Ξεχωριστός δημιουργός με σπουδαία τραγούδια στο ενεργητικό του. Από το 1997 με το ντεμπούτο άλμπουμ του «Κάθε Μπαλκόνι Έχει Άλλη Θέα» μέχρι σήμερα μας εκπλήσσει διαρκώς. Έχει γράψει τραγούδια για την Ελένη Τσαλιγοπούλου, τον Μανώλη Λιδάκη, την Ανδριάνα Μπάμπαλη, τον Γιάννη Κότσιρα και την Ελεωνόρα Ζουγανέλη, ενώ έχει μελοποιήσει στίχους του Μάνου Ελευθερίου και του Οδυσσέα Ιωάννου αλλά και ποιήματα του Τάσου Λειβαδίτη και της Μυρτιώτισσας. Με αφορμή την εμφάνισή του στη μουσική σκηνή Σφίγγα την Παρασκευή 13 Μαρτίου με την Ανδριάνα Μπάμπαλη και με φιλική συμμετοχή του Ρένου Χαραλαμπίδη, φιλοξενώ στο Your e-articles τον τραγουδοποιό Κώστα Λειβαδά.
-Ποιες είναι οι αναμνήσεις από τα παιδικά σου χρόνια;
Έχω απίθανη μνήμη! Σχεδόν υπερμνησία, που έχει και κάτι δραματικό, γιατί ζεις πολύ με το παρελθόν. Σαν να καλπάζεις με ένα άλογο, αλλά καθήμενος ανάποδα, κοιτάζοντας προς τα πίσω… Θυμάμαι τα πάντα. Tο μαγικό καλοκαίρι του ’78 στα Χανιά, το δυνατό και καλοδιατηρημένο φως της οικογενειακής μας ζωής και το πικάπ έπιπλο μάρκας γκρούντιχ που είχαμε. Είχε ήδη κάνει τη ζημιά, είχα εθιστεί στη μουσική!
-Πώς ορίζεις την μουσική;
Το κλειδί του παράδεισου για μένα. Δεν θέλω να επεκταθώ επιστημονικά ή τεχνικά. Αυτή είναι η μεγάλη πρωταρχική χαρά και η μεγάλη σωτηρία. Το ασφαλές καταφύγιο και ταυτόχρονα η εναρμόνιση με το σύμπαν. Φυσικά, με τα χρόνια δεν είσαι πια τόσο αθώος. Ειδικά, όταν είσαι και στη δουλειά αυτή. Πολλά έχουν αλλάξει, πολλά τα ακούς με άλλο αυτί πια. Όμως έχω δώσει μεγάλη μάχη που κυρίως την έχω κερδίσει, να γίνομαι παιδί από την αρχή. Θέλει πάρα πολύ κόπο κάποιες φορές.
-Την αντιλαμβάνεσαι διαφορετικά μέσα στα χρόνια;
Δεν έμεινε και τίποτα όρθιο στην παραδοσιακή δισκογραφία, στον τρόπο της δουλειάς που ξέραμε ως τώρα και γενικά στη κοσμογονία από το ’97 ως σήμερα. Άλλος ανθρωπότυπος. Μέσα μου πάντως και μόνο η απώλεια των γονιών μου θα έφτανε, για να βάλω τελεία στην απάντηση. Από την άλλη, είμαι πολύ πιο συγκεντρωμένος σε αυτά που αγαπάω και ευγνώμων που έχω φτάσει μέχρι εδώ και κράτησα τους πιο πολλούς φίλους που έχω εκτός δουλειάς. Μεγάλο επίτευγμα αυτό!
-Την ακούς με διαφορετικό αυτί ως συνθέτης και με διαφορετικό ως ακροατής;
Πάντα ένιωθα και νιώθω επαγγελματίας ακροατής. Δεν μπορείς να είσαι επαγγελματίας τραγουδοποιός, εάν δεν είσαι επαγγελματίας ακροατής.
-Από το 1997 που κυκλοφόρησε το «Κάθε Μπαλκόνι Έχει Άλλη Θέα» μέχρι σήμερα τι έχει αλλάξει μέσα σου;
Όταν έγραψα το «Κάθε Μπαλκόνι Έχει Άλλη Θέα», ήμουν σε μία μεταβατική στιγμή της ζωής μου, όπως είναι η μετεφηβεία. Μια πολύ δραματική στιγμή, που αποχαιρετάς όλο τον παλιό παιδικό – εφηβικό κόσμο και βρίσκεσαι χωρίς άξονες μπροστά σ’ ένα τοπίο και σε καινούριες αποφάσεις. Καθόμουν στο μπαλκόνι μας, μέσα στο Κάστρο, στο φρούριο του Φιρκά στα Χανιά και παρατηρούσα τα μπαλκόνια του σπιτιού που έμεναν η θεία μου και οι συγγενείς μου απέναντι από τον φάρο. Τότε, μου ήρθε η ιδέα για το τραγούδι και το έγραψα εκεί, επί τόπου, στο πιάνο στο πάνω μπαλκόνι. Ήταν όλες οι οικογένειες, και οι τρεις, η μία πάνω από την άλλη στα μπαλκόνια. Με διαφορετικό ύφος η κάθε μία και ενώ φαινόταν να κοιτάζουν προς την ίδια κατεύθυνση, ήταν προφανές ότι και οι τρεις έβλεπαν άλλα πράγματα. Γύρισα 10% τις μοίρες από τη γωνία με την οποία έβλεπα εκείνη τη στιγμή τον κόσμο που είχε βαρύνει και είδα την ουσιαστική και την ευχάριστη πλευρά της ζωής. Έτσι συνεχίζω μέχρι σήμερα. Ενώ όλα όσα ήξερα τσακίστηκαν και ανατράπηκαν, φροντίζω να κρατάω το καλό μου μάτι στον ήλιο και το κακό στη σκοτεινιά.
-Πώς νιώθεις ότι έχει κυλήσει ο χρόνος;
Δεν έπληξα ούτε δευτερόλεπτο.
-Τα μουσικά ακούσματα που σε καθόρισαν;
Πάντα ένιωθα ότι ο πατέρας μου είναι το λαϊκό τραγούδι και η μάνα μου το ηλεκτρικό και το ελαφρό. Έτσι ήταν και στ’ αλήθεια τα ακούσματά τους και η παρακαταθήκη τους. Έτσι ήταν και στη ζωή. Ο πατέρας μου ήταν ένας λαϊκός άνθρωπος με πάρα πολλούς λαϊκούς δίσκους, ενώ η μάνα μου, αφύσικο για την Αθήνα της δεκαετίας του ’60, είχε μια πολύ μεγάλη δισκοθήκη του rock ‘n’ roll της εποχής της. Από τον Έλβις Πρίσλεϊ μέχρι τον Τζίμι Χέντριξ… Και ταυτόχρονα άκουγε πολύ και το ελαφρό τραγούδι, το τραγούδι των τροβαδούρων. Από τον Διονύση Σαββόπουλο και το «Νέο κύμα». Και βέβαια κι ο μεγάλος αδερφός μου που με μύησε στα ρεύματα της εποχής. Αυτός ήταν ένας πολύ καταλυτικός συνδυασμός βάσης για μένα.
-Οι συνθέτες που σε επηρέασαν;
Έχω υπάρξει όλη μου τη ζωή τόσο μανιώδης ακροατής που είναι αδύνατον να απαντήσω. Προχθές για παράδειγμα άκουσα πάλι ένα καινούριο τραγούδι του Σταμάτη Κραουνάκη και είπα: «Ώπα! Το έκανε πάλι το θαύμα του». Το ίδιο έπαθα και με τον τελευταίο δίσκο των WHO.
-Το τραγούδι που σε στιγμάτισε;
The Logical Song των Supertramp.
-Ο αγαπημένος σου δίσκος;
H Ρωμαϊκή αγορά του Μάνου Χατζιδάκι.
-Τι αποτελεί έμπνευση;
Οτιδήποτε! Από ένα τυχαίο γεγονός και μια ιστορία που μπορεί να ακούσω μέχρι το πιο δικό μου βίωμα που μπορεί να κουβαλάω μέσα μου χρόνια.
-Πιστεύεις στο ταλέντο; Αρκεί μόνο αυτό, για να ξεχωρίσει κάποιος;
Όχι, χρειάζεται προσωπική προσπάθεια και επιμονή και φυσικά καθοριστικό ρόλο παίζει και το περιβάλλον. Απλώς, αν δεν έχεις το ταλέντο και όλα τα άλλα να υπάρχουν δε γίνεται τίποτα. Ενώ αν έχεις το ταλέντο, όλα παίζουν ισόποσο ρόλο.
-Με ποια διαδικασία γράφεις τα τραγούδια σου; Πρώτα έρχεται η μελωδία ή ο στίχος;
Σχεδόν πάντα έρχεται πρώτα ο στίχος. Είναι ένας μεγάλος καημός ο στίχος… Να θέλεις να πεις το θέμα σου και να μοιραστείς τις ιστορίες σου. Ανήκω σε αυτήν την κατηγορία που κυνηγάει αρχικά και πρώτα από όλα τη στιγμή.
-Γράφεις έχοντας στο νου κάποιες συγκεκριμένες φωνές ή ορισμένες συνθήκες;
Εγώ γράφω αδιακρίτως και καθημερινά. Δεν γράφω με ένα σκοπό, δεν γράφω γιατί κάπου θα τα δώσω μετά. Φυσικά, μέσα στη δουλειά, σαν επάγγελμα, έχω κάνει κατά παραγγελία πράγματα. Τηλεόραση, σινεμά, θέατρο.
-Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον;
Ησυχία και ελευθερία.
-Τι ετοιμάζεις αυτή την περίοδο;
Ετοιμάζω καινούριο δίσκο που θα κυκλοφορήσει από την walnut. Ήδη έχει κυκλοφορήσει το πρώτο single «Όσο Δεν Είμαστε Μαζί» σε στίχους του Κώστα Φασουλά και είμαι πολύ χαρούμενος που το μοιράστηκα με την Ελένη Τσαλιγοπούλου, που εκτός από συνεργάτης είναι και η μεγάλη μου αδερφή όπως συνηθίζω να λέω και να την εκνευρίζω. Παράλληλα, έγραψα μουσική για την παράσταση «Ο Θείος Βάνιας» του Άντον Τσέχωφ σε σκηνοθεσία του Enke Fezollari που θα κάνει πρεμιέρα το Σάββατο 7/3 στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. ΣΕΡΡΩΝ και πιθανότατα από Απρίλιο θα έρθει και στην Αθήνα. Επίσης, θα κάνω ένα λάιβ στην μουσική σκηνή Σφίγγα με την Ανδριάνα Μπάμπαλη και guest τον Ρένο Χαραλαμπίδη στις 13 Μαρτίου και στις 20 Μαρτίου πάλι με την Ανδριάνα και guest τον Κώστα Μακεδόνα. Το Σάββατο 28 Μαρτίου θα είμαι με την Ανδριάνα Μπάμπαλη στο Compton School στο Λονδίνο και έπεται συνέχεια…
-Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς τα παρακάτω ονόματα.
Ελένη Τσαλιγοπούλου:
Γιάννης Κότσιρας:
Γιώτα Νέγκα:
Μανώλης Λιδάκης:
Ανδριάνα Μπάμπαλη:
Οδυσσέας Ιωάννου:
Ελεωνόρα Ζουγανέλη:
Θοδωρής Γκόνης:
Αγλαία Σφήκα:
Ευλογία η συνάντηση μαζί τους.
-Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν λες το όνομα «Κώστας Λειβαδάς»;
Ευλογία που συναντήθηκα και μαζί του κάποια στιγμή.
-Κώστα, σε ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.
Και εγώ σε ευχαριστώ.
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο
Επιμέλεια συνέντευξης: Ευγενία Κελαράκου
