Με αυτό τον τόσο αγαπημένο παραμυθά που λέγεται Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, μεγάλωσαν γενιές και γενιές παιδιών.
Ο διάσημος Δανός παραμυθάς, ο οποίος δε γνώριζε γραμματική και ορθογραφία, κατάφερε να «μιλήσει» με τα παραμύθια του στις καρδιές των περισσότερων παιδιών σε αυτό τον κόσμο.
Με γλώσσα απλή και κατανοητή, με γερές δόσεις μελαγχολίας, ο Άντερσεν κατάφερε να περάσει διαχρονικά μηνύματα αγάπης, αυτοθυσίας, αληθινών αξιών. Κεντρικό θέμα των παραμυθιών του είναι η αγάπη και προσφορά χωρίς επιθυμία ανταπόδοσης, η ελπίδα για το καλύτερο αύριο σε έναν κόσμο γεμάτο από φτώχεια, πόνο και αδιαφορία.
«Το ασχημόπαπο», «η μικρή γοργόνα», «το κοριτσάκι με τα σπίρτα», «ο μολυβένιος στρατιώτης». Μερικές από τις πιο διάσημες παιδικές ιστορίες όλων των εποχών, που δικαιώνουν το γεγονός ότι θεωρείται ο καλύτερος παραμυθάς όλων των εποχών.
Με όλη εκείνη την αυθορμησία της παιδικής ηλικίας, αγαπούσα τα παραμύθια αυτά, αλλά διέβλεπα παράλληλα και τη βαθιά μελαγχολική φύση του ποιητή.
Δεν μπορώ να πω πως η ευαίσθητη παιδική ψυχή μόνο ωφελείται και δεν ψυχοπλακώνεται από την αφήγηση ενός κοριτσιού που βρισκόταν μόνο μέσα στον κόσμο και προσπαθώντας να επιβιώσει πουλώντας λίγα λουλούδια. Βιώνοντας την αδιαφορία των ανθρώπων και με μοναδική χαρά μέσα στην ατελείωτη μοναξιά της τη μορφή της αγαπημένης της γιαγιάς. Θυμάμαι την παιδική μου ψυχή να συνθλίβεται να δηλώνει πως δε θα συγχωρέσει ποτέ τον Άντερσεν για αυτή την κακοπάθεια στην οποία υπέβαλλε τους ήρωές του. Ο μολυβένιος στρατιώτης που έπεσε στις φλόγες και είχε ένα πόδι, το άσχημο παπάκι, το πουλάκι που στο τέλος πεθαίνει. Πάντοτε στα παραμύθια του Άντερσεν υπήρχε και μία σκληρή αντίληψη της ζωής, μία ωμή αναπαράσταση της πραγματικότητας, η οποία δε γνωρίζω πόσο μπορεί να την ενστερνιστεί η κάθε παιδική ψυχή.
Ο ευαίσθητος Άντερσεν επιθυμούσε μέσα από την περιγραφή της ζοφερής πραγματικότητας, να «ξυπνήσει» την ελπίδα για το καλύτερο αύριο, να αναδείξει τόσο λεπτομερώς το άσχημο για να δημιουργήσει μία ακόμα πιο έντονη αίσθηση του όμορφου. Αχ, Χανς Κρίστιαν Άντερσεν! Τα παραμύθια σου τα αγάπησα, αλλά τώρα πια το ομολογώ. Δεν μπορώ να σε συγχωρήσω για το ψυχοπλάκωμα που αισθανόμουν κάθε φορά που διάβαζα το «κοριτσάκι με τα σπίρτα»…
