Είναι στην ανθρώπινη φύση να πλάθει κατά το δοκούν και να κατασκευάζει νοητά ιδανικές εικόνες και είδωλα, χωρίς απαραίτητα αυτά να έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Αποτελεί ανάγκη για κάποιους το ιδεατό, να νομίζουν δηλαδή ότι έχουν απαντήσει το τέλειο, έστω και νοερά, δίχως αυτό να έχει ελαττώματα και αρνητικά στοιχεία, δίχως ατέλειες χαρακτήρα κι έκφρασης. Να διαιωνίζουν και να συντηρούν μια κατάσταση στο μυαλό τους, η οποία απέχει επί της ουσίας από την αλήθεια.
Να εκλαμβάνουν μια απλή εικόνα, ένα είδωλο ή ένα δεδομένο ως το ιδεατό και να έχουν την ατράνταχτη πεποίθηση ότι είναι απλά το «τέλειο». Να επενδύουν σε αυτό και να κάνουν όνειρα για κάτι που στην ουσία δεν ξέρουν πώς είναι στην πραγματικότητα. Συνήθως πρόκειται για κάτι που έχουν γνωρίσει φαινομενικά ή εξ αποστάσεως κι έχουν κατασκευάσει μια ιδεατή εικόνα γιατί έχουν την έμφυτη ανάγκη να ελαχιστοποιήσουν την απόσταση προς το τέλειο που ελπίζουν πως θα βρουν.
Άλλωστε είναι πολύ ωραίο το συναίσθημα που νιώθει κανείς όταν φαντάζεται το ιδανικό για αυτόν και το προσαρμόζει στα θέλω του δικού του χαρακτήρα και στις ανάγκες του. Ειδικά όταν αυτό λαμβάνει χώρα στην μεταξύ σχέση των ανθρώπων είτε είναι ερωτική ή φιλική, είτε ακόμα επαγγελματική. Φαινομενικά τον ελευθερώνει και του δίνει την δυνατότητα να αφεθεί και να ελπίζει ότι θα βιώσει χαρούμενες και ευτυχισμένες καταστάσεις, οι οποίες είναι το φυσικό αποτέλεσμα που ρέει από την υποθετική τελειότητα.
Τι γίνεται όμως όταν αυτό που έχει φανταστεί δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα; Όταν κατακερματιστεί μέσα του η εικόνα του ιδεατού που είχε πλάσει και πίστευε; Όταν δει καθαρά την αληθινή διάσταση των πραγμάτων και προσώπων, όχι αυτή που είκαζε και θα ήθελε να είναι, αλλά όπως στην πραγματικότητα είναι! Τότε έρχεται η απογοήτευση, η θλίψη, με φυσικό επακόλουθο την αποξένωση.
Ίσως όμως να μην ευθύνεται ολότελα η άλλη μεριά, αλλά ο ίδιος για την λανθασμένη αντίληψη και κρίση του. Για την ανάγκη του να συναντήσει το τέλειο. Μα είναι επιλήψιμο κάποιος να κυνηγάει την τελειότητα και να ονειρεύεται ότι θα συναντήσει τον τέλειο άνθρωπο και κατά συνέπεια θα βιώσει την ιδανική για αυτόν κατάσταση; Όχι βέβαια, απλά δεν είναι ρεαλιστικό και κατ΄ επέκταση δημιουργεί αυταπάτες και ψεύτικες υποθέσεις. Η διαύγεια να βλέπει και να αντιμετωπίζει κανείς τα πράγματα και τον χαρακτήρα του άλλου όπως αληθινά είναι κι όχι όπως θα ήθελε να είναι, του δίνει ευκαιρίες επιλογής. Άλλοτε αυτή της αποδοχής και προσαρμογής κι άλλοτε της απομάκρυνσης. Έτσι αποτρέπεται μια τυχόν λανθάνουσα απόφαση, δίχως ιδιαίτερο συναισθηματικό κόστος. Όλοι πλάθουν μια ιδανική εικόνα για το τι θέλουν να βιώσουν ή ένα υπόδειγμα που τους ακολουθεί στη πορεία της ζωής τους και τους δίνει τροφή για όνειρα και σχέδια.
Το κυνήγι του ιδεατού, της τελειότητας ίσως να είναι απλά ένας μύθος που τροφοδοτείται από κάποια ψεύτικα πρότυπα. Η παραδοχή της ατέλειας ως δεδομένο, «απαγκιστρώνει», απεγκλωβίζει και προφυλάσσει από κίβδηλες εικόνες, πρόσωπα και καταστάσεις. Η αποδοχή του ανέφικτου ιδεατού ανοίγει ορίζοντες για την συνειδητή αναγνώριση της αλήθειας, χωρίς πλάνη, με βάση τη ρεαλιστική διάσταση των πραγμάτων.
Μια ζωή απαλλαγμένη από την τελειότητα μπορεί κάλλιστα να είναι μια αληθινή, γεμάτη χαρές ζωή!!!
Από την Φανή Μπότσαρη
