Σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών αλλά τον κέρδισε η μουσική. Βρέθηκε στο πλευρό του Μίμη Πλέσσα και ερμήνευσε δημιουργίες των Θέμη Καραμουρατίδη και Γεράσιμου Ευαγγελάτου. Με το τραγούδι Πόσο Άντρας Είσαι; μίλησε για τις διαπροσωπικές σχέσεις ενώ με τη πρόσφατη κυκλοφορία του Σούπερμαν πραγματεύεται την απώλεια, τη μνήμη και την απώλεια της μνήμης. Σήμερα, στο your e-articles ο Θοδωρής Μαυρογιώργης.
-Ποιες είναι οι μνήμες της παιδικής σου ηλικίας;
Κύθηρα, βουτιές, πλατεία Καραβά με τέρμα κασσετόφωνο και 90s μουσικές. Πανηγύρια, Λάγιος Ντέταρι. Πειραιάς, το λούνα παρκ στο Φάληρο που έψηνα τους γονείς μου να με πάνε, Χατζηκυριάκειο σχολείο, τη μάνα μου να χορεύει και τον πατέρα μου να παίζει κιθάρα. Πειραϊκή βόλτες και αμπελοφιλοσοφίες και πολύ ποδήλατο…
-Σπούδασες στο Τμήμα Οικονομικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τι αποκόμισες;
Όταν αποφάσισα να ασχοληθώ επαγγελματικά με τη μουσική, σχεδόν το παράτησα το πανεπιστήμιο. Όμως με έτρωγε μέσα μου πως δεν ήθελα να αφήσω κάτι στη μέση. Οπότε αυτό που αποκόμισα εκτός από φίλους που κρατάμε μέχρι σήμερα επαφή, είναι να μην τα παρατάω. Στην πραγματικότητα από γνώση μόνο κάποια πράγματα στην μικροοικονομία που μου φαινόταν πολύ ενδιαφέρον αντικείμενο.
-Η σημασία της μουσικής στη καθημερινότητά σου;
Τεράστια. Νομίζω πως είναι αυτόματη κίνηση να ανοίξω το ραδιόφωνο ή το spotify, μόλις ξυπνήσω ή μόλις μπω στο αυτοκίνητο.
-Πότε τραγούδησες για πρώτη φορά στη ζωή σου;
Μνήμη ως πρώτη επαφή έχω ένα τραγούδι που έλεγε ο πατέρας μου και μου άρεσε και προσπαθούσα κι εγώ γιατί είχε πολύ δύσκολες λέξεις για την ηλικία μου, τριών χρόνων. Ήταν το Πρωινή ή βραδινή σερενάτα του Θάνου Μικρούτσικου.
-Τα συναισθήματα που γεννήθηκαν μέσα σου όταν βρέθηκες πρώτη φορά μπροστά σε μικρόφωνο;
Όσο κι αν φαίνεται περίεργο νομίζω πως ένιωσα απόλυτα φυσικά και πανικό ταυτόχρονα.
-Τα ακούσματα που σε διαμόρφωσαν;
Beatles, Pink Floyd, David Bowie, Χατζιδάκις, Σαββόπουλος, Μικρούτσικος, Τρύπες, Αλκίνοος.
-Οι φωνές που κυλούν μέσα σου;
Αλκίνοος σίγουρα, Αγγελάκας, Παυλίδης, Lennon, Tom Jones, David Bowie, Etta James, Paolo Nutini, Thom Yorke.
-Ήταν καθοριστική η συνεργασία σου με τον Θέμη Καραμουρατίδη και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο;
Φυσικά και ήταν καθοριστική. Δυο σπουδαίοι άνθρωποι της μουσικής πίστεψαν σε εμένα και μου εμπιστεύτηκαν τραγούδια τους. Με σύστησαν για πρώτη φορά σε κοινό με δυο εξαιρετικά τραγούδια. Τους έχω βαθιά υποχρέωση και σεβασμό.
-Αναλογιζόμενος τη συνύπαρξη των ανωτέρω με τη Νατάσα Μποφίλιου θεωρείς πως λείπουν από την εποχή μας οι ομάδες με κοινά όνειρα για να τα υλοποιήσουν;
Φαίνεται πως λείπουν οι ομάδες αλλά δε θεωρώ πως δεν υπάρχουν. Απλώς μας παίρνει λίγο παραπάνω χρόνο να τις ανακαλύψουμε. Είναι τόσο δύσκολο να φτάσει στο κοινό πλέον νέα μουσική, που πραγματικά οι νέοι δημιουργοί ανεβαίνουν ένα μικρό Γολγοθά.
-Τι σήμαινε για σένα η συνεργασία με τον Μίμη Πλέσσα;
Η πρώτη μου συνεργασία σε επαγγελματικό επίπεδο. Φανταστείτε το δέος που ένιωθα στη σκηνή δίπλα σε αυτόν τον τεράστιο συνθέτη και σε εξαιρετικές τραγουδίστριες όπως η Ζωή Κουρούκλη και η Πένυ Ξενάκη. Θυμάμαι πως είχα πιάσει τον εαυτό μου να κοιτάω σαν να είμαι στα γυρίσματα κάποιας ταινίας. Ήταν τεράστιο σοκ και υπέροχη εμπειρία.
-Πώς προέκυψε το τραγούδι Πόσο Άντρας Είσαι; Τι ανάγκες κάλυψε;
Από την αρχή με τους φίλους και συνεργάτες έχουμε πει πως οι δίσκοι που ετοιμάζουμε θέλουμε να έχουν ως κεντρικό άξονα τις συζητήσεις μιας παρέας. Της παρέας μας. Όλα αυτα που κουβεντιάζονται, είτε θεματολογικά είτε μουσικά. Οπότε το Πόσο Άντρας Είσαι, σε μουσική και στίχους του Ορέστη Ντάντου, ήρθε να μιλήσει με έναν ευθύ τρόπο για τις διαπροσωπικές σχέσεις. Για το πώς εστιάζουμε στο φαίνεσθαι περισσότερο και μας ενδιαφέρει περισσότερο η όμορφη και σιδερωμένη εικόνα παρά η επίλυση των όποιων προβλημάτων. Στην ουσία ήταν μια εσωτερική συζήτηση ως ενδοσκόπηση που κοινοποιήθηκε.
-Μίλησέ μου για τον Σούπερμαν.
Ο Σούπερμαν είναι ένα πολύ ιδιαίτερο κομμάτι που πραγματεύεται την απώλεια, τη μνήμη και την απώλεια της μνήμης. Οι υπέροχοι στίχοι της Ειρήνης Τσαγκαράκη με ξεβόλεψαν και με ώθησαν να γράψω μουσική για αυτό το τραγούδι. Οπότε είναι το πρώτο τραγούδι που κυκλοφορεί σε μουσική δική μου. Είναι η οπτική του Ζορό που βλέπει τον αγαπημένο του Σούπερμαν να πάσχει από τη νόσο Αλτσχάιμερ.
-Πώς αντιλαμβάνεσαι τις αποκαλύψεις στο χώρο του θεάματος για τις παρενοχλήσεις εις βάρος των καλλιτεχνών;
Αρχικά αισθάνομαι δέος για τους ανθρώπους που βρήκαν τη δύναμη να βγουν μπροστά και να μιλήσουν. Η κίνησή τους είναι οδηγός για όλους και το παράδειγμα ψυχικής δύναμης, ειδικά σε μια τόσο συντηρητική κοινωνία όσο αυτή που ζούμε. Ελπίζω να βοηθήσουμε όλοι, όσο μπορούμε, με όποιο τρόπο μπορούμε, ώστε να μην υπάρξει επόμενη φορά που θα χρειαστεί να πέσουν οι μάσκες πάλι.
-Ποιο είναι το τραγούδι που μιλάει για εσένα;
Δύσκολη ερώτηση, ομολογουμένως. Αν έπρεπε με το ζόρι να επιλέξω ένα θα επέλεγα το Σιγά Μην Κλάψω του Γιάννη Αγγελάκα. Σε δεύτερη ανάγνωση όμως και το Χαζοπούλι του Παύλου Παυλίδη.
-Ο δίσκος που ακούς τις πιο προσωπικές σου στιγμές;
Τον τελευταίο καιρό μόνο μπορώ να σου απαντήσω γιατί αυτό αλλάζει ανάλογα με την περίοδο. Είναι το Άδυτο του Anser και το Θα Καταστρέψω Τον Κόσμο από το Παιδί Τραύμα. Όμως, πάντα εκεί δίπλα βρίσκεται και η Μικρή Βαλίτσα του Αλκίνοου, η Καλλιθέα του Φοίβου, η Ρεζέρβα του Σαββόπουλου, το Συγνώμη Για Την Άμυνα του Μικρούτσικου, το Μέσα Στη Νύχτα Των Άλλων από Τρύπες και αν με αφήσεις θα σου απαριθμώ δίσκους και για όλη την υπόλοιπη ώρα.
-Η ταινία που σου άλλαξε τη ζωή;
Οι Ζωές Των Άλλων.
-Το βιβλίο που σε ταξίδεψε σε μαγικούς τόπους;
Καλά Εσύ Σκοτώθηκες Νωρίς του Χρόνη Μίσσιου.
-Πότε έκλαψες τελευταία φορά;
Χθες διαβάζοντας στίχους σε ένα σεμινάριο στιχουργικής.
-Σε τι κατάσταση βρίσκεται η σημερινή δισκογραφία;
Απο πλευράς δημιουργών, νομίζω, σε εξαιρετική και από πλευράς δισκογραφικών, ενδεχομένως, στη χειρότερη δυνατή.
-Υπάρχουν άξιοι καλλιτέχνες σήμερα;
Πολλοί, φοβερά δημιουργικοί και συνεπείς. Αν μπω στη διαδικασία πάλι να αραδιάσω ονόματα σίγουρα θα αδικήσω πολλούς. Όμως, πιστεύω πως γράφεται σπουδαία μουσική αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Απλά πρέπει να ψάξεις αρκετά για να την ανακαλύψεις, δυστυχώς.
-Μπορούν να βρουν το δρόμο τους;
Ισως με αρκετή επιμονή και τύχη ναι. Πλέον, θεωρώ πως η μουσική και γενικότερα η τέχνη θα πάρει μορφή ταξική. Δηλαδή, μόνο όποιος έχει την οικονομική δυνατότητα να το στηρίξει όλο αυτό μόνος του θα μπορεί να ακολουθήσει το επάγγελμα του καλλιτέχνη.
-Πώς αντιλαμβάνεσαι την κοινωνική και οικονομική κατάσταση της χώρας;
Δυστοπική, όπως και την πανδημία. Αισιοδοξώ αλλά θεωρώ πως αυτό συμβαίνει ως ανθρώπινη ανάγκη και όχι επειδή υπάρχουν ενδείξεις προς αυτό. Απεναντίας φαίνεται πως η οικονομική κατάσταση ολοένα και δυσχεραίνει και η κοινωνία γίνεται και πιο απάνθρωπη.
-Επηρέασε τους καλλιτέχνες ο κορωνοϊός;
Όπως και αρκετούς ακόμα ελεύθερους επαγγελματίες τους έφερε σε τρομερά δύσκολη θέση. Σχεδόν τους κατέστρεψε, επαγγελματικά. Αν και πιστεύω πως αυτό συνέβη σε αγαστή συνεργασία με τις κυβερνητικές αποφάσεις που πάρθηκαν στις περισσότερες χώρες του πλανήτη.
-Η στάση της Κυβέρνησης ήταν ανάλογη;
Ανάλογη ως προς τον κορωνοϊό σίγουρα. Δηλαδή, όσο κακό φαίνεται να κάνει ο κορωνοϊός άλλο τόσο δείχνει πως μπορεί να κάνει και η κυβέρνηση.
-Πώς κρίνεις τη σημερινή ελληνική κοινωνία;
Μουρτζούφλικη, οκνηρή, δεμένη χειροπόδαρα πολλές φορές μπροστά από μια τηλεόραση με διάθεση να καταδικάσει τους πάντες χωρίς να κοιτάξει πρώτα την καμπούρα της. Παρόλα αυτά, οι 20.000 άνθρωποι που συγκεντρώθηκαν μπροστά από το Εφετείο τον Οκτώβριο, οι άνθρωποι που βγήκαν στο δρόμο για την εφαρμογή του άρθρου 8 του τρομονόμου, όλοι όσοι θέλουν να διατηρηθεί η δημοκρατική σκέψη στη χώρα μας, οι καταγγέλοντες, είναι η ελπίδα πως όσο και να πασχίζει ένα βαθιά σαθρό σύστημα να μην αλλάξει, στο τέλος έστω και λίγο λίγο θα εξυγειανθεί και δε θα ξεπλυθεί.
-Το καταφύγιό σου;
Η οικογένειά μου, η μουσική και τα Κύθηρα.
-Ο μεγάλος σου φόβος;
Να μην μπορώ να προστατέψω τους αγαπημένους μου ή να τους βοηθήσω.
-Πώς λειτουργείς υπό το καθεστώς του έρωτα;
Κωμικοτραγικά νομίζω. Έχω πει απίστευτες σαχλαμάρες και η σύντροφός μου, θαρρώ, πως μπορεί να το επιβεβαιώσει. Άλλωτε νιώθω πως πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι μου κι ένα δευτερόλεπτο μετά πως μπορώ να τον σηκώσω.
-Πότε βίωσες την ευτυχία;
Όταν γεννήθηκε ο πρώτος μου γιος, όταν το αγαπημένο μου νησί έφερε το κορίτσι μου να συναντηθούμε και όταν παίξαμε με τους Wedding Singers και ένιωθα τη χαρά του κόσμου που χόρευε από κάτω.
-Τι άνθρωπος είναι ο Θοδωρής Μαυρογιώργης;
Αεικίνητος, νομίζω. Θέλω συνέχεια να καταπιάνομαι με νέα πράγματα, με νέα projects ακόμα και αν είναι δύσκολα ως προς την υλοποίησή τους. Σίγουρα ονειροπόλος, θέλω να πιστεύω δίκαιος και με τεράστια αγάπη για τα λογοπαίγνια και το μαύρο χιούμορ, τα λεγόμενα κρύα αστεία.
-Αν μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα άλλαζες;
Δεν ξέρω τι ισορροπίες θα χαλούσε αν άλλαζα κάτι, οπότε δε θα το έκανα.
-Πώς φαντάζεσαι τη τελευταία μέρα σου στη γη;
Ήσυχη με τους αγαπημένους μου και χορτάτη.
-Τα όνειρά σου για το μέλλον;
Περισσότερη μουσική, συνεργασίες και όμορφα τραγούδια. Βόλτες με τα πιτσιρίκια και το κορίτσι μου στη θάλασσα και στα Κύθηρα.
-Ετοιμάζεις κάτι αυτή την περίοδο;
Ετοιμάζω δυο δίσκους που θα κυκλοφορήσουν ταυτόχρονα, αν όλα πάνε καλά, τον Σεπτέμβρη και θα έχουν από 7 τραγούδια ο καθένας. Ο ένας είναι σε παραγωγή του Κος Κ, από τον οποίο έχουν κυκλοφορήσει ήδη τα singles Ψάρια και Πόσο Άντρας Είσαι; και ο άλλος σε παραγωγή του Παντελή Νικηφόρου, από τον οποίο έχει κυκλοφορήσει ο Superman.
-Τι συμβουλή θα έδινες σε έναν άνθρωπο για να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα;
Να πιστεύει στον εαυτό του και σε αυτό που κάνει, να μελετάει αυτό που αγαπάει όσο περισσότερο μπορεί και να μην παραδίνεται ποτέ.
-Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν λες το όνομα Θοδωρής Μαυρογιώργης;
Ο παππούς μου.
-Θοδωρή σε ευχαριστώ για την επικοινωνία μας.
Και εγώ σε ευχαριστώ.
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο