μάθει να πειθαρχώ σε μια αυστηρή ιεραρχία γονέων και στενών συγγενών και στο τρομερό μεσοαστικό περιβάλλον μιας πόλης που δεν σου άφηνε και πολλά περιθώρια προσωπικής ζωής και πρωτοβουλίας.
-Υπάρχει κάποιο γεγονός που το θυμάστε ως τώρα;
Τα κυριακάτικα απογεύματα και την βόλτα μου στα στενοσόκακα και μέχρι το λιμάνι όπου αγνάντευα την θάλασσα χωρίς ακόμα κανένα αίσθημα φυγής να με διακατέχει. Δυο στενοί φίλοι εκ των οποίων ο ένας με «μυούσε» στα μυστικά της εφηβείας και ο άλλος που με εισήγαγε στην ομορφιά και στο βάθος της Μεγάλης Μουσικής, δηλαδή της κλασσικής. Νωρίς, και πριν βραδιάσει, το πατρικό σπίτι όπου βασίλευε μια ακατανόητη σιωπή χωρίς διάλογο. Κάποια βεγγέρα σε φιλικό σπίτι και στην συνέχεια η απομόνωση στο παιδικό μου δωμάτιο με ένα βιβλίο στο χέρι. Η προσωπικότητα που ανέπτυσσα δεν είχε τίποτα το ηρωικό, τίποτα το απροσδόκητο. Και κυρίως τίποτα το καλλιτεχνικό.
-Ποια είναι η πρώτη φορά που ήρθατε σε επαφή με τη μουσική;
Στα κρητικά πανηγύρια που αγάπησα με πάθος και που μου παρείχαν τροφή σε όλες τις φαντασιώσεις, επιτρεπτές και μη. Tο δεύτερο πρόγραμμα και η επαφή μου με την κλασσική μουσική. Η απόκτηση πιάνου ήταν ρητά απαγορευμένη καθώς και η εγγραφή μου στο Ωδείο παρόλο που διαφαινόταν η αγάπη μου στην μουσική. Το μέλλον μου είχε προδιαγραφεί, θα σπούδαζα στο εξωτερικό όπου θα έφευγα αμέσως μετά την απόκτηση του απολυτηρίου. Όπως και έγινε.
-Τα συναισθήματά σας εκείνη τη στιγμή;
Είναι δύσκολο ακόμα και τώρα να αποσαφηνιστούν με βεβαιότητα. Πιστεύω ότι αυτά εκτρέφονται από τον περιβάλλοντα χώρο και την αίσθηση ελευθερίας που σου παρέχει ή μη. Σε μεγάλο ποσοστό σε αυτήν την ηλικία ετεροκαθοριζόμαστε. Πιστεύω πως την περίοδο εκείνη ήταν οι μοναχικοί μου περίπατοι νωρίς το απόγευμα σε μια πόλη που ποτέ δεν αγάπησα πραγματικά αλλά που περιέργως δέθηκα μαζί της, αφουγκράστηκα τα μυστικά της αθώα ή ένοχα και που με σημάδεψαν. Περπατούσα χωρίς πραγματικό προορισμό, προσδοκώντας ίσως την έκπληξη που ποτέ δεν ερχόταν. Τα συναισθήματα ήταν απόντα ή βαθιά χωμένα σε μια περιοχή που δεν ήταν εύκολα ανιχνεύσιμα.
Η πραγματική μου άνθιση άρχιζε στο χωριό των καλοκαιριών μου αναπτύσσοντας σκέψεις και συναισθήματα. Ανακαλύπτοντας την ομορφιά της απλότητας και τα πρώτα ενστικτώδη ακόμα μουσικά σκιρτήματα δίπλα στη φύση και στην θάλασσα που λάτρεψα από τότε.
-Η επίδρασή της στη ζωή σας;
Εκείνη η εποχή μου κληροδότησε μια μυστικιστική διάθεση που κατάλοιπά της ίσως κουβαλάω μέχρι και σήμερα. Η ίδια η πόλη χτισμένη χωρίς σχέδιο, υγρή και περιέργως μελαγχολική, δαιδαλώδης και αινιγματική με όπλισε με την δύναμη να μπορώ να είμαι αυτάρκης. Ο κινηματογράφος ήταν μια διέξοδος. Τα κυριακάτικα απογεύματα με συγκεκριμένο χρόνο επιστροφής στην πατρική κατοικία και η πολιτική ένα κεφάλαιο που δεν ενέπιπτε στα ενδιαφέροντά μου.
-Έχει αλλάξει ο τρόπος που την αφουγκράζεστε μέσα στα χρόνια;
Αυτό που μας αλλάζει αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα το βαθύτερό μας εαυτό είναι μια ρήξη με ό,τι συνηθίσαμε να αποκαλούμε καθημερινότητα. Και αυτή η ρήξη ήρθε με την εγκατάστασή μου στο εξωτερικό. Και δεν είχα ακόμα κλείσει τα 18 μου χρόνια.
-Τι αποκομίσατε από τις σπουδές στη Γαλλία;
Το μέτρο, την αισθητική, τον σεβασμό στον άλλο, την προσωπική ευθύνη. Την συλλογικότητα, την κριτική σκέψη, την ουσιαστική παιδεία και καλλιέργεια με την πραγματική έννοια του όρου. Η προσωπικότητά μου σμιλεύτηκε στο εξαίσιο και πρωτόγνωρο περιβάλλον όπου έζησα, και στον εκπληκτικό περίγυρο που είχα. Ο μόνος ορθόδοξος ανάμεσα σε 150 αυστηρά καθολικούς σπουδαστές. Σε ένα οίκημα εποχής που διέθετε επτά πιάνα εκ των οποίων το ένα με ουρά της περίφημης μάρκας Pleyel τοποθετημένο στο μεγάλο σαλόνι… Ενσωμάτωνε ακόμα μία εκκλησία, ένα ορθόδοξο παρεκκλήσι, αίθουσα αναψυχής, αίθουσα για μπριτζ (που ποτέ δεν έμαθα), αναγνωστήρια και εσωτερικό κήπο. Ο περίφημος για την πόλη Όμιλος Καθολικών Σπουδαστών διευθύνονταν από καμιά δεκαριά Ιησουίτες μοναχούς με επικεφαλής τον πάντα σοβαρό και άτεγκτο πατέρα Φριζόν.
-Μπορείτε να συνοψίσετε τα ακούσματα που σας διαμόρφωσαν;
Σαν λανθάνοντα από καιρό τα απωθημένα πάθη και τάσεις λες και ξύπνησαν ξαφνικά και αμετάκλητα μέσα στο πρωτόγνωρο αυτό περιβάλλον όπου έμελλε να διαμορφωθεί και αργότερα να ολοκληρωθεί η προσωπικότητά μου. Ακόμα αντηχούν στα αφτιά μου οι νότες από τα Γράμματα στην Ελίζα, ή η Σονάτα του σεληνόφωτος του Μπετόβεν, η Μουσική στιγμή του Σούμπερτ, La Marche Turque ή Τουρκικό εμβατήριο του Μότσαρτ, τα Νυχτερινά του Σοπέν και τόσα άλλα. Όλα παιγμένα με δεξιοτεχνία από τους συγκατοίκους μου ή από φίλες τους κατά την διάρκεια του μεσημεριανού ή βραδινού καφέ. Και όταν το πιάνο σώπαινε από τα μεγάφωνα ακούγονταν οι μεγάλοι τραγουδοποιοί της εποχής και οι Αγγλοσάξονες συνάδελφοί τους. Δεν ήταν λίγες οι φορές που η βραδιά διανθιζόταν με ακούσματα φολκ από διάφορες περιοχές καθώς και μεσαιωνικής και αναγεννησιακής επιρροής μουσικά θέματα και τραγούδια. Η βαριά δρύινη πόρτα του οικήματος έκλεινε στις 10. Τώρα τι διαμόρφωσε την μουσική μου αντίληψη; Οι κρητικές μνήμες και οι νεώτερες ακουστικές μου αναφορές ομογενοποιήθηκαν και καθόρισαν αργότερα το δικό μου μουσικό στίγμα όπως αυτό διαμορφώθηκε στην πορεία των χρόνων.
-Οι καλλιτέχνες που άσκησαν επιρροή στο μουσικό σας έργο;
Από τα προαναφερθέντα βγαίνει εύκολα το συμπέρασμα των επιρροών, με την προσθήκη του καλού και αυθεντικού ρεμπέτικου τραγουδιού στο οποίο μυήθηκα πολύ αργότερα. Δεν είναι μια η επιρροή. Υπάρχει ένα αρμονικό σύνολο επιρροών.
-Πότε γράφεται ένα μεγάλο τραγούδι;
Όταν η συναισθηματική έξαρση δεν βρίσκει άλλο τρόπο έκφρασης και λύτρωσης. Όταν ο δημιουργός καταφεύγει σε μια στοχαστική περιδίνηση και προσπαθεί να πιάσει τον σφυγμό του κόσμου έτσι όπως τον εισέπραξε και αποκωδικοποίησε. Μεγάλα όμως τραγούδια δεν γράφονται πολλά και είναι αμέσως αναγνωρίσιμα.
-Τι είναι η έμπνευση;
Η ταύτιση της σκέψης με μια πραγματικότητα που την ξεπερνά. Μια άσκηση του δημιουργού να εγκλωβίσει το φευγαλέο.
-Ποιο είναι το πιο αντιπροσωπευτικό σας τραγούδι;
Το Μάταιο Πλήθος. Πρώτη εκτέλεση ο Νίκος Γράψας και δεύτερη ο Μίλτος Πασχαλίδης από την μουσική ενότητα Άνεμος είναι… που κυκλοφόρησε ο Σείριος.
-Η πιο αντιπροσωπευτική σας συνεργασία;
Εδώ περνάμε στα δύσκολα… Ίσως η συνεργασία μου με τον Δημήτρη Λέκκα και αργότερα με τον Γιάννη Ιωάννου. Τέλος δεν μπορώ να μην αναφερθώ και στις Δυνάμεις του Αιγαίου καθώς και στον Νίκο Κούρτη της FM Records αλλά και στον Σταύρο Μουφλουζέλη τον παραγωγό.
-Το 1982 κυκλοφόρησε η Έρημη Πόλη. Μετά από 38 χρόνια ποια είναι τα συναισθήματά σας για τον πρώτο σας δίσκο; Τι ανάγκες κάλυψε αυτή η δουλειά;
Δεν δημιουργώ για τον κόσμο, δεν έχω ιδιαίτερη πολιτική στράτευση. Οι ιδέες του Διαφωτισμού και του Μάη του 68 τον οποίο έζησα καθώς ένα χρόνο πριν είχα εγκατασταθεί στην Γαλλία είναι βέβαιο ότι με έχουν διαμορφώσει και κοινωνικοπολιτιστικά. Ένα είδος νέου ανθρωπισμού είχε αρχίσει να αναδύεται από τότε στην Δύση παράλληλα με μια νέα θρησκεία όπου τα Όντα κάθε μορφής και φυλής, ο Κόσμος, το Σύμπαν αντιμετωπίζονται ολιστικά. Η ζωή προσλαμβάνει μιαν αξιακή διάσταση πέραν της λειτουργικής. Αυτήν την έννοια είχαν οι οικουμενικές προσευχές των Μπήτλς, και η ζωή του Τζον Λένον στην συνέχεια. Η Έρημη Πόλη πέρασε σαν ερωτικός δίσκος. Τα μηνύματα όμως που εξέπεμψε ήταν και πολιτικά και σίγουρα όχι δεξιόστροφα. Δεν προτάσσω καμιά κρυμμένη αριστεροσύνη. Δεν θέλησα να εξαργυρώσω την όποια μου στράτευση. Ανήκω στο νέο πανανθρώπινο κίνημα ενός Νέου ανθρωπισμού που αρχίζει να αντιπαρατίθεται όλο και πιο συχνά στην πολιτική σκουριά και που περνά από τους φιλόσοφους στους πολίτες.
-Πώς ήταν η συνεργασία με τη Μαρία Δημητριάδη;
Κεραυνός εν αιθρία… Μεγαλειώδης και ιδιαίτερη. Σε αρκετές περιπτώσεις αρκετά ιδιαίτερη. Μην ξεχνάμε ότι υπήρξε μια στρατευμένη πολιτικά καλλιτέχνης. Η μεγαλύτερη ίσως φωνή της εποχής της.
-Ήταν καταξίωση για εσάς η διεθνής κυκλοφορία του ορχηστρικού Secrets;
Ήταν πάνω απ’ όλα μια τεράστια καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία. Τo Secret Love αποτέλεσε και εξακολουθεί να αποτελεί μια παγκόσμια επιτυχία. Ακολούθησαν οι Κώδικες – Codes, που επίσης ταξίδεψαν στο εξωτερικό και που είναι ίσως και η ορχηστρική μου δουλειά που προτιμώ.
-Σας απασχόλησε ποτέ η διάδοση μιας δουλειάς; Πόσο ψηλά θα φτάσει;
Πραγματικά όχι. Ακόμα κι αν αυτή έμελλε 38 χρόνια μετά να αποπνέει φρεσκάδα, να στέλνει μηνύματα και να έχει ταυτιστεί με τα φοιτητικά χρόνια χιλιάδων ανθρώπων. Η επιτυχία που γνώρισε ήταν απίστευτη και ως σήμερα εξακολουθεί να συγκινεί και να έχει ζήτηση.
-Μετά από τόσα χρόνια συνεργασιών με ποιητές, στιχουργούς και ερμηνευτές νιώθετε πως τα έχετε πραγματοποιήσει όλα όσα ονειρευτήκατε;
Σα να μην πέρασε μια μέρα που λέει και το τραγούδι. Ο χρόνος και το παιχνίδι του με τον άνθρωπο είναι τόσο διεστραμμένο… Τα όνειρα είναι ευσεβείς πόθοι και μόνο ό,τι πραγματοποιείται υπάρχει.
-Πώς αντιλαμβάνεστε τη σημερινή μουσική πραγματικότητα;
Η μεγάλη και ανεξάντλητη πολιτιστική δεξαμενή που λέγεται Αφρική εμπνέει τον δυτικό τρόπο γραφής και αντίληψης. Ο κόσμος στρέφεται σε αυθεντικές και αναλλοίωτες ρίζες προσπαθώντας να σκιαγραφήσει την νέα του ταυτότητα. Στην χώρα μας αν και δεν λείπουν οι προσπάθειες, υπάρχει μια συνήθεια ανακύκλωσης. Διακρίνω μια αδυναμία αποτύπωσης ενός σύγχρονου ελληνικού Μύθου. Σημαντικό ρόλο στην αρρωστημένη αυτή επιπεδοποίηση έχει διαδραματίσει η πολιτική εκμετάλλευση που επιχειρείται καθώς και μια υπεροψία και υπερτροφία της ανεπάρκειας.
-Την κατάσταση στη δισκογραφία;
Σχεδόν ανύπαρκτη.
-Είστε και συγγραφέας έχοντας εκδώσει αρκετά μυθιστορήματα. Εκεί, πώς λειτουργείτε καλλιτεχνικά; Είναι άλλος κόσμος σε σχέση με τη μουσική;
Μερικές φορές είναι κόσμοι αλληλοσυμπληρούμενοι. Άλλες εντελώς ξεχωριστοί. Η γλώσσα αποτελεί την κορωνίδα της ανθρώπινης εξέλιξης και έκφρασης. Δεν μπορώ όμως να εντάξω τον εαυτό μου στην σφαίρα των συγγραφέων. Θα ήταν αυθάδεια από μέρους μου. Μάλλον προσπάθησα με σχετικά μικρή επιτυχία να ψυχαναλύσω τον εαυτό μου γράφοντας…
-Έχετε κοινωνικές ανησυχίες;
Ο λαός αποτελεί την κοινωνία των πολιτών. Ανήκω σε αυτήν και μάλιστα την υπερβαίνω νιώθοντας πολίτης του κόσμου. Οι ανησυχίες μου επικεντρώνονται στην μεταβατικότητα της εποχής, στην επερχόμενη ρομποτοποίηση της καθημερινότητας, στην επέλαση μιας αγριότητας που δεν μπορούμε ακόμα να φανταστούμε το εύρος και το σχέδιο. Δεν ανήκω στους συνωμοσιολόγους αλλά στους πραγματιστές. Οι ισορροπίες έχουν δια παντός διαταραχτεί. Ένας νέος κόσμος σχεδιάζεται και οφείλουμε είτε να προσαρμοστούμε είτε να εξαφανιστούμε. Και η Τέχνη, ελάχιστα μπορεί να επηρεάσει τις τεκτονικές αυτές αλλαγές που επιτελούνται.
-Πώς κρίνετε την εντόπια κοινωνική και οικονομική κατάσταση;
Η Ελλάδα αποτελεί πλέον έναν κρίκο αδύναμο ίσως ακόμα αλλά αναπόσπαστα συνδεδεμένο με την μοίρα μιας ηπείρου την οποία και ονοματοδότησε. Δεν εννοείται Δυτικός πολιτισμός χωρίς την αναφορά στην χώρα μας. Μετά την Κατοχή ήρθε να την αποτελειώσει και ο Εμφύλιος. Άχρηστος και αδελφοκτόνος. Δυστυχώς ακόμα κυριαρχούν τα πάθη εκείνης της εποχής. Οι πολιτικές ιδεολογίες πρέπει να επανακαθοριστούν και να προσαρμοστούν στις κατακλυσμιαίες αλλαγές που είναι προ των πυλών.
-Πόσο έχει επηρεάσει την ζωή των καλλιτεχνών;
Βέβαια, των πραγματικών καλλιτεχνών. Και εδώ η απάντηση είναι μία. Τραγικά. Όμως οι λίγοι και ουσιαστικοί θα επιβιώσουν.
-Σε τι κατάσταση βρίσκονται οι καλλιτέχνες την περίοδο του κορωνοϊού;
Πιστεύω ότι υποφέρουν όπως και μια μεγάλη μερίδα αυτοαπασχολούμενων. Όπως και οι περισσότεροι από εμάς…
-Η στάση της κυβέρνησης στους ανθρώπους της μουσικής αυτή τη δύσκολη περίοδο;
Πιστεύω ότι θα μπορούσε να κάνει περισσότερα στο πλαίσιο πάντα του εφικτού. Και ξέρετε κάτι, δεν αποτελεί ελληνική εξαίρεση αλλά παγκόσμιο φαινόμενο. Χώρες με τεράστια καλλιτεχνική παράδοση και προσφορά κυριολεκτικά βρίσκονται σε αδιέξοδο.
-Ο δίσκος που ακούτε τις πιο προσωπικές σας στιγμές;
Το Κοντσέρτο 24 του Μότσαρτ.
-Η αγαπημένη σας ταινία;
Η Κόκκινη έρημος του Αντονιόνι πεισματικά παραμένει η διαχρονικά αγαπημένη μου ταινία. Προάγγελος της ασύδοτης εκβιομηχάνισης, της μόλυνσης του περιβάλλοντος, του επερχόμενου αδιεξόδου και των νευρώσεων της εποχής μας.
-Το αγαπημένο σας βιβλίο;
Το Αλεξανδρινό κουαρτέτο του Laurence Durrell.
-Πιστεύετε στον Θεό;
Έχω γράψει πως Θεός κι αν ακόμα δεν υπήρχε στην αρχή πρέπει να δημιουργήθηκε στην πορεία. Όχι Θεός των συναισθημάτων αλλά ένα ασύλληπτο και ακατανόητο λογισμικό. Ρυθμιστή της Συμπαντικής ισορροπίας.
-Πώς λειτουργείτε όταν ερωτεύεστε;
Ανόητα…
-Τι είναι η ευτυχία;
Το νησί της ουτοπίας… Στιγμές άπιαστες… Ένα κομμάτι θάλασσας την ώρα του ηλιοβασιλέματος…
-Τι άνθρωπος είναι ο Γιώργος Σταυριανός;
Σχετικά αυτάρκης. Ψευδεπίγραφα μοναχικός με έντονες μεταφυσικές αγωνίες. Ήπια ειλικρινής. Πνευματικά ανήσυχος και πολέμιος της αδικίας.
-Ποιο είναι το προσωπικό σας καταφύγιο;
Η προσωρινότητα και η αποδοχή της.
-Ο μεγάλος σας φόβος;
Η ανευθυνότητα. Η κακοδιαχείριση της ζωής και του πλανήτη. Η απάνθρωπη μεταχείριση των ζώων.
-Το μεγάλο σας πλεονέκτημα;
Ότι μπορώ να περιμένω και να ελπίζω. Σε τι; Αυτό αναρωτιέμαι και εγώ.
-Το μεγάλο σας μειονέκτημα;
Η νοσταλγία, αλλά μια νοσταλγία ανορθόδοξη. Δεν αφορά στο παρελθόν αλλά καταστάσεις που ονειρεύτηκα και που θα ήθελα να ζούσα. Ίσως όμως κι αυτό να μην είναι παρά ένα παιχνίδι με τον χρόνο και την αγωνιώδη αναζήτηση μιας ελευθερίας λυτρωτικής και ανέξοδης.
-Το λάθος που δε θα συγχωρήσετε ποτέ στον εαυτό σας;
Δεν συγχωρώ εύκολα τα λάθη στα οποία υπέπεσα ή που μπορεί να υποπέσω, αναγκαστικά ζω με αυτά. Δεν παίρνω ποτέ μάθημα ζωής από τα πεπραγμένα.
-Αν μπορούσατε να γυρίσετε τον χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα αλλάζατε;
Η πραγματική δυνατότητα βούλησης που έχει ο άνθρωπος είναι σχετική. Δεν είμαστε απόλυτα κύριοι του εαυτού μας. Η συνειδητότητα καθοδηγείται από μια πανίσχυρη και ανεξερεύνητη δύναμη που καθορίζει το λογισμικό μας κάνοντάς μας να πιστεύουμε ότι πράττουμε συνειδητά. Ένα είδος σκοτεινής ενέργειας φιλτράρει την σκέψη δίνοντάς μας την ψευδαίσθηση της κυρίαρχης λογικής που διαθέτουμε. Στην πραγματικότητα, τα περιθώρια ελεύθερης βούλησης είναι ελάχιστα.
-Ετοιμάζετε κάτι αυτή την περίοδο;
Ναι και βρίσκεται στην διαδικασία ολοκλήρωσης.
-Ποια είναι τα όνειρά σας για το μέλλον;
Να κατανοήσω όσο μπορώ περισσότερο το μυστήριο της ζωής και να ολοκληρώνω το τέλος της κάθε αρχής.
-Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν λέτε τα παρακάτω ονόματα:
Μαρία Δημητριάδη: Η μεγαλύτερη φωνή της εποχής της.
Κώστας Μάντζιος: Φωνή λαϊκή, αφτιασίδωτη. Τον ανέδειξα γιατί τον πίστευα. Κάποια στιγμή τράβηξε τον δρόμο του μόνος. Θα του άξιζε καλύτερη θέση στο τραγουδιστικό Πάνθεον. Όμως ο καθένας μας είναι οι επιλογές του. Του εύχομαι τα καλύτερα.
Ισιδώρα Σιδέρη: Μια από τις ωραιότερες γυναικείες φωνές. Κρίμα που εγκατέλειψε το τραγούδι τόσο νωρίς.
Μίλτος Πασχαλίδης: Όταν τραγουδά δεν τον βλέπω, τον ακούω και τον χαζεύω. Παρουσία συναρπαστική από τις δυο τρεις μεγάλες που διαθέτει ο χώρος.
Κώστας Θωμαίδης: Φωνή τόσο τέλεια, που στο τέλος αυτό καταντά πρόβλημα για τον ίδιο τον συνθέτη. Οι συναισθηματικές φορτίσεις και εναλλαγές στο τραγούδι, απαιτούν λιγότερη τελειότητα και περισσότερη προσαρμογή.
Φοίβος Δεληβοριάς: Ένας ολοκληρωμένος καλλιτέχνης, ένας έξοχος showman, ένας Κύριος.
Λευτέρης Παπαδόπουλος: Ο ποιητικότερος στιχουργός αλλά και ο πλέον ιδιόρρυθμος. Τον γνώρισα ελάχιστα, εκείνος εμένα καθόλου. Αυτό όμως ολίγη σημασία έχει πια. Του χρωστώ τους υπέροχους στίχους στο Ήσουνα φεγγάρι που μου έγραψε.
Μάνος Ελευθερίου: Κορυφαίος στιχουργός, ποιητής και συγγραφέας. Ψυχή ταλαιπωρημένη και νευρωτική. Αποτελεί αναφορά για όλους. Δεν παρακάμπτεται. Τον σέβομαι απεριόριστα.
Φίλιππος Γράψας: Μεγάλος τεχνίτης του λόγου όταν το θέλει. Για αυτό και λίγο άνισος.
Λίνα Νικολακοπούλου: «Παραδέχτηκα και ζωή και θάνατο, σ’ ερωτεύτηκα σαν λουλούδι αθάνατο, κι άλλο δε φοβάμαι πια». Στίχος συγκλονιστικός που τα λέει όλα. Όταν άκουσα το τραγούδι την πήρα στο τηλέφωνο και της το είπα. Ανανέωσε την στιχουργική τέχνη, προσθέτοντας και μια δόση σουρεαλισμού κάποιες φορές που για την εποχή δεν ήταν αυτονόητο. Κατέχει επάξια την πρώτη θέση σήμερα.
Οδυσσέας Ιωάννου: Γραφή ρωμαλέα, δωρική. Τελευταία με εξέπληξε με το απόθεμα ευαισθησίας που διαθέτει, όταν π.χ. γράφει «στα χεράκια σου σπάω». Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τρυφερότερο στίχο, εξαιρετικά μελοποιημένο από τον Μίλτο Πασχαλίδη.
-Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν λέτε το όνομα Γιώργος Σταυριανός;
Αμφισβήτηση.
-Κύριε Σταυριανέ ευχαριστώ για την επικοινωνία μας.
Εγώ ευχαριστώ πολύ.
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο
