Υπάρχουν φορές όπου η αύρα του συνεντευξιαζόμενου μου δημιουργεί πολύ θετικά συναισθήματα. Τα λόγια του κυλούν σαν καθαρό νερό. Γεμάτα σοφία, φέρνοντας τάξη στο άναρχο σύμπαν. Χωρίς να κάνει πομπώδεις αναλύσεις. Αυτό ακριβώς συνέβη σε αυτή τη περίπτωση. Πρόκειται για μια ηθοποιό που μετράει σχεδόν τριάντα χρόνια παρουσίας. Τα τελευταία χρόνια έχει κάνει μια στροφή στα επαγγελματικά της. Την απολαμβάνουμε καθημερινά 20:00-22:00 ως ραδιοφωνική παραγωγό του Μέντα 88 ενώ μεγάλο κεφάλαιο αποτελεί για εκείνη το Life Coaching. Με αφορμή τον διαδικτυακό σεμιναριακό κύκλο υποκριτικής και αυτογνωσίας με τίτλο Συναντώ Τον Ήρωα. Γνωρίζω τον Εαυτό Μου όπου θα επιμεληθεί η ίδια και θα ξεκινήσει στις 4 Μαρτίου, φιλοξενώ στο your e-articles την Ειρήνη Μπαλτά.
-Ποιες είναι οι μνήμες της παιδικής σου ηλικίας;
Αυτό το καιρό σκέφτομαι πόσο διαφορετικά ήταν για τα παιδιά τότε σε σχέση με το τώρα. Εκείνη την εποχή υπήρχε λιγότερος φόβος κι έτσι σαν παιδιά ήμασταν πιο ελεύθερα να βγαίνουμε έξω και να παίζουμε σε κάθε γειτονιά της συνοικίας μας και να την εξερευνούμε. Έπαιζα έξω στους δρόμους ελεύθερη και ανέμελη. Τα σημερινά παιδιά δεν έχουν βέβαια μέτρο σύγκρισης, όμως εγώ νιώθω λύπη που δεν μπορούν να νιώσουν την τόση ξενοιασιά που νιώθαμε εμείς.
-Η ανάμνηση που δε θα ξεχάσεις ποτέ;
Τις βόλτες με τα ποδήλατά μας με την καλύτερη μου φίλη που γυρίζαμε από άκρη σε άκρη όλο το προάστιο της Νέας Σμύρνης.
-Τι θέση έχει στη καρδιά σου η Νέα Σμύρνη;
Είναι συνδεδεμένες μαζί της οι περισσότερες όμορφες αναμνήσεις της παιδικής και της εφηβικής μου ηλικίας. Στην εφηβεία θυμάμαι γνωριζόμασταν μεταξύ μας τόσοι πολύ νέοι, στην ίδια ηλικία πάνω κάτω επειδή όλοι βρισκόμασταν και κάναμε παρέα σε ένα από τα πιο θρυλικά στέκια της, την καφετέρια Γαλαξίας. Συζητήσεις, γέλια, μικροπαρεξηγήσεις, ειδύλλια, γέλια καμιά φορά και κλάματα.
-Σπούδασες στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Τι αποκόμισες;
Γνώση των θεατρικών κειμένων, αυτοπειθαρχία και ενδυνάμωση του εαυτού μου γιατί ήταν ένας μικρόκοσμος αυτού του οποίου συνάντησα όταν ξεκίνησα επαγγελματικά.
-Υπάρχει κάποιος άνθρωπος που σε επηρέασε στη σχολή με καθοριστικό τρόπο;
Χαίρομαι πάρα πολύ με αυτή την ερώτηση. Μου δίνεις τη δυνατότητα να μιλήσω για τον αγαπημένο μου δάσκαλο που δεν είναι πια μαζί μας, τον Ιάκωβο Ψαρρά. Μου έδωσε τις βάσεις, με βοήθησε πραγματικά να κατανοήσω τι σημαίνει να ερμηνεύεις με έναν τρόπο εσωτερικό, να εμβαθύνω στο συναίσθημα και όχι απλώς να υποκρίνομαι το συναίσθημα, εννοώ να μιμούμαι εξωτερικά το συναίσθημα. Πάντα μου έλεγε Ειρήνη μην παίζεις το συναίσθημα. Νιώσε το! Του χρωστάω το πώς ξεκίνησα να αντιλαμβάνομαι την ουσία της υποκριτικής τέχνης. Θα μπορούσα να μιλάω ώρες για την μεταδοτικότητά του και το ταλέντο του να διδάσκει.
