Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα μα κατάγεται από την Ικαρία. Τραγουδοποιός με ξεχωριστή μουσική ταυτότητα. Εμφανίστηκε στη δισκογραφία το 2009 με τους Γυάλινος Κόσμος ενώ σήμερα μέσα από μια προσωπική μουσική αναζήτηση και διαδρομή λειτουργεί ως solo καλλιτέχνης. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το τελευταίο του τραγούδι, το Hollywood, μια δημιουργία που φέρει αποκλειστικά την σφραγίδα του Danik (Στέφανος Δανιηλίδης), ο οποίος αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου την παραγωγή και είναι ο προπομπός μιας μελλοντικής συνεργασίας σε μια σειρά τραγουδιών που αναμένονται να κυκλοφορήσουν στο μέλλον. Με αφορμή το ολοκαίνουργιο τραγούδι του Το Δικό Μας Καλοκαίρι που θα κυκλοφορήσει 21 Ιουνίου συνομιλώ στο your e-articles με τον Παύλο Ρεμπή.
-Γεννήθηκες και μεγάλωσες στην Αθήνα. Πώς θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια;
Μπάλα, μήλα, κυνηγητό, κρυφτό και κάπου-κάπου και Atari! Το βράδυ ύπνος με ανοιχτά μπαλκόνια… Επαφή προσωπική και όχι μέσω chat…Πόσο μου λείπουν αυτά τα χρόνια!
-Η καταγωγή σου είναι από την Ικαρία. Πώς σε επηρέασε αυτό;
Τα καλοκαίρια με ξεχνούσαν εκεί στον παππού και στην γιαγιά… Πανηγύρια, θάλασσα και η νύχτα μέρα! Ρολόι πουθενά! Ε, όσο να’ ναι όλη αυτή η αύρα του συγκεκριμένου νησιού είναι μέσα μου και σίγουρα σε αγχωτικές στιγμές της καθημερινότητας «επεμβαίνει» για να δω τα πράγματα πιο ψύχραιμα.
-Πώς στράφηκες στη μουσική;
Από μικρός άκουγα αρκετή μουσική στο πικ-απ έπιπλο του πατέρα μου και στο τρανζιστοράκι που είχε στο τραπέζι της κουζίνας. Θυμάμαι πάντα να τραγουδάει και τον χάζευα. Στο δημοτικό οι γονείς μου πήραν δώρο ένα αρμόνιο. Αυτό ήταν! Κόλλησα κατευθείαν και ξεκίνησα να γράφω μελωδίες. Αργότερα μου πήραν κιθάρα, ντραμς και μπορώ να πω πως οφείλω τα πάντα στους γονείς μου που με στήριξαν.
-Η σημασία της στη καθημερινότητά σου;
Τεράστια! Η μουσική για μένα είναι το χρώμα στην ασπρόμαυρη ρουτίνα της καθημερινότητας.
-Οι μουσικές σπουδές σου;
Έχω σπουδάσει πιάνο, βυζαντινή μουσική, σύγχρονο και κλασσικό τραγούδι με την Ελισάβετ Καρατζόλη και είμαι αυτοδίδακτος στην κιθάρα, στα ντραμς και στα κρουστά.
-Έχεις σπουδάσει και στο Πολυτεχνείο. Εκεί τι αποκόμισες;
Σπούδασα Πολιτικός Μηχανικός στο Ε.Μ.Π. και πάντα θεωρούσα πως και αυτή η ειδικότητα έχει κάτι το καλλιτεχνικό. Υπάρχουν τόσοι διαφορετικοί υποκλάδοι που μπορείς να ασχοληθείς αργότερα που πραγματικά κάθε μέρα είναι και μια καινούρια πρόκληση όπως και στη μουσική.
-Αν δεν είχες ασχοληθεί με το τραγούδι τι άλλο θα σε είχε κερδίσει;
Ίσως ο χώρος της τηλεόρασης.
-Πότε τραγούδησες για πρώτη φορά στη ζωή σου; Τι συναισθήματα γεννήθηκαν μέσα σου;
Στο δημοτικό, σε κάποια γιορτή αλλά η στιγμή που θυμάμαι έντονα είναι στο γυμνάσιο σε κάποια σχολική συναυλία με άλλα παιδιά. Όλο το σχολείο από κάτω, χειροκροτήματα και τότε είπα από μέσα μου «αυτό θέλω να το ζω και στο μέλλον».
-Είναι τα ίδια σήμερα;
Είναι ακόμα πιο έντονα σήμερα! Τότε υπήρχε και λίγο το αυθόρμητο αλλά τώρα που είμαι πιο συνειδητοποιημένος είναι ακόμα πιο ολοκληρωμένα τα συναισθήματα μέσα μου.
-Τα ακούσματα που σε διαμόρφωσαν ως καλλιτέχνη;
Γενικά είμαι ακόλουθος της ροκ μουσικής σε όλο το εύρος της. Κάποιες χαρακτηριστικές αγαπημένες μπάντες όπως οι Stereophonics, οι Coldplay, οι Snow Patrol, οι Arctic Monkeys, οι Radiohead, οι Pink Floyd, οι Portishead, οι Doves, οι Blackfield, οι Oasis και οι Archive. Από ελληνικές επιρροές οι Τρύπες, τα Ξύλινα Σπαθιά, οι Πυξ Λαξ, ο Γιώργος Δημητριάδης, ο Μανώλης Φάμελλος, ο Νίκος Πορτοκάλογλου, ο Στάθης Δρογώσης, ο Μύρωνας Στρατής και οι Δραμαμίνη.
-Οι φωνές που θαυμάζεις;
Όποτε ακούω τον Ronnie James Dio, τον Tony Martin των Black Sabbath και τον Freddie Mercury των Queen πραγματικά ανατριχιάζω.
-Πώς γεννιέται η έμπνευση;
Από την ίδια τη ζωή, την καθημερινότητα, τα πάντα. Όσο βγαίνει ο ήλιος κάθε μέρα θα υπάρχει έμπνευση.
-Με ποιο τρόπο γράφεις τα τραγούδια σου;
Κυρίως με την κιθάρα μου. Παλιά έγραφα κάποιες μελωδίες και μετά τις έντυνα με στίχους. Τελευταία όμως μπορεί μία και μόνο φράση που άκουσα, σκέφτηκα, είδα να με εμπνεύσει να γράψω ένα τραγούδι. Συνήθως βοηθάει το κινητό. Σε αυτό όπου τα καταχωρώ για να μην τα ξεχάσω. Γενικά συνθέτω πιο εύκολα αν έχω έτοιμους στίχους. Σε αυτή την φάση της καριέρας μου δίνω πολύ έμφαση στον στίχο και θέλω να είναι πλούσιος σε εικόνες με μια σύγχρονη ματιά.
-Ποια είναι τα συναισθήματά σου για τους Γυάλινος Κόσμος;
Μια γλυκιά ανάμνηση θα έλεγα και σίγουρα ένα σχολείο για μένα.
-Το 2009 κυκλοφόρησε η πρώτη σας δισκογραφική απόπειρα, το Μια Ήσυχη Ζωή. Δώδεκα χρόνια μετά πώς αισθάνεσαι;
Περήφανος σίγουρα διότι ήταν η πρώτη δισκογραφική απόπειρα. Κυκλοφόρησε και σε φυσικό cd με μέρος των εσόδων να πηγαίνει σε φιλανθρωπικό σκοπό (ActionAid) αλλά και γιατί είχα την τιμή και χαρά να μελοποιήσω 2 τραγούδια σε στίχους του αγαπημένου στιχουργού και συγγραφέα Γιάννη Καλπούζου.
-Το 2017 κυκλοφόρησε ο πρώτος σου προσωπικός δίσκος, το Βάλε Μουσική. Ήταν ρίσκο για σένα να λειτουργείς ως μονάδα καλλιτεχνικά;
Ρίσκο όχι. Θα έλεγα τότε ήταν η κατάλληλη στιγμή. Πάντα είμαι υπέρ του συνόλου και έτσι λειτουργώ και με τους μουσικούς που με πλαισιώνουν στα live ή συνεργάζομαι για τα τραγούδια μου. Ο πρώτος προσωπικός δίσκος ήταν μια συνεργασία με τους Δραμαμίνη δηλαδή τα αδέλφια Γιάννη και Χάρη Μιχαηλίδη.
-Πρόσφατα κυκλοφόρησε το Hollywood. Τι εσωτερικές ανάγκες κάλυψε αυτή η δημιουργία;
Με το μυαλό και την καρδιά δεν υπάρχουν σύνορα και όρια. Μπορείς να ταξιδέψεις παντού ακόμα και στο Hollywood. Ήθελα να ανοίξω λοιπόν το μυαλό μου και να πάω ένα ταξίδι εκεί. Εκεί που όλοι το παίζουν μεγάλοι και σπουδαίοι. Έτσι και εγώ λοιπόν. Όπως όλοι άλλωστε σε κάποια φάση της ζωής μας.
-Ποια η γνώμη σου για τα μουσικά ριάλιτι; Δίνουν πραγματικά ευκαιρίες σε νέα ταλέντα;
Πραγματικές ευκαιρίες δε θα το έλεγα. Απλά θα έλεγα πως είναι και αυτός ένας τρόπος ή ένα βήμα που δίνεται σε κάποιον καλλιτέχνη. Δυστυχώς είναι έτσι δομημένο το όλο σύστημα των talent shows που εμένα με βρίσκει αντίθετο χωρίς όμως να είμαι απέναντι σε όποια παιδιά πάνε να κυνηγήσουν το όνειρό τους. Είναι τόσο δύσκολα πια τα πράγματα στην δισκογραφία που δεν μπορείς να κατηγορήσεις κάποιο παιδί που επέλεξε κάποιο show για να δείξει το ταλέντο του. Απλά διαφωνώ στις δεσμεύσεις που συνεπάγονται μετά από ένα τέτοιο show και ειδικά σε παιδιά που έχουν μοναδικό όπλο την φωνή τους και δεν ασχολούνται με την πλευρά της δημιουργίας. Αλλά ακόμα και να γράφεις τραγούδια δεσμεύεσαι για κάποιο διάστημα και δεν μπορείς να προχωρήσεις.
-Τι μετράει για την καθιέρωση ενός καλλιτέχνη; Η προσωπική δουλειά ή το ταλέντο;
Όπως και σε όλες τις πτυχές της ζωής αυτά είναι αλληλένδετα. Μόνο η προσωπική δουλειά μπορεί να αναδείξει το ταλέντο σου αλλά και δρόμους του ταλέντου σου που ίσως να μην είχες ανακαλύψει ποτέ. Αυτός που στηρίζεται μόνο στο ταλέντο του χωρίς να επενδύει πάνω σε αυτό με αρκετή δουλειά, για μένα είναι τελικά ατάλαντος.
-Ο δίσκος που λατρεύεις να ακούς;
Pink Floyd – Wish you were here.
-Η ταινία που σε κάνει να τη παρακολουθείς κάθε φορά σαν πρώτη φορά;
Fight Club.
-Το βιβλίο που σε ταξιδεύει σε μαγικούς τόπους;
Lord of the Rings.
-Πότε έκλαψες τελευταία φορά;
Στην απώλεια του πατέρα μου.
-Σε τι κατάσταση βρίσκεται η σημερινή δισκογραφία;
Τα πράγματα πλέον δεν είναι δυστυχώς καλά. Νομίζω πιο κάτω δεν πάει αλλά αυτό σημαίνει πως μόνο μπροστά μπορούμε να πάμε. Όλα έχουν το τίμημά τους. Υπάρχουν τα συν και τα πλην. Το ίδιο συμβαίνει και με το ίντερνετ και την επιρροή που έχει στην μουσική βιομηχανία και την δισκογραφία. Νομίζω πως πια έχει χαθεί ο ρομαντισμός που αποπνέει από μια δισκογραφική δουλειά. Παλιά (και ευτυχώς το πρόλαβα αυτό) περίμενες να κυκλοφορήσει μια δουλειά είτε σε κασέτα είτε σε δίσκο/cd και ανυπομονούσες να πας να την αγοράσεις, να ανοίξεις το booklet, να διαβάσεις τους στίχους και να κάτσεις με την ηρεμία σου να ακούσεις ξανά και ξανά μια δουλειά από το πρώτο μέχρι το τελευταίο κομμάτι. Τώρα πια, υπάρχει τεράστιος βομβαρδισμός από νέα πράγματα (όχι μόνο μουσικά) που είναι μαθηματικά βέβαιο πως δεν μπορείς να αντέξεις τόση πληροφορία. Άρα μειώνεται η ποιότητα πάρα πολύ αλλά και ποιότητα να υπάρχει σε μια δουλειά δυσκολεύει κάποιον καλλιτέχνη να αναδειχθεί μέσα από όλο αυτό το συνονθύλευμα ακουσμάτων. Το καλό όμως είναι πως μπορούν και νέοι δημιουργοί, νέες μπάντες να προωθήσουν όσο μπορούν τη δουλειά τους δωρεάν και μέσα από όλα τα social media. Για μένα πρέπει να υπάρξει ένα «σοκ» από όλες τις πλευρές. Ραδιόφωνο, δισκογραφικές, τηλεόραση και κυρίως καλλιτέχνες! Πρέπει να υπάρξει σύμπνοια όλων και υποστήριξη των παλαιών και έμπειρων καλλιτεχνών προς τους νέους.
-Υπάρχουν άξιοι καλλιτέχνες σήμερα;
Βεβαίως! Υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν! Απλά δεν πρέπει να χάνεις τον στόχο σου που δεν είναι άλλος από το για ποιον λόγο είσαι καλλιτέχνης… Πάνω από όλα το κάνεις για σένα για να εκφραστείς. Θα έρθουν και δύσκολες στιγμές αλλά πρέπει να σηκωθείς και να σταθείς στα πόδια σου.
– Μπορούν να βρουν το δρόμο τους;
Με πίστη και επιμονή θα βρουν τον δρόμο τους απλά θέλει γερό στομάχι για να μην φύγεις εκτός δρόμου.
-Πώς αντιλαμβάνεσαι τη κοινωνική και οικονομική κατάσταση της χώρας;
Η κάθε εποχή έχει τις δυσκολίες της. Όποιον και να ρωτήσεις που έχει ζήσει σε άλλες δεκαετίες θα σου μιλήσει για τις δικιές του δυσκολίες. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να ψάχνουμε πάντα μια χαραμάδα φως και να πηγαίνουμε προς τα εκεί.
-Επηρέασε τους καλλιτέχνες ο κορωνοϊός;
Βεβαίως όπως και πάρα πολλούς κλάδους!
-Η στάση της Κυβέρνησης ήταν ανάλογη;
Η κατάσταση που ζήσαμε ήταν πραγματικά πρωτόγνωρη. Υπήρχε δυστυχώς ένας άτυπος εμφύλιος για το ποιοι είναι οι σωστοί και ποιοι οι λάθος. Οι κλάδοι που έχουν να κάνουν με κόσμο όπως και ο κλάδος των καλλιτεχνών, αναπόφευκτα χτυπήθηκε πάρα πολύ. Ελπίζω να ανακάμψουμε γρήγορα. Ίσως αυτή η κατάσταση να έδειξε πως πρέπει στο μέλλον να υπάρξει σύμπνοια μεταξύ μας για μια κοινή γραμμή και αντιμετώπιση καταστάσεων.
-Πώς κρίνεις τη σημερινή ελληνική κοινωνία; Σε ενοχλεί κάτι;
Νομίζω πως έχει χαθεί η κατανόηση για τον διπλανό μας. Κοιτάμε μέχρι την πόρτα μας και όχι πιο έξω. Εγκλωβισμένοι γύρω από ένα κινητό βλέπουμε τις ζωές των άλλων και νομίζουμε πως αυτό είναι η ζωή. Η ζωή όμως είναι έξω στον δρόμο.
-Πώς αντιλαμβάνεσαι τις αποκαλύψεις στο χώρο του θεάματος για τις παρενοχλήσεις εις βάρος των καλλιτεχνών;
Βγάζω το καπέλο και υποκλίνομαι σε όλους αυτούς που είχαν τη δύναμη να μιλήσουν για όλα αυτά που υπέστησαν! Πέραν του καλλιτεχνικού χώρου, όπου και να συμβαίνουν πρέπει να αποκαλύπτονται! Να υπάρχει ένας τρόπος να γίνεται άμεσα χωρίς φόβο.
-Πιστεύεις στον Θεό;
Ναι.
-Το καταφύγιό σου;
Η οικογένειά μου.
-Ο μεγάλος σου φόβος;
Ο θάνατος ίσως γιατί έχω μεγάλη δίψα για ζωή.
-Πώς λειτουργείς υπό το καθεστώς του έρωτα;
Αυθόρμητα.
-Πότε ένιωσες ευτυχισμένος;
Κάθε μέρα που ξυπνάω! Η ανάσα που παίρνεις όταν ανοίγεις τα μάτια σου για μια νέα μέρα που ξεκινά είναι από μόνη της ευτυχία!
-Τι άνθρωπος είναι ο Παύλος Ρεμπής;
Ανοιχτόκαρδος.
-Το μεγάλο σου πλεονέκτημα;
Η επιμονή μου.
-Το μεγάλο σου μειονέκτημα;
Ανυπομονησία vs τελειομανία γράψτε Χ.
-Αν μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα άλλαζες;
Θα ξαναέβαφα γαλάζια την θάλασσα, όπως λέει και ο αγαπημένος στίχος.
-Πώς φαντάζεσαι τη τελευταία μέρα σου στη γη;
Σε μια μεγάλη συναυλία, με χιλιάδες κόσμο, αγκαλιά με τους αγαπημένους μου ανθρώπους.
-Τα όνειρά σου για το μέλλον;
Να φτάσουν τα τραγούδια μου σε όσο περισσότερο κόσμο γίνεται και να αγγίξουν όσες περισσότερες ψυχές μπορούν.
-Ετοιμάζεις κάτι αυτή την περίοδο;
Αυτή την περίοδο βρίσκομαι στο στούντιο με τον Στέφανο Δανιηλίδη (Danik), ο οποίος έχει αναλάβει την επιμέλεια των νέων μου τραγουδιών. Προπομπός αυτής της συνεργασίας ήταν το Hollywood και άμεσα θα κυκλοφορήσει το επόμενό μας τραγούδι από μια σειρά τραγουδιών ωδή στα 90’s και όλα αυτά τα αθώα και ανέμελα χρόνια που περάσαμε σαν παιδιά και μου λείπουν πολύ.
-Τι συμβουλή θα έδινες σε έναν άνθρωπο για να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα;
Το ταξίδι μετράει περισσότερο από τον προορισμό, για αυτό να επιμένει και να συγκεντρώνεται στον στόχο του αλλά να ευχαριστιέται και το ταξίδι. Είναι αυτό που μας κρατάει όρθιους.
-Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν λες το όνομα Παύλος Ρεμπής;
Ένα μεγάλο χαμόγελο και μια ζεστή αγκαλιά.
-Παύλο σε ευχαριστώ για την επικοινωνία μας.
Και εγώ σε ευχαριστώ.
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο
