Your e-articles

Είναι ένας άνθρωπος που δε μασάει τα λόγια του. Ο λόγος του καθαρός σαν κρύσταλλο. Με τις αφηγήσεις του σε κάνει να κρέμεσαι από το στόμα του περιμένοντας την επόμενη ιστορία που θα μοιραστεί μαζί σου. Συνάμα, ένας σπουδαίος ηθοποιός. Από τους σημαντικότερους που διαθέτουμε στη χώρα μας. Ο ίδιος, παρότι έχει ερμηνεύσει με χαρακτηριστικό τρόπο κωμικούς ρόλους, θεωρεί -και όχι αδίκως- τον εαυτό του ρολίστα καθώς με την ίδια ευχέρεια εναλλάσσεται από το δράμα στη κωμωδία. Εξάλλου πιστεύει ότι η ζωή η ίδια είναι και κωμωδία και δράμα συγχρόνως για αυτό και μπορεί να παίξει σε πολλά επίπεδα. Κατά τη γνώμη μου, διαθέτει ένα βασικό χαρακτηριστικό που τον συνδέει με τη φουρνιά των παλιών ατόφιων ηθοποιών. Δεν υποκρίνεται τον λαϊκό άνθρωπο. Αντιθέτως είναι ο ίδιος ένας λαϊκός άνθρωπος φύσει και θέσει έχοντας άνεση αυτοσχεδιασμού και αμεσότητας. Σήμερα, φιλοξενώ στο your e-articles τον Παύλο Κοντογιαννίδη.

-Τι αποτέλεσε ερέθισμα να στραφείτε στην ηθοποιία; 

Η φοβερή μου φαντασία και η επιμονή του Λυκειάρχη μου κύριου Σιδηρόπουλου και της παρέας μου με πρωτοστατούντα τον αδερφικό φίλο και συμμαθητή μου Λευτέρη Κεβρεκίδη. Οι φίλοι και συμμαθητές μου ήθελαν περισσότερο παρά εγώ. Εγώ ήμουν στον κόσμο μου, στον κόσμο των λουλουδιών. Αν κάποιος τότε έλεγε ότι ο Παυλάκης (έτσι με αποκαλούσαν) πρόκειται να γίνει ηθοποιός θα έλεγαν ότι έχει ξεφύγει τελείως.

-Πώς την ορίζετε ως διαδικασία; 

Στην Τρίτη λυκείου πήγαμε μια τσακαλοπαρέα στην Θεσσαλονίκη, στην έκθεση, για μπύρες και γκόμενες. Εκεί στο παλιό λιμάνι κοντά στο τελωνείο και τα γραφεία της Ολυμπιακής, μας λέει ο Λευτέρης που προανέφερα περιμένετε μισό λεπτό και τον χάνουμε. Σαν επαρχιωτόπουλα αράξαμε και τον περιμέναμε. Έρχεται μετά από δέκα λεπτά και μου λέει πάμε εδώ κοντά σε θέλει μια κοπέλα και με πάει σε ένα νεοκλασικό όπου σε ένα γραφείο είναι μια κοπελιά σεμνή και συμπαθής και μου λέει εσείς είστε ο Κοντογιαννίδης Παύλος; Της λέω ναι. Μου λέει βάλτε εδώ μια υπογραφή! Λέω τι υπογράφω την καταδίκη μου; Μου λέει είναι η αίτηση για να δώσετε εξετάσεις για την δραματική σχολή του Μακεδονικού Ωδείου Θεσσαλονίκης… Έτσι, μπήκα από τους πρώτους στην δραματική σχολή αλλά εγώ ήδη είχα φύγει για φαντάρος, ήμουν στην αεροπορία.

-Θυμάστε τα συναισθήματα όταν παίξατε για πρώτη φορά μπροστά σε κοινό; 

Ήταν μια παράσταση του έργου του Πρεβελάκη, σχετικά με την ανατίναξη της μονής του Αρκαδίου, το Ηφαίστειο, στα πλαίσια του να βγάλουμε κάνα φράγκο και να κάνουμε την πολυπόθητη πενταήμερη στα πλαίσια της αποφοίτησής μας. Η σκηνοθεσία ήταν του αγαπημένου μου συμμαθητή και φίλου Πάνου Κοσμόπουλου (βιβλιοφάγου), νυν καθηγητή στην Αρχιτεκτονική Θεσσαλονίκης και ευαίσθητου ποιητή. Τον ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου γιατί με επέλεξε για αυτή τη παράσταση ως πρωταγωνιστή και από εκεί και πέρα ξεκίνησε η φρενήρης κούρσα μου στη Τέχνη. Κινηματοθέατρο Ζάπειον, στην πλατεία ωρολογίου. Τίγκα η αίθουσα με όλη την τοπική κοινωνία (Δεσπότης-Δήμαρχος-βουλευτές), η ελίτ, το ανφάν γκατέ της Βέροιας και βέβαια μαθητές, μαθήτριες και πολύς κόσμος. Γονείς και έτσι. Εγώ ερμηνεύω τον Τούρκο πασά, τον Χουρσίτ αν δεν κάνω λάθος. Δηλαδή έναν αντιήρωα, σε ένα πατριωτικό έργο εν μέσω χούντας παρακαλώ! Το τι έγινε στο τέλος μετά από την σκηνή που μιλάω στο περιστέρι, που ήρθε και κάθισε στα ερείπια της μονής, ως σύμβολο ειρήνης, δεν περιγράφεται.. Τέτοια αποθέωση ούτε ο Έλβις στα νιάτα του! 15 λεπτά χειροκροτήματα και επευφημίες και αλαλαγμοί. Στην σκηνή από εκείνη την πρώτη φορά αλλά και μέχρι τώρα είμαι αδίστακτος. Ξέρω πολύ καλά τι κάνω, γιατί το έχω δουλέψει μες στην φαντασία μου, έχω φύγει στον χρόνο και στον χώρο και βρίσκομαι αλλού, μέσα στην ψυχή των δρώμενων. Το κοινό μου δίνει δύναμη και την μετατρέπω σε ομορφιά και την σκορπώ απλόχερα προς όλους. Μία από τις μεγαλύτερές μου στιγμές. Όχι ότι δεν έχω τρακ και αγωνία πριν βγω. Αλλά όταν βγω, δεν καταλαβαίνω τίποτα. Σε μια πρεμιέρα στο Θέατρο Κιβωτός, στο έργο Τρεις Φορές Γυναίκα, έτρεμε το φυλλοκάρδι μου πίσω από τις κουίντες πριν την έναρξη. Έρχεται τότε ο Σταμάτης Φασουλής που ήταν ο σκηνοθέτης και μου λέει τι τρέμεις.. ξέρεις ότι πάνω στην σκηνή ζυγίζεις 500 τόνους! Μου έδωσε θάρρος ο γλυκός μου. Βγήκα και σάρωσα τα πάντα.