-Ποια ήταν τα συναισθήματά σου όταν έπαιξες για πρώτη φορά μπροστά σε γεμάτο θέατρο;
Είναι τετριμμένο αυτό που θα πω αλλά ένιωθα μεγάλη εσωτερική ευχάριστη υπερδιέγερση και ταυτόχρονα τεράστιο τρακ.
-Υπήρξε εξοικείωση και ερμηνευτική ωριμότητα στα χρόνια ή το τρακ πάντα έκανε αισθητή την παρουσία του;
Έμαθα να διαχειρίζομαι το τρακ και να το μετουσιώνω σε καλή ενέργεια, σε εγρήγορση, σε πάθος.
-Η πιο άβολη στιγμή σου πάνω στη σκηνή;
Θυμάμαι μια φορά σε μια πρεμιέρα όπου έσπασε στα πρώτα δέκα λεπτά πάνω στην σκηνή το τακούνι από το παπούτσι που φορούσα για την παράσταση. Έβγαλα παίζοντας όλο το πρώτο μέρος περπατώντας στο ένα πόδι κανονικά και στο άλλο στηριζόμενη μόνο στα δάχτυλα. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί, νόμιζα ότι όλοι παρακολουθούσαν τις απεγνωσμένες προσπάθειές μου να ισορροπήσω με τρόπο φυσικό. Τελικά δεν το είχε κανένας καταλάβει και οι συνάδελφοι το κατάλαβαν γιατί είδαν το τακούνι πάνω στη σκηνή.
-Πώς ορίζεις την ηθοποιία;
Για μένα προσωπικά ήταν πάντα μεγάλη πρόκληση να κατανοήσω στο μέγιστο βαθμό τον χαρακτήρα, την προσωπικότητα της ηρωίδας που ερμήνευα και ύστερα να την αποδώσω με ένα τρόπο που ο κόσμος για λίγο θα ξεχνιόταν και θα έπαυε να βλέπει εμένα αλλά μόνο την ηρωίδα. Ήθελα να μεταφέρω τα συναισθήματά της με τρόπο όσο πιο αληθινό γινόταν και να παρασύρω τους θεατές στο συγκινησιακό της ταξίδι.
-Πρώτη σου εμφάνιση στη τηλεόραση ήταν το Δις Εξαμαρτείν. Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά πώς αισθάνεσαι όταν βλέπεις τον εαυτό σου σε κάποια τηλεοπτική εμφάνιση;
Μου έρχεται στη μνήμη όλη η αίσθηση από τη δουλειά εκείνης της συγκεκριμένης περιόδου. Την προσπάθεια, την αγωνία για το αποτέλεσμα. Θυμάμαι δύσκολες και όμορφες στιγμές των γυρισμάτων, την χαρά της δημιουργίας.
-Πότε ένιωθες πιο δημιουργική; Στο θέατρο, το σινεμά ή τη τηλεόραση;
Σε όλα. Πάντα το σημαντικότερο ζητούμενό μου ήταν η ανάπτυξη του ρόλου όποιο κι αν ήταν το πλαίσιο. Έτσι απολάμβανα πάντα τη διαδικασία είτε ήταν σήριαλ, ταινία ή θεατρική παράσταση.
-Η πιο αντιπροσωπευτική σου συνεργασία;
Αντιπροσωπευτικές ήταν ευτυχώς πολλές. Αν πρέπει να σταθώ επιμέρους θα μιλήσω για δύο συνεργασίες που είχαν επανάληψη και διάρκεια μέσα στα χρόνια. Στη τηλεόραση με τον Πάνο Κοκκινόπουλο στις σειρές Κόκκινος κύκλος, 10η Εντολή, Τρίτος Νόμος, Αχ Και Να Ξερες κτλ. Ο Πάνος μου χάρισε μερικές από τις πιο γοητευτικές και απαιτητικές ηρωίδες που έχω ερμηνεύσει. Επίσης η συνεργασία μου με τον Νίκο Καμτσή στη Κυψέλη στο θέατρο του Τόπος Αλλού. Μου εμπιστεύτηκε εξαιρετικά σημαντικές ηρωίδες όπως η Κάθριν από το Ξαφνικά Πέρυσι Το Καλοκαίρι του Τενεσί Ουίλιαμς, η Βιόλα από τη Δωδέκατη Νύχτα του Σαίξπηρ και η Μπέρτα από το έργο του Στρίντμπεργκ Σύντροφοι. Με αυτούς του δύο ανθρώπους είχα κοινό κώδικα επικοινωνίας, στο τρόπο δηλαδή που ανιχνεύαμε τις ηρωίδες και τις χτίζαμε σιγά σιγά ώστε να τις ενσαρκώσω όσο πιο πειστικά γινόταν. Έχουμε κάνει υπέροχες δημιουργικές συζητήσεις που με βοήθησαν να εξελιχθώ καλλιτεχνικά. Απόλαυσα κάθε στιγμή της συνεργασίας μου μαζί τους και τους είμαι ευγνώμων που με εμπιστεύτηκαν και μου έδωσαν ξανά και ξανά τόσες ευκαιρίες. Τους ευχαριστώ!
-Τι σε οδήγησε να κάνεις στροφή στα επαγγελματικά σου;
Υπήρχαν κι άλλοι επαγγελματικοί τομείς που τους επιθυμούσα και ήθελα να εκφραστώ μέσα από αυτούς και να δημιουργήσω. Το ήθελα πραγματικά πολύ. Για αυτό και αφοσιώθηκα και δεσμεύτηκα εξίσου σε καθέναν από αυτούς τους τομείς που ασχολήθηκα επαγγελματικά.
-Είσαι ραδιοφωνική παραγωγός και κάθε βράδυ 20:00-22:00 σε ακούμε από την εμβέλεια του Μέντα 88. Πώς προέκυψε το ραδιόφωνο στη ζωή σου;
Πάντα εκτιμούσα και αγαπούσα το ραδιόφωνο σαν μέσο αλλά και σαν διαδικασία. Θέλησα να βιώσω αυτό που αγαπούσα τόσο πολύ και έτσι στο ξεκίνημα του Μέντα στις αρχές του, απευθύνθηκα εκεί και ζήτησα να με ακούσουν και να κάνω μια σειρά δοκιμαστικών. Ο Νίκος Μπιλίρης που είναι ο ιδιοκτήτης του Μέντα 88 και του Pepper 96.6 σε συνεργασία με τον Αντώνη Ανδρικάκη μου έδωσαν τελικά την ευκαιρία να μπω στην οικογένεια του σταθμού και τους ευχαριστώ για αυτό γιατί πραγματοποιήθηκε μια βαθιά επιθυμία μου. Ύστερα ανέλαβε καθήκοντα διευθυντή στο Μέντα ο στιχουργός Νίκος Μωραΐτης. Ο Νίκος μου έμαθε το ραδιόφωνο. Με πολλή υπομονή και ενδιαφέρον με βοήθησε να εξελιχθώ. Του λέω συχνά ότι του χρωστάω την εξέλιξή μου και ότι είναι ο μέντοράς μου αλλά είναι πολύ σεμνός και πάντα μου απαντά ότι όλα έγιναν λόγω της δικής μου δουλειάς πάνω στο ραδιόφωνο. Χωρίς τη συμβολή του όμως θα είχα καταφέρει λιγότερα.
-Ποια είναι τα στοιχεία που το καθιστούν έως σήμερα ένα πολύ ισχυρό μέσο επικοινωνίας;
Το περίεργο με το ραδιόφωνο είναι ότι παρόλο που δεν έχεις εικόνα και απλά ακούς τον παραγωγό δημιουργείται μια πολύ δυνατή και ζωντανή ενεργειακή επικοινωνία ακόμα κι αν δεν πραγματοποιείται ζωντανή συζήτηση. Και βέβαια για τα ραδιόφωνα που το βάρος τους δίνεται στη μουσική, η ίδια η μαγεία της μουσικής. Μέσα από την μουσική επικοινωνούνται και βιώνονται συναισθήματα.
-Τα συναισθήματά σου όταν βρίσκεσαι πίσω από το μικρόφωνο;
Χαίρομαι με μια χαρά παιδική, εννοώ τόσο μεγάλη σε ένταση.
-Παράλληλα, έχεις κάνει σπουδές στο Life coaching. Τι εισέπραξες από αυτό και πώς ασχολήθηκες;
Το Life Coaching είναι μια νέα μου επαγγελματική δραστηριότητα. Έχω απομακρυνθεί από το κομμάτι της υποκριτικής και τώρα έχω αφιερωθεί στο κομμάτι της προσωπικής ανάπτυξης του ατόμου σαν σύμβουλος. Όλα ξεκίνησαν από τη δική μου διαδρομή προσωπικής ανάπτυξης μέσα από τις δικές μου συνεδρίες. Έβλεπα πόσο με βοηθούσε όλη αυτή η διαδικασία εξερεύνησης του εαυτού σε βάθος, πόσο με βοηθούσαν οι θεραπευτές μου. ‘Εβλεπα πως άλλαζα προς το καλύτερο και κατάλαβα πως η βαθιά αυτογνωσία μπορεί να μεταμορφώσει τη ζωή μας. Ύστερα από 15 χρόνια προσωπικής εμπειρίας ήρθε η στιγμή που ήθελα πια όλη αυτή την γνώση να την μοιραστώ και να βοηθήσω με τη σειρά μου άλλους. Έτσι το 2018 μετά από φοίτηση και αξιολόγηση πήρα την πιστοποίηση από το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και ξεκίνησα να εργάζομαι. Δεν ήταν κάτι που προέκυψε ξαφνικά. Πάντα δούλευα τον κάθε ρόλο χτίζοντας το ψυχολογικό προφίλ του ήρωα προσεκτικά και με λεπτομέρεια. Πάντα αναρωτιόμουν ποιο βίωμα τον έκανε να συμπεριφέρεται έτσι αυτή τη δεδομένη στιγμή, ποια πεποίθηση τον οδηγεί και ποιο κεντρικό του θέμα τον διαμόρφωσε με αυτό το τρόπο.
-Είναι ένα αμφιλεγόμενο αντικείμενο που έχει λάβει θετικές και αρνητικές κριτικές. Ποιος ο λόγος αυτής της αμιφιταλάντευσης;
Αμφιλεγόμενο είναι τις περισσότερες φορές κάθε τι καινούργιο. Κάποτε ήταν η ψυχανάλυση και η ψυχοθεραπεία, ο διαλογισμός, η γιόγκα και κάθε εναλλακτική θεραπεία κτλ. Το Life Coaching είναι μία μέθοδος προσωπικής ανάπτυξης που μας βοηθά να ξεδιπλώσουμε στο μέγιστο τις δυνατότητές μας. Ο άνθρωπος που έρχεται με τη βοήθεια και τη συμπαράσταση του Life Coach διαχειρίζεται με τρόπο δημιουργικό, συνδυάζοντας δηλαδή λογική και συναίσθημα, διλήμματα, επαγγελματικές αποφάσεις, προσωπικές σχέσεις. Παράλληλα διερευνά περιοριστικές πεποιθήσεις και δυσλειτουργικές συνήθειες και αν θέλει τις αντικαθιστά με καινούργιες πιο απελευθερωτικές.
-Στις 4 Μαρτίου θα ξεκινήσει ο διαδικτυακός σεμιναριακός κύκλος υποκριτικής και αυτογνωσίας με τίτλο Συναντώ Τον Ήρωα. Γνωρίζω τον Εαυτό Μου. Τι θα περιλαμβάνει αυτό το project;
Δύο σεμιναριακοί κύκλοι ξεκινούν μέσα στο Μάρτιο. Στις 4 Μαρτίου ο διαδικτυακός και στις 8 Μαρτίου ο δια ζώσης κύκλος στο Πολυχώρο Τέχνης και Έκφρασης +αίσθημα του Στέλιου Καλαθά. Δημιούργησα αυτό το σεμινάριο συνδυάζοντας την τέχνη της υποκριτικής με την τέχνη της αυτογνωσίας. Οι συμμετέχοντες έρχονται σε επαφή με θεατρικούς ήρωες και μονολόγους που έχουν οι ίδιοι επιλέξει. Μέσα από την καλλιτεχνική δημιουργία αλλά και διεργασία φέρνουν στην επιφάνεια νέες δυνατότητες του εαυτού τους ενώ παράλληλα ασκήσεις, αυτοσχεδιασμοί και συζητήσεις διευρύνουν τη συναισθηματική και νοητική επίγνωση.
-Πιστεύεις ότι ο καθένας μας κρύβει μέσα στον εαυτό του έναν ήρωα;
Όλοι μέσα μας έχουμε μια μεγάλη εσωτερική δύναμη. Κατά ένα τρόπο διαισθητικά το γνωρίζουμε όλοι αυτό αλλά μάθαμε να μην πιστεύουμε στη δύναμή μας.
-Είναι δύσκολο να τον ανακαλύψει;
Δύσκολο είναι να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη δύναμη που διαθέτουμε γιατί σημαίνει ότι θα χρειαστεί να βγούμε από τη ζώνη ασφάλειας μας, να αναλάβουμε ολοκληρωτικά την ευθύνη του εαυτού μας, των σκέψεων, των συναισθημάτων και των πράξεων μας και να δεσμευτούμε στην ανάπτυξή μας αν θέλουμε να ζήσουμε μια ζωή πλήρη, ολόκληρη και όχι κατακερματισμένη.
-Πώς αντιλαμβάνεσαι τη κοινωνική και οικονομική κατάσταση της χώρας;
Διανύουμε κατάσταση καμπής κοινωνικά και οικονομικά. Με προβληματίζει ίσως περισσότερο το κοινωνικό κομμάτι χωρίς να σημαίνει πως δεν ανησυχώ και για την οικονομική κατάσταση στην χώρα μας. Εδώ και κάποια χρόνια παγκοσμίως, όλο και περισσότερος κόσμος φτωχοποιείται. Τα χρήματα περνούν στα χέρια όλο και πιο λίγων, των οποίων στόχος είναι να έχουν τεράστια οικονομική δύναμη και κατ’ επέκταση εξουσία πάνω σε πολλούς τομείς της ζωής μας. Αν όμως το κομμάτι του κοινωνικού ιστού ήταν δυνατό, αν οι άνθρωποι δεν γινόμασταν, λόγω φόβου και ανησυχίας, όλο και περισσότερο ατομιστές, αν ενδιαφερόμασταν να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον κάνοντας όλο και περισσότερες συλλογικές ενέργειες, πιστεύω ότι πολλά θα μπορούσαμε να διαχειριστούμε και σε οικονομικό επίπεδο και σε κοινωνικό. Ο περισσότερος κόσμος αντιμετωπίζει την ζωή του μηχανικά και παθητικά. Αν συνειδητοποιούσαμε ότι ο καθένας μας είναι δημιουργός της πραγματικότητάς του, τωρινής και μελλοντικής, τότε πιστεύω η κοινωνία μας θα ήταν τελείως διαφορετική. Για αυτό χρειαζόμαστε τόσο πολύ να καλλιεργήσουμε τη αλληλεγγύη.
-Επηρέασε τους καλλιτέχνες η πανδημία;
Η πανδημία μας επηρέασε όλους σε οικονομικό και ψυχολογικό επίπεδο και όπως τα περισσότερα που προκύπτουν και συμβαίνουν στη ζωή μας, έτσι και αυτή επηρέασε διαφόρους τομείς αρνητικά αλλά επηρέασε και θετικά και εκεί θα ήθελα να σταθώ περισσότερο. Οι άνθρωποι σταματήσαμε για λίγο να λειτουργούμε με τους γρήγορους εξαντλητικούς ρυθμούς που είχαμε συνηθίσει. Διαθέσαμε λίγο περισσότερο χρόνο στον εαυτό μας. Κάποιοι ήρθαν πιο κοντά με την οικογένειά τους, κάποιοι άλλοι ξεκίνησαν διαδικτυακά σεμινάρια, εργαστήρια, προγράμματα επιμόρφωσης ή ασχολήθηκαν περισσότερο με κάποια άλλη δραστηριότητα που τους γεμίζει ψυχικά. Πολλοί κατάφεραν μέσα από ενδοσκόπηση να ακούσουν τις πραγματικές επιθυμίες του εσωτερικού τους κόσμου και να κάνουν σημαντικές αλλαγές στη ζωή τους. Επίσης, από αυτή την επιβράδυνση των ρυθμών ωφελήθηκε και το περιβάλλον. Το θέμα είναι πώς διαχειριζόμαστε τις προκλήσεις και αν μέσα από την κάθε πρόκληση γινόμαστε πιο ώριμοι και πιο δημιουργικοί ο καθένας ξεχωριστά αλλά και όλοι μαζί.
-Οι χειρισμοί της Κυβέρνησης;
Πιστεύω πως η κυβέρνηση λειτούργησε με τρόπο που να κάνει τους απλούς πολίτες να νιώσουν υπεύθυνοι για την αντιμετώπιση στο μεγαλύτερο κομμάτι αυτού που συμβαίνει, προσπαθώντας η ίδια να ελαφρύνει τη θέση της και την ευθύνη της στηριζόμενοι στο γεγονός ότι όλο αυτό ήταν κάτι εντελώς ξαφνικό και ακραίο και δεν μπορούσαν να κάνουν περισσότερα πράγματα. Η κυβέρνηση έκανε απλά αυτά που επέβαλε η παγκόσμια τάξη των πραγμάτων. Παρατηρώ ότι κάθε κυβέρνηση σε κάθε ξαφνικό δύσκολο γεγονός προσπαθεί να αναλάβει όσο μικρότερο κομμάτι ευθύνης γίνεται και ως προς αυτό που συμβαίνει και ως προς αυτό που πρέπει να γίνει. Από την άλλη πλευρά δεν βλέπω την αντιπολίτευση να αρθρώνει κάποιες προτάσεις που μπορούν να υλοποιηθούν. Ένας καταγγελτικός μόνο λόγος, το όχι σε όλα όπως και οι ίσες αποστάσεις δεν αρκούν για να καταλάβει ο πολίτης ότι πράγματι ενδιαφέρονται και δεν λαϊκίζουν. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι η ουσιαστική εκπαίδευση σε θέματα συλλογικού ενδιαφέροντος και ευθύνης. Που είναι η πρόληψη για την προστασία του περιβάλλοντος, για την προστασία της υγείας και όχι για να αποτρέψουμε τα γεγονότα. Γιατί πράγματι κάποιες φορές δεν είναι στο χέρι μας, αλλά για να αποφευχθούν τα χειρότερα…..
-Πώς κρίνεις τις αποκαλύψεις και τη δρομολόγησή τους για τα φαινόμενα κακοποίησης και σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο του θεάματος;
Είναι εξαιρετικά θετικό που καταφέραμε να ξεπεράσουμε φόβους και ταμπού και να αρχίσουμε να μιλάμε για αυτά τα θέματα ανοιχτά, χωρίς ντροπή. Είναι μια αρχή που σε βάθος χρόνου μπορεί να βοηθήσει τέτοιου είδους φαινόμενα να μετριαστούν αν όχι να εξαλειφθούν.
-Από πού πηγάζουν τα ολοένα αυξανόμενα φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας; Από ξυλοδαρμούς μέχρι γυναικοκτονίες;
Πιστεύω πως υπάρχουν δύο βασικοί λόγοι: Πρώτον, ο άνδρας που ασκεί βία, έχει βαθιά ψυχολογικά τραύματα από την παιδική του ηλικία. Αν τα τραύματα αυτά παραμείνουν αθεράπευτα, σε συνδυασμό με τον χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία του καθένα, οδηγούν το άτομο στη χρήση βίας, είτε προς τους άλλους, είτε προς τον εαυτό του. Αν η βία στραφεί προς τους άλλους, τότε συχνά στρέφεται προς την οικογένεια, σύζυγο ή και παιδιά. Αν η βία στραφεί προς τον ίδιο, τότε βλέπουμε αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές. Δεύτερον, είναι η εκπαίδευση που λαμβάνουμε, έμμεσα και άμεσα, από όλες τις πτυχές της κοινωνίας: οικογένεια, σχολείο, ΜΜΕ, τηλεοπτικές σειρές, διαφημίσεις κλπ. Πολλοί άνδρες θεωρούν απόλυτο κεκτημένο τους την σύντροφό τους. Πιστεύουν ότι είναι ανώτεροι, απλά και μόνο επειδή ανήκουν στο ανδρικό φύλο κι επιβάλλονται στην γυναίκα χωρίς τύψεις, χωρίς συναισθήματα ντροπής ή μετάνοιας. Αλλά, δυστυχώς, και πολλές γυναίκες έχουν εκπαιδευτεί να αποδέχονται τέτοιου είδους απόψεις και συμπεριφορές και σε ακραίες περιπτώσεις να τις δικαιολογούν. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας από γυναίκες προς τα παιδιά τους. Βία δεν είναι μόνο η σωματική, αλλά και η λεκτική και συναισθηματική.
-Οι σκέψεις σου για τη δολοφονία του 19χρονου Άλκη;
Η βία στην κοινωνία υπήρχε πάντα. Στη δική μας εποχή μοιάζει να εντείνεται περισσότερο. Το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας μας πάσχει από παθολογικό θυμό, παθολογική θλίψη και παθολογικό φόβο. Ένας άνθρωπος που νιώθει ασφαλής μέσα στον εαυτό του και μέσα στην κοινωνία που ζει, που νιώθει ολοκληρωμένη προσωπικότητα, που δεν νιώθει θυμωμένος με αυτό το οποίο ζει στην καθημερινότητά του, που έχει μάθει να εκτιμάει και να θαυμάζει ποιοτικά χαρακτηριστικά δεν ασκεί βία. Οι δομές της κοινωνίας και του Κράτους δεν κάνουν τίποτα απολύτως για να καλλιεργήσουν άλλου είδους ποιότητες, άλλου είδους συναισθήματα, άλλου είδους αρχές, αξίες και πρότυπα. Οι κυβερνήσεις και οι πολυεθνικές εταιρείες, που το μόνο τους ενδιαφέρον είναι το οικονομικό κέρδος, μας σπρώχνουν πιο βαθιά σε μία κατάσταση απελπισίας και αυτό φαίνεται από την τηλεοπτική πραγματικότητα η οποία καλλιεργεί καθημερινά το φόβο μέσα από τα ΜΜΕ. Χρόνια τώρα, γενιές ολόκληρες, μεγαλώνουμε με την ιδέα ότι αυτό το οποίο μπορεί να μας κάνει αξιόλογους σαν οντότητες και να μας προσφέρει ικανοποίηση είναι να έχουμε πολλά χρήματα και να κάνουμε κακή χρήση της εξουσίας. Είμαστε υπεύθυνοι όλοι. Το κράτος, η οικογένεια, η σχολική εκπαίδευση και ο καθένας μας προσωπικά. Βλέπουμε όλα αυτά τα κρούσματα βίας και η αντίδραση μας είναι να θυμώνουμε και να προσπαθούμε να βρούμε υπεύθυνους να κατηγορήσουμε ενώ ταυτόχρονα επιτιθέμαστε και εκτονωνόμαστε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που δεν είμαι σίγουρη ότι προσφέρει κάτι διαφορετικό τελικά. Το σπίτι, ο καναπές και η τηλεόραση μας έχουν ρουφήξει και δεν κινητοποιούμαστε συλλογικά από βαθιά επιθυμία και πρόθεση αλλαγής προς το καλύτερο. Πιο εύκολα φοβόμαστε και θυμώνουμε παρά ανοίγουμε την αγκαλιά μας στη διαφορετικότητα του άλλου όποια και αν είναι αυτή. Όμως βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι υπάρχει ελπίδα, υπάρχει ακόμα κόσμος που συλλογίζεται και υιοθετεί έννοιες όπως είναι η αγάπη, ο σεβασμός, η αλληλεγγύη, η εκτίμηση, ο σεβασμός, η ενσυναίσθηση, η αποδοχή και που οι πράξεις τους πηγάζουν μέσα από μια βαθιά πανανθρώπινη ηθική. Αυτή η γνώση με κάνει να μην χάνω το κουράγιο μου και να εδραιώνεται μέσα μου η πεποίθηση πως βαθιά στον άνθρωπο υπάρχει το καλό αρκεί να έχει την ευκαιρία να καλλιεργηθεί.
-Τι σε έκανε να αλλάξεις τη διατροφή σου και να στραφείς στη χορτοφαγία και τον βιγκανισμό;
Κάποια ντοκιμαντέρ που παρακολούθησα σε σχέση με την εκμετάλλευση και κακοποίηση των ζώων και άρθρα που διάβασα για τις επιπτώσεις της βιομηχανίας κρέατος στο περιβάλλον που θα έχουν τεράστιο αντίκτυπο στις επόμενες γενιές.
-Πότε έκλαψες τελευταία φορά;
Πριν λίγες μέρες βλέποντας ξανά την Μπλε ταινία του Κισλόφσκι.
-Η σχέση σου με τον Θεό;
Δημιουργική.
-Το προσωπικό σου καταφύγιο;
Ο εσωτερικός μου κόσμος.
-Ο μεγάλος σου φόβος;
Να έρθει κάποια μέρα που να μην μπορώ να βλέπω να διαβάσω τα βιβλία μου ή να ακούσω τη μουσική.
-Πώς λειτουργείς υπό το καθεστώς του έρωτα;
Μεγαλώνοντας έχω πάψει να ζητώ την ακραία ερωτική ένταση και το πάθος και έλκομαι από μια πιο ψυχοπνευματική κατάσταση του έρωτα χωρίς να αγνοώ και τη σωματική έλξη.
-Πότε βίωσες την ευτυχία;
Τη βιώνω κάθε φορά που είμαι συνδεδεμένη βαθιά με τον εαυτό μου. Όταν δηλαδή βρίσκομαι σε μια εσωτερική κατάσταση που εμπεριέχει την αγάπη και την αποδοχή του εαυτού μου και προς τους άλλους, τη πίστη στη εσωτερική μου δύναμη, την έννοια της ευγνωμοσύνης και ποιότητες όπως η ψυχική ηρεμία και η γαλήνη.
-Τι άνθρωπος είναι η Ειρήνη Μπαλτά;
Έχω νομίζω αρκετά χαρακτηριστικά που είναι αντίθετα μεταξύ τους. Είμαι δηλαδή εσωστρεφής και θέλω να μένω μεγάλο χρονικό διάστημα μέσα στο σπίτι αλλά όταν βγαίνω είμαι ανοιχτή στην επικοινωνία και ξενυχτάω και πολύ. Χρησιμοποιώ την λογική μου αλλά τελικά τις πιο κρίσιμες αποφάσεις θα τις πάρω με την καρδιά μου.
-Αν μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα άλλαζες;
Τίποτα. Τώρα βλέπω πως όλη η διαδρομή μου με έφερε σε αυτό το σημείο που είμαι αυτή τη στιγμή και νιώθω χαρά και ικανοποίηση εδώ που είμαι. Αναρωτιέμαι πάντα για το τέλος του ταξιδιού μου, τι άλλες αλλαγές θα έχουν επέλθει στον κόσμο και στον εαυτό μου μέχρι εκείνη την στιγμή.
-Πώς φαντάζεσαι τη τελευταία μέρα σου στη γη;
Θα ήθελα να είμαι στη φύση. Δεν με νοιάζει αν θα είναι βουνό ή θάλασσα τα αγαπώ εξίσου, θα ήθελα όμως φυσικό περιβάλλον γύρω μου.
-Τα όνειρά σου για το μέλλον;
Να συνεχίσω να αλλάζω με τρόπο δημιουργικό μέχρι την τελευταία στιγμή. Όταν αλλάζουμε με τρόπο δημιουργικό τα περισσότερα από τα όνειρά μας πραγματοποιούνται.
-Τι συμβουλή θα έδινες σε έναν νέο άνθρωπο για να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα;
Να θεωρήσει την δουλειά με τον εαυτό του αναπόσπαστο κομμάτι της προσωπικής του εξέλιξης και ευτυχίας.
-Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν λες το όνομα Ειρήνη Μπαλτά;
Σκέτα γράμματα και λέξεις. Το όνομά μας δεν προσδιορίζει το ποιοι είμαστε. Μας βοηθά να καταλαβαίνουμε σε ποιον αναφερόμαστε όταν μιλάμε. Καμιά φορά οι άνθρωποι χρησιμοποιούμε το όνομά μας για να φτιάξουμε μια περσόνα, αυτό δεν είναι κακό αλλά δεν θέλω να ταυτίζομαι με κάτι τέτοιο γιατί είμαστε κάτι περισσότερο από αυτό. Ο καθένας μας θα μπορούσε να λέγεται κι αλλιώς όμως πιστεύω ότι η βαθύτερη ουσία μας θα παρέμενε ίδια.
-Ειρήνη σε ευχαριστώ για την επικοινωνία μας.
Εγώ σε ευχαριστώ.
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο
