– Για να σας γνωρίσει το αναγνωστικό κοινό, θα μας συστηθείτε;
Είμαι η Μαντώ, Ντω για την κολλητή μου, Διαμαντούλα για τη γιαγιά μου, το καλύτερο παιδί σύμφωνα με τη μαμά μου. Κατά καιρούς έχω ακούσει και στο Μυρτώ, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Ετών 42, με αρκετές λευκές τρίχες και τις πρώτες μου ρυτίδες. Περήφανη γατομάνα της μονόφθαλμης Βαγγέλης και της υπέρβαρης μαύρης Κύρας. Το κορίτσι με τα λεμόνια λέγανε πέρσι στο Ζάππειο, το κορίτσι με τα τρελά μαλλιά λένε οι φίλοι φέτος. Με μετάλλια στο μπάσκετ, ζώνες στο kick boxing αλλά δεν έχω δείρει ποτέ κανέναν! Άπειρες δουλειές «στολίζουν» το βιογραφικό μου. Σεμινάρια κατάρτισης και επιμόρφωσης, μαθήματα αγγλικών σε παιδιά, ζωγραφική, κοσμήματα από βότσαλα και τέλος ήρθε το γράψιμο ή μάλλον τώρα έφτασε σε εσάς διότι το πρώτο μου ποίημα γράφτηκε στο δημοτικό. Μοιράζω τη ζωή μου μεταξύ Αθήνας και Θήβας πλέον. Όσο χαρά μου δίνει αυτή η εναλλαγή παραστάσεων άλλο τόσο κουραστική είναι. Νομίζω ότι ακόμη πιο πολλά θα μάθει κάποιος για εμένα διαβάζοντας τα γραπτά μου.
– Πάμε σε λίγο πιο προσωπικές ερωτήσεις. Tι αγαπάτε, τι φοβάστε και τι έχετε χάσει;
Αγαπάω τα χρώματα, τα μπαλόνια, το μαλλί της γριάς, τα λούνα παρκ, τα χαμόγελα, τους ανθρώπους μου.
Φοβάμαι την απώλεια της μνήμης μου, ότι θα ξεχάσω τους ανθρώπους που αγαπώ. Αααα και τις αράχνες!
Έχω χάσει την υγεία μου, την ανεμελιά μου και κατά καιρούς τον εαυτό μου, αλλά ευτυχώς πάντα βρίσκω τον δρόμο μου πίσω.
– Πώς χαλαρώνετε μέσα στη μέρα σας;
Εξαρτάται τη μέρα. Μουσική, διάβασμα και Netflix είναι τα «ναρκωτικά» μου απέναντι στον πόνο. Αν έμενα δίπλα στη θάλασσα, τότε η απάντησή μου θα ήταν βόλτα στη θάλασσα, διάβασμα στη θάλασσα, κτλπ, κτλπ.
– Ποια χαρακτηριστικά επιδοκιμάζετε και αποδοκιμάζετε στους ανθρώπους;
Μου αρέσουν οι άνθρωποι που γελάνε, αυτοσαρκάζονται, που είναι ειλικρινείς, στοργικοί, γενναίοι, που ζητάνε συγνώμη και την εννοούν. Που φέρονται με σεβασμό, χαίρονται με τις επιτυχίες σου, σε κοιτάνε στα μάτια, είναι αισιόδοξοι, τολμούν και τηρούν τις υποσχέσεις τους.
Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που είναι καχύποπτοι, εγωκεντρικοί, ναρκισσιστές, τεμπέληδες, φιλάργυροι, συνεχώς απογοητευμένοι και θλιμμένοι, που ζηλεύουν και φοβούνται τα πάντα.
– Ποιες είναι οι επιρροές σας συγγραφικά; Ποια βιβλία θυμάστε χαρακτηριστικά;
Το «θυμάστε» δεν είναι ένα ρήμα που συμπαθώ. Εγώ και η μνήμη είμαστε τσακωμένες και συμφιλιωνόμαστε συνήθως σε άσχετα πράγματα και καταστάσεις που εκπλήσσουν ακόμη και εμένα.
Ειλικρινά δε γνωρίζω ποιες είναι οι επιρροές μου στη γραφή. Νομίζω ότι αυτό θα το κρίνουν οι πιο ειδικοί από εμένα.
Πολλά βιβλία έχουν βρει τον χώρο τους στην καρδιά μου. «Το άρωμα του ονείρου» του Τομ Ρόμπινς, «Οδός Αβύσσου, αριθμός 0» του Μενέλαου Λουντέμη, «Περηφάνια και Προκατάληψη» της Τζέην Ώστεν, «Το έπος του Γκιλγκαμές», όλα του Πόε και αύριο στην ίδια ερώτηση να είστε σίγουροι ότι θα απαντήσω διαφορετικά. Εκτός από τον Ρόμπινς. Αυτός είναι σταθερή αξία!
– Aς μιλήσουμε για το έργο σας. Ποια είναι η πηγή έμπνευσης για το βιβλίο σας; Πώς φτάσατε στη συγγραφή του;
«Ποτέ δε ξέρεις η ζωή τι θα σου φέρει» , απόδειξη είναι τα «λεμόνια». Ξεκίνησαν ως ασκήσεις δημιουργικής γραφής με τη Στεύη Τσούτση και τελείωσαν ως βιβλίο. Ίσως και για αυτό όμως πηγαίνει και τόσο καλά, επειδή τα θέματα δεν ήταν στοχευμένα απλά βγήκαν από μέσα μου. Έγραψα για τα σκοτάδια του κόσμου, τα μικρά και μεγάλα «εγκλήματα» που διαπράττουμε καθημερινά οι ίδιοι, που βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας και τα προσπερνάμε χαμένοι στις προσωπικές μας ανάγκες και επιδιώξεις. Μάχες απλών, καθημερινών ανθρώπων με την απώλεια, την κακοποίηση, την ανασφάλεια και πολλά άλλα θέματα που μας αφορούν όλους.
– Tι άλλο θα θέλατε να μοιραστείτε για το βιβλίο σας;
Αυτό το βιβλίο έχει αγαπηθεί πολύ και είμαι πολύ χαρούμενη γιατί τα μηνύματα του κόσμου ήταν αυτά που μου έδωσαν δύναμη σε πολύ δύσκολους καιρούς. Ένα από αυτά ήταν και η πρόσκληση που έλαβα από την ομάδα Φιλαναγνωσίας του 2ου ΕΠΑΛ Αγρινίου. Ήταν μεγάλη τιμή και χαρά να συνομιλήσω διαδικτυακά με τους μαθητές, τις μαθήτριες και τις καθηγήτριες. Το γεγονός ότι σε κάποια σχολεία λειτουργούν ομάδες φιλαναγνωσίας με κάνει πιο αισιόδοξη για το μέλλον των βιβλίων στη χώρα μας.
– Ποια είναι τα μελλοντικά συγγραφικά σας σχέδια;
Τελειώνω το δεύτερο βιβλίο μου. Θα είναι πάλι μικρές ιστορίες αλλά τελείως διαφορετικές και σε ύφος και σε αφήγηση. Μου αρέσει που πειραματίζομαι. Δε μένω στάσιμη και έτσι εξελίσσομαι κιόλας. Ελπίζω σε καλύτερη παραμυθού…
Βιογραφικό
Η Μαντώ Μάκκα γεννήθηκε τον Μάιο του 1980 στην Αθήνα. Αποφοίτησε από το Κλασσικό Λύκειο Αναβρύτων. Παρακολούθησε µαθήµατα Οικονοµικών & Marketing, ∆ηµιουργικής γραφής µε τη Στεύη Τσούτση και Εικαστικών & Ιστορίας Τέχνης µε την Άννα Παππά. Παράλληλα ζωγραφίζει και κατασκευάζει κοσµήµατα από πέτρα. Τα τελευταία χρόνια αρθρογραφεί στο διαδίκτυο. Έχει εργαστεί ως Καθηγήτρια Αγγλικών και ως διαχειρίστρια διαδικτυακών εφηµερίδων. Το παραµύθι της «Τα ροζ Χριστούγεννα» περιλήφθηκε στο βιβλίο «Santa Παραµύθια, 22 Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες» των εκδόσεων Νίκας. Η συλλογή διηγηµάτων «Όταν η ζωή σου δίνει λεµόνια» είναι το πρώτο της βιβλίο. Στον δικό της ονειρικό κόσµο δεν έχει θέση η αδικία και η ζωή πάντα νικάει.
Βρείτε το βιβλίο εδώ: https://www.nikasbooks.gr/product/1142/otan-i-zwi-soy-dinei-le-onia.html