-Υπάρχει διαφορά για έναν ηθοποιό όταν βρίσκεται και ερμηνεύει στη σκηνή ενός θεάτρου σε σχέση με το να ερμηνεύει σε ένα στούντιο μιας τηλεοπτικής σειράς ή μιας κινηματογραφικής ταινίας; 

Φυσικά! Στο θέατρο ο κύριος παίχτης είναι ο ηθοποιός, σε πλήρη αμεσότητα με το κοινό του. Στο σινεμά και στην τηλεόραση στην διαμόρφωση του αποτελέσματος μπαίνουν κι ο σκηνοθέτης. Πλάνα, γωνίες, ριάξιον, αντιδράσεις, ο φωτιστής, ο κάμεραμαν και φυσικά ο τελικός και σπουδαίος παράγοντας, ο μοντέρ!

-Αν δεν ήσασταν ηθοποιός τι άλλο θα σας είχε κερδίσει; 

Η φύση, η γη, τα ζώα. Φυσικά μέσα σε αυτό το τοπίο θα ήθελα να είμαι κι ένας καλός μουσικός. Ένας βιρτουόζος στο ούτι, στο πιάνο, στο κλαρίνο, στην λύρα. Να παίζω και να τραγουδώ τις ομορφιές της Ζωής.

-Έχω διαβάσει ότι είχατε δώσει εξετάσεις για να μπείτε στην Ιατρική μα η Χούντα σας έβαλε τρικλοποδιές για να μην τα καταφέρετε. Έχετε φανταστεί τον εαυτό σας ιατρό, ειδικά σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες του σήμερα; 

Ναι με φάγανε στην ψύχρα γιατί η αδερφή μου, η μεγάλη, η Παρθένα, ήταν αντάρτισσα και στον πρώτο ΕΛΑΣ και στον δεύτερο μαζί με τον Άρη Βελουχιώτη κι έτσι είχαμε όλοι χρωματιστεί πολιτικά, που λένε. Το πιο δύσκολο, υπεύθυνο και χρήσιμο επάγγελμα είναι να είσαι γιατρός και μάλιστα σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνάμε. Δεν με πείραξε και πολύ. Έχω ήδη στο σόι μου τα δυο μου ανίψια, τον Ζάκη και Χάρη Κόλβατζη, μεγάλους γιατρούς στην Βέροια και τα παιδιά αυτών, άλλοι δυο γιατροί παιδαράδες και μια μικρή γιατρίνα. Είμαι καλυμμένος πλήρως. Να είναι καλά τα παλικάρια μου.

-Είστε απόφοιτος της Δραματικής Σχολής της Ρούλας Πατεράκη. Αναπολείτε τα πρώτα χρόνια; 

Ναι πάρα πολύ τα αναπολώ. Ήταν νομίζω τα πιο όμορφα χρόνια και τα πιο δημιουργικά. Ήταν και οι συνθήκες με το μέρος μας. Ήταν τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης όπου το Θεατρικό Εργαστήρι Θεσσαλονίκης μεγαλουργούσε. Ένας θίασος, μια ομάδα με σπουδαίους καλλιτέχνες. Θα αναφέρω μερικά ονόματα. Πατεράκη,  Μπουντούρογλου, Μακίσογλου, Γερασιμίδου, Αννέζα Παπαδοπούλου, Χρήστος Στέριογλου, Ναουμίδης,τα αδέρφια Παπαδημητρίου, ο Γακίδης ,η Αλατά, εγώ, ο Βύρωνας, η Ανέτα, ο Γούναρης, ο Τρίπκος, ο Σάκης Σουντουλίδης και φυσικά ενσωματώθηκε και ο Θόδωρος Τερζόπουλος. Μεγάλος δάσκαλος για μένα, μόλις επέστρεψε από Μπερλίνερ Ανσάμπλ. Φάγαμε τον Μπρεχτ με το κουτάλι.

-Τα χρόνια από το Θεσσαλικό Θέατρο; 

Άλλο μεγαλείο αυτό! Βαγενά, Κηλαηδόνης, Χρονόπουλος, Τσιάνος, Φλερύ, Κύρου, Ελένη Γερασιμίδου, Λάκης Λαζόπουλος, Χατούπη. Συνεργασίες με Φασουλή, Ξανθούλη, Ελεύθερη σκηνή. Φάγαμε την Θεσσαλία με το κουτάλι και γενικά όλη την Ελλάδα με τις περιοδείες μας. Τι άλλο να ζητήσει ένας νέος ηθοποιός; Ήδη έγινα λοκατζής στην τέχνη μου.

-Τι είδους δυσκολίες είχε να αντιμετωπίσει ένας ανερχόμενος ηθοποιός τότε για να κατορθώσει να κάνει τα πρώτα του βήματα και να εδραιωθεί; 

Όταν είσαι καλός και εργατικός στη δουλειά σου, αγαπάς και σέβεσαι την δουλειά σου και τους συναδέλφους σου, δεν έχεις να αντιμετωπίσεις καμιά δυσκολία. Όλα έρχονται μόνα τους και βλέπεις την χρησιμότητά σου στα μάτια των θεατών. Ο καλλιτέχνης εξάλλου που θέλει να εδραιωθεί, λάθος επάγγελμα διάλεξε να κάνει. Ο καλλιτέχνης πρέπει να ίπταται γενικώς, σαν αετός…

-Σήμερα είναι πιο δύσκολα τα πράγματα; 

Δύσκολα λόγω covid, ναι. Δύσκολα ως των γενικότερων κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών που επηρεάζουν και το θέατρο; Μπορεί. Εγώ πιστεύω ότι η μεγαλύτερη δυσκολία είναι ότι χάσαμε την αυτογνωσία μας. Ήρθε η τηλεόραση, μεγέθυνε την εικόνα κάποιων και βλέπεις ότι κάποιος καλλιτέχνης υπάρχει και αξίζει και είναι hot, αν παίζει στην τηλεόραση. Έτσι θα τον φωνάξουν να δώσει συνεντεύξεις στις εκπομπές και θα τον διαλέξουν να παίξει σε κάποιο θεατρικό σχήμα. Έτσι πολλοί μαθαίνω συνάδελφοι, μου λένε ,ειδικά οι πιο νέοι πάνε με λίγα λεφτά στα σήριαλ για να δημιουργήσουν την εικόνα τους και έτσι να την εξαργυρώσουν στους διάφορους θεατρικούς επιχειρηματίες. Να πάρουν καμιά διαφημισούλα. Αλλά άμα τους συνηθίσεις στη φθήνια μια ζωή εκεί θα σε έχουν. Εξάλλου η κοινωνία του φαίνεσθαι κατέστρεψε το είναι, και πάει να καταστρέψει και το έχειν…

-Είναι αστικοί μύθοι τα όσα λέγονται περί κυκλωμάτων ή υπάρχει κάποια βάση; 

Όχι αστικοί, αλλά μικροαστικοί θα έλεγα. Εδώ στα κόμματα κινδυνεύει να εξαφανιστεί η σημαία και η ιδεολογία. Έχουν γίνει τα περισσότερα γραφεία ευρέσεως εργασίας. Να βολέψουμε τους δικούς μας δεν λένε; Ε, δεν θα υπάρχουν και στον χώρο μας, που πάλλεται από πάθη, εγωισμούς και αδυναμίες; Δες απλά ποιοι παράγοντες δουλεύουν μονίμως με ποιους. Με τους ίδιους και τους ίδιους. Στον κλάδο υπάρχουν υπερτιμημένοι συνάδελφοι, λες κι η Ελλάδα γέμισε ξαφνικά από Λόρενς Ολίβιε, Γκίλγουντ, Μπράντο, Σαρα Μπερνάρ κλπ. Και οι υπόλοιποι είναι για τα μπάζα! Πέντε χρόνια έκανα δάσκαλος σε δραματικές σχολές. Ξέρεις πόσα ταλέντα γνώρισα; Κανένα δεν βλέπω να κάνει τίποτα στο στερέωμα.

-Ήταν καθοριστική η γνωριμία με την Έλλη Λαμπέτη; 

Μην τρελάνουμε και τον κόσμο και μάλιστα τον κουλτουριάρικο σχετικά με το περιστατικό με την κυρία Λαμπέτη. Ήταν η στιγμή που έφευγα πανικόβλητος από τη τεράστια επιτυχία και τον τόσο πολύ και σπουδαίο κόσμο στο τέλος της παράστασης του Θεσσαλικού Χαιρέτα Μου Τον Πλάτανο, σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή, στην πρεμιέρα στο θέατρο τότε Σούπερσταρ και νυν Δανδουλάκη όπου έπαιζε η Λαμπέτη Τα Παιδιά Ενός Κατώτερου Θεού και μας παραχώρησε το χώρο. Κάτω στην στοά Μπρόντγουέι, νιώθω ένα χέρι στο στήθος να μου σταματά την φυγή μου μέσα από το πλήθος και δυο μάτια να με κοιτούν με τέτοια γλυκύτητα και θέρμη και μου κόπηκε η ανάσα. Γνώρισα αυτό το λαμπερό πρόσωπο με τον άσπρο σκούφο και πάνω στον πανικό μου πήγα να πω κάτι. Φέρνει το δάχτυλό της στα χείλη της και μου κάνει σςςςςςςςς… Δεν θα μιλάμε, δεν θα πούμε τίποτα.. Απλά θα κοιταζόμαστε στα μάτια για πέντε λεπτά. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό το βλέμμα. Είναι η καλύτερη κριτική που πήρα στην ζωή μου. Το λέω και συγκινούμαι.

