Δεν είχα ακούσει τίποτα περισσότερο για αυτό το βιβλίο, πέρα από έναν απλό καλό λόγο. Δεν γνώριζα τίποτα για την Krystal Sutherland και Το σπίτι των Χόλοου εκτός από τη φωτογραφία της ανάμεσα στα λουλούδια, που στόλιζε το βιβλίο, που κρατούσα στα χέρια μου. Κάποιες φορές χρειάζεται να μην γνωρίζεις τίποτα για κάτι, προκειμένου να το ανακαλύψεις μόνος σου…
Πολλές φορές έχουμε ακούσει για απαγωγές, μυστήριες εξαφανίσεις παιδιών, που μας κάνουνε να ανατριχιάζουμε. Μια ιστορία από αυτές μάς καλωσορίζει με βίαιο τρόπο στο βιβλίο. Η Γκρέι, η Βίβι και η Ίρις δεν είναι παρά τρία μικρά κορίτσια, που έπαιζαν στο δρόμο υπό την προστασία των γονιών τους στο Εδιμβούργο. Η νύχτα είχε απλώσει το πέπλο της, μα όλα φαίνονταν ήρεμα. Ήρεμα φυσικά έως τη στιγμή, που κάποια φωνή ακούστηκε από μια τρύπια πόρτα. Όταν αναφέρω την «τρύπια πόρτα» δεν εννοώ τίποτα περισσότερο από την κάσα της πόρτας και έναν τοίχο αποτελούμενο από μισό καμένες πέτρες ενός ναού. Η φωνή καλεί τα μικρά παιδιά, ενώ εκείνα δεν μπορούν να δουν τίποτα περισσότερο από το περιτύλιγμα μιας παλιάς πόρτας. Η μόνη λέξη, που ακούν είναι… «Βοήθεια!».
Πλησιάζοντας την όμως, σαν μαγικό, εξαφανίζονται. Θα επιστρέψουν έναν μήνα μετά διαφορετικές. Τα καστανά μαλλιά τους θα γίνουν λευκά και τα μπλε μάτια τους μαύρα. Και αυτές δεν ήταν οι μόνες διαφορές τους από την ημέρα της εξαφάνισης τους. Έπειτα, θα ακολουθήσει η αυτοκτονία του πατέρα τους αφήνοντας πίσω του μόνο τέσσερις λέξεις «Δεν το ήθελα αυτό» και ο διωγμός της μεγαλύτερης κόρης τους, της Γκρέι από τη μητέρα τους.
Ποιος κρύβεται πίσω από όλα αυτά τα συνεχόμενα εγκλήματα; Η αστυνομία δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις σε τίποτα. Αφού η Γκρέι εξαφανιστεί για ακόμα μια φορά τα πράγματα θα αλλάξουν. Παράλληλα, η εμφάνιση ενός μυστήριου άνδρα, που φορά στο κεφάλι του μια νεκροκεφαλή ταύρου και παρακολουθεί τη Βίβι και την Ίρις, θα οδηγήσει σε ένα παιχνίδι κυνηγητού και θανάτου με αβέβαιο τέλος. Τα κορίτσια θα προσπαθήσουν να ακολουθήσουν τα βήματα της μεγαλύτερης αδερφής τους, προκειμένου να ανακαλύψουν το μυστήριο, που τις περικλείει. Ένα μυστήριο, που ακολουθεί το μοντέλο Γκρέι, αλλά και την αναρχική Βίβι και την μικρότερη Ίρις. Όλα αυτά την ίδια στιγμή, που θα ανακαλυφθεί πως κάτω από το δέρμα τους, υπάρχει ένα άλλο δέρμα, που ξερνά μυρμήγκια…
Ο αδελφικός δεσμός δεν μπορεί παρά να μας παρασύρει. Δοκίμασα να βουτήξω τη γλώσσα μου στο μυαλό μου και να ονειρευτώ τις εικόνες του βιβλίου και παρασύρθηκα σε έναν κόσμο, που κρέμεται μεταξύ ζωής και θανάτου, λογικής και παράνοιας. Αν θέλετε να καταλάβετε το βιβλίο, δεν μένει παρά να δοκιμάσετε να πηδήξετε στην χίμαιρα ενός ανεξήγητου κόσμου. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση της Ίρις Χόλοου μάς ταξιδεύει σε ένα ανατριχιαστικό έγκλημα, που αναζητά αναγνώστες με γερό στομάχι και μπόλικη φαντασία. Η πλοκή εκτυλίσσεται αργά δημιουργώντας ξανά και ξανά νέα ερωτήματα, που θα φτάσουν έως και το μεγάλο ερώτημα «Οι αδερφές Χόλοου είναι αυτές που όντως λένε ότι είναι;». Δεν μένει παρά να ρουφήξει κανείς την ιστορία. Θα συναντήσετε πολλές λάσπες, ξεραμένο αίμα, μια δυσοσμία νεκρικών λουλουδιών, το γαργάλημα σκαθαριών και μυρμηγκιών και φυσικά την παραδεισένια ομορφιά των Χόλοου. Προσέξτε όμως, μην δοκιμάστε ποτέ να τις φιλήσετε στο στόμα. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται…
Άρθρο από την Σουμέλα Θωίδη
