Ιδιαίτεροι άνθρωποι…

Βρίσκονται δίπλα μας, κυκλοφορούν ανάμεσά μας, δεν είναι αόρατοι, έχουν σάρκα και οστά, σκέψη και συναισθήματα. Περιφέρονται ανάμεσά μας κι ας τηρούν κάποιοι αρνητική στάση δυσκολεύοντας την καθημερινότητά τους και εθελοτυφλούν απέναντι στην ύπαρξή τους με τον τρόπο τους. Τους συναντάει κανείς πολύ συχνά και τους αναγνωρίζει από τα ιδιαίτερα «αξεσουάρ» που ολοκληρώνουν την εμφάνισή τους.

Και φυσικά μη σκεφτεί κανείς πως πρόκειται για «αξεσουάρ» που χαρακτηρίζονται από την τελευταία λέξη της μόδας αλλά από εκείνα…, τα άλλα.., που είναι άκρως απαραίτητα και αναγκαία για να μπορούν, αυτοί οι άνθρωποι να ανταπεξέλθουν στην καθημερινότητά τους. Αξεσουάρ ανεξαρτησίας. Ειδικά αμαξίδια, μπαστουνάκια «οδηγούς», ακουστικά που δεν είναι ευδιάκριτα για ευνόητους λόγους και κάθε λογής βοηθήματα που συντελούν στην καλυτέρευση της ζωής τους.

Υπάρχουν όμως και άλλοι, με διαφορετικά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά όπως εκείνα της  σκέψης, γραφής, ανάγνωσης, ομιλίας, επικοινωνίας, που δεν είναι πάντα εμφανής. Η ζωή τους χαρακτηρίζεται από μια συνεχόμενη ακατάπαυστη προσπάθεια και έναν αγώνα από τότε που σχεδόν γεννήθηκαν. Προσπάθεια αυτονομίας και ίσης μεταχείρισης. Δεν θέλουν να ενοχλούν, τις περισσότερες φορές επιδιώκουν να είναι απαρατήρητοι, νιώθουν αμηχανία και ανασφάλεια όταν πρόκειται να συναναστραφούν με άλλους ανθρώπους και αυτοπεριορίζονται στον δικό τους κόσμο. Κι όλα αυτά βέβαια, όχι αδίκως καμωμένα, αφού η κοινωνία δεν έχει διδαχθεί κατάλληλα, ώστε να τους αφήνει τον πρέποντα χώρο να κινηθούν ελευθέρα και με ασφάλεια.

Αν για μία ελάχιστη χρονική στιγμή πέσει το βλέμμα πάνω σε αυτούς τους ανθρώπους, αν κάποιος ασχοληθεί για λίγο μαζί τους και τους αφιερώσει λίγο από τον πολύτιμο και ουσιαστικό χρόνο του, θα διαπιστώσει πως έχουν ένα απλό κοινό γνώρισμα. Αποζητάνε την αποδοχή από τους συνανθρώπους τους και κατ’ επέκταση την ένταξή τους στην κοινωνία με ίσες ευκαιρίες και ίσα δικαιώματα. Ίδια πρόσβαση σε δημόσιους χώρους, εργασία και υπηρεσίες δίχως εμπόδια. Εμπόδια που τους βάζουν, ίσως άθελά τους κάποιοι που δεν έχουν μπει ακόμα συνειδησιακά στη θέση των ανθρώπων με ιδιαιτερότητες. Δεν είναι αόρατες μορφές, ζουν, συνυπάρχουν ως αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας και έχουν ανάγκη από φροντίδα, από αληθινό, πραγματικό ενδιαφέρον και σεβασμό, όπως όλοι.

Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός…

και ιδιαίτερα ξεχωριστός!!!

Από την Φανή Μπότσαρη

Απόφοιτος Νοσηλευτικής Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει σπουδάσει βρεφονηπιοκόμος, είναι πιστοποιημένη ανανήπτρια και διασώστρια. Μετεκπαίδευση στην «Ειδική Αγωγή και Προαγωγή Ψυχικής Υγείας στο Σχολικό Περιβάλλον» ΠΑΔΑ, «Διδακτική Μεθοδολογία στην Εκπαίδευση», «Εκπαίδευση Εκπαιδευτών Ενηλίκων» και «Διοίκηση Μονάδων Υγείας» ΠΑΝΤΕΙΟ. Εργάζεται σε στρατιωτικό νοσοκομείο ενώ παράλληλα ασχολείται με τη συγγραφή. Βιβλίο της «Μια ζωή γεμάτη ζωές» εκδόσεις Αέναον. Παραμύθια και διηγήματά της έχουν βραβευθεί κι εκδοθεί σε συλλογές βιβλίων, σύγγραμμά της έχει πάρει τιμητική διάκριση από το Πανεπιστήμιο Ιατρικής Θεσσαλίας.