Αν συναντήσεις στην ζωή σου
κορίτσι που θαυμάζει έργα τέχνης, δακρύζοντας μονάχη στην εικόνα τους.
Κορίτσι που ερωτοτροπεί με την προσπάθεια να κρατήσει διάπλατα ανοιχτά τα μάτια της ώστε την επιβίβαση του ηλίου να ανταμώσει.
Κορίτσι με την δύναμη τον νου σου να μοχλεύσει. Να τον κάνει κομπολόι.
Κορίτσι που κλαίει και γελά όπως το βρέφος στα χνώτα της μητρός του.
Κορίτσι που φιλοσοφικά, υποχθόνια, μεταμεσονύχτια εξομολογείται κομμάτια του Εγώ της.
Κορίτσι που δεν βαστά την πένα να σε περιγράψει, γιατί Θεός σε έπλασε, Θεός θα σε γειώσει.
Κορίτσι που έχει όπλο της τις κόρες των ματιών της.
Κορίτσι που σε φιλά κάθε φορά σαν τελευταία δαγκώνοντας την άκρη των χειλιών σου.
Κορίτσι που σφιχτά αγκαλιάζει τραύματα χρόνων και τα ράβει στην λαγνεία.
Κορίτσι που στον ύπνο της τα ρούχα δεν γυρεύει και ζεστασιά ζητά στην ένωσή σας.
Κορίτσι που φωτιά γεννά το σώμα της και διατάζει να τη σβήσουν τα υγρά σου.
Κορίτσι που λούζει με σάλιο τα κουμπιά σου και τα κινεί προς την διάλυσή της.
Κορίτσι που το χέρι σου στοργικά κρατά καθώς σκίζεται το κορμί της.
Κορίτσι χωρίς όρια και φόβο. Σαν μικρό παιδί. Να διαβάζει Καζαντζάκη και να αγαπάει την τραμπάλα. Κράτα της το χέρι με τα μισοβαμμένα νύχια και πήγαινέ την σε μια παιδική χαρά. Άσε την να κυλιέται στο γρασίδι και να φωνάζει δυνατά. Κάθισε σε ένα παγκάκι και απόλαυσε το νόημα της ζωής. Την αγάπη.
Υ.Γ.: Μην επιδιώξεις στο διάβα της βήματα να χαράξεις εάν δεν είσαι έτοιμος η σκέψη σου για πάντα γύρω της να στροβιλίζει. Μα, για αυτό αν απορείς ή αμφιβάλλεις, συλλογίσου τον λόγο της ύπαρξής σου σε τούτο τον κόσμο. Ναυάγιο και έρωτας. Έννοιες ποτισμένες ευγνωμοσύνη.
