Εσύ λυπάσαι τα έντομα;

«Αν ήμουν κουνούπι, μύγα, κατσαρίδα, σφήκα, θα ήθελα να με σκοτώσουν;»

Από παιδί Δημοτικού με ταλάνιζε αυτή η απορία. Η παιδική μου αυθορμησία και αυθορμητισμός, με έκαναν πολλές φορές να σκέφτομαι πώς θα αισθάνεται και αυτός ο παρείσακτος επισκέπτης που θέλει να μου πιει το αίμα ή να ζουζουνίσει στο κεφάλι μου.

Σκότωνα ένα κουνούπι και αναρωτιόμουν αν ήμουν εγώ η ίδια κουνούπι αν θα ήθελα να με σκοτώνουν και να με κυνηγούν. Χαζή παιδική απορία, αλλά το σκεφτόμουν. Αναλογιζόμουν πως και αυτό το έντομο θα ήθελε να ζήσει ή θα φοβόταν κάθε φορά που θα αισθανόταν την απειλή του θανάτου να το πλησιάζει.

Χαζή σκέψη για πολλούς, αλλά αισθανόμουν πως ακόμα και αυτό θα ήθελε να ζήσει. Πως δεν είχα άλλη επιλογή και έπρεπε να το εξοντώσω καθώς είναι μία απειλή για τον προσωπικό μου χώρο.

Το ίδιο αισθανόμουν κάθε φορά που έβλεπα τις σούβλες με τα αρνιά και τα κρέατα που είναι κρεμασμένα στα κρεοπωλεία τις γιορτινές ημέρες. Αναρωτιόμουν αν θα μου άρεσε να ήμουν αρνάκι και να με σφάζουν, αν θα μου άρεσε να ήμουν κατσικάκι και να μου τραβάνε την πέτσα πυροβολώντας παράλληλα στον αέρα, επειδή «γιορτάζουν». Όχι, δε θα μου άρεσε, εννοείται. Και αυτά τα ζωντανά θυσιάζονται για να έχω φαγητό εγώ.

Πάντοτε αισθανόμουν πως σκοτώνουμε έντομα τα οποία και αυτά θα ήθελαν να ζήσουν. Και ας είναι αποκρουστική η όψη τους. Χαζή σκέψη για πολλούς, αλλά παραμένει ένα αναγκαίο κακό που δεν μπορείς να αποφύγεις όταν αυτά εισβάλλουν στο σπίτι σου. Σκέφτομαι τις καλοκαιρινές ημέρες που επιτρέπουν στα διάφορα ζωύφια να εισβάλλουν σε κάθε χώρο του σπιτιού και τρελαίνομαι.

Μήπως είχε επηρεάσει την παιδική μου αθωότητα περισσότερο από ό,τι πίστευα ο κύριος Μιγιάγκι από το Karate Kid, που έλεγε ότι θεωρείται παράλογο να σέβεσαι κάθε ζωή κάθε πλάσματος;

Δεν ξέρω. Σίγουρα προσπαθώ ακόμα και τώρα να δω πως δεν υπάρχει πλάσμα από τον άνθρωπο μέχρι το πιο αηδιαστικό έντομο που να μην προσφέρει κάτι σε αυτό τον κόσμο, που να συμμετέχει στη διαδικασία ανακύκλωσης και αναδημιουργίας της Ζωής.

Δεν ξέρω αν λυπάμαι αυτά τα έντομα, βασικά τα λυπάμαι πλέον και αυτά. Και σίγουρα δε θα ήθελα να είμαι στη θέση τους πάντως..

Ονομάζομαι Μαρία Σκαμπαρδώνη και είμαι Δημοσιογράφος. Είμαι λάτρης του διαβάσματος και μελετώ Φιλοσοφία και Ψυχολογία από πολύ μικρή ηλικία. Γνωρίζω Αγγλικά, Γαλλικά και ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Το γράψιμο είναι για εμένα η φυγή μου, όλη μου η ζωή. Είμαι ευγνώμων γιατί έχω τη χαρά και του να έχω εργαστεί στο χώρο του βιβλίου, αποκομίζοντας όσα περισσότερα μπορώ από αυτό το μαγικό χώρο. Έχω καταφέρει μέχρι στιγμής να αποκτήσω μαύρη ζώνη στο Taekwondo, να εκδώσω ένα βιβλίο μου και να έχω διανύσει έναν μεγάλο δρόμο στην αρθρογραφία.