Η Ani είναι μια αφελής στρίπερ, ρωσικής καταγωγής, που ζει στο Brooklyn και κινείται στο μικρόκοσμο club / στύλος χορού, δωμάτια ξενοδοχείων, σπίτι για ύπνο. Μέχρι που γνωρίζει τον – εξίσου αφελή – γιο Ρώσου ολιγάρχη και μετά από μερικούς χορούς κι ερωτικές περιπέτειες, τον παντρεύεται στο Las Vegas.
Όταν η οικογένεια του μικρού μαθαίνει τα χαρμόσυνα νέα, στέλνει τους υποτακτικούς για να ακυρώσουν το γάμο και παίρνουν το ιδιωτικού τους αεροπλάνο για να πάνε στη Νέα Υόρκη και να μαζέψουν τον κανακάρη τους στην πατρίδα.
Όπως έγραψα το Σαββατοκύριακο, το Anora είναι η καλύτερη φετινή ταινία (σε μια χρονιά που έφαγα αρκετή απογοήτευση στο σινεμά). Η καταπληκτική Mikey Madison είναι εξαιρετικό καστ και τέλεια στο ρόλο (sexy στρίπερ, αλλά όχι αψεγάδιαστη, φυσιολογική κοπέλα της ηλικίας της, χωρίς υπερβολικά φτιαξίματα). Ο Ρώσος παρτενέρ παίζει το χαζό, όπως ακριβώς του έχει ζητήσει ο σκηνοθέτης Sean Baker (και καλά κάνει), την παράσταση όμως κλέβουν το τρίο των μπράβων που σπεύδουν να επαναφέρουν την ισορροπία: Δύο αδέξιοι Αρμένιοι, που σχετίζονται με την οικογένεια του ολιγάρχη κι ένας νεαρός Ρώσος που περιμένει αμίλητος να ρίξει φάπες, όταν πραγματικά χρειαστεί.
Ο ρυθμός είναι καταιγιστικός και η σχετικά μεγάλη διάρκεια της ταινίας περνάει χωρίς να το καταλάβεις. Όπως πολλοί ανέφεραν, το Anora θυμίζει το Hidden Gems σε ρυθμό και παρεξηγήσεις, χωρίς όμως να το φτάνει σε δραματικότητα κι ένταση (μετά το μισάωρο, ήμουν σίγουρος ότι δεν θα έχουμε κομμένους λαιμούς κι ανθρώπινες απώλειες). Εκεί ίσως υπάρχει ένα σεναριακό θεματάκι: Όταν ολιγάρχες θέλουν να λύσουν τα προβλήματά τους (Ρώσοι, Έλληνες, Πειραιώτες), οι εμπλεκόμενοι βρίσκονται ανατιναγμένοι, σε διάφορα κομμάτια που προσπαθεί να συναρμολογήσει μετά ο ιατροδικαστής. Ή έστω ολόκληροι, τσιμεντωμένοι στον πάτο της θάλασσας. Είναι απίθανο κάποιος με την ισχύ και την πυγμή του Ρώσου Νικολάι Ζαχάρωβ (έτσι λέγεται ο γεμιστάνας της ιστορίας μας) να έστειλε αυτούς τους τρεις βλάκες κι όχι απλώς να ανατινάξει την Anora και να την κλαίνε οι ρέγγες στο Long Island.
Ακριβώς όμως επειδή αυτούς τους μπουνταλάδες διάλεξε να στείλει ο Ζαχάρωβ, παρακολουθούμε για περίπου 90 λεπτά εξαιρετικά αστείες και διασκεδαστικές καταστάσεις. Μόλις ο γιος καταλαβαίνει την ανοησία του, τρέπεται σε φυγή, παρατώντας τη νύφη του στα χέρια των κρετίνων. H παρδαλή ομάδα αμέσως καβαλάει μια λευκή Cadillac και ψάχνουν το χαζοβιόλη νεαρό σε ολόκληρη τη Νέα Υόρκη, πριν φτάσουν οι τρομακτικοί γονείς του.
Το χιούμορ είναι κυρίαρχο στοιχείο και για μένα, το highlight της ταινίας. Αν το θέμα είχε πιάσει κάποιος σαν τον Nicolas Winding Refn, το Anora θα ήταν μια λίμνη αίματος, βίας και σπασμένων κρανίων, για να καταλήξουμε περίπου στα ίδια. Αντίθετα, ο Sean Baker γελοιοποιεί τις τραγικές καταστάσεις που εξελίσσονται και όλους τους χαρακτήρες (φτωχούς και πλούσιους) για να περιγράψει τη μιζέρια και τα αδιέξοδά τους.
Κι εκεί που είπα ότι θα το ολοκληρώσει με love story κι εγώ θα κλείσω την ταινία με πορδές, ΟΧΙ, το φινάλε που έδωσε ήταν τρυφερό, ανθρώπινο κι άκρως ρεαλιστικό.
Την Κυριακή είδα για εκατοστή φορά τη “Νύχτα του Δαίμονα” του Jacques Tourner. Μια ταινία του 1957 που αν εξαιρέσεις τα άθλια εφέ και το δαίμονα που μοιάζει με χνουδωτό αρκουδάκι που έχει κολίτιδα, είναι ένα υποβλητικό αριστούργημα φαντασίας και σεμινάριο για το πως είναι το σινεμά. Δυστυχώς, δεν τα φτιάχνουν πλέον έτσι.
Το Anora επιβεβαιώνει τα παραπάνω και δεν τετραγωνίζει τον κύκλο. Δεν ξαναγράφει την ιστορία του σινεμά και δεν πιστεύω ότι θα επιβιώσει σε βάθος χρόνου. Είναι όμως μια αχτίδα φωτός σε ένα ζοφερό κινηματογραφικό τόπίο. Ναι, δεν τα φτιάχνουν πλέον έτσι, αλλά εξακολουθούν να φτιάχνουν πολύ καλές ταινίες, που αξίζει κανείς να δει στην αίθουσα.
Συνεργασίες: Κώστας Φασουλόπουλος
Anora: εδώ
Διαβάστε περισσότερα άρθρα: εδώ
