Άννα Μαρία Λαναρή. Μία νέα και ταλαντούχα ηθοποιός του θεάτρου και προσφάτως της τηλεόρασης, η σημερινή μας καλεσμένη στο yourearticles. Θα μιλήσουμε τόσο για τα χρόνια ενασχόλησης της με το θέατρο παρά τη νεαρή ηλικίας της (20 ετών σήμερα), όσο και για το πρόσφατο τηλεοπτικό ντεμπούτο της στο Κόκκινο Ποτάμι 2. Κάπου εδώ έφτασε η στιγμή να την γνωρίσουμε καλύτερα…
– Δεκαπέντε χρόνια στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βέροιας με συμμετοχή σε πολλές παραστάσεις, φοιτήτρια Φιλολογίας και πρόσφατα έκανες ένα πέρασμα στο «Κόκκινο Ποτάμι 2». Πες μας λίγα λόγια για σένα.
Αρχικά ξεκίνησα το θέατρο από πολύ μικρούλα, πριν ακόμα πάω στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Θυμάμαι τριγυρνούσα μέσα στο σπίτι λέγοντας κατεβατά από ταινίες της Βουγιουκλάκη, της Καρέζη και άλλων σταρ του ελληνικού κινηματογράφου. Μου αρέσει πολύ το ελεύθερο σχέδιο, στον ελεύθερο μου χρόνο σκιτσάρω πολύ. Λατρεύω τα ζώα αν και δυστυχώς έχω αλλεργία στα περισσότερα από αυτά. Θα μπορούσα να πω πως είμαι αθεράπευτα ρομαντική αν και έχω μάθει να το κρύβω πολύ καλά διότι θεωρώ πως είναι το τρωτό μου σημείο.
– Υπάρχει κάποιος άνθρωπος που σε εμπνέει;
Ασφαλώς! Προσπαθώ να έχω προσλαμβάνουσες από πολλούς ανθρώπους του χώρου μου, σε όποιον κλάδο και να ανήκουν. Είτε είναι ηθοποιοί είτε σκηνοθέτες και ούτω κάθε εξής. Τα τελευταία 8 χρόνια που είμαι στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βέροιας είχα την τύχη να γνωρίσω έναν υπέροχο άνθρωπο, όπου έχω την τιμή να είναι και καθηγητής μου. Αυτός ο άνθρωπος είναι και ο μέντορας μου, ο κύριος Πέτρος Μαλιάρας. Με ανέλαβε σε μια από τις δυσκολότερες περιόδους της ζωής μου και με έχει εξελίξει ως προσωπικότητα. Του χρωστάω πολλά, όλα όσα είμαι και όλα όσα θα γίνω σαν καλλιτέχνης.
– Τι αγαπάς και τι φοβάσαι;
Αγαπάω πολύ τους ανθρώπους και αυτή ήταν η πρώτη φυσική μου ανάγκη, ήθελα πολύ να ασχοληθώ με τα ανθρωπιστικά επαγγέλματα γι’ αυτό και κατέληξα να σπουδάζω για αρχή φιλολογικά, ήταν μια φυσική απόρροια των ενδιαφερόντων μου. Κάπως έτσι και από παιδική ηλικία προέκυψε και το θέατρο διότι και αυτό έχει ως επίκεντρο τον άνθρωπο. Σαν Άννα-Μαρία φοβάμαι πολύ την μοναξιά. Πολλοί το μπερδεύουν με την μοναχικότητα αν και είναι δυο διαφορετικά πράγματα. Απολαμβάνω το να κάθομαι μόνη μου σπίτι ένα βροχερό Σαββατόβραδο, να βάζω μουσική και να απολαμβάνω μια ζεστή κούπα τσάι διαβάζοντας το αγαπημένο μου λογοτεχνικό βιβλίο. Απλώς έχω τον φόβο της εγκατάλειψης και ότι πολύ πιθανόν να μείνω μόνη μου.
– Ποιος είναι ο αγαπημένος σου θεατρικός συγγραφέας;
Μπορώ να πω ότι ασχολούμαι κυρίως με ξένους θεατρικούς συγγράφεις, Σαίξπηρ, Τεννεσί Ουίλιαμς και Άρθουρ Μίλερ. Ο αγαπημένος μου όμως μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ο Ερρίκος Ίψεν με «Το Κουκλόσπιτο».
– Το θέατρο λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά; Μοιράσου κάποιες σκέψεις σου γι΄αυτό.
Σίγουρα! Το θέατρο κρύβει μέσα του πολύ μεγάλη δύναμη! Άλλωστε από την αρχή της ανθρώπινης ιστορίας η τέχνη και το θέατρο χρησιμοποιήθηκαν ως μέσο επικοινωνίας αλλά και θεραπείας. Κάθε άνθρωπος κουβαλάει το δικό του εμπειρικό δυναμικό και μέσω του θεάτρου, μια σειρά από ψυχολογικές εμπειρίες του παρελθόντος αναβιώνονται, όχι με την έννοια ότι ανήκουν στο παρελθόν, αλλά ότι κάτι γίνεται τώρα και για πρώτη φορά με τη διαμεσολάβηση του θεατρικού λόγου, που αναλαμβάνει να αναπαραστήσει η εκάστοτε ομάδα. Μέσα από τους θεατρικούς χαρακτήρες, την ανάλυση τους και όσο προσπαθεί κανείς να εμβαθύνει στα πραγματικά αίτια που ώθησαν το χαρακτήρα να κάνει κάτι και σε αυτά που υπάρχουν στο κάτω ή αλλιώς πίσω κείμενο, βλέπει μέσα στην δική του ψυχή. Το θέατρο είναι μαγικό, έρχεται να σου καλύψει κενά που ο ίδιος δεν γνώριζες ότι έχεις. Σου δίνει την δυνατότητα να ζήσεις τόσα πράγματα που πιθανόν δεν θα ήθελες να τα βιώσεις στην πραγματική σου ζωή αλλά εκείνο, σου δίνει την δυνατότητα να αποκτήσεις την εμπειρία του συναισθήματος.
– Μοιράσου μία αστεία στιγμή από τις πρόβες;
Λοιπόν, αρχικά να θέσω ότι εκεί μέσα έχω ζήσει από τις πιο αστείες μέχρι και τις πιο θλιβερές στιγμές της ζωής μου. Μια σκηνή που θυμάμαι ήταν αν δεν κάνω λάθος το 2019 που θα ανεβάζαμε τις Ιστορίες στο σκοτάδι σε σκηνοθεσία Πέτρου Μαλιάρα. Είμαστε 2 ώρες πριν από την έναρξη της παράστασης της οποίας να σημειωθεί ότι τα σκηνικά της ήταν χάρτινα . Σε κάποιες σκηνές, χρειαζόμασταν ένα τραπέζι. Σε αυτό το τραπέζι ανέβαινα για αρχή εγώ μόνη μου και στην συνέχεια άλλα έξι άτομα. Κάποια στιγμή, πηδάνε κάποια παιδιά πάνω στο τραπέζι και το σπάνε. Τρέχαμε όλοι πανικόβλητοι να βρούμε τραπέζι και να το ντύσουμε και με χαρτόνι για να κολλάει με την θεματολογία της παράστασης.
– Ποια είναι για σένα η ιδανική ζωή;
Ιδανική ζωή, μεγάλη κουβέντα… Σίγουρα αυτό που θέλω περισσότερο από όλα είναι υγεία. Τώρα όσον αφορά το μακροπρόθεσμο μέλλον θα ήθελα να μπορώ να επιβιώνω με αξιοπρέπεια, να μπορώ να ασκώ το επάγγελμα που αγαπώ και στο πολύ μέλλον θα ήθελα να δημιουργήσω μια υγιή οικογένεια για να φέρω τα παιδιά μου στον κόσμο.
– Ένας αγαπημένος σου ρόλος;
Ένας από τους αγαπημένος μου ρόλος είναι αυτός της Ηλέκτρας του Ευριπίδη. Είναι κατά τους αιώνες μια ένδειξη αγάπης και αφοσίωσης της κόρης προς τον πατέρα. Είναι ένας πολύ ενδιαφέρων ρόλος, πολύπλευρος και λίγο αν μου επιτρέπεται η χρήση του όρο δισυπόστατος. Όλα αυτά τα κάνει για να εκδικηθεί την μητέρα της για την δολοφονία του Αγαμέμνονα. Είναι φωτεινός και συνάμα σκοτεινός χαρακτήρας. Η Ηλέκτρα δεν είναι μόνο αυτό που βλέπεις και τέλος, έχει πολύ βάθος και αυτό είναι που την κάνει τόσο ελκυστική ως χαρακτήρα για εμένα.
– Ποιον ρόλο θα ήθελες να ερμηνεύσεις;
Ένας από τους ρόλους που θα ήθελα να ερμηνεύσω στο θέατρο είναι εκείνος της Έμμα από το People places and things. Η Έμμα είναι μια νεαρή κοπέλα, εθισμένη στις ουσίες όπου είναι τεθωρακισμένη, δεν δείχνει της αδυναμίες της ούτε τα ευάλωτα σημεία της και αυτός είναι ο μεγαλύτερος αγώνας κατά την διάρκεια της απεξάρτησης. Αυτό το έργο το αγαπώ πολύ διότι μιλάει για κάτι βαθύτερο πέρα από τις ουσίες. Σαν άνθρωποι κανένας δεν ανοίγεται πλέον. Ακόμα δηλαδή και σε ένα πολύ στενό κύκλο δύσκολα γινόμαστε ευάλωτοι καθώς όλα γύρω μας έχουν την απαίτηση να είμαστε τεθωρακισμένοι και έτοιμοι για όλα χωρίς να μας μένει χρόνος για να είμαστε σχεδόν έμβρυα, καθώς όλοι έχουμε αυτή την ευαισθησία.
– Ποια τα μελλοντικά σου σχέδια; Σκέφτεσαι να συνεχίσεις την ενασχόληση σου και σε επαγγελματικό επίπεδο;
Προς το παρόν, βασικό μου μέλημα είναι να τελειώσω την σχολή της φιλολογίας. Στην συνέχεια, όταν θα πάρω το πτυχίο σκοπεύω να δώσω εξετάσεις σε κάποια δραματική σχολή. Αυτό είναι άλλωστε που θέλω να κάνω στην ζωή μου. Είναι πολύ μεγάλη ευλογία να κάνεις μια δουλειά που να λατρεύεις τόσο πολύ. Το θέατρο και γενικότερα η υποκριτική είναι κομμάτι μου, βρίσκεται συνεχώς στην καρδιά και στο μυαλό μου και είμαι πολύ τυχερή διότι θα μπορούσα να περάσω από αυτή τη ζωή και να μην ξέρω τι θέλω να κάνω. Ευτυχώς, έχω γύρω μου ανθρώπους που με στηρίζουν σε αυτό το κομμάτι.
Άννα Μαρία Λαναρή social media: FB και Instagram
Συνέντευξη στην Ειρήνη Λόκα