-Πώς αισθάνεστε για τις αποκαλύψεις των φαινόμενων κακοποίησης στο χώρο του θεάτρου; 

Σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα υπάρχει αυτό το φαινόμενο. Ειδικά στον δικό μας χώρο όπου η δημοσιότητα  δημιουργεί τεράστια εξουσία, δεν φτάνει μόνο ένα ταλέντο σε έναν καλλιτέχνη, χρειάζεται και ένα δεύτερο που να ελέγχει την ταπεινότητα του πρώτου. Αν το θέατρο δεν σε κάνει πιο άνθρωπο να σέβεσαι τον συνάνθρωπό σου, τότε δεν πρέπει να ανήκεις σε αυτό.

-Η δημοσιοποίηση των φαινομένων αυτών θα καταφέρει να αποτρέψει να γίνουν και άλλα στο μέλλον ή θα αρκεστεί σε λαϊκή κατανάλωση από πρωινές και μεσημεριανές εκπομπές; 

Ναι, η κατακραυγή λειτουργεί σαν τροχοπέδη. Αλλά η πραγματική δικαίωση θα έρθει όταν ο θύτης βρει την γιατρειά μέσα στην ψυχή του και αυτό θέλει πολλή δουλειά στις κοινωνίες του άκρατου εγωισμού και κομπλεξισμού!

-Προτιμάτε να ερμηνεύετε δράμα ή κωμωδία;

Προτιμώ να ερμηνεύω τα πάντα. Ο Γιάννης Σμαραγδής είχε πει κάποτε για μένα σε τηλεοπτικό πάνελ πως ο Παύλος είναι μια περίπτωση καλλιτέχνη που μέσα από το δράμα σου βγάζει την κωμωδία και μέσα από την κωμωδία το δράμα. Τα είπε καλύτερα βέβαια.. Δεν τα θυμάμαι επακριβώς. Η ζωή η ίδια είναι και κωμωδία και δράμα συγχρόνως. Αισθάνομαι ρολίστας και μπορώ να παίξω σε πολλά επίπεδα. Εδώ για πρώτη φορά θα μου επιτρέψεις να πω κάτι που έγραψε μια φανατική φίλη του χώρου μας, κουλτουριάρα στο fb και πραγματικά με εξέπληξε. Είπε το εξής: Τι είναι η τέχνη της υποκριτικής; Είναι ο απόλυτος έλεγχος του μυαλού πάνω στο νευρικό σύστημα. Και αν δεν καταλάβατε τι εννοώ δεν έχετε παρά να δείτε τον Παύλο. Και συμπλήρωσε κάποιος άλλος όχι μόνο στο νευρικό αλλά και στο μυϊκό σύστημα. Δεν τα λέω να περιαυτολογήσω, είναι άλλων λόγια και μάλιστα ψαγμένων ατόμων. Εγώ πιστεύω πως ο Ηθοποιός είναι μια μηχανή παραγωγής συναισθημάτων!

-Ποια είναι η προετοιμασία που οφείλει να κάνει ο εκάστοτε ηθοποιός για να ανταποκριθεί στα δύο αυτά διαφορετικά είδη; 

Βασικά είναι η γνώση η οποία έρχεται μέσα από την παρατήρηση των πάντων. Έτσι έχεις πλούσιο οπλοστάσιο εικόνων που μπορείς να χρησιμοποιείς ανάλογα με την περίπτωση. 

-Έχετε ενσαρκώσει χαρακτηριστικούς κωμικούς ρόλους. Θεωρείτε ότι ενέχει κινδύνους η μανιέρα για έναν ηθοποιό; Μπορεί να τον εγκλωβίσει; 

Έχω παίξει επίσης και πολλούς άλλους ρόλους που δυστυχώς δεν σας τους έχουν δείξει ή δεν έτυχε να δείτε. Δεν φταίω εγώ! Είπα αισθάνομαι ρολίστας. Η μανιέρα δεν είναι κακό αλλά είναι μονοσήμαντο. Μου αρέσουν τα πολυσήμαντα, τα πολύπλοκα και όπου βγάλει. Έχω απαντήσει έμμεσα και πιο πάνω.

-Σημαίνουν κάτι για εσάς τα θεατρικά και κινηματογραφικά βραβεία που έχετε κερδίσει; 

Σημαίνουν ως επιβράβευση μιας πράξης που την δέχομαι γιατί δεν ήταν από στημένες επιτροπές και διαδικασίες. Το μόνο αξιοπερίεργο είναι ότι μετά από αυτά τα βραβεία άρχισαν να σταματάνε και οι προτάσεις για δουλειά… Είμαστε εδώ ακμαίοι ακόμα και ορεξάτοι, αλλά…

 -Διαχωρίζετε τα θεατρικά είδη και τους ηθοποιούς; Ποιο είναι επί της ουσίας το κριτήριο της διάκρισης αν αυτό υπάρχει; 

Δεν υπάρχουν διαχωρισμοί κατ’ εμέ. Δεν υπάρχουν μικροί και μεγάλοι ρόλοι. Δεν υπάρχει καλό και κακό είδος. Υπάρχουν καλοί και κακοί ηθοποιοί και καλλιτέχνες γενικά. Και μια παραβολή: Κάποτε σε ένα φεστιβάλ θεατρικό στο Παρίσι πήγε και ο Orson Welles με ένα γκρουπ ηθοποιών του και παίξανε κάποιο δρώμενο. Το κοινό ξέσπασε σε χειροκροτήματα και ζητωκραυγές. Τότε βγήκε αυτός και είπε στο κοινό: Αυτό που είδατε ήταν δύο σενάρια από την πασίγνωστη σαπουνόπερα Τα Ατίθασα Νιάτα! Αν σας λέει κάτι αυτό…

-Η γνώμη σας για το είδος της επιθεώρησης; Γιατί θεωρείται ως κάτι το παρακατιανό; 

Όποιος το θεωρεί ας βγει να το παίξει! Δηλαδή το Θεσσαλικό που έπαιξε δυο επιθεωρήσεις, το Ελεύθερο Θέατρο, η Ελεύθερη σκηνή, οι παραστάσεις του Χάρυ Κλυνν, του Λάκη Λαζόπουλου, τα Παναθήναια και άλλες υπερπαραγωγές με σπουδαίους καλλιτέχνες ήταν παρακατιανά θεάματα; Βέβαια, υπήρξαν και κάτι υπερβολές, με χυδαιότητες και βωμολοχίες αλλά αυτές δεν επιβεβαιώνουν τον χαρακτηρισμό.

-Είναι ένας άλλος κόσμος η συγγραφή στίχων; 

Συσσωρευμένη μέσα μου, η αδικία του κόσμου

Κι οι σκέψεις μου βαδίζουνε, μ αυτές του υποκόσμου

τα όνειρα μειώθηκαν και τα μυαλά θολώθηκαν

Και μας μιλάνε άφωνα του κόσμου τα μεγάφωνα

Μια ανάγκη είναι κι αυτή. Όλα γίνονται κάτω από μια ανάγκη!

Ο στίχος, το στιχάκι είναι μια αλήθεια μέσα από δυο, τρεις λέξεις. Εξάλλου τα στιχάκια μου ήδη έχουν μελοποιηθεί αρκετά από σπουδαίους καλλιτέχνες και με την μορφή τραγουδιού θα είναι μια άλλου είδους επικοινωνία που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη στις μέρες μας.

-Είστε ηθοποιός, σεναριογράφος, στιχουργός και ραδιοφωνικός παραγωγός. Ξεχωρίζει κάποια ιδιότητα μέσα σας; 

Και φοβερός αγρότης και αρκετά καλός τραγουδιστής κλπ κλπ… Όχι δεν ξεχωρίζω κάτι. Μπορεί αύριο να ξεπηδήσει κάτι άλλο που να μου αρέσει και αυτό. Είμαι ανοιχτός σε όλα μέχρι που θα στέκομαι στα πόδια μου. Μου αρέσει η συνεχής ροή.

-Πότε κλάψατε τελευταία φορά; 

Κλαίω από μέσα μου και δεν το καταλαβαίνει κανείς. Είμαι αρκετά ευσυγκίνητος.

 -Πώς αντιλαμβάνεστε τη κοινωνική και οικονομική κατάσταση της χώρας; 

Μία τέλεια παρακμή και εγκατάλειψη. 

-Επηρέασε τους καλλιτέχνες η πανδημία; 

Τα μέγιστα!  

-Η στάση της Κυβέρνησης ήταν ανάλογη;

Η Κυβέρνηση είναι πολύ μικρή για να αντιμετωπίσει τέτοιες μεγάλες καταστάσεις. Το κόμμα που κυβερνά είναι ένα παρωχημένο αστικό κόμμα που στην ουσία εξυπηρετεί τους σπόνσορές του που το στηρίζουν. Εξάλλου όπως μου είπε ένας φίλος μου ταξιτζής, σκεφτόμενο άτομο, δεν υπάρχει πολιτική εξουσία, υπάρχει οικονομική εξουσία και οι πολιτικοί είναι απλά υπάλληλοι. 

-Πώς κρίνετε τη σημερινή ελληνική κοινωνία; Σας ενοχλεί κάτι; 

Η ελληνική κοινωνία είναι μια φοβισμένη, δειλή και εγωιστική κοινωνία. Παρτάκηδες χρόνια. Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι ενώ κάνουν τους ξερόλες, στην ουσία βαριούνται να σκέφτονται. Για αυτό και βασιλεύουν οι μετριότητες και οι επιτήδειοι.

-Η σημερινή Αριστερά;  

Ποια απ’ όλες; Γιατί αν εξαιρέσουμε το ΚΚΕ λόγω παράδοσης, αριστεροί είναι από τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ, τη ΜΕΡΑ 25. Μέχρι και ο Άδωνις μπορεί να μας προκύψει αριστερός! Εξάλλου τι είναι αριστερά; Να είσαι με τους Αμερικάνους, με την Μέρκελ, με το ΝΑΤΟ, με την ΕΕ μέχρι που φτάνει η γκάμα; Δηλαδή ο Κουίκ και η Κουντουρά όταν ήταν με τον Καμμένο ήταν δεξιοί και με τον ΣΥΡΙΖΑ έγιναν αριστεροί; Κάποιος να μας εξηγήσει…

-Είναι διαφορετικό το τοπίο στην Αριστερά σήμερα σε σχέση με τη δεκαετία του 70; 

Τη δεκαετία 70-80 η Ελλάδα έβγαινε από ένα τούνελ, από μια χούντα και τα αίματα βράζανε. Τώρα είναι όλα καθισμένα, μπερδεμένα και τόσο βολεμένα.

-Το 2012 εκλεχτήκατε στον πρώτο γύρο εκλογών με τους ΑΝΕΛ αλλά δεν καταφέρατε να επανεκλεγείτε. Δεδομένων των πραγμάτων, καλώς το έφερε έτσι η μοίρα; 

Να βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους γιατί η πολιτική προβοκάτσια παραμονεύει. Το 2012 πήρα μέρος στην εκλογική διαδικασία με το Άρμα Πολιτών του Δημαρά. Εκεί με πήγαν το 2010 στις αυτοδιοικητικές ο Νάσος Αθανασίου, ο οποίος στην συνέχεια το 2012 πήγε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Μπήκα υποψήφιος στον κεντρικό τομέα και βγήκα 1^ος στον συνδυασμό του Άρματος. Μπήκα βοηθητικά μόνο και μόνο γιατί δεν μου άρεσε που στο πρώτο μνημόνιο ο Γιωργάκης Παπανδρέου διέγραψε με συνοπτικές διαδικασίες και αντιδημοκρατικά τους αντιμνημονιακούς Γιάννη Δημαρά και Οικονόμου, ο οποίος το 12 πήγε με την ΝΔ γιατί δεν ήθελε σαν επαγγελματίας να χάσει την καρέκλα όπως έμαθα. Εκεί γνώρισα και τον Παναγούλη που κι αυτός το 12 πήγε με τον Τσίπρα και μείναμε ο Δημαράς και γω και κάποιοι λίγοι όπου συνεργάστηκε το Άρμα με τους ΑΝΕΛ κάτω από 10 όρους συμφωνίας που καθόριζαν τις κόκκινες γραμμές. Έτσι βγήκα στην Β’ Αθηνών με 17 χιλιάδες δεν ξέρω. Ορκιστήκαμε και σε δυο μέρες ο Κουβέλης με τη ΔΗΜΑΡ επειδή δεν συνεργάστηκε με Σαμαρά και Βενιζέλο πήγαμε σε δεύτερες, όπου και δεν βγήκα για τον λόγο που οι δεύτερες έγιναν με λίστα του αρχηγού. Μπήκαν οι κομματικοί και οι γλείφτες του Καμμένου και εγώ έμεινα στην απ’ έξω διότι δεν υπήρξα κομματόσκυλο κανενός. Από την μεριά που δεν ξαναβγήκα ήταν καλό διότι στην επόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ αν ήμουν δεν θα περνούσαν νομοσχέδια, νόμοι μνημονιακοί και σύμφωνα (Πρέσπες και τέτοια). Δεν υπήρχε περίπτωση εγώ να τα ψηφίσω και έτσι γλύτωσα την διαπόμπευση. Αυτό βέβαια δεν ήταν θέληση της μοίρας αλλά αποφάσεις και επιλογές καθαρά δικές μου και εγώ με δικαίωσα. Όχι η μοίρα.

-Μετανιώσατε για την υποψηφιότητα αυτή; 

Όχι γιατί στις βουλευτικές του 2012 αυτό που ήθελα εγώ ήταν να πάρω όσους ψήφους μπορούσα από Σαμαρά και Βενιζέλο (ήμουν πολυσυλλεκτικός στις προτιμήσεις του κόσμου) γιατί δεν μπορούσα να ανεχτώ αυτήν την παρά φύσει συνύπαρξη του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ και το φιάσκο και τα κατάφερα.

-Τι πυροδότησε την ίδρυση του Κινήματος Φτωχών Ελλάδος το 2018; 

Προέκυψε από μια ανάγκη κι αυτό. Τα λέμε ξεκάθαρα στην ιδρυτική μας διακήρυξη που υπάρχει στο κανάλι του Κινήματος στο YouTube. Την παραθέτω και εδώ:

ΚΙΝΗΜΑ ΦΤΩΧΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ

Ιδρυτική Διακήρυξη

ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ

Όλα προέρχονται από μία ανάγκη, που δημιουργεί μία σκέψη μία έμπνευση. Στην Ιστορία των κοινωνιών, όποια καθεστώτα, όποια συστήματα, όποιες κυβερνήσεις δεν είχαν ανθρωποκεντρικό προσανατολισμό και χαρακτήρα απέτυχαν. Στις

σύγχρονες κοινωνίες οι λαοί χωρίζονται σε στρώματα πολιτικοκοινωνικά με τους χαρακτηρισμούς, Δεξιός, Αριστερός, Κεντρώος, Ακραίος Δεξιός, Ακραίος Αριστερός, Φιλελεύθερος, Προοδευτικός, Συντηρητικός, Χριστιανοδημοκράτης, Σοσιαλδημοκράτης, Σοσιαλιστής Κομμουνιστής κλπ. Στην ουσία οι πολιτικοί διαχωριστικοί χαρακτηρισμοί-τίτλοι-λογότυπα αυτού του τύπου δηλώνουν και την ιδεολογία υποτίθεται του καθενός. Στην ουσία όλα αυτά είναι το περίβλημα, το φαίνεσθαι. Ουσιαστικά η ιδεολογία του καθενός είναι ο τρόπος ζωής του, η ποιότητα της

σκέψης του και η οικονομική του βάση. Στην παγκόσμια πραγματικότητα το 90% των πληθυσμών δουλεύουν για το χρήμα, που ως μέσον το χρησιμοποιούν να καλύπτουν τις ανάγκες των και το υπόλοιπο 10% απλά το χρήμα που έχουν συσσωρεύσει, δουλεύει για αυτούς. Με έναν απλό κοινωνικό διαχωρισμό αυτοί που βρίσκονται στο 90% ανήκουν στους μη έχοντες ή στους έχοντες τόσα που δεν τους φτάνουν να ζήσουν μια αξιοπρεπή ζωή, δηλαδή οι ΦΤΩΧΟΙ και στο άλλο 10% βρίσκονται οι έχοντες, δηλαδή οι πλούσιοι. Διότι π.χ ένας άνεργος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε αριστερός, ούτε δεξιός. Είναι απλά ΦΤΩΧΟΣ. Δύο εργαζόμενοι των 300, 600, 1000 κλπ απλά έχουν

κοινό χαρακτηριστικό, είναι ΦΤΩΧΟΙ. Δύο συνταξιούχοι των 500 έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό είναι και οι δύο ΦΤΩΧΟΙ. Ένας αγρότης, ένας ταξιτζής, ένας φοιτητής, ένας οικοδόμος, ένας δάσκαλος, ένας γιατρός, ένας διανοούμενος, ένας καλλιτέχνης κλπ που παλεύει για επιβίωση είναι ΦΤΩΧΟΣ. Κάτω από αυτό το σκεπτικό αποφασίσαμε να ενώσουμε όλα αυτά τα κοινωνικά στρώματα σε μια Λαϊκή Βάση και να δημιουργήσουμε το Κίνημα Φτωχών Ελλάδος για να διεκδικήσουμε όλοι μαζί, με συμμετοχικές διαδικασίες και με αποφάσεις συμμετοχικής Δημοκρατίας τα δίκια μας, για μια αξιοπρεπή διαβίωση,

για μια Ανθρωποκεντρική κοινωνία, με Δημοκρατία, Εργασία, Αξιοπρέπεια, Σεβασμό, Αλληλεγγύη, Ισονομία, για μια κοινωνία Ελεύθερη, Ειρηνική, χαρούμενη και ευτυχισμένη.

Το Κίνημα Φτωχών Ελλάδος με βασικό φιλοσοφικό ιδεολογικό άξονα «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ» και «Ο ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟ», τάσσεται με την μεγάλη μερίδα των συμπολιτών μας, των ΦΤΩΧΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ σε μία παλλαϊκή συσπείρωση για την ανατροπή της μιζέριας και της εξαθλίωσης. Η πατρίδα μας βιώνει μια συνεχιζόμενη κρίση, αποτέλεσμα των επιλογών των κυβερνήσεων, τις τελευταίες δεκαετίες και μεθοδευμένα οδηγήθηκε με σταθερά βήματα στην σημερινή της παρακμιακή κατάσταση. Ψηφίζονται νόμοι που δεν είναι

ανεκτοί από την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, ο οποίος φτωχοποιημένος παρακολουθεί απαθής τις αβάσταχτες γι αυτόν κοινωνικές εξελίξεις. Τα πάντα σχεδόν είναι υποθηκευμένα στο λεγόμενο Υπερταμείο, που ελέγχεται από ξένους

παράγοντες, όπου και αυτό το Ελληνικό Κοινοβούλιο έχασε την Δημοκρατική του αυτονομία και νομοθετεί με έξωθεν εντολές. Οικονομικοί ξένοι και ντόπιοι παράγοντες ελέγχουν σχεδόν τα πάντα, με αποτέλεσμα η φτωχοποίηση του Ελληνικού λαού να οδηγεί την Ελλάδα, την πατρίδα μας σε μία απέραντη Δουλοπαροικία. Οι νέοι ξενιτεύονται. Η έλλειψη και η εγκατάλειψη βασιλεύει παντού. Στο μαζικό αυτό κίνημα έχουν δικαίωμα συμμετοχής όλοι οι πολίτες, με βασική

προϋπόθεση ότι ανήκουν στην οικονομική κατηγορία του πληθυσμού που είτε δεν έχουν τίποτα, είτε αυτά που έχουν δεν τους φθάνουν για να ζήσουν μια ζωή αξιοπρεπή και δεν έχουν πολιτικό βεβαρημένο παρελθόν!

ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ

ΠΡΟΕΔΡΟΣ Κοντογιαννίδης Παύλος του Χρήστου

-Πιστεύετε στον Θεό; 

Ναι. Θέλω να αισθάνομαι πως υπάρχει μια αόρατη δύναμη εκεί κάπου που με σκέφτεται και με φροντίζει. Με αγαπά και με προστατεύει. Μέχρι εδώ. Όλα τα άλλα τα τυπολατρικά και διαχωριστικά και φανατισμοί για την υπέρτατη δύναμη με βρίσκουν απ’ έξω.

-Είναι μια θεότητα η ΑΕΚ; 

Η ΑΕΚ τώρα είναι μια ανώνυμη εταιρεία (ΠΑΕ). Μια μπίζνα. Παλιά ήταν ιδέα και αι Ιδέαι δεν αποθνήσκουν. Κρατάω και μένω στο παλιό.

-Tι συναισθήματα σας γέννησε η δολοφονία του Άλκη;

H βία παράγεται και αναπαράγεται σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής έκφρασης. Είναι θέμα παιδείας ο σεβασμός. Όχι μόνο στην διαφορετικότητα (ποδόσφαιρο-θρησκεία-ιδεολογία) αλλά και ο σεβασμός ανθρώπου προς τον συνάνθρωπο. Και σε αυτό την μέγιστη ευθύνη φέρει η πολιτεία. Όταν η βία φτάσει σε ακραία έκφραση, όπως η προχθεσινή με τον άδικο χαμό του Άλκη, πρέπει να ανατρέξουμε, στους τοπικούς υπεύθυνους και συντηρητές αυτής της κατάστασης για ιδιοτελή συμφέροντα. Εδώ η ευθύνη είναι μεγάλη γιατί εδώ υπάρχει φόνος εκ προμελέτης. Η κοινωνική ανυπαρξία οδηγεί πολλούς νέους σε εκφράσεις εκτός πραγματικότητας ελλείψει οραμάτων και ιδανικών. Τα γήπεδα και η οπαδική βία είναι η κολυμβήθρα που ξεπλένονται όλα τα απωθημένα μιας κομπλεξικής νεολαίας, που συντηρούν συγκεκριμένοι κοινωνικοί παράγοντες. Το όπιο του λαού δεν είναι μόνο η θρησκεία αλλά και το ποδόσφαιρο. Ο Θεός να σε φυλάει και από τους δύο φανατισμούς. Η λύπη είναι μεγάλη καθώς ο Άλκης ήταν και μαθητής του ανεψιού μου Δημήτρη από την Βέροια. Φρίκη. Θλίψη.

-Το καταφύγιό σας; 

Το σπίτι μου και αυτό στην Αθήνα αλλά και αυτό στου Βαρνάβα, μέσα στην άγρια φύση.

-Ο μεγάλος σας φόβος;

Ο ίδιος ο φόβος. Φοβάμαι όχι μόνο για τα δικά μου πρόσωπα αλλά γενικά και για όλον τον κόσμο μην πάθουν κάτι κακό, που παραμονεύει σε κάθε γωνιά. Όπλο η αγάπη. Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους.

-Πώς λειτουργείτε υπό το καθεστώς του έρωτα;

Στα άκρα, ανεξέλεγκτα ως ένα animal! Αλλά και τρυφερά, αγαπησιάρικα.

-Νιώθετε ευτυχισμένος;  

Θα έλεγα ναι! Πρώτα απ’ όλα γιατί ζω. Δεύτερον, γιατί κάτι έχω κάνει στην ζωή μου που φάνηκε χρήσιμο για μένα και για τους άλλους και τρίτον αισθάνομαι ακόμα δημιουργικός και αυτό είναι η μεγαλύτερη ευτυχία.

-Τι άνθρωπος είναι ο Παύλος Κοντογιαννίδης;

Αχαρακτήριστος! Χαχαχα! Από τα παραπάνω που έχω πει νομίζω πως μπορεί ο καθένας να βγάλει τα συμπεράσματά του. Εγώ θα έλεγα πως είμαι απλά ανθρώπινος. 

-Αν γυρνούσατε το χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα αλλάζατε;

Τα πάντα και είναι λογικό. Θα ήταν μια άλλη ζωή και συνεπώς θα ακολουθούσα τους δικούς της ρυθμούς! 

-Πώς φαντάζεστε τη τελευταία μέρα σας στη γη; 

Αν ήταν να πάω την επομένη στο φεγγάρι, εντάξει θα είχα μια αγωνία. Αν ήταν όμως να μην την ξαναδώ ποτέ θα ήμουν πολύ χάλια. 

-Τα όνειρά σας για το μέλλον;

Υγεία! Υγεία! Υγεία και δημιουργία! Και κάτι πεζό. Να βγάλω τον δίσκο με τους στίχους μου, να παίξω στον κινηματογράφο τον Εσκομπάρ και στο θέατρο τον Μακχηθ (Μακ δε νάϊφ) στην Όπερα της Πεντάρας του Μπρεχτ.  

-Ετοιμάζετε κάτι αυτή την περίοδο; 

Τραγούδια με τον τίτλο Η Εκδίκηση Των Ταπεινών και ένα πρόγραμμα σε ένα χώρο που θα έχει το χρώμα του Σταύρου Τσιώλη και είμαστε σε δημιουργική επαφή με την κόρη του Σταύρου, την αγαπητή Κατερίνα και του συντρόφου της. Επίσης, θα πάρω μέρος στην ταινία του Γιάννη Σμαραγδή, μία διεθνής υπερπαραγωγή, με τίτλο Ιωάννης Καποδίστριας και θα ερμηνεύσω το ρόλο του Λάζαρου Κουντουριώτη, ένα βασικό ρόλο. Τα γυρίσματα νομίζω θα ξεκινήσουν από την Αγία Πετρούπολη και σένα μήνα και εδώ.

-Τι συμβουλή θα δίνατε σε έναν άνθρωπο για να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα; 

Πρώτον, να έχει όνειρα. Και με θέληση, αυτοεκτίμηση και πίστη τα περισσότερα θα γίνουν πραγματικότητα. Εξάλλου εδώ δεν μετράει το αποτέλεσμα αλλά η προσπάθεια και η διαδρομή για το αποτέλεσμα.

-Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν λέτε το όνομα Παύλος Κοντογιαννίδης;  

Γεια σου ρε Παυλάρα, είσαι πολύ εντάξει τύπος!

-Κύριε Κοντογιαννίδη σας ευχαριστώ για την επικοινωνία μας.

Εγώ σε ευχαριστώ.

Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο