Ο Θοδωρής Βουτσικάκης είναι ένας ερμηνευτής που μας απασχολεί στο παρόν και σίγουρα θα μας απασχολήσει στο μέλλον. Η ζεστή χροιά της φωνής του αγκαλιάζει κάθε τραγούδι που ερμηνεύει. Είναι εργατικός, αφοσιωμένος και δοσμένος σε αυτό που κάνει. Στη δισκογραφία εμφανίστηκε το 2014 με την Αισθηματική Ηλικία σε μουσική του Δημήτρη Μαραμή ενώ τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται σε ξεχωριστά μουσικά projects με τη σπουδαία στιχουργό Λίνα Νικολακοπούλου. Φέτος, σε δική της καλλιτεχνική επιμέλεια, κοσμεί κάθε Κυριακή το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο με το Πρώτο του Τριαντάφυλλο. Είναι χαρά να συνομιλούμε για το yourearticles.
-Γεννήθηκες στη Θεσσαλονίκη. Τι σημαίνει για σένα η πόλη αυτή;
Η θάλασσα, το νόστιμο φαγητό, η αίσθηση της οικογένειας, οι φίλοι που μεγάλωσα μαζί τους. Αυτά μου έρχονται στο μυαλό όταν σκέφτομαι τη Θεσσαλονίκη και χαμογελάω.
-Σπούδασες νομικά στο ΑΠΘ. Είχες φανταστεί ποτέ τον εαυτό σου να ασχοληθεί με την δικηγορία;
Ναι. Μάλιστα επειδή ήμουν τρελαμένος με τις δικαστικές και τις κατασκοπικές ταινίες από μικρός, φανταζόμουν ότι μπορώ να ζήσω μια τέτοια ζωή σαν ταινία, όντας δικηγόρος στη Θεσσαλονίκη (Γέλια). Περνώντας βέβαια τα χρόνια συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε ποτέ ουσιαστικό δίλημμα γιατί ο «τραγουδιστής» ήταν πάντα εκεί άγρυπνος φρουρός και πιστός μου σύντροφος.
-Τι σε οδήγησε τελικά να ακολουθήσεις τον δρόμο της μουσικής;
Νομίζω είναι τόσο δομικό μου στοιχείο, που όπως είπα και πριν νιώθω εκ των υστέρων ότι δεν υπήρχε δίλημμα. Η μουσική και το τραγούδι είναι ο δρόμος προς την ελευθερία μου. Και είναι μεγάλη ευλογία να βρίσκεις αυτόν τον δρόμο από νωρίς.
-Σε στήριξαν οι γονείς σου στην απόφαση σου;
Μπορώ να πω, πως ναι. Παρότι δεν είχαν κάποια σχέση με καλλιτεχνικά επαγγέλματα, ήταν και οι δυο ανήσυχα πνεύματα και καλλιτεχνικές φύσεις και αγαπούσαν φυσικά παρά πολύ το τραγούδι, οπότε αυτοί μας παρακίνησαν, και εμένα και την αδερφή μου, να ξεκινήσουμε μουσική και να ψάξουμε τις καλλιτεχνικές πλευρές μας. Βέβαια όταν άρχισα να δείχνω ότι αυτό μπορεί να είναι το επαγγελματικό μου μέλλον, ανησύχησαν γιατί φοβόταν ότι ο χώρος της μουσικής βιομηχανίας και του θεάματος γενικά δεν μου ταιριάζει. Ότι θα ταλαιπωρηθώ δηλαδή. Να σας πω την αλήθεια δεν είχαν και άδικο απλά όταν «αγοράζεις» κάτι, το παίρνεις όπως είναι και φροντίζεις στην πορεία να περιφρουρηθείς από όσα κουβαλάει που είναι για σένα ανθυγιεινά. Και επίσης βρείτε μου ένα επάγγελμα στην Ελλάδα όπου οι νέοι, στη συντριπτική πλειοψηφία τους τουλάχιστον, δεν ταλαιπωρούνται.
-Μέσα στο 2024 έχασες τη μητέρα σου. Πως το διαχειρίστηκες; Γέννησε ανακατατάξεις εντός σου; Ίσως μια διαφορετική ιεραρχία προτεραιοτήτων;
Είναι στιγμές που ακόμα αναρωτιέμαι αν έχει συμβεί. Δεν νομίζω πως ξεπερνιούνται αυτές οι απώλειες, απλά μάλλον μαθαίνεις να ζεις με αυτές. Είναι μια κοσμογονία. Αλλάζουν όλα. Εγώ νιώθω πως τα ξαναδιαβάζω όλα από την αρχή. Τα πάντα γύρω μου, στην καθημερινότητα μου, στους ανθρώπους που έχω στη ζωή μου. Κρατάω τη μητέρα μου ως μια πρωινή αχτίδα φωτός μέσα μου γιατί, ενώ ταλαιπωρήθηκε στη ζωή της, είχε στην καρδιά της όλα τα παράθυρα ανοιχτά και αυτό για μένα είναι και η μεγάλη της κληρονομιά. Μαζί με τις τόσες τρυφερές και ωραίες στιγμές που μόνο μια καλή μάνα ξέρει να προσφέρει.
-Θυμάσαι τη πρώτη φορά που τραγούδησες μπροστά σε κοινό; Ποια ήταν τα συναισθήματα σου;
Θυμάμαι που ήμουν και τι τραγούδησα. Δεν θυμάμαι πως ένιωθα, αλλά όταν ξαναβρέθηκα 20 χρόνια μετά στον ίδιο χώρο, στο Κυβερνείο Καλαμαριάς, να τραγουδήσω, συγκινήθηκα πολύ γιατί ένιωσα ότι τελικά έχω δικαιώσει το παιδί μέσα μου.
-Πώς νιώθεις σήμερα κάθε φορά που βγαίνεις στη σκηνή;
Ότι είναι ο φυσιολογικός μου χώρος, ένα σπίτι ακόμα που μπορώ να είμαι ο εαυτός μου και να κάνω αυτό που αγαπώ.
-Τα ακούσματα που σε διαμόρφωσαν;
Πολλά και διαφορετικά. Η φωνή της Χαρούλας, το Caruso του Lucio Dalla, ο ήχος της κιθάρας του Νέου Κύματος αλλά και ο Vivaldi. Το καπνισμένο Τσουκάλι» του Λεοντή και του Ρίτσου και Το μεγάλο μας Τσίρκο του Ξαρχάκου και του Καμπανέλλη. Η Μούσχουρη, οι Beatles, η φωνή της Whitney, του Μπιθικώτση, τα ιταλικά soundtracks, ο Piovani και ο Morricone. Το Σαν Ηφαίστειο Που Ξυπνά και το Ανθρώπων Έργα της Λίνας με τον Αντύπα και τον Κραουνάκη και πολλά, πολλά άλλα. Νιώθω ότι ακόμα αντλώ από αυτή τη μεγάλη δεξαμενή των ακουσμάτων μου, όσα δηλαδή μεγαλώνοντας πήρα μαζί μου από το σπίτι μου, και τα βρίσκω μπροστά μου, στις επιλογές που κάνω κάθε τόσο.
–Η συνεργασία σου με την Λίνα Νικολακοπούλου είναι σταθερή μέσα στα χρόνια. Πως γνωριστήκατε;
Γνωριστήκαμε στη Θεσσαλονίκη με αφορμή ένα project για νέους καλλιτέχνες της πόλης, το οποίο τελικά δεν προχώρησε. Με ένα μαγικό όμως τρόπο ήταν η αφορμή για να γνωριστούμε με τη Λίνα και να ξεκινήσει η συνεργασία μας, που την περίμενα «πως και πως».
-Τι σημαίνει για σένα η Λίνα Νικολακοπούλου;
Μπορώ να μιλάω για τη Λίνα Νικολακοπούλου πολλές ώρες αλλά μου έρχεται να σας πω αυτό που σκέφτηκα τώρα. Η Λίνα είναι μια καλή νεράιδα που προστατεύει το ελληνικό τραγούδι. Δεν εγκαταλείπει τη μάχη, δεν εφησυχάζει, δεν φυγοπονεί. Η Λίνα πέρα από ότι άλλαξε την πορεία του ελληνικού τραγουδιού τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες, συνεχίζει να αποτυπώνει το σήμερα, με μια αισθητική ακριβή που κρατάει αντίβαρο σε ό,τι ευκαιριακό λερώνει το καθαρό μας αίσθημα. Σκεφτείτε τι πλούτος είναι για μένα να βλέπω αυτό που σας περιγράφω από κοντά αλλά και από πίσω από τη σκηνή.
-Ήταν ευλογία η συνεργασία με τον Nicola Piovani;
Μεγάλη και επίσης μεγάλο μου όνειρο. Άπιαστο. Από αυτά τα όνειρα που όταν ζωντανεύουν είναι σαν να σου χτυπάει ο Θεός την πλάτη συγκαταβατικά και να σου λέει, «συνέχισε έτσι, καλά πας».
-Από τις 2 Φεβρουαρίου και κάθε Κυριακή εμφανίζεσαι στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Τι περιμένουμε να ακούσουμε;
Τραγούδια που μας κάνουν μια παρέα. Σε αυτό τον ζεστό χώρο του Γυάλινου παρουσιάζουμε ένα πρόγραμμα με καινούργια τραγούδια αλλά και παλιά αγαπημένα που ανοίγουν τις καρδιές μας. Από βαλκανικούς σκοπούς με τους Bronza Band μέχρι λαϊκά και μπαλάντες που σιγοτραγουδάμε όλοι, τραγούδια που ο κόσμος πρωτοάκουσε από μένα, αλλά και μεσογειακά ρεπερτόρια που χρωματίζουν τις Κυριακές μας με έναν ξεχωριστό τρόπο και νιώθουμε ότι πραγματικά εκεί συμβαίνει μια γιορτή.
-Αν βρισκόσουν ναυαγός σε ένα έρημο νησί ποιο προσωπικό σου αντικείμενο θα ήθελες να σε συντροφεύει;
Τα ακουστικά μου και ένα σημειωματάριο.
-Το προσωπικό σου καταφύγιο όταν όλα δείχνουν δύσκολα;
Τα ακουστικά μου πάλι (γέλια), μια βόλτα στον ήλιο, ένας ζεστός καφές στα χέρια και φυσικά οι φίλοι μου.
-Αν μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα ήθελες να αλλάξεις;
Τις στιγμές που δεν μίλησα, που δεν είπα αυτό που νιώθω, που δεν διεκδίκησα αυτό που θέλω και πιστεύω ότι είναι δίκαιο. Δεν είναι πολλές αλλά όσες ήταν με στοίχειωσαν για καιρό.
-Σε τι κατάσταση βρίσκεται η σημερινή ελληνική κοινωνία;
Δηλητηριασμένη. Αυτόν τον καιρό που έχουμε και τις αποκαλύψεις για τα Τέμπη και πλησιάζουμε και σε εκείνη τη μέρα αυτού του τραγικού δυστυχήματος, έχω μέσα μου το ίδιο μούδιασμα, την ίδια ταραχή, όπως πριν δυο χρόνια. Ταξίδευα δυο μέρες νωρίτερα από Θεσσαλονίκη. Έκανα πολύ συχνά το δρομολόγιο αυτό. Πόνεσε το είναι μου. Και το γεγονός ότι τόσα νέα παιδιά χάθηκαν εγκληματικά και όχι μόνο δεν έχουμε ακόμα απαντήσεις αλλά γίνεται και αγώνας από τις οικογένειες των θυμάτων για να μη συγκαλυφθεί η αλήθεια, ανοίγει μια τεράστια ρωγμή στην ελληνική κοινωνία που δεν έχει περάσει και λίγα τα τελευταία χρόνια. Αν το έγκλημα των Τεμπών δεν διαλευκανθεί, δεν μπορούμε να πάμε παρακάτω.
-Η συμβουλή που θα έδινες σε ένα νέο άνθρωπο για να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα;
Να μη σταματάει να ονειρεύεται. Τα όνειρα χρειάζονται κι αυτά με τη σειρά τους εμπιστοσύνη.
-Τα δικά σου όνειρα για το μέλλον;
Σήμερα ξύπνησα και ονειρεύτηκα ένα ταξίδι στη Ρώμη. Νομίζω θα το κάνω. (Γέλια)
-Θοδωρή σε ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.
Εγώ σε ευχαριστώ.
Θοδωρής Βουτσικάκης – Βιογραφικό: εδώ
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο
