Συνέντευξη με τον Μιχάλη Γεωργίου: «Δεν μπορώ να γυρίσω τον χρόνο πίσω. Οπότε απλώς μαθαίνω από τα λάθη μου»

Ένας από τους τραγουδοποιούς της νεότερης γενιάς που ήδη έχει ξεχωρίσει. Μετά τον πρώτο του προσωπικό δίσκο, τις 7 Ιστορίες Της Πόλης, επανήλθε διασκευάζοντας Τα Μεγάλα Παιδιά, μια μπαλάντα που έγραψε και ερμήνευσε πρώτη φορά ο Μανώλης Φάμελλος. Σήμερα, φιλοξενώ στο Your e-articles τον Μιχάλη Γεωργίου.

-Γεννήθηκες στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσες στη Λάρνακα. Ποιες είναι οι μνήμες της παιδικής σου ηλικίας; 

Είναι δύο πόλεις που είμαι πολύ δεμένος, όπως και με όλες τις πόλεις που έχω ζήσει. Οι μνήμες της παιδικής μου ηλικίας είναι σίγουρα οι παρέες, η οικογένειά μου και η μουσική στη ζωή μου. Θυμάμαι τη χαρά που ένιωθα κάθε φορά που πήγαινα σε ένα δισκοπωλείο για να πάρω κάποιο καινούριο δίσκο.

-Η πιο ισχυρή σου ανάμνηση; 

Θα έλεγα το πρώτο μου live με την μπάντα που είχαμε το 2009. Θυμάμαι ακόμα όλα τα τραγούδια που είχαμε παίξει σε εκείνο το live.

-Πώς στράφηκες στη μουσική; 

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με μουσική. Θυμάμαι δίσκους όπως το Εκτός Τόπου Και Χρόνου του Αλκίνοου Ιωαννίδη, την Παράλληλη Δισκογραφία των Αδερφών Κατσιμίχα, και τα άπαντα από Μάνο Χατζιδάκι και Μίκη Θεοδωράκη. Αυτά ήταν τα πρώτα μου ακούσματα. Μετά μεγαλώνοντας είχα τις προσωπικές μου επιλογές και η πρώτη μουσική που μου τράβηξε το ενδιαφέρον ήταν το χιπ χοπ. Στα 11 μου είχε κάνει δώρο ένας φίλος το The Marshal Mathers LP του Eminem, και δεν μπορούσα να σταματήσω να το ακούω. Κάπου εκεί ήρθαν και οι πρώτες μου απόπειρες να γράψω τους δικούς μου στίχους.

-Η σημασία της στη ζωή σου; 

Τεράστια. Ξυπνάω με μουσική, βγαίνω έξω με μουσική, εκφράζομαι μέσω της μουσικής. Είναι μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητάς μου.

-Σπούδασες στην Αγγλία. Τι αποκόμισες; 

Στην Αγγλία γνώρισα έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, που για να πω την αλήθεια, νιώθω πως μου ταιριάζει αρκετά. Κάποια στιγμή ίσως επιστρέψω εκεί.

-Τα ακούσματα που σε καθόρισαν ως μουσικό; 

Σίγουρα όλοι οι δίσκοι που προανέφερα. Και μετά πολλοί άλλοι δίσκοι από διαφορετικά είδη μουσικής. Κάπου μέσα μου έχω επιρροές από χιπ χοπ, punk, folk, grunge, indie pop.

-Οι φωνές που κυλούν μέσα σου;

Αν πρέπει να επιλέξω δύο, θα πω Χάρη Κατσιμίχα και Liam Gallagher.  

-Τι αποτελεί έμπνευση; 

Έμπνευση για μένα είναι σίγουρα προσωπικά μου βιώματα και καταστάσεις. Αλλά πολλές φορές και το να παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου, αποτελεί έμπνευση για να φτιάξω ένα τραγούδι ή να πλάσω μια ιστορία.

-Με ποιο τρόπο γράφεις τα τραγούδια σου; 

Τις περισσότερες φορές στίχος και μουσική έρχονται μαζί. Γράφοντας ένα στίχο, αρχίζω ήδη να έχω στο μυαλό μου μια μελωδία. Μετά θα πάρω την κιθάρα, και θα ολοκληρώσω το τραγούδι.

-Το 2018 κυκλοφόρησε ο πρώτος σου προσωπικός δίσκος, οι 7 Ιστορίες Της Πόλης. Τι εσωτερικές ανάγκες κάλυψε; 
Την πιο μεγάλη ανάγκη, αυτή της δημιουργίας. Το να κρατάς στα χέρια σου κάτι δικό σου, και το να βλέπεις ένα παιδικό σου όνειρο να εκπληρώνεται. Και για αυτό, οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Όγδοο Music Group για τη στήριξή του, και που πίστεψε σε μένα.

-Ποιο είναι το πιο αντιπροσωπευτικό τραγούδι που έχεις συνθέσει; 

Θα έλεγα τα Φώτα της σκηνής. Ίσως το πιο περιγραφικό μου τραγούδι που αντιπροσωπεύει σε πολύ μεγάλο βαθμό τον τρόπο που γράφω.

-Πρόσφατα κυκλοφόρησαν τα Μεγάλα Παιδιά, μια διασκευή της μπαλάντας του Μανώλη Φάμελλου. Πώς προέκυψε αυτή η απόπειρα; 

Με τον Μανώλη γνωριστήκαμε στο πρώτο μου live που είχα την τιμή να έρθει ως guest. Το συγκεκριμένο τραγούδι το είχα ακούσει πολύ πριν τον γνωρίσω, και ήταν πάντα ένα απ’ τα αγαπημένα μου τραγούδια του. Πάντα τριγύριζε στο μυαλό μου η σκέψη για μια διασκευή του. Έτσι, δειλά δειλά, πήρα το θάρρος να ζητήσω την άδειά του για να το διασκευάσω, και είχα την χαρά να μου το εμπιστευτεί.

-Ο δίσκος που ακούς τις πιο προσωπικές σου στιγμές;  

Τώρα πια ακούω μεμονωμένα τραγούδια συνήθως. Από ελληνική σκηνή ένας δίσκος που θα ακούσω από την αρχή μέχρι το τέλος είναι σίγουρα τα Ζεστά Ποτά των Αδερφών Κατσιμίχα. Και από τη ξένη μουσική σκηνή, θα έλεγα το …But seriously από Phil Collins και τον ομώνυμο δίσκο του Jake Bugg.

-Η ταινία που σε συγκλόνισε;  

Το Inside LLewyn Davis των Αδερφών Κοέν.

-Το βιβλίο που δε μπορείς να αποχωριστείς;  

Συνήθως δεν διαβάζω ένα βιβλίο πάνω από μια φορά. Αλλά ένα βιβλίο που αγάπησα όταν το διάβασα είναι το Ο κόσμος της Σοφίας.

-Η άποψή σου για τη σημερινή δισκογραφία; 

Η δισκογραφία σίγουρα είναι σε μια δύσκολη εποχή που προσπαθεί να προσαρμοστεί με τα σημερινά δεδομένα. Παρά τις δυσκολίες όμως, θεωρώ ότι βγαίνουν πολύ αξιόλογες δουλειές.

-Υπάρχουν άξιοι καλλιτέχνες σήμερα; Λαμβάνουν τον χώρο που τους πρέπει;  

Εννοείται πως υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν! Ίσως λόγω εποχής και της νέας τάξης πραγμάτων, με την μουσική να περνάει σε ένα digital επίπεδο, να είναι πιο μικρός ο χώρος για τους νέους καλλιτέχνες, αλλά θεωρώ πως αν κάποιος έχει να πει κάτι καινούριο, με ένα νέο ήχο, σίγουρα θα ξεχωρίσει και θα βρει τον δρόμο του.

-Επηρέασε τους καλλιτέχνες ο κορωνοϊός;  

Φυσικά, και οικονομικά και ψυχολογικά. Για έναν μουσικό, η επαφή του με το κοινό σε μία live εμφάνιση είναι τα πάντα. Όταν χάσει αυτή την επαφή για σχεδόν 1 χρόνο και κάτι, εννοείται πως θα τον επηρεάσει αρνητικά. Αλλά ας είμαστε θετικοί, γιατί σε μια τέτοια πρωτόγνωρη κατάσταση αυτό μας μένει, και ας ελπίσουμε πως όλα θα φτιάξουν.

-Πώς αντιλαμβάνεσαι τις αποκαλύψεις στο χώρο του θεάματος για τις παρενοχλήσεις εις βάρος των καλλιτεχνών; 

Σίγουρα είναι τρομακτικά τα όσα ακούστηκαν και αξίζουν συγχαρητήρια και στήριξη σε όσους βρήκαν το θάρρος να μιλήσουν. Το ότι κάποιοι άνθρωποι βρήκαν αυτό το θάρρος και μίλησαν, πιστεύω θα εξασφαλίσει ένα καλύτερο αύριο για τον χώρο, και για όλα τα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με αυτό.

-Το προσωπικό σου καταφύγιο;  

Η Κύπρος, οι φίλοι μου, η οικογένειά μου.

-Ο μεγάλος σου φόβος;  

Η μοναξιά.

-Ο έρωτας;  

Υπάρχει γύρω μας.

-Η ευτυχία;  

Αυτό που περιμένουμε να ‘ρθει όπως έγραψε ο Μανώλης Φάμελλος.

-Τι άνθρωπος είναι ο Μιχάλης Γεωργίου;  

Απλός, θέλω να πιστεύω. Με τα καλά του και τα κακά του.

-Αν μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα άλλαζες;  

Δεν μπορώ να γυρίσω τον χρόνο πίσω. Οπότε απλώς μαθαίνω από τα λάθη μου.

-Πώς φαντάζεσαι τη τελευταία μέρα σου στη γη;  

Ήρεμη, με δικούς μου ανθρώπους.

-Τα όνειρά σου  για το μέλλον;  

Να κάνω μόνο πράγματα που αγαπώ και που με εκφράζουν σαν άνθρωπο.

-Ετοιμάζεις κάτι αυτή την περίοδο;  

Ίσως κάποιες ζωντανές εμφανίσεις, όταν με το καλό μας το επιτρέψουν οι συνθήκες. Αλλά δεν έχω κάτι προγραμματισμένο ακόμα.

-Τι συμβουλή θα έδινες σε έναν άνθρωπο για να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα;  

Να τα κυνηγάει, και να μην τον τρομάζει η απογοήτευση.

-Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν λες το όνομα Μιχάλης Γεωργίου;  

Θέλω να ελπίζω μουσική.

-Μιχάλη σε ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.

Και εγώ σε ευχαριστώ.

Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο

Αποτυχημένος φοιτητής Κοινωνικής Θεολογίας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Αποτυχημένος φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών. Ερασιτέχνης ραδιοφωνικός παραγωγός και αρθρογράφος. Συλλέκτης βινυλίων, κόμικς και βιβλίων. Λάτρης της ινδικής κουζίνας και του κόκκινου κρασιού. Με το γράψιμο έχω μια ιδιαίτερη σχέση. Όταν γράφω θέλω η σκέψη που ξεκινάει από εμένα να ολοκληρώνεται από τον αναγνώστη...